Als dit topic verkeerd staat; verplaats het maar, ik kon even niet het juiste plekje vinden. Vandaar. Goed; ik ben 44 en al even bezig met de overgang. Ik heb in overleg met de HA besloten om te beginnen met de pil (microgynon 30) en dat vind ik toch best spannend. Maar de klachten die ik heb, met name lichamelijk, zijn zo oer-vervelend, dat ik het toch ga doen. Twee jaar terug probeerde ik het mirenaspiraal. Dat mislukte volledig en ik was er ook echt beroerd van. Ik bleef ook ongesteld en werd heel neerslachtig. Eruit dus (na een ontsteking). Voor de zwangerschap had ik altijd de nuva-ring en heb ik ook de pil gebruikt. Eigenlijk nooit echt een probleem geweest. Toch merk ik dat ik het nu wel een dingetje vind. Geestelijk heb ik het nu aardig rustig. Maar wat mij wel erg belemmert is de onvoorspelbaarheid van mijn cyclus. Dan weer 21 dagen, 24, 28, 21, nu zit ik op dag 30 en er gebeurt nog niets. behalve dat ik er dus toch last van heb; prikkelbaar, krampjes etc. (zwangerschap is uitgesloten trouwens). En als ik ongesteld ben, dan is het dermate erg dat ik twee dagen naast het toilet woon en amper ergens heen kan. Bovendien heb ik dan ook echt heel veel pijn. Hoewel ik er wel vrede mee heb dat die overgang aan de hand is, heb ik er geen vrede mee dat ik maandelijks vanaf dag 21 het gevoel heb dat mijn leven bepaald wordt door een al dan niet menstruatie. Onlangs gebeurde het me op de 1e dag van de vakantie. Leuk, kamperen, met het toilet op 500 meter. Of in de vakantie met 34 graden en een kind dat dolgraag naar het zwembad wil, een avond weg, een etentje.. een weekend met vriendinnen; alles is altijd onder een soort van voorbehoud "als ik dan niet net op de eerste dagen van de menstruatie zit". Ik voel me te jong voor al dit gedoe. Ik vind ongesteld zijn niet erg, maar wel in die heftigheid. Enfin, gezondheidstechnisch ben ik gechekd; alles ok en dus de pil. Starten op dag 1 van de menstruatie die dus nu nog steeds niet op komt dagen. En nu vraag ik me echt af; zal ik vanavond maar niet gewoon beginnen? Ik ben er zo verschrikkelijk klaar mee. Voor een directe bescherming hoeft het niet, ik heb momenteel geen seksleven zeg maar. Maar geestelijk merk ik dat ik moe ben van al dat gekwakkel. Daarnaast ben ik heel benieuwd of er hier dames zijn die juist hierom ook met de pil zijn begonnen en wat is jullie ervaring. Ik ben al twee jaar een strijd van binnen aan het leveren; wel of geen hormonen. Al die tijd zonder, maar man oh man... dit is voor mij niet te doen en dus hormonen en ja, wat hoop ik heel erg dat ik hierdoor ook mijn nachtrust weer terug ga krijgen. Want sinds het is begonnen, slaap ik zo ongekend slecht. Al jaren elke nacht twee a drie keer wakker, soms een kwartier, meestal dik een uur. Wie oh wie heeft wat peptalk voor me?