Ik zit met een heel vervelend probleem en zo graag jullie mening hier eens over horen. Het was al mooi samengevat in de titel, het is dus zo dat mijn ouders constant hun kleinkind willen zien en dat begint voor heel veel spanningen en ruzies te zorgen binnen mijn gezin. Het is dus niet zo dat mijn ouders hun kleinkind niet veel zien, in mijn ogen zien ze hem meer dan genoeg, maar voor hen kan het nooit genoeg zijn. Mijn vader komt hier regelmatig wat werken uitvoeren in ons huis (we zijn aan het verbouwen) en brengt dan ook geregeld mijn moeder mee. Dit is al vaak meerdere dagen per week (minstens twee dagen, vaak zelfs meer). Dit zijn dan dagen dat ze hier van s morgens tot s avonds zitten. Op andere dagen willen ze ook nog eens hier op bezoek komen of dat wij bij hen op bezoek komen. Bovendien houden ze heel goed bij hoe vaak mijn schoonfamilie onze zoon ziet (meestal één keer op de 2-3 weken). En als ze dit te weten komen, moeten ze onze zoon ook weer zien, want stel je voor dat ze hem één minuut langer gezien hebben dan hun. Dit alles legt een enorme last op ons gezin. Ik heb hier vaak ruzie over met mijn man, want die vindt het er compleet over gaan. Persoonlijk vind ik dit ook, maar voor mijn ouders is dit de normaalste zaak van de wereld, zij zijn voor geen rede vatbaar en zijn er van overtuigd dat ze hem echt niet te veel zien en dat het zo ook hoort. Maar is dit wel normaal? Als ik het er met mensen in mijn omgeving over heb, vinden deze het ook allemaal te veel. Maar wat doe je dan als je ouders niet willen luisteren? Soms vind ik ook dat mijn man het wel erger kan maken want voor hem is het wel makkelijk als mijn vader hier van alles komt doen, dat hij dan weer niet meer hoeft te doen. Ikzelf vind dit allemaal niet nodig, ik kan zelf mijn huishouden en dergelijke wel runnen. Ik ben ook diegene die dan een hele dag met mijn ouders op mijn dak zit, die dan bovendien ook telkens alles komen overnemen. Ik weet niet goed wat gedaan nu? Zelf vind ik het er compleet over gaan, maar mijn ouders blijven er van overtuigd dat het zo hoort. Is dit dan echt zo normaal?
Ik vind het voor jou vooral heel vervelend dat je niet eens je eigen ding kan doen in je eigen huis en je je nog steeds aan je ouders regels/ideeën moet houden. Ik zou echt even keihard zijn en zeggen waar jij zelf behoefte aan hebt. het is jouw huis, jouw leven en jouw kind.. daar mag jij zelf over bepalen! mijn moeder is trouwens ook competitief t.o.v mijn schoonouders.. ze willen toch altijd de liefste leukste favo oma/opa zijn, das wel redelijk 'normaal' (in mijn omgeving)
euh... nee dat lijkt me niet normaal. Waar halen ze eht vandaan om te denken dat ze je kind elke dag moeten zien, alsof jij geen eigen leven hebt. en sowieso is het geen wedstrijd met de andere grootouders toch? Ik zou echt heel stellig worden hierin, ze bellen wanneer ze willen komen en dan zeg jij ja of nee. als ze voor de deur staan zonder aankondiging ze niet binnenlaten. klinkt heel hard maar wie niet horen wil moet maar voelen denk ik dan. Desnoods maar een tijdje (bijna) geen contact maar jij hebt je eigen gezins leven en leeft niet voor hun. Ik vind zelf 1x per 2 weken een (mid)dag al heel wat voor de opa en oma hoor om de kleinkinderen te zien.
Ik herken t wel een beetje hoor.... Van beide opa's en oma's wel... ook het vragen of ze nou eindelijk mogen oppassen een keertje.... nou NEE.. niet voor gewoon de lol, als t nodig is..... Maar ik weet niet hoe oud je kleintje is? Hier was het de eerste weken vooral.., maar dat vond ik ook wel logisch.. Het wordt nu wel minder. Mijn zoontje gaat eens in de week naar mijn ouders, zij passen dan op, omdat ik dan werk. We proberen eens in de 2 weken met de ouders van mijn man af te spreken... maar merk soms dat zij dat te weinig vinden en als we dan een keer wat langer elkaar niet hebben gezien horen dat ook wel (soms direct, soms met onderwater steekjes...) Je moet echt je grenzen aangeven, het is lastig.. zeker bij je ouders. Maar als je man en jij er over op 1-lijn zitten is dat ook wel zo prettig. Ik zou het in elk geval niet op prijs stellen als wie dan ook (constant) meer dan 1x per week bij ons over de vloer komt omdat ze perse mijn kind willen zien...... Ik wil ook lekker van hem (alleen! en samen met mijn man) kunnen genieten!
Ik snap dat je het niet fijn vindt, maar tegelijk laat je wel je vader in huis werken... Da's natuurlijk een beetje dubbel. Aan de ene kant mogen ze niet te vaak komen om hun kleinkind te zien, maar voor het klussen zijn ze wél goed?
Ikzelf vind bijvoorbeeld één maal per week meeeeeeeer dan genoeg, maar daar zijn ze absoluut niet mee akkoord. We hadden bij de geboorte van mijn zoon ook de afspraak gemaakt dat indien ze willen langskomen, ze eerst gingen bellen. Dit hebben ze gedaan tot de eerste keer ik eens "nee" heb durven zeggen. Sindsdien staan ze vaak gewoon onaangekondigd voor de deur. Dit was ik op een keer meer dan beu, en heb ze gewoon voor de deur laten staan. Wat doen ze dan? Gebruiken ze gewoon de sleutel die ze hebben voor "noodgevallen" om zo maar binnen te komen. Dit kan echt niet, maar dit zien ze niet in, in hun ogen doen ze niks verkeerd. Om maar een klein voorbeeld te geven, hoe is deze week al verlopen... Maandag hier heel de dag geweest om te klussen, dinsdagvoormiddag ook. Mijn man had dinsdag een vrije dag en we hadden wel gezegd dat we in de namiddag boodschappen gingen doen. Wat willen ze dan, dat we in de namiddag weer op bezoek zouden komen bij hun dan na de boodschappen. We hebben dit niet gedaan, twee keer op één dag, komaan zeg! Woensdag al weer telefoon, ze hebben hem één dag niet gezien, dus komen ze donderdag maar weer op visite. En zo blijft het maar duren. Ben ik dan zo verkeerd als ik vind dat dit te ver gaat?
Da's wel bizar, zeker als je nee zegt en ze komen binnen met een eigen sleutel... Dat zou ik idd ook niet pikken!!
Meid ga op je strepen zijnhet zijn JOUW ouders dus moet JIJ er wat van zeggen, oftwel 1 x in de week of 2 x in de week een dagje en de rest kan je gewoon niet of zeg je simpel nee ik wil nu tijd met mijn gezin.. het is wel een beetje van de zotte dat ze bijhouden hoevaak schoonfamilie de kleine ziet. Sorry maar daar had ik al lang wat van gezegt, jullie bepalen wie wanneer hoelang hem ziet.. Kom zeg.. Dus kop op meid en op je strepen gaan staan
Ik heb al eerdere topics van je gelezen en ik denk dat je moet beginnen op eigen benen te gaan staan. Je zit namelijk nog steeds vast aan je ouders. Groot gelijk dat je man het zat is (en je voelt je er zelf ook niet prettig bij). Allereerst, stop met om gunsten vragen. Laat dus je vader niet meer klussen in huis, maar dop je eigen boontjes. Verder, als ze echt niet voor rede vatbaar zijn, neem je de telefoon een tijd niet op als ze bellen. Als ze voor de deur staan zeg je dat het nu niet uitkomt en dat jullie weggaan. Neem hun reservesleutel af of verander de sloten. Dit is allemaal heel drastisch, maar op een andere manier gaan je ouders het niet begrijpen. Het kan zijn dat ze boos worden (waarschijnlijk), het is dan aan jou en je man om je poot stijf te houden. Als ze echt zo dol op hun kleinzoon zijn zullen ze niet lang koppig zijn. Het contact zal hersteld worden, maar veel afstandelijker worden. En dat is denk ik voor alle partijen goed.
Daar heb je volkomen gelijk in! En daar gaan de discussies met mijn man ook vaak over. Als het aan mij lag, moest mijn vader hier niets doen, maar voor mijn man is dat toch o zo makkelijk als hij het niet moet doen en spreekt dat dan maar af met mijn vader. Maar mijn man is dan ook wel de eerste die daarna zal roepen dat we hen te veel zien. Op mijn eentje is dat moeilijk om tegen te houden, mijn man moet op dat vlak ook wel achter mij staan.
Er zit een ding op: reservesleutel afnemen. Ik zou er compleet gestoord van worden als iemand ongevraagd mijn huis binnenkomt. Zelfs al zijn het mijn ouders.
Ik zou gek worden! Heb zelf veel behoefte aan privacy. Ik denk dat je heel duidelijk moet zijn in wat je van hen verwacht. En misschien je vader niet meer zoveel laten klussen. En nee is nee..
Zo, dit kon mijn verhaal wel wezen!! Ik had en heb hier ook erg veel moeite mee. Ook de jaloezie onder de opa's en oma's, doodmoe wordt ik ervan! Ik houd nu vaak de boot een beetje af als ik vind dat het te gek wordt. Heb ik ze de hele week over de vloer gehad ga ik niet ook nog eens in het weekend op visite. Gewoon doen waar jij je goed bij voelt. Mijn moeder probeert ook altijd mijn hele huishouden over te nemen, als ik moe ben laat ik haar lekker haar gang gaan als ik denk dat ik het zelf allemaal wel redt zeg ik dat gewoon. Probeer er het beste van te maken met je (schoon)ouders. En zeg het gewoon als je er even genoeg van hebt, doe ik nu ook, helpt een stuk! Maar het blijft lastig weet ik uit ervaring!
Wat grappig, bij ons is het precies zo gegaan zo als jij beschrijft met mijn vader/stiefmoeder! Nu moet ik hetzelfde nog met mijn moeder door..
Ik heb zelf ook heel veel last gehad van 'loslatings-problematiek', zoals ze dat zo mooi noemen. Ben mede hiervoor zelfs in therapie geweest. Bij mij was het best wel erg... Ik durfde zelfs niet op mezelf te gaan wonen, omdat ik dacht dat ik dat niet kon zonder mijn ouders. Wat ik heb geleerd van de therapie is dat ik zelf het gedrag van mijn ouders ook heel erg beinvloedde, door ze elke keer om hulp te vragen. Daardoor gaf ik hen elke keer weer 'grond' om mij toch weer een beetje verder vast te klampen. En om tegen mij te zeggen 'zie je nou wel dat je het zonder ons niet kunt?!' Inmiddels is de band al een stuk losser geworden, maar ik trap nog steeds regelmatig in de valkuil. Het is echt een proces en je hebt een lange adem nodig om jezelf elke keer weer een stukje losser van hen te krijgen... Wat ik bijvoorbeeld zou doen is elke keer als ze ongevraagd langskomen, de kleine oppakken en weggaan (als ie niet ligt te slapen...) Of een slotje op de slaapkamer, zodat je de deur op slot kan doen en ze er niet bij kunnen... heel scherp je grenzen aangeven!
Da's waar, het is een proces, een heel moeilijk proces. Zeker als de andere partij zo halsstarrig blijft vastklampen aan alles. Hoe vaak zie jij jouw ouders dan eigenlijk nog?
Mijn dochter heeft drie oma's... Ze zijn alledrie welkom. Ze hoeven niet te bellen voordat ze langskomen, ze mogen langskomen wanneer ze willen! Mijn moeder ziet haar kleindochter zo'n vier a vijf keer per week. Sm 1 drie keer per week en sm2 een a twee keer. Ik heb hier absoluut geen problemen mee. Ze zijn niet jaloers op elkaar en als wij een keer zeggen dat het niet uitkomt is dat ook prima. Als je hier zoveel problemen mee hebt moet je toch echt eens goed om de tafel gaan zitten en met elkaar praten. Uitleggen waarom je iets vindt en pas op met beschuldigingen en/of verwijten. Maar ik vind het wel een beetje logisch als je vader komt klussen dat je moeder mee komt. Het is toch juist fijn dat je ouders gek zijn op je kindje? Misschien kan jij die tijd een beetje voor jezelf gaan gebruiken of boodschappen oid doen zonder kindje?
Ik zie mijn ouders nu nog steeds regelmatig... zeker nu ik helaas werkeloos thuis zit Maar er is wel een heel groot verschil met hoe het vroeger was... Vroeger dacht ik dat hun mening over mij doorslaggevend was en dat ik heel veel verkeerd deed en raar was... Nu weet ik dat dit helemaal niet klopt! Mijn ouders hebben gewoon een starre mening en vinden dat alles wat daarvan afwijkt niet klopt... Tsja, daar ga ik me niet meer constant aan aanpassen Voorbeeldje: verjaardagen. Mijn ouders hebben een heel strikte mening over verjaardagen, met een heel pakket aan regels: je gaat niet direct na het eten weg, je gaat niet weg als er net andere visite binnenkomt (want die denken dan misschien dat je hen ontloopt), je blijft minstens 2 uur, etc, etc. Heel lang dacht ik dat dit dé norm was... Inmiddels heb ik ontdekt dat dit hún regels zijn. Zo met zoveel dingen... Zoals: in pyama blijven de hele dag (not done, volgens hun), even een dagje niks in het huishouden doen, mensen op visite laten komen zonder dat het huis 100% opgeruimd is... etc, etc... Ben ik me allemaal van aan het losmaken Mijn favoriete opmerking naar hun toe is nu: 'je zal ze allemaal te eten moeten geven, al die mensen die graag eens een hele zondag in hun pyama rondlopen in huis...' (vul hier elk dingetje in wat hun maar raar vinden )
In theorie vind ik dit allemaal goed en wel, en als jij heel goed overeen komt met jouw ouders/schoonouders, vind ik dat heel leuk voor jou. Bij mij is dit spijtig genoeg wel anders. Van zodra mijn ouders binnen zijn, wordt de boel overgenomen, wat ik zeg of vraag, leggen ze compleet naast zich neer. De dagen dat mijn moeder hier is, geeft ze commentaar op alles, wil alles veranderen en vindt ze niks goed van wat ik doe. En je kan gek zijn op je kleinkind, da's inderdaad heel leuk (dat zie ik ook aan mijn schoonouders), maar je kan hier ook te ver in gaan vind ik. En om eerlijk te zijn (laat ik nu maar ook meteen een bommetje droppen), mijn kindje is nog niet zo oud, ik vind het ook helemaal nog niet zo leuk om hem al volledig uit handen te geven. Maar ik weet dat de "sociale verplichting" dat wel verwacht van mij. Ik voel nog niet die behoefte om hem maar een tijd alleen te laten bij mijn ouders en zelf maar iets te gaan doen. Misschien als hij wat ouder is, maar nu nog niet.
Ik denk dat je inderdaad moet starten bij het klussen van opa. Daarmee sta je bij hen als het ware in de schuld. Dus stoppen met van die voordelen te profiteren, dan kan je zelf al wat meer beginnen te eisen.