Hi all, Zo even van me afschrijven...na een paar jaar en 4 IUIbehandelingen eindelijk zwanger. Superblij natuurlijk maar tot nu toe is er steeds wel iets waardoor ik niet volop kan genieten. Eerst bloedverlies vanaf wk 5, daarna tot wk 14 hele dagen misselijk. Toen 2 weken helemaal happy maar helaas werd ik toen ziek ( koorts, grieperig etc). Nu nu bij 19 wkn weer ziek, schimmelinfectie en een heel raar strak gevoel in buik, zal er misschien allemaal wel bijhoren maar baal er toch een beetje van 😊 zou zo graag met volle teugen genieten, zeker na de zkh ellende. Ook voor manlief zou het leuk zijn als ik een keer niet iets te 'zeiken' heb, al blijft hij heel rustig en superbegripvol, ik voel me nu al een zeurkous en dan ben ik nog maar bijna op de helft haha. Zijn er meer meiden/dames die zo aan het kwakkelen zijn (geweest) en zo ja hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Ik denk dat iedereen kwakkelt. En ja, daar praat ik over met mijn man, ik zie het niet als zeuren. Ik wil gewoon dat hij weet wat ik mee maak. En genieten met volle teugen, onlangs is een topic geopend over iemand die het helemaal niet leuk vindt om zwanger te zijn. Geloof me, ze was niet de enige. Ik ken maar 2-3 mensen die echt hebben genoten van hun zwangerschap, de rest vond er niks aan. Voel je dus aub niet schuldig. Het genieten begon voor mij pas toen ik mijn kleine in mjn handen had.
Denk dat kwakkelen er een beetje bij hoort, er zijn niet voor niets typische kwaaltjes in de verschillende trimesters. Ik was erg moe vanaf het begin, ook misselijk maar dat werd pas erger vanaf week 10 naast de vermoeidheid. Mensen zeiden ook dat mijn man zo straalde (ik blijkbaar niet maar zo voelde ik mij ook niet haha). Nu zakt de vermoeidheid wat af en wordt de misselijkheid wat minder, maar moet wel oefeningen doen voor mijn rug en slaap al paar weken met een voedingskussen. Dusja allemaal ook niet heel fijn maar toch geniet ik er wel van dat ik zwanger ben omdat ik het dan weer wat relativeer voor mijzelf (alhoewel ik wel paar keer heb gedacht kon ik maar even de zwangerschap aan mijn man geven om bij te komen ). Dat relativeren doe ik door te denken dat het volgende week vast beter gaat of in het nieuwe trimester beter gast of dat het bij sommige anderen nog erger is. Als dat niet werkt praat ik er met mijn man over, hij is ook erg begripvol. Ik hoop dat je kwaaltjes snel voorbij zijn en je wat meer kan genieten
Dankjulliewel voor je reactie ik zal inderdaad ook wat meer proberen te relativeren en proberen niet bij ieder 'pijntje' bang te zijn dat er iets mis is. Patri1982 en manna een fijne zwangerschap gewenst!!
Heej, ja, dat herken ik zeker. Ik ben zwanger geworden na een jaar ziekenhuis en clomid, theoretisch gezien dus appeltje eitje maar ik vond t een rottijd. Veel ziekenhuisbezoekjes, veel bijwerkingen vd medicijnen, elke maand wisselend resultaat. Maar, ineens zwanger!! Helemaal in de wolken. Daarna begon al snel de misselijkheid en bloedingen tm week 12/13. Eng en spannend dus. Moe moe moe en nog eens moe en vanaf week 16 harde buiken. 6 uur per dag gaan werken, ging iets beter. 20 weken echo vocht bij t hartje te zien dachten ze. Dus door naar het ziekenhuis. Paniek natuurlijk maar gelukkig voor niks; het is daarna nooit meer gezien. Met 24 weken halve dagen gaan werken en vervangend werk ( ik werk in de zorg, was te zwaar) maar ik bleef maar klachten houden. Met 28 weken tussendoor naar de verloskundige, aangezien ik rare klachten had. Bleek ik al een bijna volledig verstreken baarmoedermond te hebben en 1 cm ontsluiting. Opnames, longrijping,weenremmers etc. Nu ben ik 37 weken zwanger, dus het einde is in zicht, kindje is nu veilig qua termijn en dat is echt heel wat, had niemand verwacht. Ik heb een enorme buik, zit al 9 weken verplicht stil, ben net een zebra, van tot tot teen onder striae. Maar genieten??! Nou, nee hoor. Ik heb van t getrappel echt wel genoten alleen doet t nu zeer en ik vond de eerst echos erg leuk. Tuurlijk, ik ben HEEL blij een kindje te krijgen maar die roze wolk, ik weet niet waar hoor. Van mij mag t liever vandaag nog komen dan morgen, ik ben t echt helemaal zat en vind zwanger zijn gewoon STOM. Dus, ik snap t prima en ik vond t maar irritant dat iedereen om je heen blij voor je is, zegt hoe fijn t is, dat je moet genieten, dat toch zo mooi is... Theoretisch zeker waar, maar je mag best denken; wat een shitgedoe, en ik ben pas 19 weken. Maar hoe cliche ook, t is wel waar dat t ineens zomaar bijna voorbij is Ik ben ontzettend dankbaar dat het zwanger zijn is gelukt, ik kan niet wachten tot ik die kleine zie. Maar zwanger zijn, nogmaals vind ik gewoon stom!!
Nou ukkie wat erg voor je kan mr voorstellen dat de roze wolk nergens te bekennen is! En terecht ook, door dit soort ervaringen relativeer ik dus mijn klachtjes/kwaaltjes want wat heb jij een heftige zwangerschap. Nog een paar weekjes en dan hoop ik dat je roze wolk mag verschijnen wanneer de baby er is, succes met de laatste loodjes
Nou Ukkie1 dat klinkt inderdaad niet als een roze wolk!! Wat heftig allemaal zeg! Ik hoop voor je dat de 'ellende' straks allemaal voorbij is en dat je mag gaan genieten van die kleine!! Veel succes nog met de laatste loodjes, hou vol! Liefs
Snap Helemaal wat je bedoeld, dacht ook, als ik straks zwanger ben loop ik alleen maar te stralen en te genieten, Niet dus... Het hoort er allemaal bij. Probeer er toch een beetje van te genieten, en voor het weet is jullie wondertje er, het is jullie gegund .