Wat ik mij zoal afvroeg.... Vanaf welke leeftijd maak of breek je de band net je kind voor in de toekomst? ik bedoel ... als ze jong zijn gaan er heel wat discussies etc aan vooraf. Liegen ze om bestwilletjes... worden zowel kind als ouders wel eens boos etc!!! onze oudste is 4,5 En zou heeeeel graag een hechte en open band met onze kids willen hebben/krijgen. Net als iedereen denk ik haha maar wat en wanneer máákt die band? gewoon nieuwsgierig, dus hou het asjeblieft een beetje luchtig!!!! Dat doe ik ook!
Ik denk dat dat een vertrouwensproces is die begint vanaf de geboorte tot jij dood gaat eigenlijk. Iets waar je altijd samen aan moet blijven werken.
Vanaf de geboorte begint dat al, veiligheid en geborgenheid bieden. Dat het kind zich vrij mag ontwikkelen wie hij is. Zich veilig voelt om te ontdekken wie hij is. Emoties ruimte geven. Ik denk dat je een band niet kan ‘afdwingen’ of forceren bij je kind.. maar wel een voorbeeld kan zijn, laten zien wat jou gelukkig maakt, hoe je vriendschappen onderhoudt etc. Happy mom = happy kids. En dat je vanuit daar samen werkt aan een duurzame relatie. Voor mij is dat nieuwsgierig zijn naar je kind. Vraagt ook kwetsbaarheid. Leven is niet altijd leuk, ook dat bespreken, ja zoiets? Toch geen luchtig antwoord haha.
hahaha Nee afdwingen werkt absoluut niet nee... persoonlijk heb ik geen hechte band met m’n moeder en vraag me af hoe dat komt. Ze is altijd goed voor me geweest voor zover ik weet En hoop dat onze relatie met onze kinderen heel anders zou zijn/worden.. vandaar de vraag oa. Maar soms plaats je wat op een forum en dan krijg je direct mega zware berichten, of word je direct aan de schandpaal geknoopt zeg maar... haha vandaar LUCHTIG
Ik kan ook aleen maar er zware antwoorden op bedenken(door mijn en andere mensen hun evaring en band met hun ouders) Maar ik denk dat eerlijk zijn heel belangrijk is omdat kinderen alles door hebben. En de band bouw je op vanaf het begin.
Wat is voor jou een hechte band? Waar zou je behoefte aan hebben in de relatie met je moeder? Wat heb je gemist? Goed voor je hebben gezorgd staat soms los van een goede hechting. Voor mij is ook goed gezorgd, maar emotioneel zijn mijn ouders er niet voor mij geweest. Dat konden ze gewoon niet: praten over in hun ogen moeilijke dingen. Dat was toen niet, nu nog niet. Dat heeft er o.a. wel voor gezorgd dat ik geen band met ze heb. Daarom zeg ik praten, en emoties mogen tonen. Zo belangrijk dat kinderen zich gehoord voelen. Dat is althans in mijn ogen zo!
Heel gecompliceerde vraag haha! Maar wel leuk dat je er mee bezig bent, snap dat ook wel als je die band niet zo hebt met je eigen moeder. Behalve wat er al gezegd is, denk ik dat een goede band samenhangt met eerlijkheid en alles bespreekbaar maken/ laten. Vanuit je kind, en vanuit jezelf (muv echt volwassenenzaken natuurlijk). Uitleggen waarom je bepaalde dingen liever niet wilt/ verbiedt, vertellen dat jij je er vervelend bij voelt als zij dit-of-dat doet en natuurlijk altijd luisteren naar wat zij te vertellen heeft. Aandacht hebben, tijd voor haar hebben, ook 1-op-1, ongedwongen. Volgens mij is de "truc" hierin om wél de ouder te blijven zijn (en dus uiteindelijk bepaalde belangrijke beslissingen maken), maar je kind wel helemaal gezien en gehoord laten voelen. De band begint al vanaf de geboorte denk ik, dit verhaal over eerlijkheid etc vanaf 1 jaar ofzo denk ik. Op een ander niveau dan een wat ouder kind natuurlijk
Ik denk het emotionele gedeelte dat ik heb gemist/nog steeds grotendeels mis.. Zodra ik over verdriet begin oid dan werd dat als aanstellerietis weggeschreven keer op keer. Of “daar zal je je overheen moeten zetten op een of andere manier” etc. Mijn zus is daarentegen super close met m’n ouders.. en ik heb echt een afkeer tegen m’n moeder, en m’n vader kan ik wel steeds beter mee communiceren... maar ik hoop zo graag dat onze kinderen niet het gevoel zullen gaan ervaren dat wat ik heb gevoeld/nog steeds voel... En dat ze gewoon open met me willen praten over t een en ander.
haha, schijnbaar hou ik van gecompliceerd... ghehe Ik ben blij dat ik veel met “mezelf” bezig ben en anderen en gevoelens etc. Vind dat toch wel heel belangrijk eigenlijk, zonder dat het te zweverig word en je je kind alles wilt ontnemen... Zoals vele prinsjes en prinsesjes etc van tegenwoordig...
Doordat je je daar bewust van bent ga jij dat echt anders doen! Heel herkenbaar wat je zegt. Als jouw kinderen wel met hun verdriet bij jou aan kunnen kloppen, en hun verhalen niet afdoet als aanstellerij, dan maak je al dat verschil. Vervelend dat je je zo voelt over je eigen moeder. <3
Ik denk ook vanaf geboorte gewoon er zijn, maar niet iedereen is hetzelfde en met de een heb je een andere band dan met de ander. Ik heb een goed contact met mijn ouders, maar trek altijd meer naar mijn vader. Ik lijk veel op hem en snap hem en vind het daardoor makkelijker. Zo zal het met mijn kinderen ook kunnen gaan denk ik.
Dat is hier ook wel zo, heb ook wel het idee dat dat iets meer was van die tijd. "Niet aanstellen en doorgaan" houding zeg maar
Ja, en het laten huilen van baby's. Ik ben als baby op een slaapzaal gelegd in het ziekenhuis met andere baby's bij mama vandaan. Als daar 8 baby's liggen en d'r huilen er een paar, kunnen die niet allemaal tegelijk getroost worden, of überhaupt op reageren. Lekker voor de hechting.. je krijgt dan als baby het signaal dat huilen niet gehoord wordt, dus ben maar stil. Daarbij komt dat je als baby dan al gescheiden wordt van de moeder, dat zou je je nu niet kunnen voorstellen. Het is nu veel normaler om baby's de hele dag bij je te dragen, te troosten, reageren op huilen etc.
Ik denk dat je zelf het goede voorbeeld moet geven (indien mogelijk). Oftewel als jij zelf investeert in de relatie met je ouders en daar moeite voor doet en af en toe wat 'slikt', de kans ook groter is dat jouw kinderen later met jou een goede band willen. De meesten van ons (en onze ouders) proberen namelijk ons best te doen, maar helaas zullen we altijd wel dingen fout doen. De kunst is denk ik om de goede aspecten van je ouders te zien, want ook onze kinderen zullen later vast een hoop aan te merken hebben op ons
Luister naar je kind, neem hem/haar serieus, schenk het vertrouwen. Bied ze kaders, met vrijheid. Waardeer je kind om wie hij/zij is en geef het aandacht en een knuffel. En dan afwachten hoe de rest van de wereld je kind gaat beïnvloeden.
Ja, dat denk ik ook. En vooral liefde tonen aan je kind, zeggen dat je trots bent en van hem/haar houdt. Uiteraard moet dat wel echt gemeend zijn en niet zeggen omdat het "hoort" Ik heb een prima band met mijn moeder en kon vroeger op veel vlakken alles met haar bespreken, maar ze voelde altijd meer als een vriendin dan moeder. Op mijn 16e heb ik daar echt mee geworsteld en therapie voor gehad. Er zijn uitzonderingen, maar ik denk op recht dat alles staat of valt met een veiligehechting en geborgenheid na de geboorte.
Mooie vraag! Zoals ik het lees ben je jezelf al ontzettend bewust van het opbouwen van een goede relatie met je kind, dus dat zit wel goed. Mijn tip zou zijn: wees de persoon die je vroeger als kind nodig had. Blijf bij je gevoel en wat ik zelf altijd voor ogen hou: ik ben er voor mijn kinderen, mijn kinderen zijn er niet voor mij.