Ik ben bang dat ik een probleem heb, haha, ik heb nu al een verwend jochie. Ik ben een moeder van: Niet laten huilen, gelijk naar hem toe zodra ik hem hoorde, zodat hij wist dat zn moeder er altijd voor hem is! Ik had gelezen op internet dat je ze vóór 6 mmanden niet kon verwennen, dat babies niet bewust nephuilen, zeg maar,....maar daar klopt dus echt niks van! Daantje begint soms keihard te krijsen als ik bij hem wegloop, echt net alsof er iets heel erg mis is. Zodra ik dan weer naast hem sta, stopt het ook even snel als het begon, en gaat ie lachen! Eerst vond ik het nog wel grappig, maar soms is het zelfs zo erg, dat ik niet alleen in zn buurt hoef te zijn, maar hem ook nog bewust moet aankijken, hij vraagt dus enorm naar aandacht. Ik begin nu dus toch maar een beetje met "laten huilen", maar het valt me wel moeilijk. Weet iemand raad, of heeft iets dergelijks mee gemaakt? Alvast bedankt!
Ik heb helaas geen tips voor je maar lees wel ff mee want ik maak dus precíes hetzelfde mee. Ook ik heb Jaslynn nooit laten huilen, altijd bij me genomen met als resultaat dat ze nu al echt een eigen willetje heeft..en als ze dus haar zin niet krijgt krijst ze de hele boel bij elkaar om me vervolgens gewoon uit te lachen lijkt wel als ik haar dan toch oppak dus dat je ze tot 6 maanden niet kan verwennen klopt hier ook niet!
Heeft denk ik meer te maken met verlatingsangst dan verwennen of misbruik maken van de situatie. Die kleintjes beseffen nu ineens dat jij (mama/papa) een apart persoon bent en zomaar weg kunt lopen. Dat is heel erg eng voor zo'n kleintje en natuurlijk lachen ze dan weer breeduit als je weer terug bent want jij bent hun veiligheid en zo'n beetje het enige dat ze kennen. Probeer begrip te hebben voor de situatie waarin je kindje zich bevindt. Bovendien is de 3 maanden sprong een heftige waarin ze weer een hoop veranderingen doormaken dus ik zou zeggen, zoveel mogelijk troosten/knuffelen!
Hier precies hetzelfde hoor. Ze stopte meteen met huilen en keek dat triomphantelijk om zich heen Vreselijke boef dus. Inmiddels is ze 6,5 maand en doet ze het nog weleens, maar kan ook hele tijden zelf bezig zijn met draaien en spelen. Af en toe kijkt ze dan naar me en als ik hoi zeg is het alweer goed en speelt ze verder. Ik had ook nooit gedacht dat het over zou gaan, maar wel dus. Ach ik denk altijd maar dat ze dan behoefte hebben aan mama.
Nou, hier is het geen verlatingsangst hoor, want hij doet het ook wel eens als ie me gewoon kan zien, mar geen aandacht krijgt.... Ik ben bang als ik hem nu aandacht blijf geven, ik later echt zo'n drammertje krijg.....
ik heb ook geen tips.. ik heb mijn zoontje gewoon laten huilen... klinkt hard maar heb bij mijn zus precies hetzelfde gezien als wat jij omschrijft en die kleine meid is nu byna 3 en hangt nog steeds alleen aan me zus.. en mijn zus kan dus nog geen 2 tellen zonder haar weg of het is raak.. Nu zeg ik niet dat het fout is hoor, want ieder doet wat goed is voor haar kindje.. Ik ging natuurlijk kijken als hij begon te huilen, maar hy wist dat ik hem dan niet op ging pakken ofzo, ik legde hem alleen goed weer terug in zyn bedje, meestal zei ik niets, muziekje aan, ging dan ook weer weg, dan maar ff huilen...en op dat moment begon hy er aan te wennen dat ik niet verdween, maar dat het hem niet lukte zijn zinnetje door te drijven.. hoe klein ze ook zyn ze zyn niet dom.. en laten huilen is echt niet zielig, al kan het verdomd moeilijk zyn, heb ook vaak zat halverwegde de trap gezeten maar toch mezelf terug kunnen roepen, dan zette ik de tv maar iets harder.. Als er echt iets aan de hand was hoorde ik dat precies en dan word het een ander verhaal... dan vloog ik ook naar boven Maar je kan die kleintjes niet verwennen maar wel Gewennen
ik ben het met bmd eens. de eerste 3 maanden waren een werkelijk drama en was amy een echte huilbaby. toen ze iets ouder was benik ook begonne met een poosje laten huilen en bij amy werkt t gewoon het beste. ze heeft bv nu prima door dat mijn partner haar er wel uit haalt als ze huilt en ik niet. met als resulataat dat ze bij mij altijd netjes slaapt. (makkelijk he 1 lijn trekken in de opvoeding) maar ja de 1 kan het wel en de ander kant het niet. maar denk best dat een kleintje van 4 maand dat doorheeft hoor!
kenan is ook wel verwend de oma's hebben de eerste 10 maanden op hem gepast als ik werkte. en nu gaat hij naar een gastouder en die kan er niks mee beginnen hij heeft verlatingsangst en schreeuwt soms wel een half uur ik vind het echt vreselijk hebben jullie hier ook tips voor?
Mali was altijd ook zo.. Maar ik heb het nooit op verwend gegooid.. Zij had me nodig en al was dat omdat ze met me wilde dollen, ze had er behoefte aan.. Ik vond het onnodig om haar dat nou niet te geven terwijl ze het zo fijn vond en zo gezellig.. Ik denk echt niet dat je een kind zo vroeg kan verwennen.. Misschien is het inderdaad geen verdriet maar ontzettend lopen draken.. Sjah ik vind dat persoonlijk heerlijk en vooral als ze zooo klein zijn en jij bent de enige waarmee ze echt willen dollen. Geloof me als ze 16 zijn hangen ze echt niet meer aan je been omdat ze je zo gaan missen hoor? Ik denk persoonlijk niet dat als je toegeeft aan de behoeftes van je baby van 3 maanden dat ze daardoor ontzettend vervelend verwend en hangerig gaan worden..Je kind heeft 9 maanden lang mogen genieten van je stem en nu wordt er verwacht dat het netjes alleen gaat slapen en vooral jou niet wilt zien omdat het bedtijd is.. Ik vind het toch erg logisch dat een kindje daar behoefte aan heeft.
ja,hier ook. hij heeft het nu echt door dat ik naar boven kom als ie huild. ik laat hem nu wat langer huilen (max 5 min. en dan moet het geen krijsen zijn) soms valt hij na wat mopperen in slaap, soms heeft hij het toch nog nodig dat ik even kom kijken om het gerust te stellen.
Een baby laten huilen vind ik echt heel sneu. Als baby zit je eerst lekker warm en knus in een holletje, je hoort zachte geluiden en je schommelt gezellig heen en weer... en dan opeens moet je met kleertjes aan helemaal alleen zijn in een bedje zonder grenzen en slapen op commando! Een kind kan niets anders dan huilen om te laten merken dat hij zich akelig voelt. Uit ervaring weet ik dat je kindje na een maandje of zes gewoon lekker zelf kan spelen, dan mist hij je niet meer elke minuut. Daarna zal hij alleen nog maar meer zijn eigen gang gaan, en na een paar jaartjes zou je zelfs willen dat hij iets meer bij je bleef! Wees niet bang dat je je kind verwent, als hij huilt, heeft hij je nodig!
sascha doet precies hetzelfde, als pap of mam komt en haar oppakt is het ineens over. alleen ik heb haar dus wel laten huilen, en dat doen we nog steeds.. natuurlijk komen we wel bij haar kijken en soms even oppakken. maar ik neem haar niet meer mee de huiskamer in als ze hoort te gaan slapen. ze weet nu dat we komen, maar ze weet ook dat ze niet haar zin krijgt. het gaat steeds wat makkelijker.
Ik denk niet dat je kan spreken van verwennen... Eva heeft het nu 's avonds bij het naar bed gaan, ze begint hartverscheurend te huilen als ik wegga. Ik laat haar heel eventjes en kom dan weer binnen en haal haar uit bed en dan knuffelen we even. Soms moet ik het nog een keer doen, of soms alleen even blazen (vindt ze heerlijk nu het wat warmer is, ze gaat helemaal lachen ) en soms gaat ze na de eerste keer knuffelen meteen slapen. Ik vind dat helemaal niet verwend, ze heeft het gewoon nodig. En ik vind het ook heerlijk! Wat betreft overdag alleen spelen, Eva heeft ook periodes dat het wat lastig gaat, maar meestal vermaakt ze zich makkelijk een half uur alleen. Als ze wat jengelig is, praat ik gewoon wat meer tegen haar. Dan is het al snel goed. Ze heeft dan even bevestiging nodig dat ik er nog ben denk ik.
Mee eens! Hier heeft ze ook even zo'n fase gehad, huilen en weer lachen als ik bij haar was. Ik troost haar (bijna) altijd en ik heb helemaal geen drammerig jankkind, integendeel. Alleen bij het naar bed gaan laat ik haar 5 minuten gillen, al doet ze dat ook niet altijd, maar na een drukke dag wil ze alles er even uitbrullen, dan laat ik haar uitschreeuwen. Die fase van het huilen als ik wegging (niet eens de kamer uit) en als ik naar haar toe ging lachen heeft misschien 2 weken geduurd.
Het is toch wat. Je wordt geboren omdat papa en mama zo graag een kindje willen. Om vervolgens te horen: "En nu geen aandacht vragen hoor!" Wat is dat toch met die hardnekkige grootmoeders' wijsheden die al lang wetenschappelijk zijn weerlegd? "Laten maar huilen, want voor je het weet heb je een verwend nest." Jeuk. Baby reageert primair op wat het voelt. Het huilen is dus echt. Een baby weet echt niet dat zijn gedrag een bepaalde reactie voortbrengt. Het kind huilt omdat het zich alleen voelt en ja, lacht dus weer als het papa of mama ziet. En dat wordt vanzelf een keer beter. Misschien na een paar maanden, misschien na een paar jaar. Hoe dan ook: kind heeft iets (jou) nodig en jij bent er om het te begeleiden. Niet om het af te wijzen. Van troosten en liefde is nog niemand verkeerd terechtgekomen. Van een gebrek daaraan wel.
Ik heb ons kleine meisje ook nooit laten huilen. Dat vind ik zo zielig, zeker als ze zo klein zijn. Heb ook nog nooit het gevoel gehad dat ze daar 'misbruik' van maakt. Als ze huilt dan wil ze graag bij ons zijn en wij namen haar dan uit haar bedje lekker tegen ons aan om haar te troosten. We hebben alleen wel altijd de regel gehad om haar 's avonds als ze huilt niet naar beneden te nemen. We troosten haar dus altijd in haar kamertje. Dat ging altijd goed en ze gaat nu heel goed slapen. Verder kunnen we inmiddels heel goed aan haar huilen horen of het nodig is dat we ze oppakken of dat ze zich een beetje in slaap jengelt.
ojee, wat een dramatische tekst. omdat ik mijn dochter laat huilen omdat ze slapen moet( 2 minuten ofzo, en misschien anderen iets meer) krijgt ze geen aandacht meer? zo kun je nog meer voorbeelden verzinnen. het is toch wat, papa en mama willen een kind maar thuis blijven ho maar. (waar ik het overigens niet mee eens ben, maar om aan te geven hoe ik over die opmerking denk) ik heb een blije dochter over het algemeen die weet waar ze aan toe is. dat ze niet zou weten waar ze mee bezig is geloof ik niet. ze kucht bijvoorbeeld als ze aandacht wilt en als je dan kijkt is het lachen. zo ook met huilen. ze is doodmoe maar wil niet slapen, dan laat ik haar heel even huilen en kom har dan troosten, dan ga ik weg en blijf het doen tot ze in slaap valt. en als je er altijd staat wanneer ze huilt, wanneer stop je daar dan mee? want je kan ze natuurlijk niet hun zin blijven geven als je een leuk kind wilt. een klein voorbeeltje: ik heb een zusje van 3 jaar nu. mijn moeder heeft haar laten huilen toen ze baby was, dezelfde manier als ik doe. roosten was op haar kamertje en dus niet weer meenemen etc. duidelijke regels al vanaf het begin. ze is nu zo lief, tuurlijk heeft ze buien, maar ze luisterd goed is een heel blij kind wanneer er duidelijke regels zijn en als iets niet mag zegt ze ok. mijn neefje is wel altijd maar opgepakt etc. en ja wanneer stop je? hun stopten dus niet.. als hij ziek was mocht hij bijvoorbeeld bij hun in bed. natuurlijk kwam dat steeds vaker voortgot hij op een gegevn moment niet meer in z'n eigen bed wilde slapen. toen hij 5 was kroop hij stiekem elke nacht bij z'n vader en moeder in bed. verder is het nu een angstig kind. en een heel vervelend kind, gisteren op een verjaardag spuugde hij z'n moeder in het gezicht nu wil ik absoluut niet zeggen dat jullie kinderen zo worden(!) maar ik wil dit dus absuluut niet. en doe dus wat IK denk dat het beste is. en pik uit mijn omgeving op wat bij hun werkt en niet werkt en gebruik dat. en natuurlijk doet elke moeder wat zij denkt dat het beste is. en sorry hoor, maar nog even over grootmoeders wijsheden. het is toch niet te ontkennen dat grootmoeders generatie veel 'nettere' kinderen heeft grootgebracht? kijk het verschil toch eens tussen hun generatie en mijn generatie. nee wij weten het nu allemaal beter, maar ondertussen... dit is een lang bericht geworden, maar ik voel me aangevallen door de betweterige berichtjes hiervoor.