Ik weet het is een onderwerp wat je allemaal zo snel mogelijk wil vergeten maar eigelijk bots je er iedere keer weeg tegen aan of word je ermee geconfronteerd. Zelf ben ik jaren maar dan ook jaren gepest op de basis school helaas niet enkel door de leerlingen maar ook door de leraren.Ik kan heel slecht lezen en schrijven gaat steeds beter en ben blij met spellingscontroles. Ik heb door het pesten zo'n stress opgelopen ik door alle medische molens ben geweest ivm hoofdpijn die niet meer verdween. De school wilde me zelfs niet naar het speciaal onderwijs doen omdat ik een rand geval was en als ze zoveel leerlingen per jaar word overget naar het speciaal onderwijs komen er controles zeiden ze des tijds. En er is bij mij nog een probleem ik kan heel erg moeilijk huilen en lach liever de ellende van me af waardoor mensen die me niet kennen en totaal verkeerde indruk van mij krijgen mensen die me heel erg naast staan kunnen er door heen prikken. Ik heb er destijds voor gekozen om naar en school te gaan waar zo min mogelijk klasgenoten naar toe gingen. helaas was dat niet mogelijk maar na een gesprek met me ouders heeft de school me toen over gezet naar een klas die helemaal vreemd voor me waren. Maar ja het pesten verdween toen wel een eind maar op een of andere manier werd er geregeld wel een hak gezet. Heb toen een hele grote beslissing genomen door echt naar een school te gaan waar niemand naar toe ging en ben toen op mijn 17 jaar op kamers gegaan om in de buurt van de school te zijn en toen was het gepest eindelijk helemaal afgelopen. Ik heb het een hele tijd weg kunnen duwen en er lang niet aan gedacht maar nu ik zelf weer kinderen heb komt het allemaal weer heel erg naar boven omdat ik gewoon heel bang ben dat zometeen ook mijn kinden worden gepest misschien helemaal niet nodig maar het houd me bezig. Hopelijk hoeven zij het allemaal niet door te maken. Maar kinderen kunnen hard zijn. Door mijn verhaal hoop ik hier nog meer mensen tegen te komen met de zelfde gevoelens of angsten.
Ik ben vanaf groep 2 gepest tot aan de 2e klas. Toen mijn vader overleed deed iedereen ineens heel aardig. Maar ook buiten school ben ik veel getreiterd. Laat ik het zo zeggen, mijn ouders zijn/waren heel associaal, moeder met een verstandelijk beperking en vader met losse handjes. Dat maakte het voor mij niet makkelijk met vriendjes/vriendinnetjes, want mensen waren bang voor mijn ouders... Ik merk dat ik nu nog wel onzeker ben, heb er wel over gepraat bij een psych hoor en ook al weer klaar. Mijn kids worden vooralsnog niet gepest en leer ze vooral van hunzelf te houden, wat anderen ook van ze vinden!
Yep, ik ben ook gepest, bij ligt het aan mijn uiterlijk. Ben Aziatisch, dus dan worden mensen al gauw rasistisch. Nu nog, als ik soms op straat loop, kijkt iedereen mij zo raar aan. En van die leuke opmerkingen varierend van spleetoog, tot dat doen we hier in NL niet zo hoor Ook zijn er mensen geweest die zeiden, je moet maar oprotten naar je eigen eiland... Ik kom niet eens van een eiland. Of van die leuke mensen die dan in het zelf verzonnen chinees gaan praten, heel grappig ja, alsof ik dat begrijp. Ben trouwen geadopteerd, dus Nederlandser kan ik niet zijn. Ik was nog zo jong toen ik in NL kwam. Mijn man daarentegen, die is echt mishandeld op al zijn scholen, echt tot kneuzingen en bijna breuken toe... En dan vraag ik me serieus af, wat zet mensen daartoe? Ik ben verschrikkelijk bang voor groepjes, jong , oud, ben als de dood dat ze weer iets zeggen. Soms ben ik zelfs bang om naar buiten te gaan. Nu word het wel moeilijker, maar ik zal altijd mijn uiterlijk hebben, het Aziatische. En mensen kunnen daar kennelijk niet goed mee omgaan. Groetjes, Sewgirl
Trouwens, ben op een gegeven moment ook zelf mensen af ent oe gaan pesten... Ben ik niet trots op.. Nu doe ik dat natuurlijk niet meer, maar dat was in mijn puberteit. En ook niet heel erg aardig gedragen tegenover mensen. Groetjes,
Ik ben ook gepest en flink ook, ik heb rood haar, een bril en ik was ontzettend mager....alle ingrediënten voor mijn klasgenoten om te pesten en ik was vreselijk eenzaam tijdens mijn gehele schoolperiode op de MBO na want daar werd pesten door de rest van mijn klasgenoten niet getolereerd.
na jaren therapie en medicatie is het nu eindelijk wat naar de achtergrond gezakt maar mijn eigenwaarde en zelfbeeld zijn voorgoed verpest...
Ik ben op de basisschool niet erg gepest, maar wel op de middelbare school.Ben zelfs een paar keer van school veranderd, maar het begont telkens opnieuw, doordat ik heel verlegen was en mensen zagen in mij een 'makkelijk slachtoffer' denk ik.Ze hebben de meest vreselijke dingen over mij verteld, onder andere dat ik een hoer was en dat ik zwanger zou zijn van m'n eigen vader. (had ik toevallig een heel goede band mee en dat was dus niet 'cool') Heb er vreselijk onder geleden, en dat is jammer genoeg ook de reden dat ik geen diploma heb...was heel vaak afwezig en kon me niet concentreren tijdens de lessen. Heb daar nu superveel spijt van, maar ben een opleiding aant volgen dus dat komt wel goed. Nu bijt ik meer van me af en zet een grote bek op, maar vanbinnen ben ik nog altijd heel fragiel...
Ik ben ook heel erg gepest op de lagere school en in het eerste jaar van de Mavo. Op de Mavo was het zo erg dat ik ben blijven zitten. De reden heb ik nooit geweten maar ik denk dat het ermee te maken had dat wij het thuis toen niet breed hadden en wij vaak tweedehands kleding droegen. Merkkleding was in die tijd erg hot en dat had ik niet. Pas na mijn 16de werd ik popi en ging me daar ook naar gedragen. Ik kwam in opstand en werd brutaler. Die angst voor groepjes heb ik ook nog steeds. Ik heb nog steeds een laag zelfbeeld en heel weinig zelfvertrouwen. Terwijl ik rond mijn 20-25 echt een stoot was (zeiden de mannen), de onzekerheid bleef. Nou heeft bij mij ook misbruik nog erg meegespeeld in mijn verhaal en dat heeft alles er niet beter op gemaakt. Momenteel loopt het op mijn werk ook niet lekker. Ik ben steeds onderwerp van gesprek, blijkbaar roep ik het over me af ofzo. Het maakt me wederom erg onzeker en juist dan ben je een makkelijke prooi. Ik hoop ooit nog eens een gladde rug te kweken. Ik heb ook al jaren therapie maar eigenlijk is het pesten nooit ter sprake gekomen. De andere dingen die ik mee heb gemaakt wogen toch wel zwaarder....
Ik vind pesten wel zo iets afschuwelijks. Ik ben nooit gepest en heb nooit gepest, waarschijnlijk omdat ik een grapjas was, iedereen moest altijd om me lachen. Maar ik kon het altijd wel begrijpen waarom andere kinderen zo snel de kant van de pester kozen, die waren dan maar wat blij dat zij niet de lul waren, maar tot de 'elite' behoorden. Op dat gevoel betrap ik mezelf nog wel eens als er iemand in de kantine op mijn werk tijdens de pauze gejend wordt. Met pesters is volgens mij altijd iets aan de hand, problemen thuis, volgens mij worden ze thuis vaak genegeerd. De echte bully's dan, niet de meelopers. Je moet er toch niet aan denken dat je kind zoiets overkomt. Mijn man en ik gaan onze kinderen leren dat ze het altijd eerst verbaal moeten proberen op te lossen, en als het getreiter doorgaat, dat ze er dan op moeten slaan. Een beetje zoals in de natuur zeg maar. Ik en mijn man hebben dit beiden wel eens gedaan (het dreigde bij hem op een nieuwe school een beetje de pestkant op te gaan en bij mij in de kroeg een keer iets) en hebben allebei de ervaring dat het dan erg snel over is. Maar dan als laatste redmiddel, ik wil geen neanderthalers creeëren zeg maar
Bij mij is er veel meer gebeurd dan pesten alleen en ik ben ook in therapie en medicatie enzo. Maar ik leer mijn dochter dat ze zich niet hoeft te laten slaan, zowel verbaal als non verbaal, ik was zeer introvert...ik hoopte dat als ik vrijwel onzichtbaar werd niemand mij meer zou opmerken, dit werkte dus echt averechts. Ik leer mijn dochter van haar afbijten maar niet om te pesten, ze moet respect hebben voor de medemens.
Ik ben vroeger op school en door kinderen in de buurt erg gepest. Ik was erg in mezelf gekeerd en "anders". Toen ik naar de eerste ging was ik zo bang dat het zou voortduren dat ik heel fel ging reageren op iedereen. Op een gegeven moment kwam ik over mijn onzekerheid heen en kreeg ik veel zelfvertrouwen. Sindsdien wordt ik ook niet meer gepest en ben ik ook niet meer zo bang voor andermans reactie. Ik denk er eigenlijk ook niet meer of weinig aan. Ik heb in mijn leven ook wel andere dingen aan mijn hoofd gehad die een veel grote impact op mij hebben achter gelaten. Ik snap dat onzekerheden met zich meebrengt nu je zelf kinderen hebt. Je gunt het niemand en al helemaal je eigen kindjes niet. Je kan er nu nog niet veel aan doen. Zorg ervoor dat je kinderen altijd bij je terecht kunnen met alles. Zorg dat ze thuis wel een fijne plek hebben waar ze zich veilig voelen. Belicht hun goede kanten, waardoor ze meer zelfvertrouwen krijgen. En mocht zoiets voorkomen, wat absoluut niet te hopen is, kun jij natuurlijk klaar staan met goede raad.
ik ben zelf ook jaaaaaaaaren gepest ik sloot me daardoor helemaal af van de buitenwereld wou niet meer naar school omdat ik niet durfde tja en dan moet je van de basisschool naar een voortgezet onderwijs omdat het slecht ging met leren was altijd de beste op school met taal maar nu jeetje schrik van mezelf als ik me typfouten zie enz op school zeiden de leraren dat ik niks kon ook al wou ik het graag maar mocht niet want ik kon het toch niet volgens hun door het pesten enzo ben ik nog steeds erg terug getrokken en kan ik moeilijk contact maken met mensen werken gaat dus ook al moeilijk want ik durf vaak de mensen niet aan te kijken
nu ben ik trouwens ook heel erg bang dat ze mijn dochtertje gaan pesten op school ze is namelijk geboren met een schisis en de kindjes komen nu al naar me toe van ze ziet er raar uit wil niet met haar spelen dat breekt mijn hart
Mijn dochter is gelukkig heel open en vriendelijk, ze heeft vriendjes en vriendinnetjes, ben ik erg trots op maar vooral dolblij! Ze heeft ook rood haar en is tenger maar ze laat zich het kaas niet van het brood eten. Ze gaat in Januari naar kleuterschool en ik hoop dat het daar ook goed gaat.
Ik ben gepest op de mavo, het mbo en later ook op mijn toenmalige werkplek. Alledrie in totaal andere situaties, met andere mensen en omstandigheden, maar het heeft me wel gevormd en beschadigd. Ik heb ook therapie gehad en medicijnen geslikt. Die beschadigingen zag ik jarenlang terug in mijn werk en privé. Ik vond situaties waarin ik beoordeeld word door andere mensen altijd verschrikkelijk moeilijk. Altijd was ik bang voor afwijzing, voor haat, voor roddels. Bang om niet aardig gevonden te worden. Al zou je dat zo niet zeggen als je mij ziet. Ik kan het goed verbergen, en kom absoluut niet verlegen over. Ik heb er ook niet in alle situaties last van, maar op sommige vlakken beperkt het mij zeker. Je zal mij bijvoorbeeld nooit een presentatie zien houden op mijn werk. Ik krijg dan een complete blackout, en dat is echt een trauma dat ik van vroeger heb overgehouden. Gelukkig houden ze daar op mijn werk rekening mee, en hoef ik die dingen niet te doen. Ik heb weer andere taken waar ik wél goed in ben. Het is wel zo, dat nu ik ouder word, ik toch stilaan verander in positieve zin. Ik vind het nu een stuk makkelijker om contact te leggen met mensen, en om een gewoon koetjes-en-kalfjes gesprek met een vreemde te voeren zonder me opgelaten te voelen. Ik heb nu bij nieuwe contacten veel sneller het gevoel van: men moet mij maar nemen zoals ik ben. Waarom moet ik alleen moeite doen voor jou? Jij moet ook moeite doen voor mij, want dat ben ik waard. Zo dacht ik pakweg 7 jaar terug echt nog niet. Een van mijn allergrootste angsten is dat mijn kind later gepest zou worden. Als ik daar alleen maar aan denk kan ik al janken. Als dat zou gebeuren denk ik dat ik compleet doordraai. Als je aan mijn kind komt sloop ik je, want ik laat hem nooit overkomen wat mij is overkomen, dat is één ding dat zeker is.
En toch hè? Ook al sta je nu nog zo stevig in je schoenen en kun je bij wijze van spreken de hele wereld aan, van binnen blijf je altijd dat meisje dat gepest werd... Dat meisje wat zich opsloot in de wc om maar niet in de kantine te hoeven zijn... Dat meisje wat na school als een gek naar huis fietste omdat ze daar wel veilig was... Dat meisje met die tweedehands/zelfgemaakte kleren wat het thuis niet breed had... Dat meisje dat zo wanhopig graag erbij wilde horen... Moet ik nog even doorgaan? Toevallig had ik het er van de week over op het werk, het kwam ter sprake en al mijn collega's waren verbaasd over het feit dat ik *uitgerekend ik* vroeger gepest werd op school... Ik lijk zo zelfverzekerd en dat ik heb inmiddels ook wel geleerd dat ik er wèl mag zijn, en dat ik wèl de moeite waard ben, maar toch... Het blijft altijd knagen... En begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met wie ik nu ben en ik ben trots op wat ik bereikt heb. Ik denk dat ik niet dezelfde persoon was geweest als ik niet gepest was... Maar je gunt het niemand... Als ik er nu aan terug denk is het èrge pesten niet eens zolang geweest, ik denk van de kerstvakantie tot vlak voor het einde van het schooljaar in de tweede van de middelbare school... En idd, ook om mijn kleren van de Hema, zelfgemaakt of gekregen van mijn buurmeisje... Maar altijd het buitenbeentje zijn, al vanaf de lagere school geeft geen goed zelfbeeld... Nu nog als ik me mezelf voorstel in mijn hoofd zie ik dat meisje van 14/15 dat vreselijk gepest word... Die leeftijd is zo kwetsbaar, je vormt dan je zelfbeeld waar je je hele leven mee doet... En dat is moeilijk te veranderen. En ik ben idd ook bang dat mijn kinderen zo gaan worden.. Ik zal er alles aan proberen te doen om dat te voorkomen... Gelukkig was mijn man vroeger een popiejopie dus misschien dat onze kinderen de gulden middenweg nemen...
Het is idd een proces van jaren. Bij mij heeft mijn opleiding tot verzorgende eigenlijk heel goed geholpen... Toen kwam ik erachter dat ik ergens goed in was en dat mensen me (onder andere) daarom waarderen. En idd, ook dat gevoel van "neem me maar zoals ik ben" klinkt me bekend in de oren... Dat is mijn motto nu... Als je me zo niet aardig vind, dan maar niet... Ik kan niet de hele wereld pleasen, daar heb ik de energie niet voor.
Zo'n negatief zelfbeeld, is dat terug te leiden naar je ouders, en ook weer naar hún ouders? Ik ben de laatste jaren erg veel met zelfanalyse bezig, en langzaam vallen de puzzelstukjes in elkaar. Het is enorm complex allemaal, en eigenlijk ook weer zo simpel. Mijn ouders konden behoorlijk verknipt zijn, en nog steeds eigenlijk. Vanaf het moment dat ik uit huis ging kon ik het wat beter zien omdat ik afstand had.