Ik vroeg me af of iemand (een) kind(eren) heeft met deze 'aandoening'. En hoe lang het duurde, hoe je ermee omgaat, etc. Ik ben er dus achter dat mijn jongste het heeft, ze heeft nu denk ik 10 keer een aanval gehad. Ik raak er zo door in de stress omdat ik het er ontzettend eng uit vind zien... Hoewel er meestal niks aan de hand is ga ik er toch maar mee naar de huisarts (volgens google wordt dat sowieso altijd geadviseerd). Alvast bedankt.
De dochter van een vriendin van mij deed/had het ook. Als ze heel kwaad was bijvoorbeeld, maar ook als ze zich erge pijn deed. Wat zij deden was haar hard in haar gezicht blazen, daar schrok ze van en dan kwam ze er een soort uit en ademde dan flink in.
mijn zoon van 1,5 heeft hier al een tijdje last van. Ik wist eerst niet wat het was, maar de huisarts vertelde het ons. Wij hadden er nog nooit van gehoord. Hij heeft nu een stuk of 6 erge aanvallen gehad waarbij hij helemaal blauw aanliep en uiteindelijk in elkaar klapte. De laatste tijd zijn de aanvallen iets minder erg lijkt het wel. Duurt nog wel lang voordat hij adem haalt, maar is niet meer zo blauw als eerder. Hij heeft het voornamelijk als hij zich erg pijn doet, bv bij vallen. Idd blazen in het gezicht helpt goed.
Mijn dochter heeft het. Als ze heel moe is en zich dan erg pijn doet. En ze heeft het een tijdje ook gedaan toen ze erg boos werd. De eerste keer was toen ze 2 dagen oud was: zo hard wenen dat ze er niet meer uitkwam en stopte met ademen. Gelukkig had mijn nichtje destijds ook breath holding spells, en wist ik hoe te reageren: hard blazen in haar gezicht. En niét (zoals de oma toen riep) haar hard door elkaar schudden. Na die eerste keer heeft ze het maanden niet gehad, maar tussen 6 maand en anderhalf had ze het soms meerdere keren per week. Met een paar keer tot in het extreme: flauwvallen. Belangrijk om weten is eigenlijk dat het niets ergs is. Het ziet er akelig uit (dat moet je mij niet vertellen), maar eigenlijk kan er niks gebeuren. Door pijn of woede of frustratie vergeet een kindje te ademen. Drijven ze het erg ver, dan vallen ze flauw. Maar op dat moment nemen de reflexen het weer over, en gaat het lichaam vanzelf weer ademen. En komt je kindje dus ook weer bij. Bij mijn dochter was ze na het flauwvallen wel een halfuurtje heel flauw, waarbij ze een beetje van de wereld lijkt en alleen vastgehouden wil worden. MAar daarna merk je niets meer aan haar. Ze is nu twee, en gisteren heeft ze het voor de eerste keer in maanden helaas weer gehad... en we dachten nog wel dat we er vanaf waren
Kindje op mijn groep op kdv had het ook. In het begin was het eng, maar naar mate je vele aanvallen meemaakt, wen je er toch een soort aan, omdat je weet dat ze ook gewoon weer bijkomen. Ik ging altijd rustig even zitten, praten en blazen in zijn gezicht. We hadden ook wel het idee (moeder ook) dat hij het soms ook expres deed. Als hij bv boos was of zn zin niet kreeg, ging hij huilen wat vaak uitliep in een aanval. Inderdaad wel even mee naar de ha gaan, kan geen kwaad natuurlijk en je krijgt daar vast ook wat tips mee. Sterkte iig!
Mijn kindje gelukkig niet maar wel wat ervaring mee. ALTIJD naar de dokter gaan, als ze de diagnose krijgt, kan het zijn dat de dokter op een gegeven moment zelf aan geeft dat ze na een aanval niet meer hoeft te komen.
Huh. Wij zijn enkel de eerste keer geweest hoor. En toen gaf de KA al aan dat daar nu eenmaal niks aan te doen is, en dat ze eruit groeien. Elke aanval 'rapporteren' lijkt me nogal overdreven.
Hier ook maar 1 keer bij de HA geweest, ik hoefde hiervoor ook niet weer te komen. Ze kunnen er helemaal niets aan doen.
Heb het zelf als klein kind een aantal keer gehad (driftkikker ). Weet uit de verhalen dat ik toen nog wel eens een tik in mn gezicht kreeg (tja, wat wisten ze nou in de seventies) maar blazen werkt net zo goed en is een stuk beschaafder . Mijn eigen dochter zit er wel eens tegenaan, maar gelukkig nooit al the way. De kleine van een vriendin had het ook trouwens. Hoe rustiger je zelf blijft, hoe beter, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan! Succes ermee!
Dames bedankt voor jullie reacties. Toch fijn van de herkenbaarheid (en ook niet, natuurlijk!). Vanmiddag gaat ze naar de huisarts dus ben benieuwd. Tot nu toe heeft ze het alleen bij huilen maar ja, ze is 14 maanden en echt driftig wordt ze nog niet dus daarmee heb ik geen ervaring... En ik ben inderdaad ook bang dat ze het als driftige peuter expres zal gaan doen, dus dan moet je er idd niet teveel aandacht aan geven. Het is overigens 1 maand geleden begonnen. Het lijkt me trouwens ook geen doen om altijd ermee naar de HA te gaan (na iedere aanval bedoel ik dan), dacht dat het alleen 1 keer werd aangeraden. Dat betekent dat ik misschien wel dagelijks naar de huisarts zou moeten.
Ik ga bij de eventuele volgende aanval (al hoop ik natuurlijk niet dat die er nog komen, maargoed) ook proberen te blazen! Tot nu toe alleen op haar zij gelegd om de ademhaling weer op gang te helpen. Zijn jullie kindjes na zo'n aanval ook zo sloom en slaperig?
Ja, zeker een halfuur. Dan hangt ze zo'n beetje slap op mijn schoot. Maar daarna merk je er niets meer van. Kort en hard in het gezicht blazen helpt wel goed. Maar ook niet altijd. Dus vooral zorgen dat ze zich niet kunnen bezeren als ze toch flauwvallen. Toen mijn dochter het op dag 2 had, vertelde de verpleegster daarna dat alles waar ze plots van schrikken kan helpen. Zij gaf overigens al lachend de tip om de voetjes even in koud water te steken, maar dat vind ik toch wat te gruwelijk
Sinds ik dit topic plaatste is er nog niet weer een aanval geweest. Wat niks wil zeggen natuurlijk want het is wel eens vaker gebeurd dat ze een paar weken aanvalloos was.
Achteraf blijk ik het als kind gehad te hebben. Ik hield mijn adem in als ik heel boos werd en liep dan blauw aan. Advies van de dokter: aan de benen op de kop hangen en hard op de billen meppen.. Hielp altijd blijkbaar maar mij klinkt blazen ook beter..