Sinds ik een pnd heb gehad is mijn moeder zich echt verschrikkelijk veel zorgen gaan maken om mij. ( Wat ik ook echt wel begrijp! ) Op advies van mn psych door de hele molen gegaan en daar zijn nog meer dingen uit gekomen waardoor mijn moeder zich nog veel meer zorgen maakt. En ze voelt zich enorm schuldig en denkt dat het "haar fout" is Dit doet mij zoveel pijn dat ik echt spijt heb haar verteld te hebben hoe de vork in de steel zit. Hoe kan ik er voor zorgen dat ze zich niet schuldig voelt en zich niet zoveel zorgen maakt om me?
Oh wat lastig. Ik zou bij je moeder blijven aangeven dat het niet haar schuld is en ze altijd haar best gedaan heeft en dat je daar trots op bent!
Ja dat doe ik dus maar ondanks dat blijft ze het haar fout vinden Terwijl ze er eigenlijk helemaal niks aan kan doen
Ten eerste: wat lief dat je, ondanks je eigen problemen, je zo'n zorgen maakt om je moeder. Ikzelf heb geen ervaring met de issues die jij hebt, maar heb wel de nodige problemen gehad met meerdere miskramen etc. Dit gekoppeld aan het feit dat ik in het buitenland woon en absoluut geen prater ben, weet ik uit ervaring dat moeders haarfijn aanvoelen als er iets mis is. Ook al probeer je nog zo hard mooi weer te spelen. Mijn moeder zei (helaas is ze een jaar geleden overleden) altijd: Ik heb liever dat je me eerlijk vertelt wat er mis is dan dat ik me zorgen maak omdat ik niet weet wát er mis is. En dat is mijn beste advies. Ga een eerlijk gesprek aan met je moeder over je situatie. Misschien hebben jullie er allebei baat bij. En vooral: voel je óók niet schuldig tegenover je moeder!
M'n moeder weet dus wat er aan de hand is aangezien ik haar er vanaf dag 1 bij betrokken heb. Dus eerlijk zijn dat ben ik gelukkig al.
Gewoon blijven herhalen, meer kan je niet doen. Maar hey ze is je moeder, eigenlijk is haar reactie hartstikke logisch
Maar dan kun je m.i. niet veel méér doen. Hou je moeder betrokken bij wat er in je omgaat, en probeer aan je situatie te werken. Je moeder zal zich altijd schuldig/betrokken voelen Daar is ze je moeder voor. Zo zal jij je later waarschijnlijk ook gaan voelen als je zoontje opgroeit... Als jij je schuldig gaat voelen richting je moeder om iets waar je zelf geen invloed op hebt ga je jezelf ook niet helpen...
Ow maar dat snap ik ook wel hoor hihi. Vind het ook wel heel lief van dr. Maar baal dr zo van dat ze zich schuldig voelt Tis immers niet haar schuld ( of die van een ander )
o jeetje dat is erg lastig ik denk dat je gewoon zo veel mogelijk met je mama moet praten dit hielp hier ook en vond het fijn om zo vertrouwingsband op te bouwen maar ook dat mijn moeder zich niet schuldig meer voelde met mijn verleden
Ik weet het niet.. ik vond op het op een gegeven moment ook zo moeilijk om te zien dat mijn moeder er verdriet om had. Nu is het lang niet zo heftig meer maar durf het niet eens te zeggen als ik weer eens een dodelijke bui heb.. het beste is om open te zijn, maar wil haar geen pijn meer doen.
Ja dat snap ik ook. T was voor mn moeder een behoorlijke klap. Aangezien we een hele goede band hebben maar ik dit nooit verteld heb Denk ook dat het haar daarom zo dwars zit
Misschien wel omdat ze toen pas zag dat het er altijd al was, maar dat ze het niet door heeft gehad oid. Ze kan er zelf ook wel schuldgevoelens om hebben, omdat je haar dochter bent tenslotte.. Ik denk dat het het beste is om open te zijn en daarbij ook duidelijk blijven maken dat je nog steeds dezelfde bent en dat je ook gewoon gelukkig (hoop ik dan) bent, dat Sandro je blij maakt etc..
Owhja gelukkig ben ik nu zeker En dat weet ze ( denk ik ) ook wel. Maar idd ik denk dat ik maar gewoon met haar moet blijven praten er over en dat ik er verder niet anders ik word dan wie ik al was.
zit je nog in therapie ofzo? Misschien je moeder eens meenemen en je therapeut laten uitleggen dat je moeder er niets aan kan doen? Zoiets neem je toch sneller van een derde aan denk ik.
Het enige wat je kan doen is zeggen dat het haar schuld niet is en dit blijven herhalen. Blijf open en eerlijk tegen haar. Maar vooral, laat zien dat je het kunt (heb je vaker zien schrijven hier en volgens mij doe je het geweldig) laat haar zien dat ze trots op jou kan zijn!!
Ja alleen nog niet voor het geen wat ze pas geconstateerd hebben. Bij de andere therapieën is ze wel al vaak mee geweest.
Herkenbaar! Maar ik denk dat dat moeders eigen is hoor. Je er vooral niet te druk om blijven maken, want daar schiet je weinig mee op.