Al heel wat jaren heb ik een kinderwens, de laatste jaren zelfs echt rammelende eierstokken gehad in bepaalde maanden van het jaar, maar mijn vriend is jonger dan ik en hij was er nog niet aan toe. Nu inmiddels wel en hebben we besloten ervoor te gaan. Helaas heeft mijn moeder in december ontdekt dat ze borstkanker heeft en heeft een vriendin er een einde aan gemaakt, en ruim twee maanden geleden ben ik ingestort. Slaapproblemen en hyperventilatie sindsdien. Ik ben hier inmiddels voor onder behandeling. Mijn psycholoog raadde me aan toch door te zetten met het stoppen met de pil al zei de huisarts van waar begin je aan. Maar ik wilde zo graag dat ik maar wat graag luisterde naar de psycholoog. Nu ben ik gestopt met de pil, gestart met de Etos Zwanger worden pillen (heb nogal lange cyclus) en sinds vrijdag nogal pijn rechtsonder in mijn buik. We hebben maandag geklust en dat was ook nogal pijnlijk. Alles lijkt op ovulatiepijn maar deze houd wel behoorlijk lang aan. Gisteravond lag ik in bed en raakte ineens volledig in paniek of ik het allemaal wel aan kan, en of ik het wel wil en wat nou als ik er lichamelijk zoveel last van heb (ben hoog sensitief en nogal controlfreak) en zie tegen de bevalling op (nogal panisch voor ziekenhuizen enz.) Halve nacht wakker, hele dag beroerd. Onwijs opgeblazen buik al dagen. Weer gestopt met die Etos-pillen. Weet eigenlijk niet of ik nu graag zwanger wil zijn of juist niet. Hoe kan ik nu zo twijfelen en bang zijn? Weet niet zo goed meer wat ik wil. Hebben jullie tips? Groetjes, Miranda
Hoi Miranda, Ik denk dat het heel normaal is twijfels te hebbben. Ikzelf wil enorm graag een kindje, ik heb nog anderhalve pilstrip en dan gaan we proberen... Enorm rammelende eierstokken, hormonen en de hele heutemeut. Toch nooit echte twijfels gehad. Wel gedachtes, kan ik het allemaal wel... Ben ik niet te jong... Uiteindelijk kwam ik toch altijd weer eruit: Ik wil niets liever! In jouw geval zou ik zeggen: Volg je gevoel. Maar realiseer je wel dat je in moeilijke tijden vaak niet helemaal rationeel nadenkt. Laat ik voor mezelf spreken, dit is wat ik ervaar. Misschien wil je een kindje om geluk en blijdschap in je leven te brengen. Een soort vervanging. Aan de andere kant... en dan? Al is dat op dit moment je onderliggende reden. Je houd toch wel van je kind en gaat er natuurlijk goed voor zorgen, wat er ook gebeurt. Denk er goed over na, of laat de natuur op zijn beloop... Succes met je beslissing!
Hoi hoi, Ik kan me niet in jou situatie verplaatsen, maar ik kan me wel goed voorstellen dat je het allemaal een beetje eng vind. Het is ook zo spannend allemaal! Zwanger worden is niet niks. En de bevalling... tja daar zijn de meningen heel verschillend over. De een vind het een pies of cake terwijl de ander zegt: nooit meer. En je zegt dat je een controlefreak bent, maar zwanger worden en alles erom heen kun je eigenlijk niet de controle over hebben. Het gaat 'vanzelf'. Ik denk dat je het toch allemaal een beetje op je af moet laten komen. Het is logisch dat je het allemaal spannend vind maar probeer er niet te veel de controle er over willen hebben. Misschien vind je het een hoop onzin wat ik vertel maar ik hoop dat ik je een klein beetje heb kunnen helpen. Groet Jelisa
ben t helemaal met je eens jelisa, t gaat allemaal vanzelf.... ik wilde graag een kindje, maar toen ik overtijd was kwamen de twijfels en angsten die volgens mij iedere a.s. moeder heeft... weet ik heel zeker dat ik dit wil, kan ik dit wel, zag als een berg op tegen de bevalling, en uiteindelijk is het me allemaal 200 % meegevallen en kan ik niet wachten tot een volgende zich aandient.... die laat alleen helaas nogal op zich wachten, maar geduld is een schone zaak....
Ik herken wel wat van je schrijft in mezelf in de zin dat ik ook hoogsensitief ben en een controlfreak kan zijn. Ik weet al heel mijn leven dat ik kinderen wil. Toen ik net van de pil was en ik werd niet meteen ongesteld raakte ik ook even helemaal in paniek. (terwijl mijn man niet eens bij me in de buurt was geweest in mijn vruchtbare periode). Omdat ik mezelf ken weet ik dat het vrij normaal is dat ik met elke grote beslissing/ verandering in mijn leven moeite zal hebben en dat dat niet betekend dat ik nu ook echt twijfel. Een groot verschil is wel dat dit een rustige periode in mijn leven was (nog is) en bij jou is dat helemaal niet het geval. Ik kan me voorstellen dat het moeilijker is om te relativeren als je er al een beetje door heen zit. Ik denk dat je mag vertrouwen op de kinderwens die je al jaren hebt. Ik denk ook dat je vertrouwen mag hebben dat je een bevalling e.d. aan kunt (denk eens aan al die ontelbare vrouwen die je voor gegaan zijn). Misschien is het prettig voor je om een beetje rustig aan te doen, proberen niet super met je cyclus enzo bezig te zijn (ja ik weet het is makkelijk gezegd), misschien moet je gewoon even aan het idee wennen dat jullie er nu echt voor gaan, lijkt me helemaal niet zo gek. Liefs
Ik ben ook een enorme controlefreak en vind het heel erg beangstigend dat ik hier totaal geen controle over uit kan oefenen. Maar ik heb dat meer in de vorm van: ik denk dat we nooit een kindje krijgen en ik ben bang voor de medische malle molen. Volg inderdaad je gevoel. En voor wat betreft de pijn rechts in je onderbuik... heb ik ook al 2 weken last van. Begon een paar dagen voordat ik ongesteld werd. Ik ga daar morgen voor naar de huisarts.
Heel erg bedankt voor alle zo snelle berichtjes! Denk dat ik inderdaad de boel maar ns op zn beloop laat en de natuur zijn gang laat gaan. Het is erg frustrerend om te merken dat mijn lijf zo reageert op alles (snel misselijk, duizelig, hyper). En dat we er eigenlijk zo klaar voor waren voordat dit alles begon. Maar aan de andere kant zei de psycholoog dat ik juist niet te lang moet wachten omdat ik lichamelijk niet zo sterk ben en hoe ouder ik word (ben 27) hoe groter het risico is dat ik er nog meer moeite mee ga krijgen om weer te herstellen en zo en daar heeft ze toch wel een beetje gelijk in. En ik ben geopereerd aan mn vagina (ontstoken weefsel) en ik kan dus niet dagen achtereen klussen. Er moet altijd minimaal 1 tot 3 dagen tussen zitten (verschilt per keer) anders is het heel pijnlijk en maak ik kans weer ontstoken weefsel op te bouwen. Loslaten is wel erg moeilijk... Juist ook omdat mn moeder zo ziek is wil ik graag gaan doen wat ik altijd wilde want life is short... Maar ik ben altijd gewend 'verstandig' te handelen en dat maakt al die twijfels. @ Saskia: ben benieuwd wat je huisarts zegt. Wacht dit even af en anders maak ik ook maar even een afspraak... Ben wel gestopt met die Etos pillen, ben beetje bang dat die de boosdoener zijn (heb t een en ander gelezen erover)