Na 5 maanden alsnog: mijn bevalling

Tijdens mijn zwangerschap had ik me een beetje voorbereid op de bevalling, maar niet té veel. Ik wilde het vooral zoveel mogelijk over me heen laten komen en maar zien wat er allemaal zou gebeuren. Niemand kon me immers uitleggen hoe weeën voelen en hoe snel alles zou gaan, dus, nuchter als ik ben, dacht ik: 'Ik merk het allemaal vanzelf wel! Iedereen zegt dat je weeën echt wel herkent als je ze hebt, dus zal het zelfs mij wel lukken'.
Ik heb het geweten!

Ik was uitgerekend op 1 oktober. Mijn gevoel was steeds dat ik eerder zou gaan bevallen, dus ik had mijn zinnen gezet op 19 september: onze 1-year-anniversary! Maar helaas, 19-9 kwam en ging, maar nog helemaal niks.
Dan maar hopen op 1 oktober; mooie datum! Zelfde verhaal
Uiteindelijk maar laten gaan om te hopen op een bepaalde datum: het zou vanzelf wel een keer gebeuren

Vrijdag 09-10-09 / 00:47 uur (41+1)
Ik werd wakker om te plassen. Ik ging overeind zitten en voelde ineens een heleboel vocht lopen!! "Ehm, schat? Ik denk.... dat het gaat gebeuren!"
Lief wakker, ik naar de wc, vruchtwater opgevangen (gelukkig: helder!) en allebei zo vól adrenaline dat slapen er niet meer inzat Dus met z'n tweeën naar beneden en thee gezet. Was eigenlijk best heel gezellig. Gelukkig begonnen vrijwel meteen de weeën, nog wel vrij ver uit elkaar, maar er gebeurde tenminste echt iets.

's Morgens waren de weeën inmiddels zo regelmatig dat ze echt om de 3-3,5 minuut kwamen, al zeker een uur lang, dus toch om 8 uur de verloskundige maar gebeld. Ze zou er om een uur of 10 zijn.
Tussen dat telefoontje en de komst van de VK gebeurde er echter iets raars: de tijd tussen de weeën werd weer steeds langer! Tegen de tijd dat ze er was zat ik op gemiddeld 6 a 7 minuten
"Geen paniek" zei ze "dat gebeurt zo vaak! Dat is gewoon de spanning dat het nu echt gaat gebeuren. Let maar op: zodra ik de deur uit ben gaat het weer de goede kant op!"
Helaas, het bleef zo! Af en toe zat er zelfs ruim 12 minuten tussen... We raakten aardig ontmoedigd.

Vrijdag 09-10-09 / 20:00 uur
De vk die de dienst overnam belde om de verdere gang van zaken te bespreken. Ivm langdurig gebroken vliezen en nog steeds geen regelmatige weeën moest ik me melden in het zkh voor controle. Daar ging ik dan, met flinke weeën de auto in, over een weg met ongelooflijk veel drempels(!!) naar het zkh. Daar aan de CTG gelegd; alles zag er prima uit, vruchtwater was ook nog steeds helder en aangezien ik nog steeds 'praatjes had' (volgens de vk van het zkh) zou het allemaal zo'n vaart niet lopen en had ik voorweeën. Op die mededeling werden we naar huis gestuurd. Ik kon wel janken, want zo kon ik toch helemaal niet slapen of niks?! Nou, dan kreeg ik wel een slaappilletje mee. En daar gingen we weer, toch weer met z'n tweetjes naar huis. Voordeel was, als het nu doorzette, dat mijn eigen vk de bevalling nog gewoon bij ons thuis zou mogen doen (dat wilde ik erg graag).

Vrijdag 09-10-09 op Zaterdag 10-10-09
Op hoop van zegen heb ik de slaappil en paracetamol ingenomen en ben gaan slapen. Wel 3 uur! Het vervelendste was dat mijn man ook meteen wakker werd, dus hebben we weer allebei heel weinig geslapen. Toen zijn we de weeën maar weer gaan klokken - hadden we tenminste iets te doen Helaas was de regelmaat nog steeds ver te zoeken. Het varieerde van 3 minuten tot 12 of zelfs een keer 14 minuten. Douchen, slapen, ontspanningsoefeningen, (trap)lopen; niets hielp om het door te laten zetten.

Zaterdag 10-10-09 / 08:00 uur
De verloskundige maar weer bellen wat nu de bedoeling was. Een erg geschrokken vk informeerde of we niet om 9 uur in het zkh moesten zijn?! Ehm..? Wij weten van niks. Zij gebeld: ja, hoor, we moesten ons om 9 uur melden. Wij dus als een gek aangekleed en ik wéér met die vervloekte kl*te-weeën in de auto, over die f*cking drempels naar de stomme zkh. "Máár", zeiden we tegen elkaar, "nu komen we met z'n drieën thuis!"
Eenmaal aangekomen weer aan CTG en nu door de ass.gyn gezien. Alles nog steeds prima en vruchtwater ook nog steeds helder. Aangezien ik, ook volgens deze beste man, 'nog steeds praatjes had', had ik toch echt alleen maar voorweeën, dus mocht ik weer gaan. NEEEEEEEEEEEEEE! Dit trek ik echt niet nog 1 of meer dagen, hoor!!!! (dit dacht ik, ik zei het helaas niet hardop).
Blijkbaar zag hij de tranen in mijn ogen springen bij zijn mededeling dat ze op z'n vroegst maandag zouden inleiden, want hij ging overleggen met het hoofd en kwam terug met de melding dat, als het de volgende ochtend nog steeds niet was gebeurd, ik ingeleid zou worden. Dus wéér naar huis, deze keer met twee slaappilletjes, en maar hopen dat het dan alsnog zou doorzetten.
Ondertussen begon ik 'm toch wel een beetje te knijpen, want als dit 'maar' voorweeën waren, hoe moest het echte werk dan wel niet voelen?! Dit kon ik nog wel hebben, maar veel erger moest het echt niet worden...
De rest van die dag hebben we maar een beetje aangerommeld, meest directe familie en beste vriendinnen ingelicht over wat er aan de hand was en vooral de tijd zitten doden, want we wisten vantevoren dat het niet meer vanzelf zou gebeuren. We hadden gelijk.

Zondag 11-10-09 / 7:00 uur (41+3)
Wij meldden ons op de kraamafdeling om ingeleid te gaan worden. Ik werd op een bed geïnstalleerd en E I N D E L I J K werd er eens gekeken of ik eigenlijk al ontsluiting had. En jawel, 4 hele cm's! Dat scheelde weer; dan zou het tenminste wat sneller gaan en zou ik hopelijk (letterlijke woorden verpleegkundige) nog diezelfde dag bevallen. *slik* Ik had er niet bij stilgestaan dat het bij inleiden ook nog wel eens lang kan duren
Anywayz; we werden naar verloskamer 7 gebracht en daar zou het dan gaan gebeuren. Ik kreeg een infuus (auwie!), werd weer op vanalles aangesloten en daar gingen we dan....
Gelukkig voelde ik vrij snel dat er eindelijk regelmaat in de weeën kwam, maar echt pijnlijker werden ze niet. Raar, maar oké.
Zo rond lunchtijd kreeg ik het gevoel dat het op begon te schieten en een uurtje later begon ik zelfs te twijfelen of ik het nog wel zou kunnen zonder pijnbestrijding. Dus vroeg ik of ik iets tegen de pijn mocht. Bij controle bleek ik rond de 6/7 cm te zitten, dus niet meer genoeg tijd voor pijnbestrijding Weer een uur later hield ik het echt niet meer; toen bleek ik de ontsluiting volledig en mocht ik meepersen! Ik had dus al meer dan een uur persweeën zitten wegpuffen!!! Hahaha! Rare gewaarwording.
Wat is persen een geweldig, heerlijk, bevrijdend gevoel!! Ik vond het fantastisch!
Helaas leek het niet zo snel te gaan als de vk wilde, dus ze liet me weten de gyn te hebben opgeroepen voor een vacuumverlossing. Als ik ergens nachtmerries over heb gehad dan was dat het wel! Ik heb dus alles op alles gezet om het toch zelf te doen, en gelukkig; 1 minuut nadat de gyn binnenkwam lag mijn zoon op mijn buik. In totaal heb ik er 20 minuutjes over gedaan hem eruit te krijgen en vanaf de mededeling van de vk was het maar 10 minuten. Hahaha! Was een goede stimulans.

15:30 uur
En ja, toen was mijn zoon er. Wat een bizar gevoel! Je leeft er maanden naartoe, tijdens de bevalling weet je dat het moment eraan komt, maar als hij dan zo op je buik ligt, snap je niet dat dat JOUW kind is. Zo mooi, maar zo onwerkelijk! Mijn lief was in tranen en ik was alleen maar blij dat ik gelijk had: ik had een zoon gebaard!

De vk had me ingeknipt vanwege de verwachte vacuum, maar met die knip had ze ook een bloedvat geraakt, waardoor ik nogal veel bloed verloor. Ik werd dus ter plekke gehecht, ondanks dat de placenta er nog niet uit was. Hechten deed behoorlijk zeer, want kon niet (extra) verdoofd worden, maar ach, ik was zo euforisch dat ik het wel kon hebben. Toen dat hechten eindelijk klaar was, was de placenta er nog steeds niet en die ging er ook niet vanzelf komen :x Ik werd dus in een operatiehemd gesjord en werd zonder pardon van de verloskamer weggereden naar de operatiekamer, man en zoon achterlatend (vond ik heel erg niet-leuk!).
Ik kreeg een ruggeprik en toen heeft de gyn de placenta alsnog verwijderd. Helaas zakte de ruggeprik, doordat ik met mijn benen omhoog lag, gedeeltelijk naar mijn bovenlichaam, waardoor ik het heel benauwd kreeg en vreselijk misselijk werd. Daar kreeg ik ook weer allerlei middeltjes voor en toen ging het wel weer.
Vervolgens werd ik naar de verkoever gebracht, waar ik de bibbers kreeg Echt zó bizar! Ik blééf maar shaken! Schijnt normaal te zijn, maar ik had er nooit van gehoord. Uiteindelijk heb ik ook dáár een middeltje voor gekregen, want ik trilde haast mijn tanden kapot.
Uiteindelijk mocht ik eindelijk terug naar de verloskamer om verder kennis te maken met mijn eigen wereld-wonder: Silvester...
Wat een mooi kereltje! Meteen al! Maar wat onwerkelijk nog dat dat nou echt ons kindje is en dat ie mee mag naar huis

We moesten, ivm infectiegevaar, allebei een nachtje in het zkh blijven, wat ik uiteindelijk wel prettig vond, aangezien ik zelf ook koorts kreeg, ruim 1800 cc bloed had verloren en ook nog eens heel lang niet zelf kon plassen, maar oh wat was ik blij toen mijn man ons de volgende dag kwam ophalen!

Sorry dat het zo'n enorm lang verhaal is, maar korter kan ik het echt niet vertellen

 

Thanks ladies

Grappig genoeg lijkt mijn zoon overigens helemaal niet op mij, hoewel het op deze foto inderdaad wel zo lijkt Was me nooit opgevallen, hahaha!

Wat ik trouwens nog vergeten was te vermelden in mijn verhaal was de reden dat ze een vacuum wilden: Sil z'n hartslag viel met de persweeen bijna helemaal weg, dus hij had al meer dan een uur 'problemen'. Achteraf bleek dat te komen doordat de navelstreng 2x om zijn nek zat Was maar goed dat we dit pas achteraf hoorden... Was zo allemaal al spannend genoeg.
Gelukkig zijn we allemaal gezond en volledig hersteld.

 

Het stomme was dat ik dacht toen ik persweeen kreeg dat dit dan eindelijk wel die 'echte weeen' zouden zijn Aangezien ze tot dan allemaal steeds maar hadden gezegd dat je echte weeen wel herkent.
Tja, ik dus niet, want de ontsluitingsweeen waren nauwelijks erger dan mijn ergste menstruatiekrampen (ik laat me nu dus ook nooit meer aanpraten dat ik me aanstel als ik ongesteld ben, hahaha). Ik had dus eerst helemaal niet door dat het persweeen waren. Pas toen ik volledige ontsluiting had en mocht meepersen begreep ik het! Toen snapte ik ook eindelijk waarom ik al ruim een uur zo'n moeite had mijn lichaam onder controle te houden tijdens een wee

Overigens heeft de vk zich tijdens mijn bevalling wel een beetje laten ontvallen dat ze toch verkeerd had ingeschat hoe erg mijn weeen waren. Ze ging steeds af op het feit dat ik nog gewoon een gesprek kon voeren; ja, ik heb nu eenmaal een hoge pijngrens en zeuren doe ik sowieso niet aan. Wijze les geleerd: altijd flink overdrijven als je wilt dat ze iets gaan doen voor je! Hahaha!

We zijn zeker wel flink geschrokken, zeker van het navelstreng-verhaal en de wegvallende hartslag. Sil was ook behoorlijk paars toen hij net geboren was, maar dat was gelukkig al heel snel weggetrokken. Het is maar goed dat je een heleboel niet meekrijgt als je aan het bevallen bent.

ik heb het ergens anders ook al gezegd, maar ik blijf erbij dat ik terugkijkend toch graag de bevalling op film zou hebben gehad. Puur omdat er zoveel langs je heen lijkt te gaan. Voor mijn verwerking zou het makkelijker zijn geweest als ik het hele gebeuren nog even rustig had kunnen terugkijken. Nu heb ik daar echt wel heel lang voor nodig gehad en kwam de klap pas na 6 weken.

Maar ach, het is goed gekomen