Haha, ja, dat is herkenbaar! Koffie drink ik al jaren zonder caffeine Drop, zoethout etc. daar wordt ik ook heel naar van. Krampjes krijg je ook door de groei van je baarmoeder he.. meestal is het heel onschuldig. Heb je nu tijdens je zwangerschap minder last van angsten dan daarvoor? Ik heb het iets meer, maar dat is meer doordat ik de controle niet heb...
Ik heb echt veel minder last, maar daarom ben ik juist weer bang dat ik na de bevalling een mega terugval ga krijgen. maar goed, nu nog niet druk om maken
Nee, ik loop bij mezelf ze kunnen me daar niets meer vertellen wat ik niet al weet en ik wil niet aan de medicijnen, hihi! gebruik jij nog ad?
Hahaha, nee ik ben inmiddels na 10 jaar ook een expert geworden Hoe lang heb jij al paniekklachten? Ik slik al 10 jaar Effexor 112.5 mg en heeeeeeeel af en toe Oxazepam als ik iets heel spannends moet gaan doen.. Jij helemaal nooit iets gehad?
oh das al lang! Ik sinds ik stopte met de pil, dus das nu drie jaar. Echt wel een hormoondingetje dus bij mij. Ik ben op een gegeven moment op paroxetine gezet door de huisarts, maar daar ging ik echt van achteruit lopen en dat werkte zo averechts dat ik daar na 8 weken weer mee stopte. alles waar ik nu nog angstig voor ben, kwam door de opbouwfase van die pillen, wat heb ik daar een spijt van. Ik reageer gewoon slecht op chemische troep. Oxazepam ook toen gebruikt omdat ik niet meer kon slapen, maar dat vond ik minder erg om af en toe te slikken. daarna meer op homeopatische en natuurkundige middeltjes overgestapt en de laatste tijd was ik vooral met voeding en supplementen bezig. dat werkte nog het beste volgens mij
Ik ben 3,5 jaar geleden van Effexor overgestapt naar het goedkopere merk Venlafaxine. Ik was bijna afgebouwd, ging onwijs goed met me en ik start met het goedkope merk en binnen 3 weken kon ik letterlijk niets meer. Lag weer op de bank, totaal de weg kwijt. Bleek dat het hoofdbestanddeel wel hetzelfde is maar de afgifte totaal anders, dus ik nam het niet meer op. Meteen weer teruggezet op Effexor en heeft ongeveer twee jaar geduurd voor ik weer op mijn oude niveau zat... Ben super gevoelig voor bestanddelen, dus mag ook niet zomaar iets hebben. Dit werkt voor mij, maar zou niet zomaar iets anders gaan proberen. Homeopatisch heb ik ook een tijd geprobeerd, maar daardoor ging ik verder achteruit, kan ik kennelijk niet tegen.. t is een hele zoektocht naar wat goed bij je past Zolang je je ergens goed bij voelt, gewoon doen.. dan past het bij je!
Nou meiden, heb gisteren onze eerste echo gehad, geweldig! Ik was de dagen ervoor onrustig, bang dat ik paniekerig zou worden, maar gisteren was ik eigenlijk heel relaxt. Hartje klopte goed en de baby was zelfs aan het bewegen, wat bijzonder schijnt te zijn bij 9 weken <3 Daarna rieldeltje doorgelopen, verloskundige, gynaecoloog, bloedprikken etc. Ik ga via de PANG poli lopen (ook POP poli genoemd), team van Psychiater, Gynaecoloog, Kinderarts en Apotheker. Zij doen de hele begeleiding, heel fijn! En zij zullen ook inspringen bij de bevalling wanneer nodig. Nu voelt het allemaal een stuk meer echt en ben ook veel blijer nu <3
Hi meiden, Hebben jullie ook last van je medicatie als je het 's morgens inneemt? Ik ben elke keer onwijs misselijk, zelfs als ik wat gegeten heb daarvoor. Denk dat ik ze maar moet verplaatsen naar de avond.. Verder weinig kwaaltjes op darmen na, moe, maagzuur.. vind het in ieder geval sinds de echo een stuk leuker Met jullie alles goed?
Sorry ik heb heel lang niets laten horen. Veel.last van de lichamelijke klachten. Vanaf het begin meerdere keren per dag spugen,kilos afvallen,moe en migraine aanvallen. Dat maakt dat ik me vaak moedeloos voel en niet kan genieten. Ik heb nu mijn werk opgezegd en hoef Zometeen niets meer. De hoop is dat t dan beter zal gaan. De 2echos die we gehad hebben waren gelukkig helemaal goed! Fijn dat je ja beter voelt na de echo nieltje! Ook wel fijn om vie de pang poli te lopen lijkt me,wordt je goed in de gaten gehouden.ik heb gelukkig een hele fijne verloskundige,scheelt ook! Op heb nog niet alles terug gelezen maar souries hoe gaat t nu met jou?
Hoii, Wat goed dat je je werk hebt opgezegd, dapper! Was je daar al lang aan het werk? Ik had nog niet gezegd dat het goed met me ging of hoppa... misselijk, darmen staan op z'n kop. Dit zijn niet mijn beste dagen. Medicatie heb ik naar de avond gezet, dus dat moet ook even landen, maar hemel, 's morgens ben ik echt niet fit. Nu schijnt bij 10-12 weken je hormoon het hoogste te zijn, dus hopelijk neemt dit zo meteen af... Hoe is het verder met jullie meiden?
@nieltje fijn dat je je beter voelt! Ik heb helemaal geen last gehad van misselijkheid en slikte geen medicijnen, dus ik heb geen idee, maar dan neem je ze toch lekker 's avonds? @katrientje Vervelend dat je veel klachten hebt! lekker rustig aan doen hoor, gaat het het snelste over! Met mij gaat het prima. Voel me de laatste weken echt wel heel goed over het algemeen! Zou willen dat het altijd zo blijft, maar ben bang dat na de bevalling de hormonen weer kelderen en ik weer last ga krijgen, maar dat zien we dan wel weer Voor nu zit ik lekker op mijn roze wolkje! Heb het alleen soms benauwd als die kleine lekker tegen mijn middenrif aanzit, en het net lijkt alsof er een bol lucht in mijn borstkas verzameld en slaap super slecht, maar goed, dat is wel uit te houden nog. Ik zag eergister trouwens bij Britt en Ymke (ja vraag me niet waarom ik dat zat te kijken) dat die Pauline van Gooise meiden ook bij de psycholoog liep voor een gegeneraliseerde angststoornis. Ik zeg tegen mijn man: Naja, ik ben niet abnormaal, jij bent raar dat je er nog geen last van hebt gehad. Sander Lantinga, Karin Bloemen, Gerard Joling, Georgina Verbaan en onlangs René van der Gijp hebben er allemaal mee gelopen en als ik in mijn omgeving rondkijk, ook veel vrouwen die hetzelfde hebben gehad. Dat maakt mij altijd wel wat rustiger.
Hoii, Wat goed dat je je zo lekker voelt nu Souries! Heerlijk.. dat zijn de berichten! Er zijn zoveel mensen met paniekaanvallen, heel veel bekenden ook inderdaad. Altijd fijn om te lezen, want het is fijn te weten dat je niet alleen bent hierin. Tien jaar geleden toen ik het kreeg was er nog lang niet zoveel over bekend als tegenwoordig en was het goed zoeken op internet naar iemand die het ook had met wie je kon praten, maar tegenwoordig is het zo te vinden via social media. Tegenwoordig is het heel hip
goh, heb nu toch echt een topic gevonden waar ik me helemaal in kan vinden! Ik heb al 10 jaar last van angstaanvallen en pleinvrees... het begon bij mij met niersteenaanvallen en daar was ik zo van geschrokken dat ik niet meer van huis durfde te gaan. ik heb er zo`n jaar of 6 heel erg last van gehad en begon ook anti-kinderen te worden puur vanuit de angst om ze te krijgen terwijl ik niet eens voor mezelf kon zorgen. Nu ben ik 30 en het is al zo`n jaar aan het kriebelen...ik wil zo graag, maar durf eigenlijk niet goed. Ook ben ik ook al aangemeld bij de pop-poli in het ziekenhuis. Mijn man is 12 jaar ouder en hij had het eigenlijk al helemaal opgegeven, dus voor hem is het nu ook best wel omschakelen. Zo`n 3 jaar geleden wilde ik met de pil stoppen omdat ik er zo`n migraine van kreeg, maar dat ging helemaal mis. de eerste 3 maanden ging het super, was zelfverzekerd en durfde ineens weer alles! en na de derde maand werd ik zenuwachtig wakker, kon niet meer eten, niet meer genieten, werd depressief en wou alleen maar gaan wandelen met de honden...(helemaal het tegenovergestelde van de pleinvrees want dan wil je alleen maar thuis zijn) Na een aantal maanden kon ik niet meer...ben naar de psycholoog geweest en van hem heb ik antidepressiva (mirthazapine/remeron) gekregen. Dat is echt mijn redding geweest, kon de volgende dag gelijk alweer eten en lekker slapen, heerlijk! in die 6 jaar dat ik angsten had, weigerde ik aan de AD te gaan, maar nu moest ik wel. Ik heb nog steeds wel mijn angsten, maar echte angstaanvallen heb ik haast niet meer. Nu dat een beetje op orde was, merkte ik dat ik elke maand, bijna op de dag precies, last kreeg van onrustigheid en me lichtelijk depri voelde. Ik ben daarvoor bij een gynaecoloog/orthomoleculair therapeut geweest en voor haar was het wel duidelijk dat ik erg last heb van pms...en waarschijnlijk is het daarom ook toen zo mis gegaan toen ik met de pil stopte. Ik heb van haar lindol en stress B pillen gekregen en na 2 maanden heb ik nu een redelijk normale maand gehad... Ik hoop zo dat het nu goed blijft gaan en dat ik me sterk en zeker genoeg voel om ook echt weer met de pil te stoppen. Ook heb ik een behoorlijke angst voor de eventuele misselijkheid...mijn zus is echt 6 maanden lang doodziek geweest en haar zenuwen kwamen daardoor ook weer terug... Sorry voor het lange verhaal, maar ik ben nu al opgelucht dat ik lotgenoten heb gevonden!
Hoi meiden, Hoe gaat het met jullie allemaal? Ik was even stil op het front, want wat lastige weken gehad, maar volgens mij zit ik weer in de curve omhoog Lindaatje, welkom! Wat een verhaal, heel herkenbaar ook! Fijn he, mensen vinden die in hetzelfde schuitje zitten, dat maakt het allemaal iets dragelijker. En met elkaar praten helpt enorm, want alle dingen waarmee je in je hoofd zit kan je hier gewoon kwijt en dan blijkt dat meer mensen hetzelfde probleem is, maakt het iets minder eenzaam. Heb je al een gesprek bij de POP poli gehad? Ik heb 2 jaar terug mijn eerste gesprek gehad en dat heeft me echt heel veel vertrouwen gegeven in het krijgen van kinderen. Er zijn meiden die niets kunnen, thuis vastzitten van de angst en zelfs zij hebben voor een TWEEDE kind gekozen.. dat zei mij genoeg.. De poli helpt je ook echt heel goed, ze houden je heel scherp in de gaten en begeleiden je heel prettig. Ik ben nu 3 maanden zwanger (13 weken) en heb mijn eerste (zwangere) gesprek gehad met de Gynaecoloog, zij is ook mijn behandelend arts in het ziekenhuis. Alle vragen heb ik neergelegd en daarna een bloedtest gedaan. Dat was in week 9 allemaal, samen met de eerste echo. In week 12 mocht ik terugkomen voor een tweede echo en nekplooimeting, daarna naar de doktersassistente voor bloeddruk en ik gaf aan dat ik depressieve klachten had. Zij spurde meteen de kamer van de Gynaecoloog in en ik kon einde middag terug komen voor een afspraak. Met haar over mijn klachten gehad en zij gaf ons meteen de resultaten van de bloedtest, bleek een enorm tekort te hebben aan vitamine D, geen wonder dat ik oververmoeid was, niet sliep, door mijn benen zakte en depressief was. Staat allemaal met elkaar in contact. Meteen druppels gekregen en we zijn weer aan het opbouwen. Ze heeft me ook meteen doorverwezen aan de psychiater, daar mag ik donderdag heen.. dus zo zie je hoe snel alles in werking wordt gesteld.. geeft mij een enorm goed gevoel! En daarnaast nu in mijn tweede trimester, dus de kwaaltjes gaan nu afnemen.. yay!! Zet 'm op meid, laat de angst je babywens niet in de weg staan, want naast jou zijn er duizenden meiden met dezelfde klachten en zij hebben het ook voor elkaar gekregen.. je kan t!
Hai nieltje, bedankt voor je lieve reactie Wat fijn dat het met jou weer de goede kant op gaat! Enne, gefeliciteerd nog he Ik ben inderdaad al een keer bij de gynaecoloog en psychiater van de pop poli geweest, vond dat ook erg fijn. Had dat ook echt nodig om al mijn twijfels en onzekerheden te kunnen bespreken. Ik heb nu trouwens door die linidol pillen, nog een betere maand gehad, dus ik ga morgen de laatste pil van de strip slikken en dan kijken hoe het gaat. Ik probeer er zo veel mogelijk over te praten en vooral mijn vriendinnen uit te horen over hoe het bij hun is gegaan en dat sterkt me wel merk ik.
Heel goed! Dat werkte bij mij ook het beste.. 10 jaar geleden moest iedereen er erg aan wennen, niemand in mijn omgeving kende het echt en veel mensen denken dan, stap er toch overheen! Gewoon doen en niet zeuren, ja zo makkelijk is het niet. Dus ik ben er heel open over gaan praten en vertellen hoe ik me voelde en heb ze als het ware "opgevoed" in de angststoornis Nu gaat dat heel goed.. ook omdat het nu veel bekender is door internet en er zijn zoveel mensen die het hebben. Blijf je hierna doorslikken of is einde strip ook einde pil? Heb je al enig idee of je kindjes wilt gaan krijgen? Ik heb het zelf jaren uitgesteld door mijn angst.. en merkte dit jaar dat het tijd was, ik was er veel meer klaar voor. Was daarvoor te druk met herstellen bezig en mezelf
hier precies hetzelfde, sinds een jaar voel ik pas dat ik er klaar voor ben.... Ik ga na morgen ook echt stoppen met de pil om zwanger te worden...oh vind het zo spannend haha Wat betreft de paniekstoornis, ik heb ook de mensen om mij heen moeten leren hoe het werkt en in elkaar zit. Jarenlang moest ik mezelf verdedigen en uitleggen en op het moment dat ik het zat was en dacht, dan snappen ze het maar niet....kreeg mijn zus hetzelfde en ineens snapte ze het! Maar ook mijn man heeft het niet makkelijk gehad...hij had een heel ander idee erover hoe je het moest "aanpakken" en probeerde mij eigenlijk te dwingen om dingen te doen die ik niet durfde. Dat ging dus helemaal verkeerd en het werd alleen maar erger. Pas toen ik het op mijn manier ging doen, ging het beter. Ben er nog steeds niet helemaal vanaf en denk ook niet dat dat gaat gebeuren, maar ik leef tenminste weer! Voodat ik pleinvrees en angstaanvallen kreeg, wilde wij eigenlijk al kindjes (was toen nog wel vrij jong, 20 jaar). Maar toen gebeurde dit dus en heb ik dat plan heel ver van me af gezet, was juist doodsbang om zwanger te worden! Nu gaat het beter en ook de kinderwens kwam terug. Eigenlijk misschien maar goed dat ik nog geen kinderen had op dat moment, want je kunt niet eens voor jezelf zorgen.
Hoii, Duurde even, maar hier ben ik weer Spannend dat je er nu helemaal voor gaat Lindaatje! Hou er rekening mee dat je de pil (waarschijnlijk) even moet ontwennen.. Grappig he, dat mensen in het begin heel anders reageren tot het moment dat het kwartje valt en ze accepteren dat dit een mankement is voor jou. Mijn vader wilde het in het begin niet accepteren, vond het erg moeilijk, maar heb even (voor het eerst en voor het laatst) ruzie met hem gemaakt en daarna het beste gesprek ooit gevoerd en sindsdien is hij een van de meest begripvolle mensen om mij heen. Hij vond het gewoon moeilijk mij zo te zien, ik kon niks, durfde niets en wist ook nog niet wat ik had. Ik denk ook dat de dingen zo lopen als ze moeten lopen. Voor mijn paniekstoornis was ik echt niet klaar voor kinderen (was toen 25) en nu na 10 jaar voelt het allemaal heel anders, ik ben stabiel en voel me een ander mens. Had er geen moment eerder aan moeten beginnen
gelukkig dat je vader het nu begrijpt, een beetje begrip van anderen kan al heel veel helpen. ik heb ook heel lang met een schuld gevoel rond gelopen, ik beperkte mijn man in zijn leven, ik liet iedereen zich zorgen maken om mij enz enz... totdat een vriendin van mij zei: het is voor iedereen om je heen misschien heel vervelend, maar het is nog het ergste voor jou! hoe gaat het trouwens nu met je zwangerschap?