Goed, beetje vage topic titel… Lang verhaal, die sommigen misschien al kennen, zo kort mogelijk, om de vraag te kunnen verduidelijken: Wij hebben een pleegdochter van inmiddels 15 jr. ze is bij ons komen wonen toen ze 2,5 jr oud was. Toen ze zo’n 5 jr oud was, is haar biologische moeder helaas uit de ouderlijke macht gezet en heb ik voogdij gekregen. Mijn man is dus officieel geen voogd, maar we maken beslissingen omtrent plaagdochter natuurlijk wel samen. Nou is het altijd een heel moellijk meisje geweest. We hebben haar al vrij jong laten onderzoeken en naast ADHD is er ook uitgekomen dat er sprake was van hechtingsproblematiek. En nu is ze flink in de puberteit beland. Mag duidelijk zijn dat dat de boel intens verergerd heeft. Ik geef al jaren aan bij pleegzorg dat het heel zwaar is, en dat er geen enkele ontwikkeling in haar gedrag zien. Of eigenlijk wel een ontwikkeling, maar niet de positieve kant op. Inmiddels liegt ze per definitie, steelt ze zowel van ons als uit winkels, ze, spijbelt ze, reist zwart, weet ze met manipulatie van school een laptop te ontfutselen zonder dat wij daar van op de hoogte werden gebracht, etc. En ze heeft een vriendje, en zonder in details te treden, ook hier zien wij zeer zorgelijk gedrag (maar dat mogen jullie zelf invullen). Vorig jaar echt aan de noodbel getrokken en gezegd dat het zo niet langer kan en ik het niet volhou. Gelukkig nam de toen net nieuwe pleegzorgbegeleider het wel serieus. Maar moest er eerst nog van alles geprobeerd worden. Zo is het wijkteam ingezet, hebben we een systeemtherapeut en een therapeut alleen voor dochter. Maar dat helpt allemaal niks. Dus is er eind november gekozen voor een zogenoemde time-out, waarbij dochter een aantal weken bij iemand anders zou gaan wonen. Dit was geen onbekende voor haar, maar ‘onze’ weekendpleegmoeder, waar ze om het weekend en in vakanties vaak ook nog een x-aantal dgn heen ging, al sinds ze 8 jr is. Maar helaas heeft zij de boel flink onderschat en is het binnen 6 wkn zodanig geëscaleerd dat dochter per direct naar huis moest. Dat terwijl we toevallig de dag ervoor nog een heel gesprek hadden met pleegzorg, waarin zij aangaven dat terugplaatsing eigenlijk geen optie was. Juist in zo’n pauze ervaar je wat een intens grote wissel dochters gedrag op ons gezin heeft getrokken. Dus ik ben toen even flink ingestort. Inmiddels is ze wel weer thuis, want we zetten ons 15 jarige kind naruurlijk niet op straat. En door de escalatie bij haar weekendpleegmoeder zijn eindelik de ogen bij pleegzorg ook geopend. Dus is ze nu aangemeld voor een groepshuis. Tot dat daar een plaats is gevonden, krijgen we ambulante hulp aan huis in de hoop ook een escalatie hier te voorkomen. Dit alles heb ik ook met haar biologische moeder besproken. Haar moeder woont in Canada. Was heel jong toen ze dochter kreeg, maar heeft nu inmiddels haar zaakjes echt prima op orde, alleen op een ander continent… Haar reactie was eigenlijk meteen: wat kan ik doen. Ik kom naar Nederland. Kan ze hier komen? En ze wil dus nu de zorg voor haar dochter op zich nemen. En echt, ik kan dat eigenlijk alleen maar toejuichen. Ik gun onze dochter de kans om nog een stuk bij haar ‘echte’ moeder op te groeien. Heb moeder ook wel gewaarschuwd voor de gevaren en de hevigheid van het gedragsprobleem. Maar moeder geeft aan dat ze het ziet zitten, veel herkent van toen ze zelf jong was en ze wil haar rol oppakken en de kt ook dat ze het aankan. Dan nu mijn vraag: Ook als pleegzorg hier op tegen is, kan ik dit dan doorzetten? Ik ben dus haar voogd. Ze staat niet onder toezicht. Pleegzorg gaf eerder aan dat moeder geen optie is. Maar ik begin daar anders over te denken. Ze gooiden me eerst mijn voogdij steeds voor de voeten als reden waarom een uithuisplaatsing niet kon. Dus ik denk dat ik nu mijn voogdij juist wel kan gebruiken, om deze beslissing te maken? Wie kan mij hier iets over vertellen? Ik denk namelijk dat thuis wonen hier gewoon niet meer kan, aangezien ik ook tegen een burnout aan zit en we dochter niet kunnen helpen. Moeder geeft aan professionele hulp in te willen schakelen, en die hereniging lijkt me dan een nog beter alternatief dan wonen op een groep (wat eigenlijk echt onze laatste ‘keuze’ is) met nog een hoop andere kinderen met grote gedragsproblematiek. Bedankt alvast voor elke input dan ook
Ik ben zelf pleegmoeder geweest. Ja; jij kunt dit doordrukken omdat je voogd bent. anderzijds zou ik dit absoluut afraden om meerdere redenen. mijn ervaring is nl dat de biologische moeder het vaak rooskleurig inziet en denkt het wel aan te kunnen. Vaak is dit gewoon echt niet het geval, ook na jaren niet. Het zijn regelmatig niet de beste opvoeders. dan nog het feit dat dochter dit echt als een afwijzing van jullie zal gaan zien. Zij ( jullie dus) konden het niet handelen, dus wordt ik teruggestuurd naar mijn moeder die het destijds ook niet kon. En wat als het mis gaat daar? Dan is dochter alle stabiliteit van alle ouders kwijt! (Voor haar gevoel dan) moeder woont ook in het buitenland; hoe gaan jullie het in de gaten houden of het allemaal wel goed loopt? Ik snap dat je het niet trekt, echt waar . Pubers en pleegkinderen in het algemeen kosten enorm veel energie en dat is zacht uitgedrukt. Als het kan: Probeer echt met pleegzorg tot een andere oplossing te komen is mijn advies
Geen ervaring mee, maar wat ontzettend heftig voor jullie allemaal. Misschien kan @Iertje81 je hier meer over vertellen?
Als je eerlijk bent, is naar Canada met de bio moeder dan vooral de beste keuze voor je dochter of voor jou? Hoe goed ken je deze vrouw en hoe voel je je tegenover je dochter als het alsnog mis zou gaan? Waarbij ik echt wel hoor dat je er doorheen zit en het eigenlijk zo niet langer kan. Ik vraag me af of bv snellere plaatsing in het groepshuis mogelijk is "als ze anders op straat staat". Soms is echt heel duidelijk je grenzen aangeven nodig bij instanties. Ik vind het dapper en kwetsbaar dat je zo je verhaal doet. Houd moed
Nou, de enige en andere optie is dus een groepshuis. Hier thuis gaat niet meer, punt. Dus die afwijzing zal ze dan meer voelen als wanneer ze naar haar moeder mag. En natuurlijk zal dat niet zomaar goed gaan. Maar wij hebben goed contact met moeder en dat gaan we ook houden. Dus het gaat nu niet om hoe we haar thuis kunnen houden. Dat iseen gepasseerd station. En ze isniet alleeen pleegkind of puber, maar pleegkind, én puber en heeft adhd én heeft duidelijke hechtingsproblematiek. Dus gewoon een beetje zwaaris het niet. Het is onhoudbaar, en een groepshuis is echt alleen omdat er geen andere oplossingen zijn voor pubers.
Totaal geen verstand van wat jouw rechten zijn, maar ik wil je heel veel sterkte wensen. Met alles wat jullie al meegemaakt hebben en ook nog moeten beslissen nu, lijkt me loodzwaar!
De beste keuze voor mij speelt ook zeker een rol. Want ik ga al jaren over mijn grenzen. Dat is ook de teden dat ze niet meer thuis kan wonen. Ik ken haar moeder goed. In het begin van onze pleegzorgstart, kwam ze bij ons op visite (eerder in van die bezoekkamers bij jeugdzorg), maar er is altijd wederzijds respect geweest, dus al gauw kon ze bij ons thuis komen. Wat geloof ik redelijk uniek is in de pleegzorg.
Dankjewel, Tuc! Het is een emotionele rollercoaster, met veel verdriet en onmacht naast soms ook opluchting alser knopen worden doorgehakt en dan tegelijkertijd weer schuldgevoelmdat die knopen gewoon k#t zijn.
Ik snap dat een groepshuis niet je voorkeur heeft. Ook thuishouden blijkbaar niet. Maar naar haar eigen moeder lijkt mij ook geen optie, die is immers destijds de ouderlijke macht kwijt geraakt en die raak je als ouders echt niet zomaar kwijt. is er echt niemand in jouw omgeving , of die van moeder ( bijv een tante ) of bijv een moeder van een goede vriendin van dochter waar je de zorg mee kunt delen?
Even ter verduidelijking: ik vraag niet wat de beste keuze voor mijn dochter of ons gezin is. De beste keuze bestaat namelijk gewoon niet. Ik wil echt alleen weten of ik mag beslissen dat ze bij haar moeder gaat wonen. Of dat ook gaat gebeuren, weet ik nog niet. Maar het is absoluut het overwegen waard. En dat zullen we zorgvuldig doen, zoals we al jaren daarin zorgvuldig zijn.
Of het uniek is weet ik niet. Bij ons was moeder ook altijd welkom en kwam dus ook af en toe gewoon koffie drinken en dan met dochter naar de stad winkelen.
Wat heftig en snap dat een keer de grens is bereikt. Naast moeder of groepshuis, hoe zit het met een opname om aan haar problematiek te werken? Want klinkt niet dat het psychisch goed gaat met jullie pleegdochter. Tijdens opname misschien meer tijd voor goede andere plek. Snap helemaal dat terug naar jullie geen optie is, hoe sneu ook. Voor alle partijen.
Ik weet waarom ze uit de ouderlijke macht is gezet, en dat is wat makkelijker gegaan dan je denkt. Maar dat isniet mijn verhaal om te vertellen. En ze was destijds heel jong. Dat is ze nu niet meer. Ze is een volwassen zelfstandige vrouw met een baan, een huis en een zorgvuldig opgebouwd leven, ondanks alles wat ze heeft meegemaakt.
Ja dat mag, want jij bent de voogd en mag dus alle beslissingen maken op zich. wel is het volgens mij zo, dat als pleegzorg het er niet mee eens is ze naar de rechter kunnen stappen.
Ik denk niet dat dat een optie is. Ik heb helaas wat kennis van die gesloten instellingen in de jeugdzorg en daar is een hoop werk aan de winkel. Ik denk niet dat ze daar beter uitkomt.
Oké, dan misschien een gekke vraag: zou je haar voldoende vertrouwen om je eigen kind daar een poosje te laten wonen? (Dat is niet nodig, maar stel) zou je erop durven vertrouwen dat dat goed zou gaan?
Ja absoluut! Goede vraag trouwens. Ze heeft een ontwikkeling doorgemaakt. Is van (te) jonge moeder die e.e.a. simpelweg niet voor elkaar kreeg, gegroeid naar hoe ik haar eerder omschreef. Daarbij heeft ze altijd het beste met haar dochter voor gehad, ook toen bleek dat zij dat dus destijds niet kon bieden. Ze is niet meer dezelfde als toen ze haar dochter op moest geven.
Wat een lastige beslissing voor jullie Ik heb er verder geen verstand van of ervaring mee, maar sterkte!
Ik kan alleen maar respect hebben voor jouw verhaal. Wat mooi maar ook intensief dat jullie dit als gezin al zo lang vol weet te houden. Maar ook hoe verdrietig dat je dochter zoveel moeite heeft om in de maatschappij mee te draaien. Ik heb er geen verstand van, dus geen recht van spreken, toch deel ik graag dat toen ik jouw verhaal las, ik het eigenlijk alleen kon toejuichen. Hoe fijn een nieuwe start in een nieuw land bij je eigen moeder, maar ik realiseer mij ook wel dat ik dat dan ook wel idealiseer. Toen las ik de mogelijkheid van het voelen als een afwijzing, maar zou dat niet ook zo zijn als ze in een opvanghuis terecht komt? Heel veel wijsheid toegewenst ❤️