Hallo allemaal, Ik heb even een vraagje, ik heb een dochtertje van bijna 3 jaar en nou is me opgevallen dat zodra ik bij haar in de buurt kom haar humeur nogal omslaat.. ze is eigenlijk altijd heel vrolijk en spontaan maar zodra ik in de buurt ben word ze heel chagrijnig en opstandig.. en ik weet dat kindjes minder goed luisteren of dingen uitproberen bij hun ouders in plaats van bij vreemde maar het is ook als mijn man er dan een keer vroeg uit gaat dan is ze heel de ochtend super lief en zodra ik binnen kom begint ze te mopperen en gaat ze snel huilen etc. nou was het mij en mijn man al wel opgevallen maar nu kreeg ik het afgelopen maandag ook op de opvang te horen, ik kwam ze op halen en mee dat ik binnen kom luistert ze niet meer wil ze der schoenen niet aan en die soort dingetjes, de mevrouw van de kinderopvang zei ik snap het niet zo goed ze is normaal altijd zo lief maar op 1 of andere manier veranderd haar humeur altijd als je der op komt halen.. haar zusje heeft hier overigens geen last van.. het is echt niet zo dat ik altijd snel of veel boos op haar ben in tegen deel juist ik vind zelfs dat ik meer geduld tegenover haar heb als haar vader.. maar waarom heeft ze dit nou toch bij mij? het doet me echt ontzettend pijn omdat ik het idee krijg dat ik geen goede moeder ben omdat zelfs mijn eigen dochter me niet aardig vind.. hebben jullie hier misschien ervaring mee?
herken dit heel erg. op psz goed luisteren voorbeeldig en thuis tegen mij saggo huilerig om alles Boos en soms niet te houden maakt mij ook enorm onzeker
Ik herken het... Mijn peuter heeft ook een tijdje die fase gehad. Het leek echt eeuwig te duren. Ik stelde voor mezelf: het kan me geen hol schelen hoe je je gedraagt, ik hou lekker toch wel van je! Niets van wat je zegt of doet kan daar verandering in brengen. Volgens mij doen ze juist zo omdat ze weten dat het bij jou kan. Als mama zijnde, juist vanwege dat onvoorwaardelijke gedeelte. Ze kunnen bij jou wel een potje breken en de grenzen opzoeken. Ze mogen elk gevoel tonen en lekker mopperen en tegen je aan schoppen. Nou ja, hier ging het in elk geval weer weg na een (duurt-laaaang) tijdje. Nu heeft hij dit vaak wanneer papa thuis komt van zijn werk. Vind papa natuurlijk niet zo leuk, maar ja, ook dat gaat wel weer over. Het blijven peuters en dat grenzen opzoeken is soms best pittig.
Heeft ons dochtertje ook gehad. Niet zo 'erg' als bij jou zo te horen. Als ik ze ging ophalen en vroeg aan de opvang hoe het gegaan was, dan hoorde ik telkens dat ze heel braaf was, rustig gespeeld heeft, niet geweend heeft,..... Maar eens we moesten vertrekken deed ze opstandig, wilde niet in de auto en krijste en huilde tot we thuis waren. Wilde daarna niet uit de auto en thuis ook steeds lastig. Volgens mij deed ze dit vooral uit vermoeidheid. Er gebeurd zo veel in de opvang, heel druk ook, veel te doen... Nu ze wat ouder wordt is dit minder en merk ik als ze moe is gewoon wat rustig wordt en aanhankelijk. Voordien was ze enorm stout, krijsen, huilen, roepen en slaan. Wat ik doe bij zo'n momenten is haar afleiden. Dochter helpt graag met van alles, dus als ze dan zo een moment had dan vroeg ik bv: gaan we samen de tafel dekken? of gaan we naar boven de was doen? Voel je dus absoluut geen slechte moeder, dat ben je zeker niet!! Maar ik snap dat het je verdrietig maakt.