Eigenlijk ben ik helemaal geen hypochonder- sterker nog ik denk juist nooit aan ziek kunnen zijn en nog ergere dingen sinds ik mama ben. Dit soort gedachten maken me veel te bang en verdrietig. Ik stop ze daarom weg op een plek ergens heel ver weg, waar ze me nooit lastig kunnen vallen. Nou ja, bijna nooit dan. Alleen als ik een afspraak heb gemaakt voor een check, waarbij ze potentieel bewijs kunnen vinden dat er iets echt mis is gaat, komen die gedachten één voor één naar boven. Gelukkig kan ik maandag al terecht en volgt de uitslag dan binnen een week. Maar ik weet nu al dat ik de aankomende anderhalve week één voor één al die gedachten uit de beerput in mn hoofd voorbij ga zien komen. Natuurlijk weet ik dat de kans dat er iets écht helemaal mis is statistisch gezien héél klein is. Maar toch, hij is er. In de week dat ik een staatslot koop, denk ik ook geregeld aan hoe het zou zijn als ik eens een keer zou winnen... Daar komt bij dat ik twee jaar geleden van heel dichtbij heb moeten zien hoe iemand veel te jong is overleden aan baarmoederhalskanker, twee kinderen achterlatend . Konden ze dit soort controles maar gewoon stiekem doen, zonder dat je wist dat er iets gecontroleerd werd.
Yup, ik ken t! Heb de oproep ervoor gehad vorig jaar maar doordat ik zwanger was ging t niet natuurlijk. En nu blijf ik het maar voor me uitstellen 😳 niet verstandig natuurlijk maar ook ik ben nog nooit zo bang geweest om naar de huisarts te gaan. Normaal boeit me dat niet, en voor andere dingen dan een uitstrijkje bedoel ik dan. Maar nu ... Brr! Zie al hele scenario's voor me, ik de kist in met 2 jonge kindjes die achterblijven. En dat gaat die hele week door mijn hoofd terwijl ik wacht op de uitslag. Maar zal binnenkort toch moeten ben ik bang 😉 kan t helaas niet blijven uitstellen haha!
Ik heb de mijne 3 weken geleden gehad en wacht nog op de brief met uitlag. Had deze wel al verwacht maar helaas, ondertussen maak ik mezelf uiteraard gek! De huisarts is deze week vrij, maar mocht er morgen geen post zijn dan ga ik bellen maandag.
Ik kon na 1,5 week al bellen voor de uitslag. Hoe langer je wacht hoe slechter je er aan toe kan zijn als er iets gevonden wordt. Gewoon gaan dus
Bij mij duurde de uitslag 5 weken! Maar was er maar van uit gegaan, dat als er iets mis was geweest, is dat al wel had gehoord.
ik moet ook half jaar na geboorte ben het nu al 2 maanden aan het uistellen..nu toch maar eens gaan, maar tjee waarom moet dat zo lang duren
Ik heb het ook een tijd voor me uitgesteld. Uiteindelijk een herhaling ontvsngen en toen toch maar gegaan. Helaas was bij mij het uitstrijkje niet helemaal goed. Pap 3b. Inmiddels behandeld en ook alweer een goed uitstrijkje gehad. Ik wil jullie niet bang maken maar uit eigen ervaring weet ik dat het echt wel goed is om het te laten doen. En het uitstrijkje laten maken viel achteraf ook reuze mee! Succes in ieder geval!
Ik ben door de huisarts doorgestuurd naar de gyn om o.a. weer een uitstrijkje te maken ivm verschillende klachten. Ik vind het ook eng, ben over 3 weken aan de beurt. Al eens eerder een niet goede papuitslag gehad... Spannend!
Ben zelf eind maart geweest. Heb na 2 weken met de ha gebeld voor de uitslag. Had van de week pas de uitslag op de mat. Bizar dat dat zo lang duurt
Gewoon gaan! Geloof me, ik modder al aan vanaf mijn 22e en voorkomen is beter als genezen. de dag na ik 30 werd kreeg ik de oproep van het bevolkingsonderzoek en heb meteen een afspraak gemaakt voor de dag erop. Fluitje van een cent!
Ik kreeg de uitnodiging en dacht wel oh bah moet ik dat inplannen? Maar ik ben ook zo iemand die het liever weet als er iets is zodat ik er naar kan handelen dan dat ik mijn kop in het zand steek. Dus direct een afspraak ingepland. Was niks aan de hand trouwens.
Het blijft gewoon nooit leuk, lijkt me duidelijk. En zoals eerder ook al gezegd, gewoon gaan. Liever vroeg ontdekken met betere kansen dan later natuurlijk. Toevallig zelf vandaag de brief met de 'all-clear' op de mat, precies drie weken na het maken van het uitstrijkje. Ik ben er voorlopig weer vanaf.
De laatste keer moest ik het 3 (DRIE) keer over laten doen. Er was niks aan de hand, maar ja je weet maar nooit. Sinds ik moeder ben, ben ik een enorme hypochonder. Ik wil zo graag mijn dochter zien opgroeien. Door de angst ben ik minder onbevangen en onbezorgd. Dus ik druk het ook vaak weg, alleen al die ziekteverhalen worden om je hoofd geslingerd. Sla maar een tijdschrift open of zet een tv aan en het is een en al ellende. Hoe jonger, hoe schrijnender.