Hoi. Mijn zoontje is echt een papa fan hij is nu 3 en lijkt onomkeerbaar. Papa word boos op hem, ik geef woorden aan zijn boosheid en frustratie die mijn zoon opdat moment heeft, en dan negeert hij me, en dan zegt tie ik wil van papa een knuffel, papa dit papa dat papa doen, terwijl als paps er niet is hij wel gewoon overweg met me kan.. Denk dat dit nu al zo'n dikke 6maanden duurt... En moet zeggen, Ik ben jaloers. Het kwetst mij als hij me weg duwt als moeder zijnde. Dit doet hij in alle gelegenheden. Ik mag hem dan ook niet troosten.. Ik lees vaak over fases maar hoelang duurt zo'n fase?, en hoe weet ik als dit wel een fase is?
Ik denk dat als papa boos op hem wordt, jij je er ook even niet mee moet 'bemoeien'. Dat hij daarna weer naar papa trekt is wel logisch. Ik ben ook altijd ineens heeeel lief als ik net even boos moest worden op mijn dochter van 3. Jij wil hem troosten maar soms willen ze helemaal niet getroost worden. Lekker laten en als hij naar jou toe komt dan ben je er. Natuurlijk kan het zijn dat je zoontje meer naar zn vader trekt maar je blijft wel zn moeder hoor. Papa is hier ook voor de leuke dingen, maar 's nachts mag ik opdraven, mag papa niks... Misschien je verwachtingen wat bijstellen, je zoontje doet het niet bewust natuurlijk.
Hoi ik haalde dat even aan als voorbeeld, er zijn talloze andere voorbeelden, als hij verdrietig is omdat hij gevallen is en ik sta naast hem dan wil ik hem troosten maar dan strekt hij zijn armen uit naar papa die in de tuin bezig is.. Dat soort dingen. Weet niet als je het herkent, maar het is echt frustrerend.
Inderdaad, als hij en papa ruzie hebben/ boos zijn heb jij er even niets mee te maken. Misschien een tip: bij mijn kinderen geldt: hoe meer je aan ze trekt en aandacht vraagt, hoe meer je ze afstoot... Als je ze hun eigen gang laat gaan komen ze vanzelf. Als jij zo jaloers bent zal hij dat merken en juist meer naar papa trekken. En ook hier hebben ze hun papa en mama fases; accepteer het tot op zekere hoogte. Bijvoorbeeld; als jij je zoontje aankleed en hij begint halverwege om papa te vragen, dan heeft hij pech. En al is het geen fase: sommige kinderen trekken meer naar een vader of moeder, dat betekent niet dat ze niet van je houden en je niet nodig hebben. Zelf zal je ook mensen hebben waar je meer mee hebt als anderen
Mijn beide zoontjes zijn echte papakindjes. Ik merk dat dit geen fase is maar dat ze gewoon heel erg naar hun papa trekken. Hij moet ze troosten, ze moeten bij hem op schoot, hij moet ze de tanden napoetsen.....noem maar op. Ik vind dat ook niet altijd leuk maar heb er voor gekozen er niet mee te zitten en zeker niet jaloers te zijn. Ik ben blij dat ze papa zo belangrijk vinden en dat hij zo betrokken is in hun leven. En eerlijk, waarom zou ik willen dat ze mij het belangrijkst vinden? Dat maakt voor hun niets uit, mijn man zou er verdrietig van worden omdat hij op het tweede plan staat dus het zou alleen mijn eigen doel dienen. Ik denk dat je er zo naar moet kijken. Dit is iets alleen van jouzelf. Jij hebt er last van. Bedenk waarom je dit zo vervelend vindt en doe er wat aan. Jaloers zijn op je man helpt helemaal niemand.
Onze oudste dochter is alleen maar mama. Voor vader niet leuk, maar voor mij ook niet! Gelukkig heeft de jongste dit minder.
Hier ook een papa's kindje. Eigenlijk al sinds ze een baby is. Als papa er niet is smorgens en ik haal haar uit bed is het hek al van de dam.. "ik wil jou niet ik wil papa!!" En ik weet al wat voor dag het gaat worden😕 papa mag kusjes en knuffelen en mama (bijna) niet. Als papa weggaat is het huilen en bij thuiskomst springen en bij mama niet. Ze zegt wel eens "jij bent stom alleen papa is lief" en ja dan breekt mn hart echt. Ik doe alles voor haar, ben het meeste thuis, ze mag bijna alles van mij (met mate natuurlijk) maar nee t is echt een papa's kindje. Nu zegt ze tuurlijk ook wel eens ik hou van je mama of krijg ik een kus (vaak als we alleen zijn) maar die momenten zijn schaars en als dat gebeurd geniet ik natuurlijk intens. Ik ben er vaak verdrietig over maar aan de andere kant ben ik blij dat ze zo gek is op papa want ik heb dat nooit gehad.
Als papa hier thuis is dan doe ik er ook nog nauwelijks toe. Ik kan er niet wakker van liggen, ik snap het wel.
Hier ook een papakindje, ik vind het mega schattig. Krijg wel soms te horen 'mama weg' maar papa werkt 5 lange dagen in de week dus begrijpelijk dat hij savonds papa tijd wil hebben. vind het wel niet erg dat papa weg gaat of moet werken en als papa thuis is ben ik wel degene die hem moet troosten of iets moet maken wat kapot is. Toettoet wegdeel vastzetten, dan is het mama mama mamaaaaaa
Ja dit dus. En wij werken beide 4 dagen. Maar papa is de bomb. Behalve als hij ziek is of voorgelezen moet worden
Hier is het andersom. Mama mama mama. Voor papa zeker niet leuk, maar ik vind het zelf ook niet altijd leuk/handig. Soms denk ik even mijn handen vrij te hebben voor het huishouden oid maar nee als ze dan naar wc moet, mama. En zo is dat met meer dingen. Als ik er niet ben vind ze het allemaal prima. Vind het voor papa vooral ook erg sneu.
Hier ook een papas kindje, maar ik ben het gewend. Iedereen vindt mijn man leuker. Hij is gewoon echt heel lief en rustig terwijl ik wat pittiger ben. Kinderen zijn ook erg aangetrokken tot mijn man. Zelfs vreemde kinderen. Die willen dan met hem spelen of dat hij ze voorleest. Bij mij lopen ze met een boog om me heen, hihihi. Het is dus geen wonder dat zl mijn man liever heeft. Ik zou als ik jou was gewoon lekker met je kind spelen en niets vragen, zoals kusjes en knuffels. Ik merk dat ik dan meer geliefd wordt door zl. Maar maak je geen zorgen, het trekt echt wel bij!
Dit precies ook hier!! Alle kdv kindjes ook helemaal gek van mijn vriend. En mijn dochter ook. Als ze snachts wakker wordt mag ik ook echt niet komen gewoon
Dit dus, precies hier dus ook. Tuurlijk ben ik soms ook wel goed haha maar ben ook heel blij dat hij papa helemaal geweldig vind natuurlijk, maar goed, soms.. Haha. Blij te lezen dat het herkenbaar is!