Hoe kom ik over mn ex heen? Voorheen als ik een vriendje had en het was uit dan zag je elkaar niet meer en zakte het verdriet wel. Maar met hem was ik bijna 11 jaar samen, drie kinderen, zwanger van onze 4e. En ik heb het zoooo moeilijk.. Ik ben ook van Amsterdam naar Den Helder verhuisd voor hem toendertijd. Ik heb hier weinig vrienden of kennissen. En al helemaal geen familie. Vandaag zijn mn kinderen na 2 weken bij hun vader thuis gekomen. Heerlijk dat ze weer thuis zijn! En eigenlijk ook wel lekker dat maandag school weer begint. Het gewone ritme. Hoe kom ik hier doorheen??
Gezien dat je nog zwanger van hem bent zal het nog niet zo lang geleden zijn...voorlopig kost het nog tijd denk ik. En dan eens alles lekker op de rit met de kindjes en straks beeb...en dan kun je misschien wat nieuwe contacten op gaan doen.
Poeh..heftig zeg!! Je bent nu nog zwanger dus het zal allemaal nog wel vers zijn...Ik denk echt dat het z'n tijd nodig heeft want het is niet niks zeg; terwijl je zwanger bent van de vierde, er alleen voor te komen staan...Heel veel sterkte in ieder geval.
Pfff, wat heftig voor je. Het lijkt me idd niet lang geleden, nu je zwanger bent, doen de horrormonen ook vast hun werk. Wil je sterkte wensen, heb geen tips eerlijk gezegd.
Kost tijd... Helaas... Probeer er veel over te praten en afleiding te zoeken . En denk dat het ritme straks ook wel erg fijn is! Sterkte!!
Wat een lieve reacties. Dank jullie wel. Ik huil ook veel helaas en mis mn ex. Maar helaas is hij afstandelijk en hard. En sta er qua zwangerschap alleen voor. Hij gaat ook niet mee naar controles en helpt me niet met de kids of andere dingen. De kids zijn om het weekend bij hem. Dan probeer ik zoveel mogelijk mn rust te pakken en als de kids hier zijn ook. Gelukkig zijn ze al wat ouder. De andere kids zit veel minder tijd tussen. En ze helpen me ook goed en zijn lief voor mij en de baby. ze kijken enorm uit naar hun zusje. Alleen mn oudste is meer 'werk', hij heeft waarschijnlijk pdd-nos en begint aanstaande maandag op het speciaal basisonderwijs. Maandag voor het eerst met een busje mee. Dus dat is heel spannend ook. Hij vind het zelf ook heel spannend en wil naar zijn oude school. Maar dat gaat niet.. En we zijn nu ook bezig met de verdeling van het huis enz. Dus allemaal genoeg om mee bezig te zijn. Maar het verdriet is nog groot..
Dus je ex wil niks met deze baby te maken hebben?!? Jeetje meisje want klinkt dat afschuwelijk moeilijk voor je! Mag de baby dan straks ook niet mee met de omgangsregeling? (sorry dat ik zo nieuwsschierig klink, maar ik hoop dat ik het verkeerd begrijp..)
Hij twijfelt (onterecht) of het van hem is. Hij wil een vaderschapstest maar pas na de bevalling want nu kost het hem teveel geld zegt hij. Het kost ook veel geld. Maar ja straks de achternaam wijzigen kost ook veel geld. Hij gaat dus ook niet erkennen. Hij wil wel bij de bevalling zijn want stel het is wel zijn kind en hij is niet erbij geweest dat wil hij niet nog een keer. (Bij onze oudste was hij er niet bij, ik ook niet trouwens ik was onder narcose) Maar hij doet wel weer moeilijk over de kraamweek en de tijd erna. Hij weet niet of hij me dan wil helpen met de kids en de kleine. De kleine en de regeling weet ik nog niet hoe we dat gaan doen. Lijkt mij niet goed voor een kleintje om meteen zoveel van haar moeder weg te zijn. En trouwens hij heeft er praktisch niet eens ruimte voor. Hij woont nu bij zijn ouders in huis in een appartementje. Als de kinderen bij hem zijn slaapt mn ex in de woonkamer.
Ik denk dat verder gaan voor jou vooral betekent dat je goed aan jezelf denkt. Genoeg tijd voor jezelf, genoeg rust en manieren vinden om er eens uit te zijn met anderen, wellicht georganiseerd. Er is niet iets speciaals waardoor het opeens makkelijker gaat. Wees lief voor jezelf!
Wat lastig en verdrietig Wij waren slechts 1 maand samen toen ik zwanger raakte en toen twijfelde mijn vriend ook heel erg of het wel van hem was. Ik heb hem daar maanden van moeten overtuigen. Hij ging wel helemaal mee in de zwschap maar in ruzies ed kwam die twijfel dan weer naar boven. Gelukkig kwam onze meid eruit als een exacte kopie van hem maar het is lastig om jezelf te verdedigen. Je kunt t niet bewijzen Is dat ook de reden dat jullie uit mekaar zijn nu? Dat hij twijfelde over jouw monogaam zijn?
Er waren veel redenen. Maar eigenlijk kort gezegd dat we uit elkaar gegroeid zijn. We hebben ook relatietherapie gehad. Wat ons goed geholpen had. We hebben afgelopen maandag daar weer een gesprek gehad en daar zei hij dat hij echt niet verder wil.
Ik wilde heel enthousiast iets typen waarmee je geholpen zou zijn. Maar ik zou het eerlijk gezegt niet weten... Volgens mij zou ik kapot zijn in jou situatie. (Maar dat ben jij zo te horen ook). Ik kan je alleen maar heel heel heel veel sterkte wensen. En wat als blijkt dat het gewoon zijn kindje is? Wil hij dan ook weer een gezellig gezinnetje spelen? Of gaat het dan echt alleen om erkennen en omgangsregeling?
Mijn hemel wat pittig juist in een tijd dat je hoort te genieten van het nieuwe wonder wat je mag ontvangen. Ik denk dat je op het moment vooral voor jezelf, en de kinderen moet kiezen, wat jij en de kinderen nodig hebben. Mag ik vragen zonder te veroordelen of hij een goede rede heeft om twijfels te hebben of het zijn kindje is of niet? Als hij geen rede heeft, zou ik hem even in zijn sop gaar laten koken en toch mensen te betrekken in je omgeving die jouw en de kinderen kunnen helpen.
Wat betreft het kindje heeft hij geen reden om te twijfelen. Hij zegt nu dat hij na de vaderschapstest wil erkennen enz. En dat hij niet weer hier wil komen. Het is voor hem helemaal klaar. Ik merk wel dat hij het ook op momenten moeilijk heeft. En hij word enorm beïnvloed door zijn ouders. Die kijken mij al 11 jaar weg. Ik probeer me ook te richten op de kids en mn kleintje in mn buik. Maar het is wel heel alleen zo.. Mn ouders wonen ook nog eens in Frankrijk.
Ben je getrouwd met hem? Want dan krijg dit kindje toch sowieso zijn achternaam? Zou daar sowieso wel voor kiezen en je moet toch ook kiezen voordat het kindje geboren is? Want als het wel van hem blijkt te zijn kan het toch niet zomaar aangepast worden? Verder, het heeft tijd nodig denk ik en je zal altijd aan hem verbonden blijven door de kinderen. Maar nu maakt hij dus wel tijd voor de kinderen? Wat hij toen jullie samen waren niet deed toch? Nu moet hij wel natuurlijk maar als hij wat eerder zijn best had gedaan had het allemaal niet zo gehoeven misschien. Alhoewel hij zich nog steeds als een eikel gedraagt...
Dan vind ik het helemaal wreed wat hij je aandoet. Het zou echt mooi zijn als je zsm nieuwe contacten legt in de buurt, helaas ben ik niet bekend in j dorp ik woon in het centrum. Hebben ze daar geen samenkomst plekken/buurthuizen?
Héél veel sterkte.. ik zit in een soortgelijke situatie, ben 35 weken zwanger van onze 2e, en afgelopen week van vriend gehoord dat hij het niet meer ziet zitten.. Ook ik ben voor hem verhuist en ken weinig mensen hier, waardoor ik te weinig afleiding heb.. Ik zou je zo graag tips willen geven, maar helaas, ik weet het ook niet.. digiknuff voor jou.!!
We waren niet getrouwd. Dus zonder erkenning voor de bevalling krijgt de kleine mijn achternaam. Als je na de bevalling de achternaam wilt veranderen kost dat 830,- en moet bij de rechter enz gedaan worden. En hij is er nu om de week voor de kids, meer niet of met moeite. Bij mn andere zwangerschappen was hij er ook niet. Hij heeft toen weleens een paar keer op zijn kop gekregen van de gynaecoloog.
Welk centrum woon je? Ik zat ook steeds met verschonen van de oudste. Ik ben 2 jaar elke dag op en neer gefietst naar school als hij gepoept had. Nu hoeft dat gelukkig niet meer. Ik ga nu weer eens rondkijken naar bijeenkomsten van ouders. En was voor de vakantie al bezig met contacten leggen op school en peuterspeelzaal.