Hier werkte dat bij zoontje ook, kon drama schoppen tot en met en ik maar proberen rustig en geduldig te blijven. Ik ben een beetje zoals je man, als ik slaap tekort heb wordt ik chagrijnig en zeker 's nachts is mijn lontje dan kort. Dus toen was mijn geduld een keer op en heb ik (en natuurlijk hoort dat niet) hard tegen hem geschreeuwd en nu ben je stil en ga je slapen, daar reageerde hij op, hij werd stil en ging liggen. Dit hebben we 3 nachten hoeven doen en daarna sliep hij door, op een gegeven moment hoefden we alleen maar door de babyfoon te zeggen: 'Slapen R.' en meneer ging weer slapen. Hij was toen 1,5 en sindsdien wordt hij echt alleen maar wakker als er iets is. Dus als hij ziek is, naar heeft gedroomd of naar de wc moet ofzo. En nee hoor, hij is echt niet bang voor ons, hij is niet bang in z'n bed, maar hij weet sindsdien wel dat de nacht niet is om grapjes uit te halen, maar gewoon om te slapen. Onze dochter is ongeveer net zo oud als jouw zoontje, bij haar heeft boos worden geen enkel effect en zij heeft de afgelopen maanden ook wat meer meegemaakt, wat een dreumes eigenlijk niet hoort mee te maken, dus dat maakt dat we het bij haar wat 'liefdevoller' aanpakken, maar dat betekent wel dat we er voorlopig nog aan vast zitten.
Dit inderdaad! Jeetje je kan het ook overdrijven zeg! Ja dat hij je zoontje zo op bed gooit vind ik ook niet normaal maar de rest kom op leg je erbij neer en klaar!
Man verliest hier ook nog wel eens zn geduld, net zo goed als dat ik nog steeds (!) in de gordijnen hang bijna bij bepaalde huiltoontjes. Dochter is nu ziek, geen idee wat er is, ja hoge koorts en iets met dr mond, kwijlt als een bezetene en wat kuchen maar nog geen idee wat, tis nu inmiddels 03:00 geweest, ik zit nog steeds op en inmiddels kan ik geen gepiep of gemum horen, gaat al sinds 21:00 zo af en aan, begin dr nu een beetje simpel van te worden. En dan ben je nog meelevend omdat ze ziekies is en geen gestress van morgen werken want ik ben vrij. Als dr niks aan de hand is en ze zet een scheur op, kan nogal een driftkonijntje zijn, dan is ook mijn geduld aanzienlijk korter, maar bij ziekte heb ik engelengeduld, al moet ik de hele nacht in een vergaderstoel naast dr bedje zitten omdat ze niet durft te slapen in t ziekenhuis zonder mn hand op dr rug dat boeit me niet. Man ligt hier op zolder met de deur dicht, die hoort dr niet want hij moet wel de weg op en een volle dag werken. Hij heeft in de regel minder geduld maar snapt wel dat er geen aan of uit knop op zit, al zoekt hij net zo goed als ik soms naar de mute knop. Bij ellende wisselen we elkaar af waar mogelijk, is ze om wat voor reden dan ook hysterisch dan begint de ene en de ander neemt over, ongeacht of er de volgende dag gewerkt moet worden. Dr zit bij die van ons een kop op met een bak temperament waar je u tegen zegt, dat redt je niet alleen. Door af te wisselen help je elkaar maar t enige wat je kind ziet is dat papa en mama allebei er zijn, troosten en zeggen dat t bedtijd is omdat t nacht is. Elkaar ongevraagd overnemen doen we niet aan, helemaal niet met elkaar bemoeien als we in zo'n situatie zitten. Zal dr niet direct wat achter zoeken maar ik geloof wel dat dat een discussie bij een bak koffie wordt, andersom hoef ik t ook niet te doen hoor. Dan moet je ergens anders gaan liggen of oordoppen gaan dragen, zeker als je weet dat t weer zo'n nacht gaat worden. Tot een jaar of 6-7 achten we ze hier niet voor rede vatbaar, kan wel van alles willen maar zal toch moeten inschikken als zij ligt te huilen. En soms neemt ze me ook in de maling hoor, lig ik erbij omdat ze heeeeeel zielig is en vervolgens vliegen binnen de eerste 3 minuten de knuffels dolenthousiast door de kamer en staat ze te springen in bed. Ja daaaaag zo rot voel je je dus niet, dat feestje hou je zelf maar in stand daar heb je mij niet voor nodig en dan blijft de stretcher staan maar ik ga naar mn eigen bed, heb mn rug de volgende dag ook nodig en mn bekken zijn ook niet helemaal jofel. Dat geeft even protest, meestal 1 uithaal, en vervolgens gaat er gejoel en gekraai af en dan zit ze gewoon om 3:00 te spelen in dr bed voor pak m beet een half uur. Had ze me toch mooi tuk. Op andere momenten is ze gewoon blij dat ik er ben en krijg ik alles aangegeven, speentjes, knuffies, mama krijgt alles. Dat dreigt dan snel richting spelletje te gaan dus ga ik steeds trager teruggeven en steeds minder reageren en doe alsof ik in slaap ben gevallen. Dan hoor ik ineens gemopper naast me en gaat ze dan ook maar slapen want die saaie mama ligt te slapen, daar heeft ze ook niks aan.
Ik kan zelf héél slecht tegen de gebroken nachten, zeker als het lang duurt. Dus ergens begrijp ik de reactie van je man wel en dat hij denkt: 'lieve help morgen gaat de wekker weer vroeg en moet ik op zijn minst een beetje fit zijn'. Slaapt je zoontje onder een dekbed? Zo simpel bleek het hier gewoon te zijn, na nachten/weken huilen, bleek een warmere slaapzak/dekbed de oplossing. En nog, mijn zoontje is inmiddels 5 en slaapt in periodes nog graag bij mij. Whatever, ze zijn maar één keer jong. Nog even van genieten, hij blij, wij blij, iedereen blij en iedereen slaapt.
Boos op bed gooien vind ik echt totaal anders dan wóest op bed flikkeren. Ik heb ze hier ook wel eens opgepakt en plof in bed gedropt, zo stel ik me ‘boos op bed gooien’ voor.
Haha ik ben het echt nooit met jou eens maar dit keer is het precies wat ik ook dacht; geniet ervan dat je man het kind wel stil kreeg en ga gauw slapen op zo’n moment. Niet te moeilijk doen hoor. En wat anderen ook al zeiden; ik vind jouw ‘slaaptraining’ echt niet zoveel liefdevoller dan de aanpak van je man.. Succes, ik snap wel dat het sowieso lastig is als je zwanger bent en dan die onrust met je oudste hebt ‘s nachts!
Ben ik nou de enige die het vreemd vind dat er gesproken wordt over ‘de’ papa? Het staat er zo afstandelijk On topic; ik denk dat je het verkeerd ziet. Je man stond juist naast je ipv tegenover je met zijn handeling. Hij heeft precies gedaan wat jullie wilden; namelijk dat jullie kindje ging slapen. Denk niet zoveel na. Maak het niet groter. Pas als papa had gezegd; blijf maar lekker wakker. Je hoeft niet te slapen, dan zaten jullie niet op één lijn.
Alles is al n beetje gezegd. Kinderen nemen soms graag n loopje met je vooral s nachts. Wij moesten ons dochtertje van 10 maanden op advies notabene van het consultatiebureau, s nachts een flesje geven als ze (incidenteel) wakker werd. Mevrouwtje had dat op den duur feilloos door. Gevolg, wij zaten nachten met het kind op dat dus steeds n flesje wilde en niet meer ging slapen. Inmiddels was ze al 1 geweest en kon de fles weggelaten worden volgens het cb. Het was nacht na nacht feest. Niks hielp alleen een fles en dan soms nog niet slapen. Ik was ook zwanger. En kon vaak ook niet meer slapen als ik haar de fles gegeven had. Dus ik was helemaal op. Manlief gaf haar in het weekend de fles. Dit spoken in de nacht wilde ik opgelost hebben voor de nieuwe baby kwam. Maar dat had wel wat voeten in de aarde. Inmiddels zaten we in januari en in september begon ze in de nacht te spoken dus ze had n bepaald ritme ontwikkeld. Plus nog n keer veranderen van kamer. Eerst mijn aanpak geprobeerd. Eerst lief zeggen dat ze moest slapen enz enz. Na een paar weken was manlief het zo zat dat hij ook naar haar kamer is gegaan en haar boos heeft duidelijk gemaakt dat het nacht was en ze nú moest gaan slapen. Dit hielp beter dan mijn aanpak en sindsdien kwam ze niet meer elke nacht. En toen de baby er was was het ineens helemaal over. Maar toen kwamen de nachtvoedingen van de baby. En ik was en ben nog steeds kapot moe. De baby is nu inmiddels een jaar en slaapt nu wel op een paar uitzonderingen goed door. Dochterlief probeert soms nog te spoken s nachts. Ik kijk altijd wel of er niks bjzonders aan de hand is en als dat niet het geval is ben ik kort en strak tegen haar, dat heeft ze nodig. Ik bedoel hiermee te zeggen, neem jezelf en je man asjeblieft in acht, ik zat uiteindelijk een jaar achter elkaar met gebroken nachten. Geloof me dat hou je niet vol. Ben blij dat mn man heeft doorgezet. (Hij is niet bepaald een bloempje snachts) maar het hielp wel! En laat hem daar dan maar trots op zijn!! Hij bedoelde uiteindelijk voor ons allemaal het beste! En dochterlief heeft er niks van gekregen, ze was en is nog steeds dol op papa!!
Yoshua is ook een slechte slaper. Hij valt goed in slaap als we even bij hem blijven, maar 2ordt midden in de nacht wakker. Slaaptraining zoals jij hebben wij niet gedaan. De reden, hij kroop bij ons in bed en na vele slapeloze nachten door oorontstekingen bij hem waren we al lang blij dat we konden slapen. Zo kwam het dus dat wij alleen registreerden dat hij erbij kroop en dus niet goed wakker werden. Bij hem speelde verlatingsangst ook mee. De oplossing voor ons was een matrasje op de grond naast ons bed. Hij mag daar gaan liggen of in zn eigen bed als hij snachts wakker wordt. Nu zijn we zover dat hij vaak wel weer in zn eigen bed wil maar dat ik even bij hem moet liggen. Misschien is dat voor jullie een optie? Dan hoef jij niet bij hem in bed en kan je man ook goed slapen. Ik snap dat je man het gehuil zat was, al was zijn aanpak niet handig aangezien jij ermee bezig was. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het gehuil niet trekt als je weet dat je wekker op een bepaalde tijd gaat. Wij hebben dit soort discussies ook gehad. Mijn man moest toen heel vroeg uit bed en ik werk avonds dus kon rustig aan doen overdag. Praat met elkaar en probeer op een lijn te komen. Succes.
"De papa"... ik dacht dat het een gewoonte was net als dat je in het zuiden vaak "ons mam" hoort Ts hoe ging het de nacht(en) na dit gebeuren?