Hoi meiden, Eind mei ben ik bij de papa van mijn zoontje weg gegaan. Nou ja heb em het huis uitgezet. Al snel had ik een nieuwe vriend. Was echt helemaal gelukkig. Maandag heb ik daar nog geslapen, dinsdagochtend zei die dat ie van me hield en zo ineens woensdagmiddag kreeg ik te horen dat hij er geen toekomst meer in ziet. Hij heeft voor mij 5 jaar geen relatie gehad. Dus had moeite met omschakelen dat ie nu niet meer alleen was. Verder vindt hij het zwaarder dan verwacht met mijn zoontje. Vind het zo raar, snap er werkelijk niets van. Tuurlijk verwacht ik niet dat hij binnen een paar maand gewent is. Maar hij heeft steeds gezegd dat ie het fijn vond om af en toe alleen met mijn zoontje te zijn en een band met hem wilde opbouwen. En nu is het ineens te zwaar. Hij wist toch waar ie aan begon? Ik zit nog met heel veel vragen maar hij wil niet met me praten nu, hij kwam er wel op terug. Hij zegt dat ie wel van me houdt en veel gevoelens voor me heeft maar ziet geen toekomst. Dit komt mede door mijn schulden(wist ie van ben ik vanaf hè begin eerlijk over geweest) ik zit in de bijstand en hij vindt dat ik te laks ben met het vinden van een baan. Oké daar geef ik hem gelijk in. Hij is bang dat wanneer wij samenwonen hik overal voor opdraait. Maar heb altijd aangegeven dat ik eerst een baan wil zodat ik zelf mijn schulden kan betalen. Ik heb mij nu ingeschreven bij een gastouder bureau, loop er al een jaar mee rond en tja ben toch echt wel met de neus op de feiten gedrukt, dus de stap gezet. Ik hoop dat ik snel antwoord krijg op mijn vragen, anders wordt een vriendschap ook moeilijk. En wil na 9 jaar vriendschap dit absoluut niet kwijt. Wij hebben vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen een sterke, bijzondere band gehad. Helemaal kwijt ben ik hem dus niet, en weet ook dat ie van me houdt Maar het doet me zoveel pijn, verdriet. En och mijn zoontje komt zaterdag weer thuis die zal het ook ontzettend raar vinden want was echt gek met hem.
Misschien wil hij wel dat je eerst je leven op de rit krijgt.. Bewijs aan hem dat je het kunt en kijk dan of jullie samen nog een toekomst hebben. Het klinkt niet als een hele lange relatie trouwens, of ligt dat aan mij?
Waren ongeveer 4 maanden bijellaar. Voelt wel langer omdat we elkaar goed kennen en al 9 jaar kennen. Heb het hier veel zwaarder mee dan met welke relatie ik ook heb gehad. Ook bij de papa van mijn kleine had ik na 3 jaar echt niet zoveel moeite mee om er mee te stoppen. Heb vannacht tot half 3 met hem gepraat trouwens. Heb veel antwoorden gekregen. En inderdaad ligt het er heel veel aan dat ik laks ben in het regelen van dingen. Ik ga dus eerst mijn energie op het vinden van een baan richten en dingen regelen en op de kleine. Verder zie ik het wel