Onze kleine meid is 11 maanden. Ze heeft overdag nooit veel of lang geslapen. In de avond naar bed brengen was nooit een probleem. Sinds een dikke week is slapen een behoorlijk groot probleem. Inslapen gaat op zich wel. Maar na een paar uur (in de nacht) wordt ze huilend wakker en staat dan direct op in bed. Ik ga dan naar haar toe, troost haar en stop haar weer in. Als ik bij haar ben stopt ze met huilen en begint blij te brabbelen. Maar zo gauw ik weer weg ga, is ze weer helemaal overstuur en boos. Haar huil is zo doordringend! En ze heeft ook een lange adem. Dit kan uren achter elkaar doorgaan. Ik sta dan echt met mijn handen in het haar. Niets is goed. Vanacht weer om 1u wakker, gehuild/troosten etc tm 3u, 5u weer wakker en weer huilen/troosten/terugleggen tot 7u. Kortom.. beide geen/weinig slaap. Ze heeft nooit echt last gehad van haar tandjes. Nu komt haar boventandje door. Ik heb daar dentitox op gedaan en pcm gegeven. Verder ontwikkeld ze zich behoorlijk snel. Ze loopt vlot om de tafel/achter haar karretje. Kruipt erop los. Trekt zich overal aan op en kan al aardig wat woorden zeggen. Ze is snel van begrip. Misschien is dat moeilijk voor haar om te verwerken? Is ze aan het uitproberen? Ik hoop op tips en herkenning
Klinkt als verlatingsangst.. Onze zoon heeft dit 3 weken geleden gehad. Slaapt nu weer als een roosje..
En ze kan ook zeker last hebben van dat tandje hoor.. Maar met name het blij brabbelen als ze je ziet klinkt als verlatingsangst
Herkenbaar, hadden we hier enkele weken geleden aan de hand. Opeens rechtstaan & huilen in bed. Soms hielp het om enkele keren naar daar te gaan, troosten, terugleggen. Dan werd het gehuil geleidelijk aan minder, uiteindelijk ging ze zitten en dan legde ze zich neer en ze sliep verder. Als dit niet hielp, nam ik ze bij ons in bed. Dan hadden we allemaal onze dosis slaap
Lastig... Lijkt inderdaad op verlatingsangst. Dl heeft het soms ook... Ik neem haar dan gewoon bij me, voor onze en haar rust
Hier hadden we dat met 13 maanden ineens.. De hele maand december heeft ze tussen ons in geslapen.. Het was na 4 weken weer over, dus maak je maar geen zorgen. Het gaat echt over!
Toevallig begint het hier nu minder te worden. Manlief heeft een paar nachten op zolder geslapen zodat dochter naast mij kon. Dan hoef ik alleen maar haar hand aan te raken en speen te geven en dan is het goed Hier overigens ook een loopoor erbij en twee nieuwe tanden, het zat haar niet mee!
Bedankt voor jullie reacties! Ik mag toch hopen dat dit idd overgaat! Tussen ons in slapen wil ze niet. Dan gaat ze eerder over ons heen kruipen ipv slapen. Als ze overstuur is mag ik haar ook niet aanraken, dan raakt ze helemaaal nijdig. Ze heeft iig een behoorlijk temperamentje. Ik moet zelf iig een lange adem zien te kweken. Er voor haar zijn, zonder mijn frustratie te laten zien. Maar ik vind dat zo moeilijk als ik voor de 150e x naar haar kamer ga. Gaven jullie ook weer nachtvoeding in de periode?
Hier wel, snachts weer een licht papflesje en dan kroop ze weer tegen 1 van ons aan om verder te slapen.
Hier ook meer dan een maand lang gehad! Rond de 12 maanden. Het enige wat hielp was een klein flesje melk of bv en bij ons in bed laten liggen, dan viel hij vanzelf weer in slaap. Heel vermoeiend is het maar het zal vast weer over gaan!
Ja hier is verlatingsangst heel de dag door aanwezig hij is 12 maanden als die in ze stoel zit of hij loopt door kamer en ik ben even uit beeld zet die het op een krijsen is heel erg vermoeiend En hij slaapt ook bij ons in bed omdat ik geen zin heb om tig x me bed uit te gaan Ik leg hem aan en we slapen weer verder maar soms ook vermoeiend als dat zo 4x op een nacht is
Herkenning! Het wordt nu (pas) minder. Ondertussen is ook zowat haar hele gebit doorgekomen en dat hielp overduidelijk ook niet mee. Ik legde haar bij groot verdriet bij mij in bed en later is 1 van ons op haar kamer naast haar gaan slapen, dit hielp enorm en nee, het heeft haar niet verpest want nu, na 4 maanden slaap-ellende slaapt ze echt als een roosje in haar eigen bedje!
Fijn om te horen! De herkenning en dat het goed komt, ook al wijk je even af van de standaard adviezen. Ik heb gisteravond nog wel geprobeerd om haar bij ons in bed te nemen. Maar dat wilde ze echt niet. Ging van kwaad tot erger. Nou ja..Als ze 18 is, zal ze vast niet meer in de nachten schreeuwen\gillen
Oh ja niet zo lang geleden opende ik ook iets soortgelijks. Het is hier met fases! Vlak voor z'n 1e verjaardag was het hommeles, 2 weken ok, en toen weer!! Niks was goed, 's nachts vaak wakker zó frustrerend. ik was alleen heeeeel spaarzaam met flesje geven, misschien 2x gedaan? Wel zijn er apart gaan slapen zodat we om en om konden slapen en ik heb m ook paar keer naast me laten slapen. T gaat nu (op 1 laatste kiesje die nog door moet komen na) weer goed. Al blijft het een temperamentvol kind. Als iets niet gaat zoals hij in z'n koppie heeft.... geduld is iets wat hij nog moet leren.
Had onze kleine ook rond de 13 maanden. Hier hadden we al een ledikant voor de kleinste klaar staan op onze kamer. Daar heeft hij een aantal dagen gelegen (overdag wel op zn eigen kamer). Daarna maakte het hem niet meer uit of hij nou in zijn eigen kamer of die van ons lag. Het is nu mama die kiest om hem in het ledikantje op de ouderkamer te leggen