Ik heb ontzettende pijn in mijn rechterheup. Alsof mijn rechterbeen langer is dan mijn linkerbeen, ik sleep ook met mijn rechterbeen. Normaal lopen lukt niet meer en opstaan is heel moeilijk, net als omdraaien in bed. De chiropractor zet dit regelmatig weer goed, maar het gaat steeds sneller weer scheef zitten. Alsof de kogel van mijn heupgewricht, niet goed in de kom zit. Iemand die deze pijn ook heeft (gehad) en wat kan ik nog meer doen? Door deze klachten ga ik namelijk met andere spieren overcompenseren en bij mijn zoontjes zwangerschap kwam ik uiteindelijk in een rolstoel terecht omdat ik niet meer kon lopen. De vorige keer ben ik alleen bij meerdere fysio's geweest en dat heeft echt niks geholpen helaas. Ik wist dat het weer kon gebeuren bij een volgende zwangerschap, maar nu het zover is ben ik er toch weer naar van
Kan je er ook moeilijk op staan toevallig? Klinkt voor mij als zwangerschapsischias maar kan ook bi zijn. Je zegt dat je bij meerdere fysio's bent geweest, ook bij een speciale bekkenfysio??
Heel herkenbaar. Ik heb zelf veel aan ergo en cesar therapie gehad. Vaak hebben die toch andere tips dan de fysio. Groeten Jane
Ja, ischias dacht de gyn ook aan. Later dachten ze weer slijmbeursontsteking en tja, wat het ook is, pijnstillers (behalve pcm maar dat werkt niet) zijn niet mogelijk. Ik ga morgen weer naar de chiropractor en geef dat weer even een kans. Als dat niet werkt, ga ik een osteopaat bellen. En als dat niet werkt, bel ik een andere bekkenfysio.
de fysio hielp voor mij ook alleen voor het overcompenseren van bepaalde spieren die ik door de bi en ischias overbelastte. dan heb je continu spierpijn en dat is toch wel fijn om helemaal losgemasseerd te worden. dus puur voor die spieren. erg vervelend dat je steeds pijn hebt, hopelijk verloopt de rest van je zwangerschap wel goed.
Ja, een goede massage is idd lekker. Maar mijn vorige fysio deed me alleen maar pijn en maakte het er eerder erger op. De chiro doet ook wle pijn, maar werkt wel. Alleen niet zo heel lang helaas. Maar misschien moe tik accepteren dat ik om de 2 weken naar haar toe moet, als de rest dan wel goed gaat. En ja, kindje is zover ze kunnen zien gezond, dus ik heb eigenlijk niks te klagen (al zijn de zenuwen en doemgedachten er natuurlijk wel zoals je je voor kunt stellen...)