Hoi meiden, Ik zit met een klein probleem, ik heb het gevoel alsof de rest van de familie belangrijker is als mij Als ik vaak aan mijn ouders wat voorstel is het nee geen zin, nee we zijn moe etc Achteraf hoor ik wel dat ze met mijn broer en Zussen wat leuks Zijn gaan doen. Simpel voorbeeld ik vroeg gister of mijn mam mee naar stad ging moest nog wat hebben, Nee ze had geen zin... Kom ik haar wel tegen met mijn zus .. Mijn mam is de laatste tijd veel ziek, en woensdag had ze een slechte dag en maak me zorgen om haar dus ik vroeg zal ik even langs komen, Nee hoeft niet want ze gaat fietsen met mijn broer .. Zo kan ik nog wel 100 voorbeelden noemen Het doet mij enorm veel pijn, Maar doordat we al zoveel mee hebben gemaakt heb ok er vrij weinig behoefte aan om dat allemaal tegen hun te zeggen, Ik heb nu zoiets van het is jullie verlies jullie merken wel wat jullie missen als ik vaak nee zeg 😌 Maar wil ik wel leren ermee om te gaan maar hoe?!?!? Wie kan me tips / raad geven?
Pf lastig. Wat vraag je dan of zegt ze als je haar tegenkomt? Lijkt me erg ongemakkelijk voor haar? Je wil dus nu zelf ook nee zeggen begrijp ik dat goed?! Is dat wat je wil? Je hebt zelf niet zon behoefte? Of juist wel, maar wil je 'dwars' zitten of jezelf beschermen? Dus wat wil je precies?! Sterkte ieder geval, lijkt mij erg lastig! En vervelend gevoel.
Ik heb geen tips voor je.. Ik heb helaas hetzelfde gevoel bij mijn vader, stiefmoeder zus (iets minder doen af en toe wat samen met de kids) en broer.. Tijd maken zij wel voor elkaar, maar als ik iets voorstel is het altijd nee.. Voel me ook altijd zwaar ongemakkelijk in hen gezelschap, omdat ze mij mijn man en ons zoontje 'negeren'. (kleine voorbeelden; op mijn mans verjaardag niet eens bellen of smsen, bij familie bezoeken (verjaardagen etc) gewoon niets zeggen tegen ons, op de kleine zijn verjaardag gewoon niet komen etc) Gelukkig zijn mijn moeder en haar partner erg open naar ons en heb ik een erg goede band met mijn mama.. Ook mijn schoonvader is super! Wat ik probeer, met nadruk op probeer, is er zelf iets leuks van te maken met de mensen die ons wél leuk vinden. Tuurlijk ben ik er af en toe verdrietig onder, maar het maakt me ook bewust van mijn eigen gezin; zo wil ik het dus niet! En zal mijn uiterste best doen om dit in mijn gezin te voorkomen.. Tips om nee te zeggen heb ik ook niet. Ik zeg wel nee, want ik heb geen zin om op bv. vaderdag schijnheilig gezellig met elkaar te zitten als ik die tijd ook aan mijn stiefvader en mijn schoonvader kan besteden; zij zijn namelijk wél blij om ons te zien! Er iets van zeggen heeft hier geen zin; ik zie het verkeerd etc etc.. Ze besloten zelfs het contact met ons te verbreken nadat ik een keer boos had opgebeld. Helaas voor hen, kregen zij over de telefoon een week later te horen dat ik 15 weken zwanger was. Toen wilde ze opeens wel contact. Maar nu negeren ze de kleine net zo hard.. En nu komt mijn woede ook weer naar boven, dus ik stop met typen.. Het is naar.. Sterkte meis..
hier hetzelde al jaren... ik zeg er niks mee van als ik dat wel deed was hetvallemaal nietwaar... helaas geen tips dus
Dat lijkt me echt vreselijk en snap dat het moeilijk is om hiermee om te gaan maar wat je zelf ook zegt, zij missen iets! En dat gaan ze vanzelf wel doorhebben als je afstand neemt misschien?
Tja, ik denk dat je het toch het beste kan aankaarten. Anders kom je er misschien niet achter wat er werkelijk aan de hand is. Maar het lijkt me knap lastig. Sterkte
Wil je dit? Wil je dit gevoel blijven houden? Zoniet, dan onderneem actie. Misschien doet ze het onbewust, maar als jij niet zegt wat je voelt dan zal ze 't niet weten. Hier een soort vergelijkbare situatie. Even kort, anders wordt het te lang. Mijn man is 2e kind, maar 1e kind is lieveling van schoonma. Mijn man wordt het internaat in geschopt. En 1e krijgt alles. Dit gaat jaren door en ook op de kleinkinderen. Na 28 jaar verdriet en ellende is het contact sinds januari verbroken. Voor mij lucht het op, maar mijn man worsteld nog steeds met vragen. De antwoorden zal zijn moeder hem nooit geven, want in haar ogen deed ze niets fout. Vreselijk! De papieren van jeugdzorg en verhalen van familieleden bewijzen het tegendeel. Succes met deze situatie. Wat mijn man geholpen heeft: Ik moet gelukkig worden met mijn gezin! Niet met mn moeder.
Tja wat wil ik ... Ik wil net zoveel en net zo belangrijk zijn als mijn broer en zussen .. Ergens wil ik dat ze het maar voelen en het is hun gemis En ergens wil ik het wel eerlijk tegen hun zeggen maar ben bang dat hun dat niet zo zien ... 😞
Hie ris het vergelijkbaar... Zoontje is 20 december 2011 geboren, maar mijn moeder stond er niet achter, ondanks dat deed ze toen nog wel haar best! April 2012 kondigde zij aan te gaan scheiden van mijn vader na 26 jaar. 1 mei 2012 had ze gelijk haar eigen woning, zo snel allemaal. Mijn vader ging ik voor zorgen, want die was kapot. Hij had dit nooit zien aankomen dat mijn moeder al 13/14 jaar ongelukkig was (mijn jongste broertje is 13 en mijn moeder wilde hem toen maken zodat ze niet alleen was als ze weg ging)! Nu na een jaar gaat het beter met mijn vader, krijgt ze in mei een nieuwe vent. Bam weer een klap voor mij en metname voor mijn vader! Sinds de scheiding aan het lopen is, want die is nog lang niet rond. Wordt de band met mijn moeder met de dag slechter, zo laatst ook was ze vergeten dat mijn zoontje buisjes kreeg dat deed enorm zeer. Vroeg nog wel naar hoe haar weekendje weg was geweest... Ze gaat steeds met mijn broertjes en zusje shoppen maar niet met mij want ik heb mijn eigen gezin (ben de oudste, rest studeerd nog)! Ze hoeft niets te betalen (liever wel want met bijstand is het krap zat), maar mee gaan doet ze ook niet. Nu zwanger van nummer 2 ook maar weinig intresse daar naar toe... Doet elke dag zeer! En van je eigen moeder horen keer op keer dat je het niet goed doet, omdat niet alles in huis perfect schoon is, ja sorry als het lekker weer is ga ik liever met de kleine buiten spelen dan bv afwassen! Helaas moet ik ook regelmatig horen dat ze er geen vertrouwen in heeft dat ik het red met mijn zoontje.... Laat staan straks met 2!!! Pffff fijn voor iemand die al laag eigenwaarde heeft door de vaders van de kinderen! Gelukkig heb ik mijn vader nog, die helpt op zijn manier met geld en weekendjes daar naar toe, gelukkig praten we ook steeds beter. Sorry voor lange verhaal....
Kan het dat je steeds lastminute iets voorstelt? Dus dat ze al andere plannen hebben maar dat niet durven/willen zeggen? Ik zou er toch iets van zeggen. Niet dat je je achtergesteld voelt. Wel dat je het jammer vindt dat het steeds niet lukt om ze te zien, dat je ookmgraag langskomt of iets leuks gaat doen en hoe jullie dat kunnen realiseren. Dan is het niet beschuldigend maar kan je toch je wens kwijt
Ik weet ZO goed hoe je je voelt. Heb dat allemaal zelf meegemaakt en de kans is groot dat je moeder dat ook niet ziet en zelfs boos wordt als je er wat van zegt. Ik heb dit 31 jaar meegemaakt en ja afgelopen Moederdag toen ik er weer wat van zei hebben mijn ouders het contact verbroken zoals de meesten al weten. Jouw ouders kunnen misschien heel anders reageren maar dat weet je pas als je er met hun over praat. Doe dat eerst eens en kijk hoe ze reageren, kun je daarna altijd nog kijken wat je ermee doet. Wijs ze er vooral op dat ze EERLIJK moeten zijn en niet zeggen dat ze geen zin heeft om met jou de stad in te gaan en daar dan wel met jouw zus loopt. Dat had ze gewoon eerlijk moeten zeggen. Is ook niet leuk, maar wel zo netjes!
Jeetje, wat hebben veel mensen helaas in zo'n gezinssituatie moeten opgroeien Van je familie wil je graag dat ze van je houden en trots op je zijn, en als ze dat niet uiten en je altijd maar afwijzen is dat hard en pijnlijk. Ken het gevoel maar al te goed. Twee oudere broers die denken dat ik een of ander dom achterlijk mens ben omdat ik geen hoge opleiding heb gevolgd en in de productie heb gewerkt. Nou.....ik weet dat ik niet dom ben en dat ik trots op mezelf mag zijn, zonder mensen in de productie hadden mijn broers geen mooie spulletjes, geen mooie auto enzovoorts. En dan mijn ouders, nooit hebben ze gezegd dat ze trots zijn op me, of dat ze van me houden. Nee, kreeg zelfs de schuld van het alcohol probleem van mijn moeder en dat ze zelfmoord had willen plegen...... Als ik 1 ding zeker weet is, is dat ik er niet schuldig aan ben, zij maakte die keuze, ik heb haar niet gedwongen. En ja het doet zeer, vaak genoeg liggen janken. Maar daar ben ik nu eens even klaar mee, ik ben het zat om te vechten om goedkeuring en aandacht enzovoorts. Ik ga er geen energie meer aan verspillen, ik besteed die energie liever aan mijn gezin. Ik heb dus ook totaal geen verwachtingen meer, en daardoor word ik een stuk minder teleurgesteld. En ik denk dat jij dat ook beter kunt doen, vraag niet meer aan je moeder of ze mee gaat, laat haar maar komen. Laat hun maar eens wat moeite doen, en doen ze dat niet, is dat hun probleem en hun gemis, jij weet beter! Steek de energie in jezelf en in je gezin, van hun krijg je wel de waardering, en dat is veel meer waard want met hun moet je tenslotte verder en een gelukkig leven opbouwen.
Niet zelf de ervaring bij mijn ouders, wel bij mijn schoonouders. Het gebeurd vaak genoeg dat we horen dat schoonouders weer weg zijn geweest met de broers van mijn man, inclusief aanhang en kids. En wij, en dus ook ons meisje, nergens van wisten. Of dat we er aankomen en ze aan het gourmetten, barbecuen of wat dan ook zijn. Dat zij uitgenodigd zijn om er te eten en wij niet, dat er altijd rekening wordt gehouden met hun op dagen als Sinterklaas en kerst, maar niet met ons. Dat ze altijd bij de ene zwager oud en nieuw vieren en nooit hier komen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Voor mijzelf maakt het me niet zoveel uit, maar des te meer vind ik het vervelend voor mijn man en nu ook voor ons dochtertje.
Dan zou ik een gesprek aan gaan met je moeder. Als jij niet zegt hoe jij je voelt dan komen ze t nooit te weten.En jij blijft de gene met een rot gevoel. Je kunt ook even afstand nemen en kijken wanneer ze contact met jou zoeken. Dit heeft mijn man ook gedaan, maar ze kwam gewoon niet. Haar 1e zoon woont ca. 50 km verderop. Daar ging/gaat ze eens per week of eens per twee weken naar toe. Wij wonen op nog geen 5 minuten met de auto. Ik heb het destijds "bijgehouden". Na 9 weken belde mijn man haar op en zei: mam, je hebt hier ook nog een kleinzoon he. In januari was de koek op. Hij heeft alle papieren van jeugdzorg gehaald. Voordat hij ze las heeft hij z'n moeder gebeld en de kans gegeven om te praten. Hij wil dit hoofdstuk naar jaren sluiten. Antwoord van z'n moeder: ik wil niet met jou praten. Ik heb het al afgesloten! Toen heeft mijn man 't contact verbroken. Ze mocht de kleine nog wel zien op groeien, facebook, foto's vragen of hier in de buurt met hem spelen. Maar dit gebeurde niet. Met pasen stond ze voor de deur. Ze had een berg chocolade voor m'n tuin. Lekker ongezond, maar goed. Mijn man bood haar aan om zoon mee te nemen naar de speeltuin of in onze tuin. Zo kon ze even knuffelen en spelen met hem. Dit weigerde ze. Ze had haar principes. Afgelopen vrijdag stond ze weer met een pakje voor de deur. Mijn man heeft gezegd dat hij niets meer van haar wil en de deur dicht gegooid. Nu geeft hij wel aan dat, dat hem vreselijk pij doet. Maar dat wat zij gedaan/gezegd heeft in 28 jaar niet goed te praten is. Hij heeft vreselijke jaren achter de rug en nu moet hij kiezen voor z'n eigen geluk! Dat moet jij ook doen. Rechtsom of linksom, die keuze is aan jou!