Eef80: Ik begrijp dat dubbele gevoel, ik heb het ook en mijn dochters ook. De oudste (10) is er"overheen gegroeid".die hoort alleen soms nog wat. De jongste (5) heeft het zien nog.Aan de ene kant ben ik heel blij dat ik ze ermee kan opvangen, ik heb dat zelf als kinds gemist. Aan de ander kant zou ik het ook niet erg vinden als het niet blijft bij ze.(het zit wel heel erg in de familie Haha)
Ik ben niet sceptisch ofzo maar kan echt niet wakker liggen van deze verhalen. Vind er niks engs aan gewoon ook omdat ik me besef dat een geest niet sterker is.
Soms 'weet' ik dingen gewoon. Op school wist ik altijd al of ik een voldoende of onvoldoende had gescoord bij een proefwerk. Toen mijn schoonvader een in elkaar zakte, zijn we met spoed achter de ambulance aangereden naar het ziekenhuis. Eenmaal daar konden ze 'niets' vinden, ze dachten aan het hart maar dat bleek in orde. Er werd een scan gemaakt, nog voordat schoonvader naar de scanner werd gereden vertelde ik aan mijn vriend dat hij hersendood was. Helaas bleek dat ook de waarheid Mijn opa heeft altijd gezegd dat hij zijn 80e verjaardag niet zou halen, niemand geloofde hem. Ik zei tegen mijn moeder dat hij gelijk had, hij zou het niet halen. 3 weken voor zijn 80e verjaardag is hij plotseling gestorven. Toen ik 12 was, zei mijn vriendin zo trots als ze was dat ze nog nooit iets gebroken had. Ik zei op zondag, wacht maar, dat duurt niet lang meer. Volgende dag belde ze op, dat ze haar pols gebroken had. Mijn broer vertelde dat hij al 3 jaar geen botbreuken meer had gehad, ook hier zei ik, volgende week zit je met je pink in het gips. 1x raden wie er 3dagen later zijn pink brak... Ik ben ooit bij een show van Derek Ogilvie geweest, hij zou 5x een Reading houden onder 1000 mensen tijdens de show, ik zei voordat we die zaal inliepen al dat wij er 1 zouden krijgen. Inderdaad, de eerste Reading na de pauze was voor ons. Soms heb ik het idee dat het me ingefluisterd word, voel ook regelmatig een koude tocht langs mijn hoofd gaan.
Ik zou willen dat ik dat kon.. Ik weet ook niet waar de angst precies ligt bij mij.. Het feit dat diegene dood is, of dat er opeens iemand voor me staat die daar niet hoort te zijn, dood OF levend.. Nu overdag vind ik het trouwens weer niet eng, duisternis speelt dus ook wel erg mee hier..
het is ook mijn bedoeling niet dat mensen wakker liggen van alle verhalen. Maar dat je sceptisch bent, prima toch? Iedereen heeft recht op zijn/haar eigen mening. Ik ben alleen maar blij voor je dat je zelf niks 'engs' hebt meegemaakt, op dit gebied dan. Ik kan natuurlijk niet over andere dingen spreken.
Er belde heel lang geleden een oude man aan bij mijn oma. Een man met een lange witte baard. Hij vroeg om aalmoes. Erg bijzonder omdat deze man gelijk Turks ging praten terwijl hij mijn oma niet kende en daarom niet zou kunnen weten dat zij geen woord Nederlands kan. Ze ging eventjes naar de woonkamer en weer terug bij de deur was die man nergens meer te bekennen. Ze liep nog wat door de straat maar weg was hij. Wij zijn ervan overtuigd dat hij een engel was. Erg bijzonder !
Het schijnt dat kinderen tot hun 7e jaar paranormaal zijn en bij de 1 gaat het over en bij de ander blijft het.
Rare dingen maak ik wel mee. Geesten bestaan net als wij bestaan. Maar ik besef me dat ze niet sterker zijn dus daarom heb ik die angst niet. Weet wel dat het je bedoeling niet is hoor.
Angst voor het onwaarneembare of geen controle? Gewoon op zulke momenten zeggen dat ze je niks kunnen maken. Ja bang maken maar wie schiet daar iets mee op? Knuf voor jou.
Laatst was dat treinongeval in de nacht in België. Ons zoontje is die nacht vier keer wakker geweest met de mededeling dat er een treinongeluk was. Volvende morgen het journaal aan zegt die. Kijk die trein bedoel ik die was in mijn ongeluk ook de trein. Bizar...
Toen ik nog thuis woonde sliep ik op zolder en hingen er voor de ramen lamellen. Omdat de afstand te groot was, was dat in twee stukken met een kier ertussen. Op een avond heeft er een hele tijd twee ogen tussen de kier van de lamellen naar me naar binnen gekeken. In het oude huis van mij en mijn vriend stond de slaapkamer deur altijd open. Altijd als ik op bed lag kwam er na een tijdje een gedaante in de deuropening staan. De eerste keer dat ik hem zag schrok ik me rot en heb tijden volgehouden dat het door het licht inval moest komen, maar ook zonder licht was het er. Het had niet de gedaante van een persoon maar wist gewoon dat het een oudere man was en dat hij een hoed op had. Hij deed niks en keek alleen naar ons, na een tijdje was ik er niet meer bang voor en wist gewoon dat hij daar stond. Mijn vriend heeft hem trouwens nooit gezien. Hij bleef totdat ik in slaap viel, als ik 's nachts wakker werd dan was hij weg. Heb ook wel eens gehad dat ik in een parkeergarage mn auto achteruit had ingeparkeerd. Ik wilde wegrijden en pakte nog wat uit mijn tas. Op het moment dat ik van het stuur naar mijn tas keek zag ik ineens een man voor de auto staan. schrok me rot en keek gelijk weer terug, maar hij stond er niet meer en er liep verder niemand op het parkeerdek. Vaak heb ik als ik op de bank zit of sta te koken ik denk te zien dat de katten achter me langs lopen/schieten. Als ik me dan omdraai dan liggen ze lief op de stoel te slapen of zijn helemaal niet in de woonkamer/keuken.... Ik ben er aan gewend en vind het nu niet eng meer, maar kan me soms nog wel rotschrikken als ik ineens iets achter me weg zie schieten.
@Blub69,dat heb ik dus ook,heel irritant want ik ben niet paranormaal begaafd. Maar ik weet vaak al vantevoren dat er iemand niet thuis is waar ik naar toe ga of dat er iemand ziek is. Van die kleine dingen. Alleen bij mij is het een soort aanvoelen. Ik voel trouwens ook altijd heel goed aan wat iemand z'n humeur is en weet bijna precies wat iemand denkt als ik in ermee gesprek ben. Dat is overigens niets paranormaals maar een heel goed aanvoelen van dingen.
Moet de rest nog lezen hoor, maar dit is toch wel té scary, ik geloof dat ik meteen mn huis te koop zou zetten haha.
Toch zijn er gebeurtenissen vastgelegd waarbij geesten/demonen de oorzaak waren van iemand zijn/haar ongeluk of zelfs overlijden. Ik geloof juist wel dat sommige entiteiten sterker zijn. Zou daar iig niet graag iets te maken mee willen hebben.
Ik ging een aantal jaar geleden wandelen met een goede vriendin en haar zoontje van toen 3,5. Toen we langs de bosrand liepen zei haar zoontje: "Mama, hier ben ik dood gegaan!" Wij keken allebei met onze mond open naar hem . Dus mijn vriendin vroeg: "Wat bedoel je, dood gegaan?" F zei: "Hier was ik dood gegaan mama. Van de bal op de weg!" Dus wij keken elkaar aan, zo van: Wat bedoelt hij!! Dus mijn vriendin vroeg nog een keer: "Wat bedoel je, welke bal!" F zei weer: "Met de bal mama. Op de weg en onder de auto." We hebben toen een aantal dagen later nagevraagd aan mensen uit de buurt, en bleek dat er toen 5 jaar geleden een jongetje aan het spelen is geweest met een bal. En je raad het zeker al.. die bal rolde op de weg, jongetje er achteraan maar helaas kon een auto niet snel genoeg stoppen en reed het jongetje aan. Het jongetje is toen ter plekke overleden. Het is dat ik er zelf bij was, anders had ik dit nooit geloofd denk ik
Dat geloof ik ook zeker. Maar hoe ver laat je het zelf komen. Mijn kijk hierop is waarschijnlijk anders. Een geest kun je macht geven. Kun je sterk maken. Ze kunnen in groepen zijn of alleen. Maar vooralsnog is de mens sterker.
Gisteren iets heel raars meegemaakt. Ik woon net in een nieuw huis. En een vriend van mij was op visite, we zitten wat te kletsen en hoorde ineens iemand keihard mama roepen. Het was net of iemand naast ons zat. Onze buren hebben geen kinderen. We schrokken ons beide echt kapot
Ok even getwijfeld omdat ik nog steeds verdrietig wordt van het hele gebeuren. Bijna 5 jaar geleden is mijn zoontje geboren een hele blijde gebeurtenis uiteraard, alleen na 1 week werden we al heel gauw van de wolk afgeschopt. Een vriendin van mijn schoonmoeder die wij ook heel goed kende was op de fiets naar haar werk en kreeg een hartaanval. Ze was al dood voor dat ze de grond raakte. Wij zijn naar haar condoleance geweest en omdat de meeste mensen mij voor het eerst zagen sinds de bevalling kwamen mensen mij ook feliciteren. Zo ook onze goede vrienden een stel waar we regelmatig mee uit eten gingen. Ze gaven aan dat ze de andere dag naar de begrafenis zouden gaan en of ze daarna op visite mochten komen. Ze hadden nu toch allebei een vrije dag ( werkten beiden diensten ) de andere dag zijn ze niet op de begrafenis op komen dagen en ook op onze afgesproken tijd waren ze er niet. In eerste instantie gingen mijn hormonen aan de haal en was ik boos maar dat maakte al gauw plaats voor zorgen omdat we ze beiden niet konden bereiken. Toen mijn schoonmoeder belde dat ze ook niet op de begrafenis waren wisten we helemaal niet meer hoe we het hadden. Een uur later werden we gebeld. onze vriend was s'ochtends bij zijn hardloop rondje met een hartaanval dood neergevallen. Dood voordat hij de grond raakte . wat een nachtmerrie het leek wel een slechte film. een aantal dagen later hadden we de begrafenis. Voordat we weggingen zat ik bij mijn zoontje op de kamer tegen hem te praten. verdriet en boosheid want nu hadden ze nog ons zoontje niet gezien. Ze waren er zo val van geweest ze hadden zelf nooit kinderen mogen krijgen en hadden zo met ons meegeleefd. Na de begrafenis kwamen we thuis en ben ik meteen naar de kamer van mijn zoontje gegaan. Kom ik daar binnen staan alle lades en deuren open. Nu is het zo dat dat onmogelijk is zomaar open te waaien. het was een heel zwaar meubelement waarvan je de lades met 2 handen moest open schuifelen en de deuren met sleutels open en dicht gingen. En meteen wist ik dat onze vriend toch nog op kraamvisite is geweest. Op het moment van de begrafenis kwam er ook net een zonnestraal door de wolken heen die precies op de begraafplaats kwam. En we wisten allemaal meteen dat hij het was. voor mij kippenvel momenten die ik nooit meer zal vergeten. Oei wat heb ik ineens veel geschreven.