Lieve leden, een nieuw gezicht hier en val maar gelijk met de deur in huis. Ben nu bijna 8 weken zwanger en sinds vanavond ontzettend veel bloedverlies Afgelopen vrijdag een paar druppeltjes gehad en daarna niets meer maar het komt er nu met sneltreinvaart uit... Ik ben ontzettend bang op een miskraam maar moet realistisch blijven dat het er niet goed uit ziet natuurlijk... En wat nu??? Ik ga morgenochtend de VK bellen voor advies... Heb al veel gelezen en volgens mij kan ik niets doen dan afwachten. Denk dat ik hier even mijn ei kwijt moest aangezien ik niemand kan bellen (niemand wist nog van de zwangerschap). Dit zou ons eerste kindje worden en ik voel me nu al helemaal "op". Hoe gaat dit verder? Kan ik rare dingen verwachten?
Sterkte! Er zit inderdaad niets anders op dan afwachten. Het kan nog alle kanten op maar als ik zo lees dat het er gewoon uit stroomt, klinkt het niet goed. Ik begrijp je gevoelens heel goed. Dat je blijdschap ook ineens zo om kan slaan in verdriet. Als dit een miskraam gaat worden, je bent aan het bloeden, kan het zijn dat het vruchtje vanzelf af komt. Ik voelde het aan mijn lichaam wanneer ik het vruchtje verloor. Sterkte!
Ik ben net terug van de verloskundige en waar ik bang voor was is bevestigd... Het vruchtje is ongeveer 7 weken maar ze zag geen hartslag ik moet volgende week terug voor nog een echo voor de zekerheid maar de kans is 99% dat het mis is. Alsof het niet erger kon ben ik vanochtend wakker geworden met fikse buikgriep en hou niets binnen. Lig lamgeslagen in bed en probeer mezelf op de been te houden door te denken dat het zo moet zijn. Als het gezond was geweest had mijn lichaam het niet afgestoten toch...? Toch doet het pijn... Het geluk wat je voelt wordt ineens weggerukt en maakt plaatst voor een leegte
Dank je Shally! Mag ik vragen wat je voelde en hoe lang het heeft geduurd bij jou? Het is allemaal zo nieuw en onwerkelijk...
Heel veel sterkte!! Wat je zelf zegt is zeker waar, je lichaam stoot het niet voor niets af. Bij onze 2e zoon heb ik ook veel bloedverlies van week 6-10 weken gehad. Na de 10 weken hield het op. Na zijn geboorte bleek dat dit bloedverlies waarschijnlijk een teken is geweest dat het al niet goed ging met de aanleg en dat mijn lichaam het vruchtje wilde afstoten. Desondanks is het natuurlijk heel verdrietig!!
Dank jullie wel! Het is gewoon zo onwerkelijk... En ik ben bang voor wat er komen gaat. Toch geeft dit forum me veel steun en daar ben ik blij om!
hoi euka85, heel veel sterkte toegewenst! en doe rustig aan heb ook een mk gehad bij 1e zwangerschap. valt niet mee! gr mamsvan6
Dank jullie wel dames! Nu afwachten op wat er komen gaat... Bloedverlies is weer gestopt :s Donderdag terug naar de vk voor echo en dan maar kijken wat ze gaan doen. Het zet iig niet goed door. Vind het moeilijk wat ik moet doen. Weer gewoon aan het werk gaan en afwachten tot er iets komt? Of mezelf nog even de rust gunnen? Ze weten niets op het werk dus dan zou ik dat ook nog eens uit moeten leggen. Bah wat een narigheid
Hoe sta je daar zelf in? Het is mij heel erg tegengevallen.. Ik ben gewoon gaan werken terwijl ik zat te wachten op een miskraam.. Achteraf heb ik hier heel erg spijt van, ik had mijn hoofd er niet bij, liep constant naar de wc, was emotioneel maar probeerde dit voor me te houden en zo kan ik nog wel even doorgaan.. Ik was niet van plan om het iedereen op het werk te vertellen, omdat er ook iemand zwanger is en zij het al heel moeilijk vond om mij dit te vertellen, maar ik heb het toch maar gedaan omdat ze dan ook weten wat er met me aan de hand is en ze dan misschien ook snappen waarom ik soms wat anders dan anders ben.. Nu werk ik maar in een klein team, misschien is dat bij jou anders en zie je dat helemaal niet zitten.. Bij de vorige keer was ik echt op het werk toen het loskwam en geloof me maar, dat wil je echt niet! Dat is de laatste plek waar je dan wilt zijn.. Als de mogelijkheid er is zou ik zeker je de rust aanraden.. Het heeft natuurlijk 2 kanten, de afleiding die het werk je kan geven is ook wel weer prettig.. Moeilijk moeilijk!
Ik weet het niet zo goed Silverwings... Vind het allemaal zo moeilijk Heb met mijn baas afgesproken dat ik deze week gewoon thuis kon blijven en afwachten hoe ik het weekend door kom. Als dit allemaal rustig gaat dan ga ik het maandag een paar uurtjes proberen. Mijn partner werkt ook gewoon fulltime en merk dat het alleen thuis zitten me ook niet veel goeds doen... Heb mijn baas wel gelijk ingelicht over de situatie, mocht het maandag niet lukken dan kan ik dus wel gelijk naar huis. De bloedingen zetten ook niet door dus ik ben bang dat het volgende week een verwijzing naar de gyn wordt... Voel je het aankomen als het loskomt? Of is het in 1 keer gebeurd? Het lijkt me inderdaad ook verschrikkelijk als dit op het werk gebeurd! Ik heb er nog een weekend tussen zitten om er eens goed over na te denken...
Ja het is ook moeilijk.. Mijn man werkt ook gewoon fulltime, maar ik kon op dat moment even heel goed alleen zijn.. Ja of je het aan voelt komen vind ik een moeilijke vraag om te beantwoorden.. De eerste keer voelde ik het wel! Ik wist nu moet ik naar de wc, want nu komt het.. Het was een soort ''plop'' (weet niet hoe ik het anders moet omschrijven) en toen kwam het.. Ging niet gepaard met buikkrampen, die had ik alleen in de dagen ervoor gehad..Ik vond het niet eng en was me er heel erg van bewust dat het nu kwam en ergens was ik daar blij mee, hoe dubbel ook.. Deze keer was heel anders.. Het was bloeden, dan weer niet, dan weer wel.. 1 avond heel duizelig en zweterig geweest, 1 avond krom op de bank van de buikpijn.. Ik voelde het niet en het kwam ook als een verrassing dat er een paar dagen later toen wel een stuk weefsel uitkwam.. Maar misschien kwam dat ook wel omdat het deze keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was, dat weet ik niet! En het was nu ook niet compleet, dus dan zal qua gevoel ook wel verschil uitmaken denk ik.. Ik hoop van harte dat het nog spontaan komt!
Hoe is het nu? Ik heb niet gewerkt, ik had buikpijn en bloedde en toen ik op de bank zat, plop op mijn maandverbandje! Ik kon het niet door de wc spoelen en begraven vond ik ook zo wat. De gyn had tegen mij gezegd dat als je iets opvangt, dan mag je het ook brengen, daar was ik heel blij mee, later bleek ook dat dat het vruchtje was geweest. Hier was het een ongeplande wondertje, waar ik na 7 weken weer afscheid van moest nemen. Wij zijn erg nuchter, als het niet goed was, dan ben ik blij dat mijn lichaam ingreep, maar emotioneel vond ik het toch zwaarder van verwacht! Fijn dat het bloeden weer gestopt is! Mijn vriendin heeft met 6 weken ook bloedverlies gehad en mocht voor een echo komen (had al 2 miskramen gehad) toen bleken het er 2 te zijn en nu 2 weken later is het er nog maar 1. Volgens haar vk blijken 1 op de 3 zwangerschappen een tweeling te zijn, maar omdat de echo's pas plaatsvinden op week 9-10 is dit bijna nooit te zien! Erg veel sterkte!!!!
Aan de ene kant ben ik inderdaad blij dat het bloeden gestopt is, aan de andere kant.... Kwam het maar vanzelf dan was ik er vanaf. Ik heb nu geen idee wat ik kan verwachten Ik ga wel proberen te werken vandaag, baas is op de hoogte dus als het niet lukt ga ik ook zo weer naar huis. Afwachten is op donderdag, dan moet ik terug naar de vk voor een controle echo. Ben de afgelopen week ook nog eens flink ziek geweest (buikgriep) en heb niets binnen gehouden. Voel me dus erg slap en laat alles eigenlijk maar gewoon een beetje over me heen komen. Het is nog heel onwerkelijk allemaal. Ik heb wel het gevoel dat mijn lichaam zich nog volop zwanger voelt... Gaat dit ook vanzelf over of...?
Hoi Ekua, Naar he dat afwachten. Ik vond het ook verschrikkelijk! Dat zwangere gevoel herken ik ook. Ik heb er nu nog steeds last van. Ik vraag mij ook af hoe lang de hormonen in je lichaam blijven... Heel naar en verdrietig Sterkte voor jou de komende dagen!
Wow mensen ontzettend bedankt voor jullie lieve woorden en steun! Ik ben gisteren terug geweest naar de vk en het was geen wonder dat mijn lichaam zich nog steeds zo zwanger voelde! We hebben namelijk een hartje gezien!!! :O Ik wist van gekheid niet wat ik moest doen en kon niets anders dan huilen... Het drong nog niet zo tot me door. Ze hebben waarschijnlijk een verkeerde berekening gemaakt waardoor ik minder ver was dan gedacht. Dat zou de reden zijn geweest dat ze vorige week geen hartje konden vinden. Ze zei inderdaad ook dat het waarschijnlijk een tweeling is geweest waarvan ik er vorige week 1 ben verloren. Ik zit nu pas op 7 weken dus nog heel erg pril. Voel me wel gelukkig maar blijf bang... Stel dat...? Voor nu probeer ik er niet teveel aan te denken, veel rust te nemen en proberen ervan te genieten. We zijn dus nog zwanger!