Als ik met een muntje voor de winkelwagen, mijn boodschappenlijstje en de statiegeldflessen bij de winkel kom is mijn dag goed. Als ik dan ook het statiegeld bonnetje heb ingeleverd en ik heb alles van het lijstje ook gekocht, dan heb ik echt een topdag!!!! Er zijn over de dag nog heel veel dingen die chaotisch verlopen of die ik vergeet maar te laat komen bij een afspraak met een vriendin is zo belangrijk dat ik daar mn trucendoos open.
O ja, voordat ik wist dat ik adhd heb vond ik juist dat ik nooit genoeg mn best deed.. Het was voor mij een enorme opluchting. Het lukt me nu om me niet meer zo rot te voelen over van alles dat zo rommelig verloopt en vind het geen falen meer om lijstjes te maken.
Bedankt voor je fijne en verhelderende reactie. Die prestatie onder druk is inderdaad precies de kern. Ik snap nu een beetje waarom ik soms weken kan zwemmen in een werkklusje of het huishouden, en op andere momenten de hyperfocus heb en alles wel lukt. Mijn huis is al weken een flinke bende. Ondanks dagelijkse lijstjes, reminders op mijn telefoon etc, ik klik ze weg zonder dat ze doordringen. Maar straks komen onverwacht mijn schoonouders en ik heb net in een half uur meer gedaan dan in de afgelopen weken. En zo gaat het met alles, van werken tot sinterklaascadeau's bestellen en inpakken voor vakanties. Zo lastig om uit te leggen aan je partner! Op een eerste date zit druk, net als op je werk verschijnen. Een afspraak met vrienden kun je zelf wel druk op willen leggen, maar externe druk werkt gewoon anders dan jezelf druk opleggen.
.. Wat een aannamen..... Mijn man heeft adhd en onze zoon ass met overlapping. Doordat ik het meest/beste functioneert komt letterlijk alles van iedereen hier in huis op mij neer waardoor ik contenu aan het overcompenseren ben om zo alles draaiende te houden. Tis echt niet omdat ik add heb dan niet besef hoe zwaar het is hoor... Maar omdat ik het als best aangepaste zwaar heb betekent het niet opeens dat mijn man en zoon zich dan maar beter moeten ' aanpassen ' zo werkt het namelijk niet. Want wat ik kan moet ik niet van de rest verwachten. Overigs heeft mijn man een goede functie, binnen de veiligheid. Dat ik mijn eigen vaak afvraag waarom daar alles wel kan... Al is dat nu wel duidelijk door de reactie van @Chechi over werk/prive.
Tja, van een volwassene verwacht ik dat dus wel. Het kan niet zo zijn dat ik de enige ben die zich continue moet aanpassen. De uitleg wat betreft werk vind ik echt onzin. Kan ze best een psycholoog zijn, maar ik geloof het simpelweg niet. Als je net als mijn man leidinggevend over een afdeling kan zijn, kun je thuis niet roepen: weet ik niet, ben ik vergeten. Dikke doei.
Wat een aannamen..... Mijn man heeft adhd en onze zoon ass met overlapping. Doordat ik het meest/beste functioneert komt letterlijk alles van iedereen hier in huis op mij neer waardoor ik contenu aan het overcompenseren ben om zo alles draaiende te houden. Tis echt niet omdat ik add heb dan niet besef hoe zwaar het is hoor... Maar omdat ik het als best aangepaste zwaar heb betekent het niet opeens dat mijn man en zoon zich dan maar beter moeten ' aanpassen ' zo werkt het namelijk niet. Want wat ik kan moet ik niet van de rest verwachten. Overigs heeft mijn man een goede functie, binnen de veiligheid. Dat ik mijn eigen vaak afvraag waarom daar alles wel kan... Al is dat nu wel duidelijk door de reactie van @Chechi over werk/prive.[/QUOTE] Volgens mij heeft @tuc het over zichzelf hier, dus geen aannames.
Heb je het er al met hem over gehad? Dat je het idee hebt dat hij je niet belangrijk genoeg vindt en dat je het erg vervelend vindt, zeker omdat het inderdaad niet over minuten ofzo gaat maar echt over uren. Ik heb ook heel erg veel moeite met op tijd komen, ook voor belangrijke dingen en werk en heb al alles geprobeerd maar niks werkt maar dat gaat dan wel over maximaal 15-20 min, dat is al lang maar mensen sturen mij vaak een appje van vergeet je zo niet weg te rijden oid. dat helpt al veel. maar even kort wat je zou kunnen doen wat mij helpt: - aangeven hoe jij je erbij voelt en wat dat met jou doet, zonder veroordelingen maar wel echt je gevoel erover uiten. - bellen/ appen voor jullie afspreken. - ook aan hem vragen wat je kan doen. Nee je hoeft je er niet zomaar bij neer te leggen, maar echt duidelijke en heldere communicatie is wat voor mij echt heel erg helpt.
Dit ja, ik heb ook adhd en ben nooit te laat. Vaak zelfs te vroeg, ik heb er echt een vreselijke hekel aan als mensen structureel te laat komen. En ik vind ook wel een verschil zitten tussen een paar minuten of zoals bij jou uren, dat vind ik persoonlijk gewoon asociaal…
Mijn vader heeft ook adhd en komt nooit te laat, nergens, net als jij ook eerder te vroeg. En zoals mijn man (wij noemen hem de verstrooide professor) die altijd op het randje zit qua tijd, vind ik al vervelend, maar 2 uur slaat nergens op.
Overigens kost dit me wel een hoop dat op tijd komen hoor, vaak stressen op het laatste moment. Maar juist omdat ik er zelf zo’n hekel aan heb wil ik het kostte wat kost voorkomen.
Je moet zeker niet wachten maar gewoon je ding gaan doen. Hij komt wanneer hij komt. Je kan er over blijven ruziën maar je gaat het niet winnen. Hij zelf ook niet. Ik lees dat hij heeft geaccepteerd dat hij is zoals hij is. Dat kan je zien als laks of makkelijk, ik zie het meer als verslagen. Een leven lang vechten tegen zit soort dingen is uitputtend, ik vind het sterk van hem dat hij het heeft geaccepteerd. Het maakt hemzelf een stuk gelukkiger en daar gaat het uiteindelijk om. Aan jou om het te accepteren of niet. Begrijpelijk als je dat niet doet. Wat helpt: medicatie. Daardoor kan je beter prioriteiten stellen, beter overzicht bewaren, beter focussen. Maar het is zijn recht om dat te weigeren. Het is zijn lijf, zijn brein, zijn leven uiteindelijk. Ik vind niet dat iemand medicatie moet slikken om het een ander makkelijker te maken. Als partner van moet je geen handje vasthouden. Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik sms’jes krijg ‘ga je over 5 minuten weg?’ Buiten dat het niet helpt, voel ik me dan net een klein kind, en werkt het eerder averechts. Het is lastig, dat snap ik wel. Maar dit is wie hij is. Dat hoef je niet te accepteren, maar veranderen gaat niet gebeuren denk ik.
.. Volgens mij heeft @tuc het over zichzelf hier, dus geen aannames.[/QUOTE] Even het gene wat ze typt dan ook citeren..... Maar het kost iemand die moet samenleven met iemand met ADHD ook heel erg veel. Ik denk dat je je niet kan voorstellen hoeveel energie dat kost. Ze citeerde mij, en heeft het nergens over haar eigen... Met maar het kost iemand? Staat geen ' mij' en ik denk dat je je niet kan voorstellen. Ook met betrekking tot mij dus, Aangezien ik geciteerde ben en ze het over 'je' heeft.
Ik heb geaccepteerd dat ik ADHD heb maar vindt datgeen excuus om het maar zo te laten. Ik slik medicatie ( geen bijwerkingen) en structureer zaken die prioriteit hebben. Ik zie dat adhd ook zijn leuke kanten heeft. Mijn kinderen vinden het erg komisch als ik zomaar over iets heel anders begin in een gesprek( in mijn hoofd was al veel verder) . En soms als ik als een kip zonder kop rondloop vragen of ik al toe ben aan mijn volgende pil. Als ik twee uur te laat kom dan vindendt mijn omgeving dat echt niet meer grappig en wordt me dat ook duidelijk gemaakt.
Even het gene wat ze typt dan ook citeren..... Maar het kost iemand die moet samenleven met iemand met ADHD ook heel erg veel. Ik denk dat je je niet kan voorstellen hoeveel energie dat kost. Ze citeerde mij, en heeft het nergens over haar eigen... Met maar het kost iemand? Staat geen ' mij' en ik denk dat je je niet kan voorstellen. Ook met betrekking tot mij dus, Aangezien ik geciteerde ben en ze het over 'je' heeft.[/QUOTE] Nee, @tuc heeft het in het stukje, dat jij ervaart als het doen van aannames, volledig over zichzelf en haar gezin. In dit geval, interpreteer je haar stukje echt verkeerd.
En wat als hij zich in zijn werk al zoveel moet aanpassen, dat het zoveel energie kost, dat het daarna gewoon op is en hij thuis gewoon dat overzicht even niet heeft? Zeg jij tegen jezelf ook ‘dikke doei’ als jij opgebrand bent doordat je veel zorg op je moet nemen?
Dat is een keuze he? In onze situatie gaf hij zelf aan dat hij die leidinggevende functie wilde omdat hem dat juist de prikkels geeft die hij nodig heeft. Ik heb gezegd dat ik dat prima vindt, maar dat er thuis dan niet meer moet misgaan dan al het geval was. Want dan gaat die functie niet door. Dus ik zeg dan tegen hem dikke doei ja. Want het voorbeeld wat jij gaf over dat je man dan rustig 3 uur later thuiskomt dat accepteer ik echt niet. Ik weet niet hoe jouw kinderen zijn uiteraard. Maar buiten dat ik zelf ook werk heb ik 2 kinderen die heel wat zorg en begeleiding nodig hebben. Dus uren later aankomen is echt geen optie hier.
Juist omdat jij kinderen hebt die zorg en begeleiding nodig hebben, had ik meer empathie verwacht dan ‘wekkertje zetten, en wat andere trucjes toepassen’.
Nee juist omdat ze kinderen heeft die meer zorg nodig hebben, heeft ze een volwassen man nodig op wie ze kan rekenen en niet 1 die 3 uur later thuiskomt, waardoor ze er de hele tijd alleen voor staat.
ja trucjes aanleren. Was het leven maar zo simpel dat dat per definitie werkt. Dat als je een wekker zet, alle problemen poef zijn opgelost. Ik zou er direct voor tekenen. Ik heb trouwens geen add/adhd, maar autisme. Mijn leven bestond uit trucjes om te functioneren, elk van dit soort trucjes was een hel. Een wekker die gaat, met een korte titel. Shit, welk protocol hoorde bij die titel, moet ik opzoeken, wat moest ik ook alweer precies doen dan, dan gaat je telefoon, shit, protocol telefoon opnemen, Wekker + protocol is op dat moment dus weg. uit mijn hoofd. Ik was tegen het einde van de dag zo vreselijk moe, het constante gevecht met jezelf om maar aan de eisen van de maatschappij te voldoen. Op je werk geef je 150% van je energie en thuis zit je in de min. Dus dingen die op werk allemaal net aan lukken, thuis gaat het niet meer. Dan moet je dus wel afvragen, of de baan die je hebt geschikt is, in mijn ogen dus niet. Als je thuis volledig leeg aankomt, is je baan niet de goeie. (ik heb nu dus een baan waar ik gewoon mezelf kan zijn, met 1 of 2 trucjes en meer niet). Als ik nu thuis kom , zit mijn energielevel gewoon nog op ruim voldoende om thuis mijn gezin mee te kunnen draaien. Maar ik heb wel een max in de trucjes die ik gebruik. Heb ik meer nodig, is die persoon, die baan of die activiteit gewoonweg niet geschikt voor mij. Heel simpel ben ik daar in geworden. Hoe de man van TS reageert: ik zou met hem het gesprek aangaan, ik vind het nu ook over komen of jij er niet echt toe doet voor hem, je bent niet belangrijk genoeg om iets voor te doen. En als hij vind dat hij teveel moet doen, misschien zijn jullie dan niet de geschikte partners voor elkaar.
En het dikgedrukte is ook helemaal waar! Mijn posts komen ws wat negatief en gefrustreerd over. Dat ik er gefrustreerd van wordt klopt ook. En ik vind het echt loeizwaar. Maar ik lig regelmatig in een deuk. Dan zit ik op de bank, lopen ze met zn drieën rond en zou "het probleem" waar ze tegenaan lopen allang opgelost zijn als ze allemaal eens 1 minuut naar elkaar luisteren. Ik wacht dan ook wel even voor ik het oplos. En de creativiteit vind ik ook geweldig.