Hallo allemaal, Na heel wat leeswerk ben ik eindelijk een beetje op de hoogte van alles wat er met mij gaat gebeuren. Ik heb besloten het geplan en alle dingen die ik wel en niet zou moeten doen een beetje los te laten en me zo min mogelijk druk proberen te maken om alles. Ik slik wel foliumzuur. Wel merk ik nu dat er met een vrouw van alles gebeurt zo gauw ze stopt me de pil. Ineens kwam ik erachter dat ik heel weinig wist en ben me gaan inlezen. Nu is mijn vraag; hoe doen jullie dit met je partner? Ik heb een hele lieve vriend bij wie ik altijd terecht kan, maar ik merk dat het op mij veel meer impact heeft dan op hem. Hij heeft geen buikpijn omdat hij geen pil meer slikt en mag in principe alles doen wat hij hiervoor ook deed. Hoe staan jullie partners hierin?
Jij mag ook nog steeds alles doen hoor omdat je nog niet zwanger bent. Mijn man steunde mij met alles mede doordat we de mmm in moesten. Veel over gepraat, en als ik verdrietig was dan was hij natuurlijk mijn grote steun. Toen ik zwanger was veranderde er niet veel voor hem. En dat hoeft ook niet, dus als hij lekker een biertje wil drinken moest hij dat lekker doen. Of bedoel je het niet zo?
Zo bedoelde ik het ook Heb jij niet het idee dat hij er verder vanaf staat omdat het meer met jouw lichaam van doen heeft?
bij mannen moet dat groeien. Mijn man wist er eerst ook niets vanaf, boeken las hij niet, tijdschriften dan weer wel, maar dat pas toen ik zwanger was.
Heb hem net even gevraagd hoe hij het ervaren heeft haha. Hij staat er ind wel verder van af. Een vrouw beleefd het toch anders, een vrouw voelt van alles. Is er veel meer mee bezig. Mijn man was er ook wel mee bezig natuurlijk, maar heel anders dan ik. Toen het bij ons niet lukte en we naar de gyn moesten is hij wel zo vaak mogelijk mee geweest voor onderzoeken. Ik moest hormonen slikken en was echt een rot wijf in die tijd, de stress, vaak chagarijnig door de pillen. Hij heeft geen 1x keer gezeurd. Hij heeft echt wel zijn best gedaan om zich in mij te verplaatsen. Hij zegt net ook dat het voor een man pas heel erg veranderd als de kleine er is. Dan is het pas echt voor hem zeg maar. En natuurlijk genoot hij vollop als we samen op bed naar de hartjes luisterde met de angel sound. Of dat hij de schopjes voelde in mijn buik. Ik had vanaf week 22 volledige bedrust, en hij heeft mij enorm veel geholpen. Nu is dat natuurlijk logisch omdat hij mijn man is maar deze periode was heel pittig voor hem. Ik heb vanaf week 26 in het ziekenhuis gelegen dat 180 km verderop was. Iedere dag was hij bij mij, terwijl hij ook nog moest werken, de zorg van onze dieren had en nog thuis het huishouden moest doen. Hij was kapot maar dacht er geen moment aan om 1 dag thuis te blijven. Onze jongens zijn geboren met 28 weken, en hebben 3 weken in het ziekenhuis gelegen wat 180 km verder lag. Dag in dag uit was hij daar bij ons. Ik heb enorm veel respect voor hem voor alles wat hij voor mij heeft gedaan, ik was emotioneel kapot door alles, hij was kapot door de vroeggeboorte en alles er om heen maar hij is er altijd voor mij geweest. Ondanks zijn eigen stress en verdriet. Het mooiste wat ik vond was dat hij mij de dag van de geboorte sávonds toen hij thuis was een sms stuurde. Er stond in: Lieve schat, je hebt me vandaag het mooiste gegeven wat ik ooit kan krijgen. Ik ben zo trots op je en weet zeker dat alles goed komt met de jongens. Zo'n berichtje zegt zoveel. Hierdoor merk je gewoon dat hij zo betrokken was bij alles. Sorry is een heel verhaal geworden haha
Geeft niets, leuk om te lezen toch! Ik ben nog zo groen Goed om te lezen dat hij dat zo voelde, want nu voel ik me wat minder schuldig tegenover mijn vriend.
Tijdens het zwanger worden proces (half jaar) heeft mijn vriend geprobeerd mij te begrijpen. Ik wilde me inlezen, weten wat er in mijn lichaam gebeurde, wat goed zou zijn, wat slecht is, naja het hele riedeltje. Ben in dat halve jaartje een wandelende zwangerwordenencyclopedie geworden en zo noemt hij me soms ook liefkozend En hij? Niets. Hij wilde er niets van weten, wat soms tot frustratie bij mij leidde. Want waarom wilde hij niet weten hoe hij mij op de beste en gezondste en snelste manier zwanger kon maken? Hij was daar op een heel andere manier dan ik mee bezig. Nu ik zwanger ben is het eigenlijk hetzelfde. Ik heb hem wel eens gevraagd: waarom wil je niet continu aan mijn buik zitten? Spelen met je kindje? Altijd mee met de vlos? Het hartje luisteren? INternet afstruinen naar hoe onze kleine zich ontwikkeld? Maar ik heb geleerd het los te laten en zie hoe het bij hem groeit naarmate ook mijn buik groeit. Het wordt steeds echter, zijn besef neemt steeds meer toe. Maar het mijne ook: hij zal nooit ervaren wat ik ervaar. Ik groei en voed dit kindje 24/7, ik voel ieder trapje en friemeltje, ik ervaar onze kleine altijd bij me. Iets wat hij natuurlijk niet heef, of in ieder geval minder. Moraal (als iemand de hele riedel heeft gelezen ) is: leg niet teveel druk op je vriend of man en accepteer dat jij door iets anders heengaat dan hij. Dat houdt niet in dat hij niet ook heel graag een kindje wil samen met jou. Enne.. ongevraagd informatie door zijn strot douwen helpt ook niet
Dankje wel, hier zal ik zeker naar luisteren Voor de mannen is natuurlijk altijd anders! Mannen begrijpen vrouwen vaak niet, maar nu merk ik het ook eens andersom en dan is het fijn om te weten hoe andere mannen deze situatie aanpakken!