Hallo dames, Ik weet niet of ik in dit topic aan het juiste adres ben.. Anders hoor ik het wel. Ik ben op zoek naar dames die zich herkennen in mijn verhaal. Wellicht iets soortgelijks meegemaakt..? Mijn man zit sinds vorig jaar april thuis met PTSS. Op dat moment was ik ruim 20 weken zwanger. Het kwam dus zeer ongelukkig bij elkaar. Als hij eerder PTSS had opgelopen, waren we nooit aan kinderen begonnen.. Na de geboorte hebben we een aantal aanvaringen gehad met elkaar. De kleine man had in het begin heel veel pijn aan zijn hoofdje door de vacuumpomp.. Dat zorgde voor veel hysterische huilbuien en dus geen slaap.. Mijn man kon en kan nog steeds niet tegen zulke huilbuien. Dan wordt hij echt heel boos.. Gelukkig is hij nooit fysiek agressief geweest. De boosheid komt vooral uit frustratie en wanhoop. Momenteel is onze man alweer bijna 10 maanden en op dit moment heeft hij enorme last van zijn tandjes die doorkomen.. Mijn man zit nog grotendeels thuis en is er dus de hele dag mee in de weer.. Ik word bijna wekelijks op mijn werk gebeld dat hij het niet trekt oid.. Ook is hij totaal niet meer zichzelf en is het meer gestress thuis dan gezellig.. Ik begin een beetje het zicht kwijt te raken hoe ik hiermee om moet gaan en of er uberhaupt nog wel een weg terug is.. Ik heb zelf een zware zwangerschap en bevalling gehad waardoor ik psychisch ook niet helemaal lekker in mijn vel zat/zit. Maar ik krijg totaal geen rust, omdat ik feitelijk voor 2 kinderen moet zorgen nu.. Alles komt op mij neer, naar mijn gevoel. Zijn hier dames die zich herkennen in dit verhaal? Ik hoop iedergeval mensen te vinden waarmee ik even kan praten over dit onderwerp en wellicht kunnen we een ieder wat tips/tricks geven.
Een PTSS loop je niet zomaar op dus daar is wel wat aan vooraf gegaan, heeft hij hulp bij het verwerken van wat er gebeurt is? Begrijp jij wat hem zo maakt en waar hij nu doorheen gaat? Misschien is het goed (als hij hulp heeft) om eens mee te gaan en ook dit te bespreken zodat er voor jullie duidelijkheid komt waar het gedrag van je man vandaan komt en voor jezelf zodat je ook je frustratie kwijt kan omdat je alles nu alleen moet doen. Ik heb zelf een PTSS gehad en daar is jaren aan trauma aan vooraf gegaan en ik heb er jaren aan therapie voor nodig gehad om ermee om te leren gaan. Onderschat het probleem van je man niet en zorg ervoor dat je hulp krijgt samen. Heel veel sterkte!
EnKay; Bedankt voor je reactie. Ik weet heel goed wat PTSS inhoudt. Mijn man en ik zijn ook beide werkzaam bij de overheid. Hij heeft al intensieve hulp gehad incl emdr. Bij mijn man komt het vanuit het werkveld.
Maar je zegt dus dat hij al hulp heeft gehad en tegelijkertijd zeg je dat hij er nog steeds last van heeft.. Dat rijmt toch niet? Mij lijkt dat hij dan dus óf nog onvoldoende profijt heeft gehad van de behandeling óf zijn gedrag en moeite met de nieuwe situatie komt niet per se door de ptss. Sterkte
Dus er is in april iets met je man gebeurd op werk, waarna hij PTSS kreeg? En begrijp ik nu goed dat hij dan thuis is met de kinderen als jij werkt en dat hij jou dan steeds belt dat hij het niet trekt? En hoe ernstig is dat dan in jouw ogen? Ben je bezorgd dat hij bijv. weg loopt en jullie kinderen alleen laat en dat soort dingen? Wat doet hij zelf om beter te worden?
Hoi, erg herkenbaar. Mijn man heeft ook ptss, van iets van 10 jaar geleden. Het is er alleen pas veel later uitgekomen. Hij werkt gelukkkig wel gewoon maar omgaan met huilende baby's kan hij heel slecht. Nu gaat het wat beter sinds ze wat ouder is, maar als kleine baby vetrok ik regelmatig naar boven of hij ging een rondje rijden. Overigens loopt mijn man ook nog steeds bij de psych, heeft emdr gehad en gaat het wel wat beter maar echt weg zal het denk ik niet meer gaan. Ruzie's tussen de kinderen in de tuin met hard gehuil (jongste zoon) trekt hij erg slecht en wil dan erg boos worden, dus ik zorg er eigenlijk altijd voor dat ik hem een stap voor ben. Slopend soms om altijd alles in het oog te moeten houden, maar het zij zo.