Wij hadden bij alledrie de zwangerschappen meteen de meisjesnaam. Maar toen we bij de 2e met 20 weken wisten dat het een meisje was, toen vonden we die naam allebei opeens niet meer passen. Op een avond noemde mijn man gewoon een rijtje meisjesnamen op, en hij noemde er 1 en ik zei meteen:' Ja, dat ís ze.' En dat vond hij ook Dus nu vertelt dochter trots dat papa haar naam bedacht heeft Maar voor een jongen, pff, wat moeilijk. Bij de oudste was het al lastig, bij de 2e zijn we er nooit uitgekomen, was gelukkig niet nodig, maar dit keer krijgen we een jongen, en weer is het een drama. We zitten samen op de computer lijsten door te werken, en hij pikt namen eruit, waarvan ik écht meteen zeg:' Bah, vreselijk.' En andersom dus ook. Als het aan hem ligt wachten we gewoon tot hij geboren is, en kijken dan pas welke naam bij hem past, maar als ik nu al zie hoe oneens we het zijn, dan wil ik dat het arme kind niet aandoen als ie geboren is
Afwachten tot het geboren is lijkt me niks, zou me alleen maar druk maken omdat je dan binnen 3 werkdagen echt je naam moet hebben, en als je er dan niet uitkomt samen, wordt het stressen! Ik had verwacht dat ML wel van de wat nederlandse namen was, maar hij komt dus met die apartere namen. Alhoewel hij mijn jongensnaam ook leuk vind, en die is heel nederlands. (En hou ik nog even voor mezelf, omdat ik hem hier ook niet vaak voorbij zie komen, hihi) Moeten maar gewoon eens een avondje gaan zitten, ik zoek nu bijvoorbeeld ook ideeën voor het genoortekaartje, en daar staan natuurlijk ook namen op, dus als ik dan een naam zie die me aanspreekt, vertel ik die. En dan krijg ik óf een positieve reactie, óf een: das helemaal niks. Dus zo "voorzichtig" als ik werd met m'n reactie als ik het niks vond, zo is hij dus niet. Maar tis wel duidelijk, dus ga ik daar maar naar terug, hahaha! Ik heb nog even, en wie weet waar je ineens een naam tegenkomt, dus ik ga er geen druk op leggen bij hem.