Hoi dames, Ik heb jullie mening nodig. Ik zit met een situatie thuis en zou graag weten hoe jullie erover denken. Mijn grootvader ligt op sterven, hij is er 96. Hij krijgt momenteel morfine toegediend dus het is een kwestie van uren, dagen maximum. Ikzelf woon in Frankrijk maar mijn familie woont in België. Voor de begrafenis moet ik dus 400km rijden. Via de franse wetgeving heb ik recht op 2 dagen verlof om naar de begrafenis te kunnen gaan. Nu heb ik het gisteren besproken met mijn vriend en die wil niet mee. Wij zijn reeds 2 jaar samen en wonen beiden in Frankrijk. Na anderhalf jaar relatie zijn we samen voor de eerste keer op bezoek geweest bij mijn ouders in België. (vriend is zelfstandig en heeft een heel druk leven). Tijdsgebrek is niet de reden waarom hij niet mee wil. Zijn argument is: hij kent mijn grootvader niet (nooit ontmoet), hij wil mijn familie niet ontmoeten op een begrafenis (triestig moment), en hij is nog nooit naar een begrafenis moeten gaan dus hij heeft daar schrik van. Ik kan er in komen dat hij vind dat hij niet mee moet omdat hij mijn grootvader niet persoonlijk kent, nog nooit gezien heeft. Maar het zit me toch dwars. Ik vind dat hij uit respect voor mij en mijn familie toch mee moet. Als morele steun voor mij want ik zal het moeilijk hebben op de begrafenis. Ik vind het heel egoistisch en onrespectloos van hem. 2 jaar geleden heb ik alles opgegeven voor hem in België (werk, familie, vrienden), en ben ik vertrokken naar Frankrijk. Ik sta altijd klaar voor hem, help hem in zijn job waar ik kan (terwijl ik ook fulltime werk). Ik verwacht nu iets terug van hem. Maar hij vind dat ik ongelijk heb, dat ik egoistisch ben doordat ik denk dat hij mee moet. Dames, wat vinden jullie van deze situatie? Heeft hij gelijk? Ben ik het die nu alles aan het dramatiseren ben? Of is dit 'not done' van zijn kant? Ik hoor het graag...
Ik vind dat er een stevig gesprek moet worden gehouden met je vriend. En als mijn man zo zou reageren dan had hij een groot probleem met mij. In een relatie steun je elkaar. Dat is iets wat je vriend op dit moment duidelijk niet doet.
Ik vind ook dat hij jou zou moeten steunen , maar goed het is natuurlijk een volwassen man en je kunt hem natuurlijk niet dwingen , maar goed , hij zou er voor jou moeten zijn op die momenten .
Ik vind ook dat je partner mee moet om jou te steunen. Wel snap ik dat het wat "rare" momenten oplevert als jouw partner zich aan iedereen voor moet gaan stellen.
Kan hij niet gewoon mee en buiten wachten ofzo? Ik vind dat jouw partner zich niet moet aanstellen; maar goed, ik ben wat dat betreft heel anders. Bij mij was het namelijk geen vraag geweest óf hij mee ging; bij mij ging hij mee, of hij wilt of niet. Ik ben namelijk van mening dat je voor je partner klaar staat, ongeacht wat. En helaas heb ik ook de ervaring dat de meeste mannen het daar, op het moment dat het nodig is, ineens niet meer mee eens zijn of proberen hun 'verplichtingen' te ontlopen. Maarre, wat heb jij er aan als je weet hoe ik erover denk? Het is iets dat je met je partner op dient te lossen. Als hij niet toegeeft, zul jij toe moeten geven - want ja, anders mis je het afscheid. Ik zou echter wel direct aangeven dat jij ook niet met hem mee gaat bij begrafenissen/crematies van zijn familie - want die gaan voor hem ook heus nog wel komen. En dan staat hij daar alleen met zijn emoties, dat hij zich dat maar goed beseft.
Ik geef je gelijk! Ik vind dat je partner vooral met zulke dingen naast je hoort te staan. Ik snap dat hij het niet leuk vindt om je familie in zo'n trieste situatie te ontmoeten maar dat mag geen reden zijn om niet te gaan. Jullie zijn een familie en daar hoort hij toch ook bij?
Natuurlijk moet je partner mee om jou te steunen. Als zij elkaar pas 1 keer eerder hadden ontmoet, had hij zich ook nog niet helemaal op zijn gemak gevoelt toch? Ongemakkelijk voelen is nu minder belangrijk dan wat jij nu voelt.
Ik vind dat hij mee moet gaan. Misschien niet naar de begrafenis zelf als dat zo'n drempel is, maar wel naar Belgie. Maar als ik eerlijk ben, vind ik dat hij mee moet naar de begrafenis. Die man was 96. Een respectabele leeftijd. Jij hebt daar verdriet om en voor jou, zijn partner, moet hij dat doen, vind ik. Mijn vriend zou er denk ik niet mee wegkomen. Soms komt het leven nu eenmaal anders dan gepland. Daar moet je dan op anticiperen.
Hmm... Als mijn man niet mee zou gaan om mij te steunen zou dat voor mij wel een eye-opener zijn. Dat is namelijk gewoon egoistisch... Omdat hij je opa niet kent kan hij jou toch wel steunen? Dat geneuzel over het hekel hebben aan een begrafenis ehm ja das jammer maar helaas. Alsof het jouw favoriete bezigheid is.... Voorstellen aan je familie kan toch tijdens de koffietafel? Ik bedoel neem aan dat je familie snapt dat dat voor de uitvaart geen optie is.
Hij heeft me gisteren direct gezegd dat hij ook niet van mij zou verwachten dat ik mee ga naar een begrafenis van zijn familie (behalve voor zijn ouders dan...)
Ja eigenlijk zou hij wel mee moeten, maar wanneer hij het echt niet ziet zitten kun je hem moeilijk dwingen. Hier ook veel commentaar gehad toen mijn vader overleed. Mijn man zat op dat moment in Turkije voor zaken (en niet zomaar zaken maar zo'n beetje onze toekomst daar) en hij is toen dus ook niet overgekomen. Ik vond het zelf niet zo'n punt want was ook niet heel emotioneel ofzo, maar heb er wel wat over moeten horen.
Super grof dit! Natuurlijk moet hij mee. Wat een egoïst... En dat je er nog begrip voor hebt dat hij niet mee zou willen omdat hij je grootvader niet kent vind ik ook raar. Hij kent jou toch en als het goed is houdt hij van je, als dit voor jou belangrijk is dan moet ie niet zo moeilijk doen en gewoon z'n koffertje pakken en meegaan. Heel raar dit...
Oh maar dan ga jij ook niet mee Ook niet bij zijn ouders. Respectloos is respectloos. Wat voor hem op gaat, gaat ook voor jou op dan. Selectieve begrafenisbezoeken.
Mja, er zijn twee kanten. Toen ik net wat met mijn man kreeg overleed zijn opa. Ik ben toen ook niet meegegaan, omdat we het niet het meeste geschikte moment vonden om kennis te maken met de rest van de familie. Dus ik snap best dat hij zo geen kennis wil maken met de familie. Aan de andere kant: jullie zijn een paar jaar verder.... Ik vind dat op zijn minst mee moet gaan naar Belgie. Wellicht is er naast de begrafenis een moment om wat familieleden te ontmoeten. De begrafenis zelf is voor mij een twijfelgeval, maar als jij absoluut wil dat hij meegaat; dan vind ik dat hij moet slikken. (de rest van de reacties heb ik trouwens niet gelezen)
Ja dat had ik ook gedacht, maar ik weet dat ik dat niet zou doen. Ik zou het niet over mijn hart krijgen...
Tja ik vind voor beide kanten wel wat te zeggen. Natuurlijk is het fijn als hij mee gaat en je steunt. Maar hoeveel steun heb jij nodig bij het overlijden van iemand van 96 die je weinig ziet en ook geen hele dikke band mee hebt. Als je die namelijk wel had zou je niet 1,5 jaar wachten met het voorstellen aan je ouders/grootouders. Is het voor je ouders niet fijner als jij je volledig op hun steunen kan richten ipv er ook op te moeten letten dat je vriend niet alleen is?
Hij moet indd mee om jou te steunen. Maakt niet uit dat hij hem niet kent. Hij moet er voor Jou zijn!!
Ik vind dta hij mee zou moeten willen gaan om je te steunen omdta jij het er erg moeilijk mee hebt en dan even zijn eigen angsten aan de kant moet zetten. Helaas horen begrafenissen er ook bij in het leven, als jullie uit waren genodigd voor een bruiloft was hij dus wel mee gegaan, begrijp ik uit je post, dan vind ik dat bij dit ook kan en moet, als je het ene doet dan het andere ook.