Gecondoleerd met je opa en veel sterkte alvast de komende periode!! Verder vind ik het vreselijk het gebrek aan steun te lezen. Mijn opa is pas overleden, nu hadden wij wel een veel hechtere band dan dat jij beschrijft met je opa, maar toch. Ik was dus op van verdriet. Ik vind het echt een basis voorwaarde voor een relatie dat je er op zulk soort momenten voor elkaar bent..
Pfew ... is hij frans? Het komt me wel bekend voor. Hier is man ook niet mee gegaan naar begrafenis van mijn oma. Weet eigenlijk ook niet waarom maar destijds ben ik alleen gegaan. Nu achteraf nu ik dit lees had ik misschien wel graag gehad dat hij mee was gegaan. Wij wonen ook in Frankrijk en ik kan me de rit naar huis nog heel goed herinneren ... ik was kapot van verdriet en moest toch nog een aantal uren alleen in de auto doorbrengen. Of je gelukkig in je relatie bent dat bepaal je nog al tijd zelf. Al kan ik me wel voorstellen dat als je schrijft dat je je ook niet gesteund voelt op de momenten van miskraam en curretatie dat men dit oppakt op een erg negatieve manier. Sterkte en gecondoleerd ... hoe oud men ook mag worden er is altijd pijn en verdriet omdat je diegene niet meer kan spreken ... Hoop dat je een mooi afscheid mag nemen.
Natuurlijk moet hij meegaan! Mijn man heeft mijn familie op de crematie van mij oma leren kennen. Zorgde best voor een aparte situatie: Gecondoleerd, ik ben P. Hij kreeg juist complimenten dat hij mee was omdat het voor hem ook geen prettige situatie was. Maar voor hem was het niet meer dan logisch dat hij voor mij mee ging.
Mijn man, toen we nog verkering hadden.. had eerst mijn ouders enzo ontmoet, maar later overleed mijn opa.. en heeft hij op de begrafenis de rest van de familie ontmoet. De andere kant van de familie heeft hij ontmoet op de begrafenis van mijn oma. Ook neit onze wens, maar soms loopt het zo. ik vind echt dat hij mee hoort te gaan.
Je hebt helemaal gelijk vind ik. Wij kennen jouw vriend en jullie relatie niet. Het komt zo idd negatief over, en daarom snap ik de reacties hier wel. Maar jij vraagt niet of je verder wilt met hem. Dat weet je zelf. Ik vind jou wel heel sterk en zelfstandig. Ik zou het mijn man nooit kunnen vergeven. Knap dat jij daarmee om kunt gaan. Mijn sz kan dat ook. Zwager is ook zo. Maar ze zijn gelukkig met elkaar. Nogmaals veel sterkte gewenst
hoe bedoel je er "alleen voor staan?" Als jij (alleen) naar die begravenis gaat, zijn er neem ik aan toch wel genoeg familieleden die jou kunnen steunen voor dat moment en andersom dat jij hen kan steunen? Dan kan je vriend daarna jou toch weer opvangen? Heb je echt je vriend zijn hand voor die paar uurtjes nodig op een begravenis van iemand die hij nooit gezien, laat staan gekend heeft? Ja het zou netjes van hem zijn als hij wel meeging, maar ik snap het ook van zijn kant. En ben het met Knap eens dat dit losstaat van het feit dat jij voor een leven in frankrijk met hem hebt gekozen.