He , Mijn partner weet al 5 jaar dat ik graag kinderen wil en al onze vrienden hebben al 1 of 2 . Sinds vorig jaar rammelen mijn eierstokken en sinds een paar maanden begin ik er moeite mee te krijgen. Mijn partner ( al 9 jaar) zei vorige jaar december 'als jij een vast contract hebt dan nemen wij een kindje' nu eindelijk een vast contract maar geen kindje. Dit jaar raakte me schoonzusje zwanger daar was mijn partner niet zo blij mee . ik vroeg natuurlijk aan mijn partner wanneer wij een kindje zouden maken 'oude wed's gezegd ) dat moest maar na de geboorte van zijn zusje zijn . en hij wou nog eens goed op vakantie.me schoonzusje is onder tussen bevallen is van een zoon. Ik heb mijn partner gevraagd dat ik een datum wou plannen voor het stoppen met anticonceptie (31 dec)daar was hij het mee eens en zeer overtuigd van . nu kwam laatst het onderwerp weer ten spraken omdat mijn partner een zware behandeling onder moet gaan 'als hij dit ook besproken had met zijn arts'nee dat had hij niet . maar kreeg als antwoord terug 'je denkt toch niet dat ik 31 dec hatseflas een kind er in pomp' op zijn manier gezegd 'ik ben daar nog helemaal niet aan toe zei die . en daar schrok ik wel van . ik denk we maken een afspraak wanneer ik stop met de pil en dan wil hij nog geen kinder . waarom zal ik dan stoppen ?? vraag ik me dan af. Maar elke x is er wel iets . - me schoonzusje - vakantie - de behandeling - vast contract oja en zijn voeding . wat moet ik hier mee . Ik heb altijd gezegd dat ik voor me 30e een kindje wilde en dat weet hij. ik heb hem al gevraagd als hij echt kinderen wou 'omdat ik het idee kreeg dat ik aan het lijntje gehouden werd , en hij zegt dat hij dat wel wil maar er niet aan toe is. de reden van uitstellen en smoesjes (zomaar gezegd )verzinnen kan hij geen antwoord opgeven.
Wat een lastige situatie. Het enige dat je kunt doen is in gesprek blijven en als je echt al zo lang wacht misschien een ultimatum stellen? Ik weet niet hoe jullie relatie precies in elkaar zit maar ik zou me zeker niet iedere keer opnieuw laten afschepen. Een kindje krijgen is ook niet een vanzelfsprekend iets, het moet jullie ook nog gegund zijn en daar kan ook een behoorlijke tijd overheen gaan.
Vervelende situatie! Ik zou eens op een normale toon in gesprek gaan met je partner over wanneer hij denkt er wél aan toe te zijn. En dan niet dwingend, maar gewoon echt omdat je oprecht benieuwd bent naar hoe hij de toekomst nu voor zich ziet. En je mag idd best aangeven dat hij je steeds beloftes doet die hij vervolgens niet nakomt, dan kan hij ze in eerste instantie gewoon beter niet maken. Het kan zijn dat hij er gewoon een beetje bang voor is, het is natuurlijk ook een heel groot ding in je leven wat gaat veranderen en misschien beangstigd dat hem wel. Probeer daar over te praten en de reden achter zijn gedrag te vinden.
Hier een man die echt wel kinderen wil, maar doodsbang is voor alles. De zwnagerschap, de baby, is hij/zij wel gezond enz. Gelukkig is hij wle zover dat hij zoiets heeft van, laten we het maar gaan proberen, ik heb dan nog 8 maanden om aan het idee te wennen en ik houd er daarna ook echt wel van. Hij weet gelukkig van zichzelf dat hij erna toe moet leven. Bespreek dit eens. Op wat voor manier is hij er niet aan toe? Is het angst? Angst waarvoor? Ga gewoon rustig in gesprek met elkaar en laat ook weten waar jij mee zit!
Fabianne wat een herkenbare situatie helaas. Heb dit met mijn ex gehad en na 8.5 jaar een punt achter onze relatie gezet. Hij hield mij jaren aan het lijntje en mijn kinderwens bleek groter dan de liefde voor hem. Achteraf de beste beslissing die ik op dat moment kon nemen. Hoop dat jullie eruit komen, en je vriend er ook voor wil gaan. Liefs
Hier ook hetzelfde, na een relatie van 8 jaar de stekker eruit getrokken. Ik wilde dolgraag kinderen maar duidelijk niet met hem, zijn karakter had een heel kort lontje en ik durfde de stap nooit te zetten. Veel ruzie en we zijn helaas niet leuk uit elkaar gegaan. Gelukkig de stap genomen en zoals jij ook zegt de beste beslissing ooit. Nieuwe partner en nu bijna 3 jaar samenzijn net zwanger. Het mooie is dat we dit samen doen en dat vind ik zelf het aller belangrijkste
Ik zou inderdaad in gesprek blijven met je man/vriend over het onderwerp kinderen en zoals al eerder aangegeven hierbij, zonder verwijten, een open gesprek aan te gaan over het feit dat hij steeds met nieuwe redenen aan komt. Hier een man die graag kinderen wilde maar nooit de kriebel heeft gehad. Was vooral bang voor het onbekende, de verandering en of het wel gezond zou zijn (ml heeft diabetes en is erg bang dat door te geven). Voor de eerste hebben we hier hele goede gesprekken over gehad en uiteindelijk ben ik al een half jaar met de pil gestopt geweest voordat we de beslissing maakte om te gaan voor een kindje. Gelukkig was ik direct zwanger en ml kan geen seconde zonder onze dochter. Bij de tweede had mijn man wederom de kriebel niet maar was het voor hem meer rationeel aangezien we er het liefst maximaal 3 jaar tussen wilde hebben. Maar zijn reactie was wel. Als jij het bij 1 had willen laten was dat voor mij ook prima geweest. Er zijn dus mannen die nooit 'rammelende zaadleiders' zullen hebben. Wellicht ook goed voor je vriend om te weten...
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik heb nu ook n hele lieve vriend, die graag kinderen wil. Helaas na 1.5 jaar proberen nog steeds niet gelukt, maar we geven niet op.....
Ah dat is aardig frustrerend ik hoop dat je heel snel een tweede streepje mag plassen ! Hier ben ik trouwens ook begin van het jaar gestopt met de pil, mijn vriend was eerst ook bang, ik wilde eigenlijk gelijk beginnen. Maar dat wilde hij niet. Dit heeft bij mij ook tot tranen geleid ! Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik echt duidelijkheid nodig heb en als ik dat niet heb dat ik dan echt heel onzeker word en niet weet waar ik sta. Dat word dus september en je ziet het we hebben super veel geluk gehad. Echt een wonder ik had het totaal niet verwacht en partner ook niet die wilde het eerst niet eens geloven haha Maar blijf vooral praten en geef je gevoelens aan, dat uitstel van hem wat dat bij je doet en dat het je echt diep van binnen raakt, ik ken het met mijn ex en mijn vertrouwensband was 0,0 want met hem viel niet te praten, ik moest stoppen met janken en ik stelde mij aan. Die woorden zouden nooit uit je vriend moeten komen. Maar ook inderdaad vast contract, vast huisje, meer werken, geen ruimte... alleen maar uitstellen en ik begon er op het laatst niet meer over. Meid ik hoop echt dat je er samen uit komt, het is een grote stap in het onbekende en dat kan veel angst en onzekerheid op roepen om de stap te nemen Hier was het voordeel dat zijn moeder met 30 kinderen kreeg en zijn zus en hopelijk ik nu ook