Hoe lang duurt 't voordat je alles weer iets positiever gaat zien? Ik ben zo immens verdrietig na mijn miskraam van gisteren Tranen blijven vloeien en ik kan en wil aan niks anders denken..... Ik voel me ontroostbaar en zie echt geen einde aan dit intense verdriet wat ik nu voel.... Afgelopen zondag, eindelijk na maanden van onzekerheid, dan toch die positieve test, maandag weer eentje en ook weer positief. Wat een onbeschrijfelijk heerlijk gevoel is dat! Je kan de hele wereld aan, niets is meer belangrijk, alleen nog maar dat wondertje wat in jouw groeit! Dinsdagavond, m'n eerste drupje bruin.... Helemaal in paniek mocht ik gelukkig naar de vk voor een echo, maar was helaas nog niets duidelijk te zien (ik was al 102 dagen niet meer ongesteld geweest, dus hoever we waren? Geen idee!) De vk dacht dus ook dat we nog in een pril stadium zaten, zo rond een week of 5. Maar al sinds die avond, had ik zo'n naar voorgevoel, het zat me allemaal niet lekker meer en die roze wolk waar ik 2,5 dag op heb gezeten, was ook meteen weer onder me vandaan gerukt. Woensdag op donderdagnacht werd ik wakker van de pijn in m'n buik, in eerste instantie was ik 'blij' weer wat te voelen, maar 't werd zo ontzettend heftig, dat ik al snel heel bang begon te worden. En ja hoor, 's ochtends vroeg, heel veel bloedverlies en hele heftige krampen erbij.....Ik wist genoeg, dit was het dan Gistermiddag om 12.15 u. ben ik ook echt een 'propje' verloren toen ik op de wc zat. Het deed me zoooooo veel pijn, ik wilde het gewoon niet doorspoelen, dat zou hetgeen ik zo bang voor was, echt definitief maken.... M'n man heeft 't ook nog gezien en daarna heb ik 't uiteindelijk toch maar weggespoeld, met pijn in m'n hart...... En nu..... nu ben ik leeg..... Ik huil, ik heb volgens mij nog nooit zoveel gehuild. Ik denk aan wat 't geweest zou zijn, volgens mij een jongetje... heb 'm ook een naam gegeven: Valentijn.... Ik heb dit altijd een prachtige naam gevonden en aangezien hij ongeveer rond de tijd van Valentijnsdag is verwekt, vind ik dat heel toepasselijk.... Maar nu moet ik hier doorheen, ik moet het een plaats zien te geven.... Gaat dat me lukken? Nu voelt het alsof dat onmogelijk is, ik hoop dat het uiteindelijk makkelijker te dragen is, want deze pijn die ik nu voel, dat wens ik echt niemand toe.....
meid ik heb in oktober ook een miskraam gehad ik was 9,5 week en tot op de dag van vandaag ben ik er nog steeds erg verdrietig over Het wordt wel minder maar er gaat geen 1 dag voorbij dat ik er niet aan denk praten is natuurlijk wel heel goed hoop voor je dat je je gauw weer een beetje beter eronder voelt Dikke knuf
Lieve Linda, Natuurlijk ben je enorm verdrietig, ik denk dat iedereen hier hetzelfde heeft gehad. Dat is ook heel normaal, huil, schreeuw, schop, en praat van je af, dat is het beste advies wat ik je wil geven. En schrijf hier gewoon op het forum van je af, het lucht op, en de meeste hebben het ook al meegemaakt dus weten hoe jij je voelt. Heel veel succes de komende tijd, voor jouw en je mannetje Liefs Minka
Zo herkenbaar meis, huil maar lekker uit zoveel als je kunt, dat heeft bij mij ook heel veel geholpen. Je zult merken dat op een gegeven moment je tranen wel op zijn en dat je weer een beetje nuchter kunt gaan denken. Maar ook bij mij gaat er geen dag voorbij tot nu toe dat ik er niet aan denk, maar het verdriet wordt echt minder met de tijd. Veel sterkte toegewenst! Liefs, Jude.
Ach meisje, ik leef met je mee....., Ik heb 4 miskramen achter de rug. De laatste is 11 dagen geleden. De 3e miskraam in augustus heb ik ervaren als een hele heftige. Na 2 echo's waarbij het hartje vrolijk klopte, ging het toch mis. Wij hebben het herkenbare "kindje" begraven in de tuin. Het is niet te zeggen hoe je reageert, ierder mens is anders. Ik heb in de eerste periode veel gehuild en gepraat. Je merkt na een poos wel dat het beter gaat, maar je blijft er aan denken. Maar dat mag, je zit in een rouwperiode, en bent bezig met verwerken. Op mijn werk mocht ik heel rustig aan doen en kreeg ik veel medewerking, dat is voor mij heel belangrijk geweest. Laat het komen zoals het komt, maar blijf er niet in hangen. Ik heb gemerkt dat je ondanks je verdriet gewoon je leven op moet pakken. Natuurlijk blijf je eraan denken, laat dat ook toe. Ik had dat heel erg rond de uitgerekende datum op 13 maart. Dat was vlak na mijn 4e miskraam, maar gelukkig kan ik er nog veel over praten met m´n mannetje, de schat....... Heel veel liefs, Josefina
Lieve Linda, er zijn niet genoeg woorden die je kunnen troosten en welke woorden dat dan zouden zijn, geen idee.. Wat ik wel weet is hoe je je moet voelen nu, en in mijn beleving geeft dat ook veel steun. Je staat er niet alleen voor. Je hebt natuurlijk de mensen om je heen die je steunen en van je houden, maar een klein briefje of een woordje van iemand die weet hoe het is, kan ook al veel doen. Ik heb anderhalf jr geleden ongeveer een hele vroege MK gehad, waarvan ik toen niet eens wist dat dat een MK was, ook net als jij op de wc verloren, en weg gespoeld... Op 14 februari 2007 na bijna 16 weken zwangerschap ben ik bevallen van m'n zoontje, Valentijn*. Of de pijn het verdriet en het gemis minder wordt..mss wel.. Het verzacht, en de scherpe kantjes gaan ervan af. Ik ben er nog elke dag heel de dag mee bezig, mijn wereldje staat ook stil, terwijl de rest van de wereld doordraait, en niemand die ziet je verdriet. Maar de zon zal ook voor jou echt wel weer gaan schijnen dat weet ik zeker... Neem de tijd om het een plekje te geven, je draagt je vlindertje voor altijd mee in je hart.
Lieve meiden, bedankt voor al die lieve, ontroerende woorden! Zit hier weer te huilen.... Jullie steun doet me goed..... Een hele dikke knuffel van mij