Hoe bepaal je of je voor een tweede kindje gaat of niet? Mijn man wil geen tweede maar bij hem moet altijd alles eerst 'voorgeweekt' worden. Ik wil daarom eerst voor mezelf bepalen wat ik zou willen. Ik vond de eerste periode na de geboorte best wel een zware periode, zowel lichamelijk, geestelijk als voor je relatie. Aan de ene kant gun ik mijn zoontje een broertje of een zusje maar aan de andere kant moet ik er niet aan denken nog een keer door zo'n eerste periode heen te gaan maar dan denk ik weer: wat is nou een half jaar op een mensenleven? Ook ben ik bang dat ik met een tweede kindje helemaal geen tijd meer heb voor mezelf .. Pff ik kom er dus nog niet echt uit wat ik nou eigenlijk zou willen. Herkent iemand dit en hoe heb je de keuze voor jezelf uiteindelijk gemaakt?
Ik herken het niet echt... zwangerschappen gingen vrij goed dus dat was geen belemmering om er nogmaals voor te gaan. Het eerste half jaar vonden wij ook zwaar, maar dat zijn we nu echt alweer vergeten Wilde even reageren op een aantal dingen... Je moet natuurlijk doen wat voor jullie goed voelt, maar ik zou mijn kind inderdaad een broertje of zusje gunnen als dat gegund is. Samen opvoeden lijkt mij altijd beter dan alleen (Ik ga vast dames over me heen krijgen nu die bewust voor 1 kindje gekozen hebben) Daarnaast vind ik de tijd voor mezelf met 2 kinderen niet minder dan met 1. Als ze slapen dan slapen ze. ML en ik hebben allebei onze eigen sport avonden en daar veranderd de komst van een extra kindje niks aan. Maar nogmaals.. doe wat goed voelt
Ik zou lekker nog even mee wachten als je er zo over denkt. Er is geen enkele reden om niet te wachten. Want je gevoel zegt duidelijk dat je nog niet toe bent aan een tweede. En je tweede kindje verdiend het dat het verlangen er echt is. Dat je in je hart niks liever wil dan nog een baby en dat je de minder fijne kanten niet meer ziet... je baby is 8 maanden... geniet er lekker van. Sommige vrouwen kunnen alles opofferen. Die hebben geen tijd voor zichzelf nodig, of zo lijkt het. Ik ben niet zo... en misschien jij ook niet als je je nu al afvraagt of er dan nog tijd voor jezelf overblijft. Een hele reële vraag overigens. Je kan toch nog makkelijk 1 of 2 jaar wachten? En dan komt die intense wens vanzelf. Dan ben je totaal vergeten hoe zwaar het is en wil je het liever vandaag dan morgen.... denk ik
Nog twee jaar wachten is gezien mijn leeftijd en voorgeschiedenis niet echt een optie. Als ik aan een tweede wil beginnen dan wil ik dat vanaf volgend jaar zomer gaan proberen maar ik wil er graag voor mezelf uit zijn als mijn kindje een jaar is. Vandaar dat ik het me nu afvraag. Ik heb nog eventjes maar vraag mij af of er meer mensen hebben getwijfeld of dat het inderdaad voor iedereen zo duidelijk was als jij beschrijft.
Ik moest er ook nog niet aan denken toen mijn zoontje zo oud was als die van jou, eigenlijk om dezelfde redenen.. dus gewacht, ondanks dat de kans groot is dat het lang kan duren voordat ik zwanger raak (ivf). Sinds een paar maanden is de wens er wel en zitten we weer in het traject. Ondanks dat het zo maar een jaar of langer kan duren (en helaas heb ik ook niet alle tijd door medische dingen) ben ik toch blij dat we gewacht hebben en ik er nu volledig achter sta. Succes met je keuze!
Ik heb heel erg getwijfeld en een tijdje dachten wij dat het goed was zo en wij compleet waren. Wij hebben het ook erg zwaar gehad in het begin, daarnaast had ik een lichte postnatale depressie. Toen ons zoontje bijna 1,5 was begon het toch te kriebelen, de wens werd steeds groter. Ondertussen al 23 weken zwanger van nr 2. Ik ben wel een beetje bang voor de eerste periode maar ik weet dat ik nu sneller aan de bel moet trekken. Laat het bezinken en probeer het even tijd te geven, wie weet hoe je er over een paar maandjes over denkt.
Mijn man moest ook een beetje wennen maar de wens is er echt wel en daarom gaan we ervoor. Mijn zoontje is nu 14 maanden en we zitten in ronde 4 voor een tweede. Als je echt nog niet weet wat je wil zou ik sowieso wachten. Net een kind krijgen is hoe dan ook zwaar voor je relatie of huwelijk. Dat is gewoon altijd zo. Zolang je je dat realiseert en accepteert dat dingen soms op een lager pitje staan of anders gaan dan je eigenlijk zou willen is het goed. Laat het gewoon even bezinken. En neem vooral de tijd om na te denken wat je echt wil (en uiteraard je man ook). Als je eenmaal zwanger bent en er is toch iets van twijfel of een overhaast gevoel kun je niet meer terug.
Bedankt voor jullie reacties. Daar heb ik wel echt wat aan. Ik laat het voorlopig met rust en kijk over 4 maanden even opnieuw hoe ik erover denk. Daarna zullen we (mijn man en ik) er eens goed over praten en kijken hoe we er samen in staan.
Ik heb precies wat jij omschrijft ook heel lang gehad! Onze dochter wordt in januari 4 jaar en inmiddels ben ik 15 weken zwanger. Ik heb heel lang getwijfeld en ben er gewoon heel lang niet aan toe geweest. Ik was al moe en het idee van een tweede; nog minder tijd voor mezelf, weer die gebroken nachten, etc, nee ik moest er niet aan denken! Wat mij hielp was geen druk op mezelf leggen, en mezelf tijd te gunnen, als het komt dan komt het en zo niet dan niet. En langzaam aan is dat gevoel toch gekomen, en nu ben ik heel blij. Ik vind het leeftijdsverschil stiekem ook wel heerlijk, onze dochter gaat dadelijk naar school en dan heb ik alle tijd/rust met de baby. En het gevoel dat we onze dochter een broertje of zusje geven is ook heel fijn, ze was zo blij! Kortom, indien mogelijk, leg jezelf niet te veel druk op. Als het komt dan komt het vanzelf, op het moment dat jullie er klaar voor zijn.
Dag Sammetje, Lastig... Ik vond de eerste maanden ook erg zwaar. Het idee om ooit een 2e te hebben, zag ik echt niet zitten. Maar toen mijn kindje 4 maanden was, we langzaamaan een ritme begonnen te vinden, er meer interactie kwam met mijn baby en ik terug normale zaken opnam (werk, hobby, ...), begon ik plots hevig te verlangen naar een 2e. Mijn idee toen was: 'Mijn leven staat toch een beetje 'on hold', in de plaats van alles terug op te nemen, wil ik liever in één keer doordoen met deze moeilijke fase, zodat eens die voorbij is, ik ook echt weer dingen kan opnemen, zonder ze terug te moeten onderbreken. (ik wil eigenlijk van werk veranderen, maar niet als ik dan een paar maanden later weer moet uitvallen door zwangerschap; ik wil voor mijn hobby ergens auditie doen, maar dat vraagt veel engagement, ... Ik wil dus liever niet deze stappen nemen en er dan een paar maanden later weer tijdelijk een stap terug in moeten zetten). Ik wilde dus liever ineens nog een zwangerschap, bevalling, gebroken nachten, luiers, ... om er nadien echt uit te zijn. Mijn man zag het toen ook nog niet zitten. Hij zag ook vooral nog hoe moeilijk ik het had gehad, en hoeveel opoffering hij ook heeft moeten doen voor zijn bedrijf. Uiteindelijk is de wens er bij mijn man ook gekomen, en sinds augustus gaan we voor een 2e. Mijn wens is alleen maar groter geworden, maar tegelijkertijd voel ik wel dat ik in een heel andere fase zit. Mijn zoon slaapt intussen al maanden door, dus we hebben al lang geen onderbroken nachten meer, mijn zoon is kerngezond, eet, slaapt en ontwikkelt goed. Maar het kriebelt hoe langer hoe meer om mijn leven niet meer 'on hold' te hebben staan. Ik wil weer dingen voor mezelf ondernemen. Ik hoop dus dat er toch snel een zwangerschap volgt, anders ga ik me het wel beklagen dat ik al die tijd heb gewacht om weer iets voor mezelf te ondernemen, om een zwangerschap en het nieuwe kindje alle prioriteit te geven... Succes met je beslissing!
Ik zit met precies hetzelfde dilemma... Stiekem zou ik het wel willen en is de wens er wel maar mijn zwangerschap is ook niet erg soepel verlopen evenals de tijd er na. Ivm mijn baarmoeder afwijking moet ik ook eerst diverse stappen ondernemen voor wij weer groen licht krijgen. Mijn man zegt geen 2e te willen maar daar geloof ik niet zo heel erg in, hij moet een beetje ontdooid worden zegmaar... En als k eerlijk ben vind k de vrijheid die ik nu steeds meer krijg en ze naar de basis school gaat toch ook wel heerlijk.. Ik ben ook in twijfel, maar wil liever ook weer niet te lang wachten. Onze dochter is in augustus 3 jaar geworden.
Wij hebben ook zware eerste maanden gehad. Maar we wisten zeker dat we er twee willen, en liefst niet te veel leeftijdsverschil. Daarom zijn we er direct weer voor gegaan. Het idee dat E. zelfstandig wordt en de pampers buiten zijn en er geen slaapjes meer gedaan worden, en om dan weer helemaal opnieuw te beginnen jaagde mij juist schrik aan. Liever er dan in 1 trek door. Maar leg jezelf niet te veel druk op, het zijn nog een paar maanden tot de verjaardag van je zoontje, en zie dat zeker niet als een deadline. Je zal het wel voelen als je er terug klaar voor bent. En mocht dat dan toch niet komen.. er zijn genoeg 1-kind-gezinnen die ook perfect gelukkig zijn.
Toen onze dochter zo oud was als jullie kindje dat nu is, moest ik er nog niet aan denken.. Wij kwamen ook uit een ICSI traject en wisten dat we opnieuw dat traject in moesten gaan wilden we voor een tweede kindje gaan. Nadat onze dochter 2 jaar werd begon het weer te kriebelen en hebben we ons weer aangemeld voor een broertje of zusje voor onze dochter. Dat wens voor een tweede kind zal gaan groeien als je er klaar voor bent. En zo niet dan is dat ook prima. Dan ben je gezegend met een prachtige zoon
Bij ons iets anders: de wens voor een derde was er al heel lang, rationeel gezien, maar ik was dus een paar jaar aan het wachten tot het zwaar zou kriebelen. Dat zwaar kriebelen is nooit gekomen, maar wel het idee dat het nog steeds niet compleet voelt. Ik heb spijt dat ik heb gewacht op dat gevoel dat dus nooit echt gekomen is. Ik heb de babytijd als loeizwaar (depressies) ervaren, dus ik zie sowieso erg op tegen bevallen en de eerste 5 maanden. Soms denk ik als ik gelijk na de 2e voor een 3e was gegaan, dan was ik die moeilijke tijd (die ik weer verwacht) al te boven gekomen en was het ook echt klaar.
Ik herken je gevoelens heel goed! Toen onze dochter 8 maanden moest ik er echt niet aan denken. Sterker nog, ik ben zelf nu pas klaar voor een eventuele 2e zwangerschap en ze is nu ruim 2 jaar . Geef jezelf de tijd om aan alle nieuwe dingen te wennen en kijk over een tijdje hoe je je dan voelt. Bespreek het wel regelmatig met je man, aangezien je zegt dat hij er misschien wat langer over na moet denken.
Helemaal niet raar. Ik ben er nog steeds niet uit. Op sommige dagen denk ik jaaaaaa, tweede kindje. Op andere dagen denk ik waarom zou ik dat in godsnaam doen. Mijn dochter slaapt nog steeds niet structureel door, maar het wordt wel steeds makkelijker. Ik vond zwanger zijn geen fluit aan, die bevalling wil ik echt niet over doen en ik vind baby’s niet leuk. Maar ja, een broertje of zusje zonder zwangerschap, bevalling en babyfase schijnt niet te kunnen (adoptie uitgezonderd). Ze is 2 en ik twijfel dus nog even lekker verder. Over 3 maanden hak ik de knoop door. Denk ik
Ik ben er ook nog altijd niet uit, en onze dochter is al 2 jaar en 8 maand mijn vriend wil eigenlijk geen tweede, alleszins NU nog niet. Voor mij hoeft het ook niet nu, maar nooit meer lijkt mij zo definitief... Al zit ik ook nog teveel in die wisselende fases waarin ik opzie tegen die eerste maanden... De bevalling was niet zoals gemiddeld hier en de eerste maanden waren geen roze wolk. Ik zie mezelf er geen meester over om dat opnieuw te moeten doen op dit moment (al kan het natuurlijk gewoon allemaal goed gaan de tweede keer). Dus herkenbaar! Ik vond wat @Typicalme zei wel mooi gezegd en rustgevend! Ik heb voor mezelf ook zowat gezegd dat ik gerust wil wachten tot onze dochter 4 is... Op die manier heb ik een beetje minder tijdsdruk en ik zie absoluut de voordelen van wat meer leeftijdsverschil. Op dit moment zou ik er echt geen tweede bij aankunnen.
Oh en die wisselende gedachtes herken ik wel. Ik wilde graag snel voor een tweede gaan, man wilde eventjes een aantal maanden om dingen meer op een rijtje te zetten. Afgelopen zomer zijn we het traject weer in gegaan voor een tweede dus. Ons zoontje is nu ruim 14 mnd. Stel dat ik komende ronde zwanger word, dan zal hij hij zijn tweede verjaardag een broertje of zusje krijgen (op zn vroegst). Ik vind dit wel lekker zo weinig verschil, want dan is hij wel zelfstandiger als nu maar nog niet uit de luiers. Ik besef me ook heel goed dat het goed nog een jaar kan duren voor ik zwanger ben (of nog langer) dus tsja, het komt zoals het komt. Dat geldt dus ook voor jouw gevoel. Ik kan altijd wel een paar redenen bedenken om het nu niet te doen. De tijd is nooit 100% perfect. Maargoed, de meeste bezwaren zijn praktisch van aard dus daar komen we wel uit..
Mijn dochter is bijna 3 en de wens is sinds begin van dit jaar. Ook de onzekerheid met mijn baan (nog steeds geen vast contract) en de HG-zwangerschap hielpen niet echt mee. Toen het in april begon te kriebelen heb ik het er met mijn vriend over gehad. Hij wilt het liefst een heel elftal. Een 2e zwangerschap bleef gelukkig niet lang wachten na het verwijderen van mijn spiraal, maar ik doe veeeeeel liever die 1e 6 maanden dan een hele zwangerschap. Ik lig nu namelijk weer met HG thuis of in het ziekenhuis en dat vind ik nog zwaarder met een actieve ondernemende 3 jarige..