ik voel me zo alleen moet alles zelf doen, de kinderen vroeg opstaan elke dag. terwijl me vriend lekker in ze nest blijft liggen tot smiddag's. pff heb er over gepraat met hem helpt niks. hij heeft ook bijna 2 jaar een burn out wat hij niet toe wilt geven . pff ik voel me echt een alleenstaande moeder nu. en er komt ook nog een verhuizing erbij. dat regel ik nu ook het meest. pff en als hij ze nest uit is is het alleen maar mopperen op me en zeggen dat ik niks doe. sinds een paar maanden is hij zo geworden ik ken hem niet meer van vroeger ik voel me net een slaafje . als hij wat beloofd aan me dan doet hij het niet maar als iemand anders wat vraagt staat hij gelijk klaar. en we wonen ook nog in. pff ik weet het even gewoon niet meer:x. moest het even kwijt. wie weet er nog raad wat ik nog kan doen... gr mii
ppppfffff wat vervelend meis. Je moet het denk ik gewoon blijven aan aankaarten. Misschien kunnen vrienden of familie er wat van zeggen... die zien misschien ook wel dat hij veranderd is. In iedergeval veel sterkte!
Blijven praten en anders toch echt even een pauze nemen hoor. Zolang jij het blijft accepteren blijft hij dit doen...
Tjee dit is echt een rot situatie. Ik zou daar echt niet tegen kunnen. Misschien hem dwingen om naar de dokter te gaan, en als hij niet wil, dan zelf in gesprek gaan met de dokter. Soms wil de dokter dan ook wel thuis komen.
Ben het met Beatrice eens. Blijven praten en misschien toch hulp zoeken. En praat er eens met vrienden over, misschien kunnen ze jou helpen. Heel veel sterkte meid.
He bah meid toch wat een rot situatie zeg! Ik zou inderdaad toch echt gewoon blihven praten en hij moet echt naar een dokter gaan want 2 jaar al een burnout is natuurlijk niet niks. Ik wens jou heel veel sterkte!
ik heb met je te doen want het voelt zo uitzichtloos hé. maar je bent ook maar een mens die rust nodig heeft. als je er met hem niet uit komt dan zul je hulp van buiten af nodig hebben. in ieder geval voor jezelf en wellicht voor jullie samen. misschien kan een buitenstaander zijn ogen openen.
Idd blijven praten en eventueel hulp zoeken. Ik zou zowiezo proberen om op een rustig moment even goed met je vriend te praten en duidelijk maken dat je dit niet lang meer aan kunt. Wel heel duidelijk maken dat je heel veel van hem houd, snapt dat hij zo moe is en hem wil steunen maar dat er toch op de 1 of andere manier naar een oplossing gezocht moet gaan worden omdat je dit echt niet meer aankan zolang je geen enkel uitzicht hebt. Zou er wel zo snel mogelijk over praten want als ik je verhaal zo lees zit je echt op het randje. Succes en sterkte met alles. Liefs mij
z'n was niet meer doen, z'n eten niet meer koken. echt volhouden he en moet je kijken hoe snel hij gaat helpen
bedankt voor de lieve reactie's hij is week in week uit bij de dokters geweest een jaar lang hij dacht telkens dat hij wat anders had dat niet zo is. hij heeft nu pillen die hij sochtends moet innemen maar doet het niet of vergeet het. bespreken met familie etc helpt ook niet hij zegt ja ga ik doen en doet vervolgens niks. en aan mijn ouders heb ik niks die zeggen je hebt onderdak bij je schoonouders woon wel met 7 man in 1 huis. al een jaar lang. en de kinderen gaan het ook gewoon merken en daar word ik zo verdrietig van.
Voor jezelf kiezen. Dus een goed gesprek aangaan en zeggen hoe je erover denkt. Wil je zo nog wel verder met hem ? Anders kan je dat tegen hem zeggen dat als hij geen hulp gaat zoeken of iets eraan wilt veranderen je bij hem weggaat? Opper ook maar iets wie weet opent dat zijn ogen. Sterkte meid ik vind het heel rot voor.
Zet em voor het blok, of hij verandert hierin, of je gaat stappen. Dit is geen leven voor jou en voor je kinderen ook niet echt een goed voorbeeld
je hebt hulp van buitenaf nodig. een maatschappelijk werker of het riagg. ga eens naar je huisarts en vertel je verhaal. hij zal wel weten welke stap je het beste kunt zetten en je op gang helpen.
zou ik ook zeggen. zo kan het niet langer,\. straks ben jij helemaal op en kan niemand meer voor de kinderen zorgen. zorg dat hij die pillen neemt anders moet je ze maar geven met een glas water weet je zeker dat hij ze inneemt. denk alleen dat medicatie voor zoeits niet genoeg is. Heel veel sterkte ik hoop dat het snel beter word voor jullie.
Och meisje, ik heb even meegelezen, maar je hebt het niet makkelijk. Bij je schoonouders in huis wonen, en met 7 man is een zware last. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dit niet wilt. Dit ook niet langer zo meisje. Je hebt kinderen en als die hier al verdrietig van worden, dan moet je voor je kinderen kiezen. En dan weet je diep in je hart, dat hoe je nu leeft niet de oplossing is voor jullie. Ik weet niet waarom je bij je schoonouders woont, en dat hoef je ook niet te vertellen, maar misschien is het een idee om samen te gaan wonen in een eigen huisje? Misschien is dat juist ook voor je relatie wel goed!? Maar jah, als je het nu al zo gaat. Jij kent je vriend zelf het beste. Als je weet dat het zo blijft zou ik eerst ook maar goed nadenken of je met hem een toekomst ziet. Misschien klinkt dit weer dramatisch, ik ken jullie natuurlijk niet, dus ik ben wel de laatste die een oordeel kan en mag geven, maar ik ga gewoon even uit van wat ik lees en wat ik zo'n situatie zou doen. Ik heb om bepaalde redenen ook een poosje bij mijn schoonmoeder in huis gewoond, gelukkig was dit maar 6 maanden tot we zelf een huis hadden. We hadden toen geen kinderen en zoveel woonden er ook niet. En ik blijf er toch altijd bij, probeer alles bespreekbaar te maken! En als je het gevoel heeft dat praten geen zin heeft, misschien kun je je hele verhaal op papier zetten. Misschien werkt dat bij hem om onder te ogen te zien dat dit niet werkt. In elk geval sterkte!!