dag allemaal mijn zoontje (25 maanden) rommelt sinds 2 weken heel erg met het slapen s'nachts. Hij wil opeens niet meer in zijn bedje op zijn kamer slapen. Voorheen ging het prima, hij heeft sinds 3 maanden ook een peuter bedje. Hij had altijd Vaste slaaptijden en wist ook precies wanneer hij moest slapen. Hij ging dan ook zonder tegenzin of gezeur. Nu sinds 2 weken is het echt drama en ik wordt er een beetje moe van. (heb zelf ook pfeiffer, dus dubbel moe ) Hij wil alleen bij mij in bed en als we het toelaten dan doen we hem in zijn eigen bedje als hij slaapt, maar dan wordt hij midden in de nacht weer helemaal in paniek wakker. Ook als ik hem in bed doe dan raakt hij helemaal in paniek en ik ben dan nog niet de kamer uit of hij stapt er alweer gillend uit. Is er met 25 maanden ook iets van een sprongetje of een fase? Zit iemand in deze fase of heeft iemand deze fase net gehad? tips zijn van harte welkom want ik ben ten einde raad! groetjes, wanhopige mama
Bah, wat vervelend! Helemaal als je zelf al niet helemaal lekker bent... Officieel bestaat er geen sprongetje in die leeftijd. Het laatste sprongetje is met 17 maanden. dan gaat het over de sprongetjes waarbij er echt in de hersenen iets gebeurd (van "Oei ik groei"). Maar die kleintjes blijven zich natuurlijk als een speer ontwikkelen en ontdekken van alles, waar dan weer onrust, angst en uitprobeerfases bij om de hoek komen kijken. Dus ook al is het geen echt sprongetje, volgens mij kun je het best zo zien. Ik duim voor je dat het van korte duur is!!!
heel herkenbaar, is vaak bij peuters, kan zelfs tot brakens aan toe. Hoort samen in het rijtje van eetproblemen, een soort van uitproberen of machtstrijd... Hier gaat/ging het precies zoals jij beschrijft... Ons zoontje is nu 26 maanden. Twee weken geleden begon het drama hier. Het naar bed gaan op zich gaat goed, alleen wij mogen niet meer weg. Als we weg gaan, is hij helemaal in paniek gaat hij hysterich gillen. Wat op deze leeftijd helpt is duidelijkheid en structuur en niet toegeven aan de huilbuien, consequent zijn. Is heeeeel erg moeilijk hoor. Een bedritueel zodat ze weten waar ze aan toe zijn en wat er komen gaat. Vaste slaaptijden, vaste slaapplek. En vooral niet toegeven aan het huilen (dan wordt het echt alleen maar erger) maar bijv. om de 5 min gaan kijken en niet gezellig praten maar allen instoppen en weer weg. Als je dit volhoudt, wordt het vanzelf minder. Hij leert dan dat je er bent voor hem maar niet dat ie z'n zin krijgt door te huilen. Ons zoontje vraagt steeds dat we blijven zitten bij hem. Dat deden we eerst wel maar elke keer als we weg gingen raakte hij in paniek of werd hij midden in de nacht in paniek wakker. Ook wel logisch want opeens ben je weg (is bij jou misschien ook zo dat ie niet weet waar ie is). Dat doen we dus niet meer, nu zeg ik dat ik op de gang blijf en laat de deur open. Hij hoort mij dan rommelen en dan is het goed. Na 10 min of zo ga ik naar beneden en hij huilt niet meer. Als ie toch gaat huilen, wacht ik even met reageren. Dan loop ik naar binnen, kijk hem niet aan. Zeg bijv. alleen 'liggen', aai over z'n bol en ga weer weg. In jouw geval zou ik niet toegeven aan zijn wens om in jullie bed te liggen, het wordt alleen maar moeilijker nl. Duidelijk uitleggen dat hij in z'n eigen bed hoort te slapen, misschien een lichtje aan of deur open? Even blijven zitten op de gang? Gewoon eens uitproberen. Succes!
pfff, het is echt vermoeiend. en inderdaad dat eten ook, hij wil alleen maar lolly's! Aan tafel gaat hij lopen rommelen en uiteindelijk uit hij nauwelijks. Ik ga proberen er niet aan toe te geven, duim voor me!
Hier ook met eten hoor... Hoe meer wij ons ermee bemoeien en willen dat ie eet, hoe minder hij wil. Bemoeien we ons alleen met ons eigen eten dan bunkert meneer net zoveel als ik en zit ie 'meer, meer, meer' Het blijft een leuk spelletje succes! (het is wel ff doorbijten....)