Ik vind het zo erg voor de vlindermama's en papa's dat er door "de omgeving"verwacht wordt dat je na een paar weken wel weer het "gewone"leven oppakt. Ik denk dat voor jullie het "gewone" leven nooit meer terugkomt. Zelf heb ik twee miskramen gehad, maar dat is natuurlijk heel anders dan een kindje verliezen. En ik vond het al zo moeilijk dat iedereen verwacht dat je er zo overheen stapt. Door het hele verhaal omtrend de dochter van Boularouz heb ik hier gisteren heel erg over nagedacht en ik heb gisterenavond een kaarsje gebrand voor alle vlinderkindjes. Misschien hebben jullie iets aan de wetenschap dat een wildvreemde (wellicht onder invloed van hormonen) gisteren heeft moeten huilen om jullie verdriet....
Ik was even op zoek naar dat knuffelemoticonnetje, maar kan 'm niet vinden.. Afijn, die krijg je van mij. Bedankt meid, je bent een lieverd!
in de eerste instantie wilde ik niet reageren in dit topic. met name het onbegrip van sommigen over de reactie van boulahrouz die (samen met zijn vrouw) de beslissing heeft genomen om wel te gaan spelen maakte mij soms best wel kwaad. sommige reacties zijn naar mijn mening nogal kort door de bocht genomen, want iedereen reageert anders op een traumatisch moment in zijn leven. ik heb begrip voor de keus die een ieder maakt, zo ook de keus van boulahrouz. mensen kunnen vaak zo snel een oordeel geven over anderen terwijl ze zich niet in kunnen leven in wat zo iemand doormaakt en natuurlijk mag je een reactie geven over hoe je dan zelf zou reageren maar veroordeel niet als een ander een andere keus maakt. en ja............. ook ik weet waar ik over praat, ook mijn kindje was 24 weken en toen ik het nieuws woensdag hoorde zag ik mijn film zich afspelen met nu in de hoofdrol khalid en sabia. ik heb hun verdriet en pijn ook weer gevoeld en weet ook dat ze zich lamgeslagen moeten hebben gevoeld want dit overkomt je in een sneltreinvaart en het besef komt pas veel later. mijn man is destijds een paar weken thuis geweest, voor mij, maar of het geholpen heeft? uiteindelijk zaten we elkaar alleen maar in de weg, alle dagen samen met ieder zijn eigen manier van verwerken. achteraf zegt mijn man, ik had eigenlijk ook het liefst weer aan het werk gegaan, ondanks dat hij ook mij wilde steunen maar voor hem was dat ook een betere manier geweest om te verwerken. je kan nu eenmaal niet in iemands hoofd kijken waarom men juist die beslissing neemt maar een ieder neemt een beslissing op basis wat voor diegene op dat moment de juiste is. leven en laten leven en respecteer elkaars keuze.
Precies. Iedereen verwerkt het op een andere manier. Maar zo vroeg na het overlijden van je kind, dan kan je nog niet eens rouwen. Je bent lamgeslagen, verbijsterd, het dringt echt nog niet door (tenminste, bij mij kwam de klap pas weken later). Mijn vriend is een week thuisgebleven, maar hij had misschien ook liever meteen weer aan het werk gegaan. En sowieso heeft hij die week veel in huis gedaan om maar niet stil te hoeven staan en te voelen. Dat kan je soms gewoon nog even niet aan. Voor mij was het heel anders. Ik wou hem bij me hebben en steeds huilen en praten over haar. En wat dat betreft was hij heel begripvol naar mij toe, maar ik minder naar hem. Het duurde even voor ik door had dat mensen nu eenmaal anders rouwen. Nu hebben we daar een betere balans in gevonden, maar moeilijk blijft het altijd. Khalid en Sabia hebben nog een lange weg te gaan en alleen zij kunnen beslissen hoe zij die weg gaan bewandelen (alsof er veel keus is, maar dat terzijde). Ik hoop voor hen dat ze hun weg zullen vinden, met hun prachtige dochter Anissa in hun hart.
Natuurlijk heeft hij het in 24 uur tijd nog niet 'een plekje kunnen geven'. Hij schijnt gezegd te hebben dat hij zijn verdriet even 'geparkeerd' heeft, om toch aan de wedstrijd mee te kunnen doen. Of dit goed of fout is daar hoeven wij niet over te oordelen, het is zijn keuze geweest. Ik vind het persoonlijk heel knap dat hij er gewoon stond voor Nederland, en ik denk ook voor Anissa.
denk dat het voor hem als moslim wat makkelijker is. wij krijgen van ons geloof mee dat ales voorbestemd is en met een reden gebeurd wij behoren tot Gog en keren tot God terug. het za niet minder pijnlijk zijn maar heeft het voor mij met het verlies van mijn mama wel makkelijker gemaakt om het te accepteren. toch zou geen enkele ouder zijn kind moeten begraven dat is zo tegen de natuur in maar jammer genoeg geeurd het vaak genoeg.
Mmm, alsof het minder pijn doet als je religieus bent... Ik ben ook religieus en ik weet dat mijn dochtertje in het Licht is. Daar heb ik steun aan. Maar ik had veel liever een levend en gezond kindje! De dood van je kind doet altijd pijn, religie of geen religie. Ik denk eerder dat een topsporter zo gewend is om veel, bijna alles, op te geven voor zijn/haar sport, dat ook dit soort gevoelens inderdaad geparkeerd kunnen worden. Als hij dat niet kon, dan was hij niet zover gekomen in de sport. Want topsporters komen alleen aan de top als ze zich niet laten afleiden van hun doel, waarvoor veel/alles moet wijken. In die zin is een topsporter in een bepaalde mate "egoïstisch". Ik zet het maar even tussen aanhalingstekens, want ik bedoel het niet negatief, maar beschrijvend. Een topsporter moet op zichzelf en zijn sport gericht zijn en minder op zijn (sociale) omgeving, anders komt hij/zij er niet. Deze vaardigheid heeft hij waarschijnlijk gebruikt om deze wedstrijd te kunnen spelen. En ik bedoel dit echt zonder oordeel; hij moest zelf beslissen of hij kon en wilde spelen of niet. NB: ik vond het wel mooi dat ze met rouwbanden speelden.
Ik oordeel of veroordeel niemand, ik zeg alleen dat ik het niet begrijp, is mijn mening. En daarbij ook uitgelegd waarom ik dat niet begrijp, het roept bij mij pijnlijke herinneringen op. Als ik op mijn eigen situatie terug kijk, hoop ik gewoon dat hij zijn vriendin niet zo laat barsten als dat mijn ex wel bij mij deed. Dat mijn ex mij ook alleen heeft gelaten in het ziekenhuis, en de weken erna ook (woonden niet samen). Maar ja dat is weer een ander verhaal.
verschrikkelijk is het ergste wat eenouder kan overkomen wens khalid en sabia heel sterkte toe kunnen ze wel gebruiken
Eikel die ex van jou... Snap wel dat dit pijnlijke herinneringen oproept hoor! Ik hoop ook oprecht dat Sabia (en elke andere vrouw die een kindje verloren heeft) wel de steun krijgt van haar partner die ze nodig heeft.
Erg lief, Zena! Doet me erg goed om te lezen... door het lezen van jouw berichtje krijg ik ook tranen in mijn ogen... Vind het fijn om te lezen dat er mensen zijn die zo meeleven met ons! Liefs Marjolein En trouwens 2 miskramen is ook niet mis hoor! Ik wens je een hele mooie en gezonde zwangerschap toe!
Ik denk dat Talia bedoelde dat mensen die een religie hebben, steun kunnen vinden daarin. Het is moeilijk uit te leggen, maar sommige mensen, lang niet iedereen, put daar kracht uit. Zelf ben ik niet religieus, maar ik merk wel dat ik voor mezelf dingen zit te bedenken over waar ze nu is. Dat ze wel in de hemel is, met alle andere kleine engeltjes en dat ze het goed heeft. Het lijkt me namelijk heel zwaar om te geloven dat er niets is en dat je je kindje nooit meer zal zien. Want daar leef ik voor, dat ik haar ooit weer kan zien en dat we dan weer samen zullen zijn. Maar de pijn blijft, ik heb enkel die houvast wel nodig.
ik voel/denk hetzelfde als vlinder en hoop dat Pippy en Bas en de andere kindjes samen spelen, zonder pijn en zonder angst. het idee dat iets is voorbestemd geeft me een naar gevoel. alsof we het 'verdiend' hebben. en dat is natuurlijk niet zo
Nee, voorbestemd is toch wat anders. Dat geloof ik ook niet. Maar ik geloof wel dat een overleden kindje naar een plaats met Licht gaat, waar het goed is voor dat kleintje.
Nee, dat het voorbestemd is, geloof ik ook niet. Als iemand het ' het lot' zou noemen, zou ik daar behoorlijk van over de zeik raken. Als het henzelf zou overkomen, zouden ze zoiets echt niet zeggen. Ik geloof echter wel dat Pippy voor mij als mama heeft gekozen, omdat ze wist dat ik ongelooflijk veel van haar zou houden en daarom de juiste beslissing zou nemen voor haar. Maar dat mijn ziel of haar ziel ervan zou moeten leren, omdat dit onze les in het leven is? Nee, dat vind ik wel erg cru.
Ja mss zal ik hiermee iemand voor hun hoofd stoten dan, maar na al het verdriet wat ik heb gehad, wat mede door mijn ex 10x harder aan kwam, heb ik me bedacht en dat voel ik ook zo, dat mijn zoontje niet voor nix is weg gegaan. En dat het zo is gelopen om mij in te laten zien, dat ik weg moest bij mijn ex. Ik had al 4jr een relatie met hem, details zal ik jullie besparen, maar het was geen fijne jongen. Zou alles van hem pikken en dat heb ik ook gedaan, écht alles. Maar door dit met Valentijn* heb ik de kracht gehad er een punt achter te zetten. Dus in mijn ogen is Valentijn* daarom niet voor nix gestorven, en ik ben van mening dat je van iets negatiefs iets positiefs kan maken. Hetzij iets tastbaars, of iets in jou zelf, van binnen. Bedoel het natuulk ni kwaad naar andere engelen mama's.. dat begrijpen jullie ook wel denk ik. Maar zo voel ik dat.
Ow wat mooi shedevil. Hier ook zoiets. Mijn ouders stonden niet achter het bamschap en ik moest omdat ik alles bij elkaar niet aankon met stress rond IUI's en dergelijke het contact verbreken. Door mijn kleine mannetje heb ik mijn ouders teruggekregen en snappen ze wat onvoorwaardelijk is...en ze staan nu voor 100% achter me wat ik ook ga doen. Remy is er niet voor niets geweest! Al had ik het liever anders gezien dat wel...en mis ik hem nog wel eens...ik houd echt zo ontzettend veel van hem en baal ervan dat ik hem niet meer heb kunnen geven...zijn kado aan mij was echt super! (Al heb ik vreselijk afgezien en heel veel verdriet en pijn gehad...en soms nog....)