Ik vind het heel erg om alle bovenstaandeverhalen te lezen. Wij hebben binnen onze stichting 2 SBO’s en gelukkig werkt het vaak wel heel goed. Maar kinderen met extra ondersteuning (meer dan basiondersteuning) kunnen in een groep van 25 tot 30 kinderen echt niet de begeleiding krijgen die ze verdienen. De klassen zijn te vol, de lokalen te druk en teveel prikkels. ‘ Passend’ slaat naar mijn idee vooral over de financiën, liefst zo weinig mogelijk en zoveel mogelijk bezuinigingen.
Eindelijk hebben ze door dat dit niet werkt! We kunnen van juffen en meesters toch niet verwachten dat ze naast lesgeven ook allerlei kennis hebben van bijvoorbeeld gedrags stoornissen. Daarnaast is het reguliere onderwijs totaal niet ingericht voor kinderen die meer begeleiding nodig hebben.
Wat een verhalen zeg, verschrikkelijk. Dit levert toch voor de hele klas niks op? Niet voor het kind dat extra hulp nodig heeft en niet voor de rest. En de juf kan zich in alle bochten wringen om er iets van te maken.
Het speciaal onderwijs was en is er niet voor niets. Als ouder stuur je je kind daar echt niet zomaar naartoe. Het idee dat sommige kinderen met tal van beperkingen wel in gewone klassen zouden kunnen klopt niet. Een reguliere docent heeft geen tijd, onvoldoende kennis van al die ziektebeelden en het niveau in de klas is te hoog. Met daarbij alle prikkels. Daarnaast vormen deze kinderen vaak een enorme belasting voor de rest van de klas (en de juf) door hun gedrag. Waar ze niets aan kunnen doen en wat alleen maar erger wordt door in zo'n klas te moeten zitten. In een klas van mijn kinderen zat ook zo'n jongen. Halve klas was bang van hem. Juf kon geen moment de klas alleen laten. Schreeuwen, agressie en zorgen voor afleiding. Buiten op het plein kwam alle frustratie eruit met als gevolg een regen van klachten van andere ouders. Niemand wilde met hem spelen. Tot het moment dat 2 oudere broers het zat waren dat hun zusje steeds gepest werd (en niet meer naar school durfde, fiets kapot etc). Ze zijn voor hun zus opgekomen en hebben die jongen behoorlijk in elkaar geslagen. Daarna is hij niet meer op school verschenen (tot grote opluchting van iedereen). Maar wat een drama voor iedereen. Alleen maar verliezers.
Er zijn ook kinderen die geen belasting voor de rest van de klas vormen. Uit jouw stukje klinkt het alsof het allemaal losgeslagen kinderen zijn. Juist die groep kan vaak nu nog wel op het speciaal onderwijs terecht uiteindelijk. Maar er is ook een groep stille kinderen die meer last van de klas hebben dan andersom. En die hebben dus mooi pech.
Je zegt het goed ja, uiteindelijk, als er al (te) veel schade is aangericht In feite zijn bijna alle kinderen slachtoffer van dit waardeloze systeem. Degenen die extra hulp nodig zijn en beter op SBO thuis zouden zijn én de kinderen die nu veel minder aandacht krijgen omdat de leerkracht gewoon maar 1 paar handen, ogen en oren heeft om kinderen te helpen en het met een beetje hulp van de leerkracht prima redden.
Oh zo bedoelde ik het zeker niet hoor. De situatie die wij hebben meegemaakt was juist een kind dat door de klas totaal overprikkeld raakte waardoor het qua gedrag verkeerd ging. Ik zie inderdaad ook wel kinderen met bijvoorbeeld autisme die de halve dag met de koptelefoon op achter een scherm in een hoekje zitten. En dan op het plein zich ook volledig terugtrekken. Of die thuis last krijgen van spanningen. In al die gevallen is het onderwijs niet passend en zou beter naar ouders en docenten geluisterd moeten worden. Deze bezuiniging kost op de lange termijn ook geld.
Dit ja, het is gewoon een bezuinigingsmaatregel geweest. Ik zie nu ook steeds meer scholen overgaan op unit onderwijs, klassen doorbrekend werken etc. Zou veel beter zijn voor de kinderen zijn, werken op eigen niveau. Aan de ene kant snap ik de redenatie, maar is dit ook geen verkapte maatregel om het lerarenkort mee in te vullen? Want voor een unit kan ook 1 leerkracht met een onderwijsassistent staan. Lerarentekort opgelost. Erg hè, het vertrouwen in de onderwijsmaatregelen is bij mij zo erg gedaald, dat ik bij een nieuw idee direct al wantrouwend ben
[knip]Met deze bezuinigingsmaatregel is hier in de regio ook iedere vorm van ontwikkelingsgerichte dagopvang opgeheven, zoals orthopedagogische dagcentra. Zelfs de allerlaagst functionerende kinderen worden nu in een lokaal gepropt met 12 anderen, want ja... passend onderwijs he. Ongeacht of ze kunnen praten, zindelijk zijn of überhaupt op een stoel kunnen zitten, ze moeten naar school. Wat zullen ze toch veel leren en ontwikkelen als een juf en assistent de hele dag bezig zijn met luiers verschonen.
Ik ben vóór passend onderwijs, maar niet zoals deze term nu in wetgeving en beleid is uitgewerkt. Natuurlijk moet ieder kind passend onderwijs krijgen! Elk kind heeft gewoon het recht om iedere schooldag nieuwe dingen te leren en een stukje te groeien. Vanzelfsprekend! Maar het idee dat dat allemaal in dezelfde (grote!) klas, op dezelfde school moet. Absurd! Ja, dat kan wel: maar in de meeste gevallen niet in een klas van 30 met -als je geluk hebt- hooguit een uurtje extra begeleiding per dag. Dan moet er ook echt geïnvesteerd worden! Grote groepen is prima, maar dan ook in een ruim lokaal en 2 leerkrachten ervoor of een leerkracht en ondersteuner. Dat werkt zalig! Dan kun je leerlingen echt zien en goed begeleiden. Het frustreert me als leerkracht ook enorm. Ik ben echt niet te beroerd om aan dossiervorming te doen. Maar wij moeten op 6 cijfers achter de komma gaan uitleggen dat we het ècht niet meer weten en volledig handelingsverlegen zijn. En dan moet je daarna nog een paar pogingen doen om te bewijzen dat het alsnog niet lukt. We maken kinderen stuk. Want achter dat dikke dossier, zit een leerling. Waar we manier A mee hebben geprobeerd. En toen dat niet goed bleek te werken, methode B. En als dat niet handig is, dan proberen we truc C. En dan komt er iemand meekijken en meedenken en die vraagt "Heb je B al geprobeerd?" Ja, en A ook al. Nou, even denken... weet je wat: probeer maniertje D ook nog maar een paar weken. En als dat niet lukt volgt nog aanpak E. En elke methode of aanpak moet je minstens 6 weken doen, want je moet het natuurlijk wel echt een kans geven. Dan evalueren en eventueel nog 6 weken verlengen. Want dan weet je pas ècht zeker of het is mislukt. En tussendoor wacht je onderzoeken af, waar misschien ook nog tips uit komen. Arme kinderen. Die hebben ondertussen elke keer het gevoel dat ze niet begrepen worden. Niet gehoord, niet gezien. Weer gefaald. Vreselijk. Terwijl wat we vaak simpelweg nodig hebben, is extra handen in de klas. Zodat je eens rustig met een leerling kunt zitten. Praten! Een echt gesprek. En dan eens rustig door de lesstof heen, zonder de druk van de rest van de klas erachter. Weet je hoe het nu geregeld is? Nadat een kind aangetoond en bewezen helemaal is vastgelopen, krijg je die ondersteuning. Dat moet je met een kind dat het (zelf)vertrouwen helemaal kwijt is, weer gaan opbouwen. Vertrouwen krijgen in de leerkracht, angst voor de lesstof overwinnen, zelfvertrouwen stapje voor stapje opbouwen. En met tijd en geduld lukt dat vaak ook. Kinderen zijn kanjers! Zo veerkrachtig! Geef het tijd en dan bloeien ze weer op. Dan wordt de financiering stopgezet. Einde BBA. Want het kind doet het toch weer goed? Dus houden we er weer mee op. Overal moet je de onderwijsbehoeftes van een kind omschrijven. Bij zorgleerlingen is die onderwijsbehoefte echt heel vaak: geregeld een 1 op 1 moment met de leerkracht of vaste begeleider. Even babbelen en uitleg op eigen niveau. Die behoefte verdwijnt niet als het beter gaat. Het gaat beter zolang aan die behoefte voldaan wordt. Maar dat zijn de hoge dames en heren in de commissies niet. Die lezen een evaluatie over een kind dat weer lekker in z'n veel zit. Die zijn CITO-cijfertjes opkrabbelen. En die denk "Mooi, patiënt genezen, stoppen met behandelen." De eerste keer een vastgelopen kind helpen om op te krabbelen en weer vertrouwen te krijgen, is pittig. Maar als je ze daarna weer in het diepe gooit, moet wachten tot het mis gaat en een tweede poging moet doen... pffff. Arme kinderen.