Wij zijn nog niet zo lang samen, ongeveer een jaar, dus dat vertekent wellicht nog wat. Maar onze relatie is absoluut anders te noemen dan de andere relaties die ik heb gehad. Nog nooit zo verliefd geweest, nog nooit iemand zo aantrekkelijk gevonden, nog nooit zo sterk het gevoel gehad dat het in z'n geheel klopt. En dat het ook nog eens wederzijds is! Er is veel passie aanwezig, maar er is ook veel rust. Er zit ook veel groei en ontwikkeling in onze relatie. Naja, ik ben gewoon knetter blij met hem. De vader van mijn kinderen was destijds meer de veilige keuze. Ik was wel echt gek op hem, en de eerste jaren ook echt gelukkig. Maar de intensiteit van de diverse elementen die ik in mijn huidige relatie voel ontbrak daar wel. Mijn ex was echt een familie man, super betrouwbaar, heel steady, waar ik hem nog steeds enorm om waardeer overigens. Mijn huidige partner is overigens dat ook allemaal, maar zoekt ook meer de randjes op (op een fijne manier overigens) zodat we continu in beweging zijn.
Wij zijn nu 5,5 jaar samen en ik was echt geobsedeerd met hem in het begin. Ik was smoooooooooooorverliefd, kon alleen nog maar over hem praten, aan hem denken, van hem dromen. De eerste 1,5 jaar zagen we elkaar 1x per maand (650km afstand) en het afscheid was altijd zo vreselijk! Uiteindelijk alles voor hem opgegeven en op kamers gegaan in Duitsland (hij woonde ook op kamers dus konden nog niet samen wonen maar dat gaf ons ook de kans nog naar elkaar toe te groeien in dat jaar en om mijn nieuwe leven vorm te geven met nieuwe vrienden). Toen wist ik niet of hij een slimme en veilige keuze was maar het was iets dat ik MOEST doen, zo gek ben ik nog nooit op iemand geweest en ik kon altijd weer terug naar NL in het ergste geval. Nu wonen we bijna 3 jaar samen en ja, hij is de slimme en veilige keuze!! we zijn beiden heel erg veranderd en gegroeid en hebben een paar flinke downs overleefd. 2x stonden we op het punt om uit elkaar te gaan maar door veel praten is dit gelukkig niet gebeurd (die momenten hebben mij ook vreselijk veel pijn gedaan, toen voelde ik wat houden van was ipv verliefd zijn, ik wilde oud worden met deze man en zijn kinderen dragen). En nu zijn we een heerlijk relaxed stel met ieder onze eigen levens en hobby's, geen jaloezie, we gaan allebei onze eigen weg maar kijken ook heerlijk naar de toekomst als gezin nu ons eerste kindje onderweg is na 1,5 jaar proberen❤ Ja ik ben nog steeds gelukkig met mijn keuze, ik heb het gevoel dat mijn vriend zich de laatste 2 jaren ook heel erg geopend heeft, hij heeft dat muurtje niet meer om zich heen en laat altijd zien dat hij veel van me houdt ik kan me ook niet voorstellen dat dit ooit kapot gaat en we willen 3 kids dus er is werk aan de man haha!!
De eerste jaren veel passie, woonden ook pas samen na 9 jaar,daarna ging de passie met pensioen en is het een veilige verstandige keuze
Ik ontmoette mijn man op hele jonge leeftijd en ik was toen smooorverliefd op hem. Ik was volwassener voor mijn leeftijd, wij verschillen 5 jaar en ik vond oudere jongens altijd wel leuk. Door leeftijdsverschil bleef het toen bij vrienden, maar die klik was er overduidelijk. Er is in onze vriendschap geen dag voorbij gegaan dat we elkaar niet spraken.. Ik denk tijdens onze vriendschap die verlangen en passie er meer was.. elkaar op zoeken midden in de nacht en er gebeurden niet eens es wat, omdat we de vriendschap niet op het spel wilden zetten. Er was echt wel spanning toen. Hele leuke tijd als ik eraan terug denk. Toen ik 20 werd gaf hij aan wel degelijk gevoelens te hebben en zijn we op 1 date geweest. Inmiddels bijna een jaar getrouwd en 6 jaar samen. Ik denk wel dat we de passie beetje hebben overgeslagen in de relatie. Waarschijnlijk omdat we elkaar al door en door kende, maar ook omdat net dat wij wat kregen ik fibromyalgie bleek te hebben en ook vaginisme. Er was niet echt ruimte voor passie. Toch heb ik wel echt momenten dat ik nog een verliefdheidskriebel voel voor hem. Hij is alles voor mij ❤️ Het voelde toen niet als een veilige keuze, maar nu voelt hij wel heel erg als een veilige en vertrouwde keuze. Al veel meegemaakt samen en ik kan me ook niet voorstellen dat we ooit zouden gaan scheiden.
Dit herken ik een heel klein beetje. Ik ben het meest verliefd geweest op mijn partner (van inmiddels bijna 15 jaar) vóór we een koppel waren. Toen we elkaar leerden kennen, was ik in een relatie (we hadden elkaar wel allebei al 'opgemerkt', maar wisten dat niet van elkaar). Een paar maanden voor het einde van mijn relatie, heeft hij ook een relatie gekregen. In die periode was ik verliefd op hem, maar ik deed er niets mee aangezien ik wist dat hij bezet was. Na verloop van tijd richt je je aandacht dan elders (vanuit het idee 'dit wordt em niet') en ebt dat gevoel toch een klein beetje weg. Toen hij dus op een bepaald moment te kennen gaf dat hij zijn relatie verbroken had, was ik me net aan het openstellen voor anderen. We zijn dan wel beginnen 'daten', maar ik moest toch wel even mijn knop terug omschakelen. Uiteindelijk zijn we een koppel geworden en ik was zeker nog verliefd, maar wel minder hevig dan in de periode dat ik hem oorspronkelijk 'in mijn vizier kreeg'. Hij daarentegen was bij het begin van onze relatie net héél verliefd. Ik heb het wel eens jammer gevonden dat onze timing in het begin wat verkeerd zat (het is altijd fijn als je je relatie kan starten wanneer je nog helemaal in die roze wolk zit) maar ach... als je naar ’t grote plaatje kijkt, zijn er belangrijkere dingen. We passen gewoon goed bij elkaar (veel beter dan ik ooit bij mijn ex gepast heb).
Bedankt voor jullie reacties! De reden van dit topic is omdat ik al een aantal jaar een man ken. Hele lieve, betrouwbare man, zijn zaken op orde, fantastisch met mijn kinderen, ik voel me veilig bij hem, weet dat hij me nooit pijn zou doen. Hij heeft me te kennen gegeven met mij verder te willen. Dit is al eerder door mijn hoofd gegaan. Hij zou echt de perfecte en veilige keus zijn. Maar er is geen passie. Ik voel me niet echt tot hem aangetrokken. Vind hem zeker erg leuk, zie hem graag, vind het fijn om bij hem te zijn. Als ik dit met vriendinnen bespreek geven die allemaal aan met hem te trouwen. Maar wat nou als die passie ook niet komt? Ik weet zeker dat de echte kriebels wel kunnen komen, maar die zijn er nu niet. Maar écht verliefd ben ik nog nooit geweest. Hecht daar ook niet veel waarde aan.
Hoe belangrijk is die passie voor jou? En ik denk dat het hem dan misschien vooral zit in hoe tevreden jullie allebei kunnen zijn met jullie seksleven. Seks word dan misschien nooit geweldig, ik heb vaginisme en mijn man en ik hebben er vanaf het begin al beetje bij neer gelegd dat het misschien wel nooit fantastisch zal worden. We genieten er wel van hoor, we vinden het ook belangrijk en ik voel me wel tot aan hem aangetrokken. Toch door vaginisme en fibromyalgie is seks voor mij echt niet altijd leuk. Wij vinden het prima zo, wij zijn al blij dat het nu überhaupt lukt en voor de rest zit alles zo goed. Wel knuffelen en zoenen we veel etc. Sommige hechten wel veel meer waarde aan echt goede seks.. of dat kan komen als je je niet tot hem aangetrokken voelt? Geen idee.. Voel je wel iets meer voor hem dan een goede vriend zegmaar?
Hmm als ik me niet echt tot iemand aangetrokken zou voelen zou ik dat niet doen. Ik bedoel ik neem aan dat je ook intimiteit (sex etc) wil? Dat lijkt me dan nogal lastig. Maar goed ik vind ook dat een man een aanvulling op mijn leven moet zijn en geen invulling. Dan ben ik net zo lief alleen denk ik. Het ligt er denk ik aan wat je uit deze relatie of zelfs huwelijk dan wil halen. Als jij of jullie minder waarde hechten aan seks en intimiteit kan het prima werken denk ik dan. En zou je niet eerst eens verder kunnen onderzoeken of er kriebels kunnen komen door bijv eens samen uit te gaan?
Ik heb een tijdje op het spoor gezeten van "je moet ook gewoon accepteren dat perfect niet bestaat en simpelweg gewoon eens kiezen voor een man". Zo vaak gedate, korte relaties gehad, geëxperimenteerd enz. Ik werd het zat dat ik het steeds maar niet echt voelde. En dacht dat dat aan mij lag en ik dus een keuze moest maken en daarvoor moest gaan. Totdat ik mijn huidige partner tegenkwam. En toen sloeg dat alles voor mij helemaal nergens meer op. Toen wist ik, als het echt klopt, dan voel ik dat echt wel. Dan weet ik zeker dat ik niets liever wil dan met hem te zijn (wat niet wil zeggen dat daarmee alle onzekerheden opeens vervlogen waren, maar diep van binnen was mijn gevoel heel stabiel). Dus ja, ik denk; als je twijfelt, niet doen.
Denk dat het belangrijkste is dat je je wel seksueel aangetrokken voelt tot iemand. De vonken hoeven er niet vanaf te springen maar je moet wel je best kunnen doen de ander te plezieren. En daar dan zelf ook nog lol in te hebben. Die diepe alomvattende connectie maakt voor mij het verschil tussen en vriendschap en een liefdesrelatie. Aan de andere kant kan je ook niet weten of er niet misschien meer inzit als je het niet probeert. sex voor het huwelijk is voor jou misschien wat lastig gezien je geloof (of zie ik dat verkeerd?) maar anders zou ik zeggen. Ga eens een tijdje daten en zie wat ervan komt. @Rabi dat gevoel ban stabiele liefde kan je ook krijgen zonder enorme vonken. Dat heeft ook gewoon met je persoonlijkheid temaken.
Seks moet fijn zijn, maar het is voor mij niet heel belangrijk. Knuffelen enz wel, dat heb je toch nodig voor het behouden van een goede band. Ik ben me de laatste dagen gaan beseffen dat ik wel meer voor hem voel dan alleen vriendschap. Hier stond ik zelf wel wat van te kijken.
Lastige keus. Soort verstand of gevoel, maar dan, zoals jij het omschrijft: veilige keus of passie. Denk dat het bij iedereen anders is, wat nu de doorslag geeft. Ik kan hier mijn hele verhaal typen, maar lang verhaal kort: veilig kan genoeg zijn, maar als je al iets mist (passie, of wat dan ook), dan lijkt het mij heel moeilijk om daarin te berusten of om een relatie op te baseren. Het blijft dan een beetje alsof je je beste vriend als huisgenoot hebt. Kan hoor (ik ken genoeg relaties die daar al jaren prima op draaien), maar misschien kun je je dan afvragen of dat meerwaarde voor jou heeft ten opzichte van wat je nu met hem hebt? Zou je (voor een tijdje) gelukkiger zijn of maakt het weinig verschil?
Seks voor het huwelijk is idd geen optie. Maar denk dat als er een echte band is dat dat wel goed komt. Daten is een goed idee. Laten we eens wat dingen doen met zijn tweeën. We doen wel vaker wat samen, maar dan zijn de kinderen er altijd bij.
Ik ga dit weekend naar hem toe om te praten over ons. Ben benieuwd, maar daten is een goed idee. Laten we daar eens mee beginnen.
Ik zou gaan daten en kijken of er meer in zit en wie weet komt die passie wel. Zo niet, niet doen want je gaat spijt krijgen en verdoet zijn en ook jouw tijd daarmee. Been there done that.
Daten lijkt mij dan wel een hele goede middenweg om te kijken of het meer dan alleen verstand is en dat je meer als vriendschap voor deze man voelt vind ik positief klinken. Buiten dat, date bijna iedereen om te kijken of er een vonk over kan slaan of niet. Seks is in de meeste relatie wel één van de dingen die je verbind met elkaar, maar dat is natuurlijk niet bij iedereen zo.
Waarom ga je niet gewoon iets leuk doen ipv praten over het ons? Ervaren hoe ons is, is vaak krachtiger dan praten over het wat als ❤️
Dat is ook niet wat ik bedoel Het gaat me om het diepe innerlijke gevoel/overtuiging dat het goed zit. Maar gaan daten en het verder onderzoeken vind ik een goede tip!