Is dat dan ook een moslim man? Of maakt dat je niet uit? Misschien als je met hem gaat daten zonder kinderen, komen de vonken er wel? Of ineens aantrekkingskracht. Ik zou nooit voor een veilige keuze gaan, maar dat is omdat ik heb ervaren dat dat bij mij niet goed gaat.
Ik denk dat de hoeveelheid passie en verliefdheid die 'nodig' is in een relatie verschilt per persoon en voor die persoon ook nog kan verschillen in levensfases en na verschillende ervaringen. Zo ook met wat je nodig hebt aan vertrouwen en betrouwbaarheid en wat je daaronder verstaat. Hier was het in ieder geval een combinatie van beide, verliefdheid en de meer verstandelijke inschatting van betrouwbaarheid. @Evanesco: Ja! Ga daten . En ik heb nog een tip aangezien voor jou/jullie seks voor het huwelijk geen optie is, en je probeert te ontdekken of jullie goede partners kunnen zijn: Fysieke aantrekkingskracht hangt samen met feromonen/geur. Vaak weet het lichaam al of jullie lichamelijk kunnen klikken, door simpelweg te kijken of iemand lekker ruikt voor jou. Ik bedoel geen zweetlucht na sporten, en zeker ook niet de keuze in after shave, maar in bijvoorbeeld de nek of op de borst, kun je goed merken of dat zorgt dat je dichtbij iemand wil zijn. Ken je de opmerking dat je zo graag ruikt aan het kussen van jouw partner als hij/zij er niet is? Dat zijn kussen zo lekker ruikt? Ik vind dat een belangrijke in partnerkeuze .
Zou zeker ook gaan daten inderdaad. Ik vraag me af of als die passie en dat verliefde gevoeo al ontbreekt aan het begin van een relatie je dan niet heel snel al als alles "gewoon" word dat niet zult missen. Zul je dan niet meer een verstandshuwelijk dan een huwelijk van liefde (en dan niet vriendschappelijke liefde) krijgen? En wat vult het voor jou aan? Waarom zou je een partner willen zonder de passie?
Zelf zou ik wel verliefd willen zijn op iemand, voordat ik verder ga. Aan de andere kant: verliefdheid kan minder worden / over gaan en dan moet er ook nog wat over blijven natuurlijk. Dus alleen 'vlinders in je buik' is niet genoeg, er moet wel meer zijn dan dat alleen. Wat betreft passie. Pfff, confronterende vraag. Mijn man en ik zijn al héél lang samen. We hebben op de middelbare school verkering gekregen. We naderen de 40 en zijn dus al meer dan de helft van ons leven samen. Gepassioneerd zou ik de relatie niet (meer) noemen. Althans: niet in de zin dat we elkaar 3x per dag bespringen. Dat libido heb ik ook gewoon niet. Omdat we zo lang samen zijn, hebben we veel samen meegemaakt. Eindexamen, studeren, het huis uit. Lange geschiedenis en dat maakt dat we helemaal op elkaar 'afgestemd' zijn. Het voelt heel vertrouwd en veilig. Aan de andere kant dus soms ook wel elkaar iets te veel voor vanzelfsprekend aannemen. Tenminste, nu ik er over nadenk, ik soms wel richting hem. Andersom is dat minder het geval, denk ik. Mijn man is verstandiger dan ik Maar op het moment dat ik dat opmerk, ga ik wel weer even meer mijn best doen om die waardering te voelen en te laten blijken. Ik weet niet of ik het nu nog verliefdheid zou noemen, dat gevoel past naar mijn idee meer bij het begin van een relatie. Het is nu meer 'volwassen liefde'. Maar die is wel ontstaan vanuit die verliefdheid en alles wat je samen doet om een relatie goed te laten werken. Al met al is 'passie' niet direct een woord dat ik voor ons zou gebruiken. Dus ergens is het dan misschien wel een stukje 'verstandige / veilige' keuze. Maar ik zou hem absoluut niet kunnen missen. Zowel praktisch als emotioneel
Bij ons kwam de verliefde gevoelens van mijn kant ook pas na een paar dates en daarna zeker passie, dus daten lijkt me een mooi begin om te kijken of je hem leuk kan gaan vinden.
Ik was echt verliefd. Kriebels in de buik , continu aan hem denken . Relatie van 2 jaar was net uit en was echt nog niet toe aan nieuwe relatie maar hij kwam op me pad Nu bijna 18 jaar samen, 6.5 jaar getrouwd en 2 kinderen verder is het echt houden van . Kriebels in de buik uiteraard niet meer. Het is gewoon dat we bij elkaar horen haha. Is nu meer gewenning en zijn elkaar nog niet beu . En natuurlijk hebben we monenten gehad dat ik dacht , wil stoppen Met deze relatie maar dan kwam de passie weer terug. Ff saampjes uit de sleur, ff tijd voor elkaar en was het weer die verliefde puber. Denk dat dat erg belangrijk is. Tijd voor elkaar blijven maken als partners ipv enkel papa en mama. Wat ik heb geleerd is elkaar accepteren ipv willen veranderen. Man en ik zijn totaal verschillend. Dag en nacht . Kwa muziek, ochtend en avond mens, kledingstijl tot aan voetbalclub . Ik ben totaal niet materialistisch en hij heel erg. Vind de middenweg hierin. Wat water hij de wijn doen vanuit bijde kanten en elkaar wat gunnen . Ook kwa opvoeding is kan heel anders dan mijn. Dat is ook prima. Hoofdlijnen gelijk. Daarbuiten accepteren we dat we het anders aanpakken . Kinderen weten dat fijnloos voor wat ze bij wie terecht moeten haha
Oh over onze relatie heeft Pink een nummer geschreven 16 jaar geleden werd ik echt smoor verliefd op hem. Niet kunnen eten, wakker liggen, alles! Inmiddels is het vooral liefde. En haat soms Hele diepe dalen, hele hoge pieken, maar wel met 1 blik weten wat de andere denkt/voelt/vindt. We zijn allebei erg passioneel. In relaties, in werk, in vriendschappen, in het praten/uiterlijk alles. En dat botst nog wel eens, gelukkig gaat het heel vaak heel goed.
Waarom zou je gaan daten als er niet al een vonkje is? Een relatie is toch niet een vereiste om een gelukkig leven te hebben?
Hij is ook moslim idd. Een Marokkaanse neurd. Die zie je niet vaak Ik heb in het verleden 2 relaties gehad. Beide is die keuze toen op gevoel en aantrekkingskracht gemaakt. Dat waren beide foute mannen, bleek uiteindelijk. Dat is ook wel een reden waarom ik nu voor veilig wil gaan. En als ik zie hoe mijn kinderen met hem om ga smelt ik echt
Er is wel een soort vonk. Maar niet de van echte verliefdheid. En ik vraag me af hoe belangrijk ik dat vind.
Een vonk en smelten als je hem met je kinderen ziet omgaan is toch wel meer dan gewoon een platonische relatie. Verliefdheid hoeft niet perse hoor. Je moet ‘iets’ met hem hebben waardoor je graag bij hem bent en iets met hem wilt opbouwen.
Ik heb het al eens eerder gezegd in een ander topic en ik zeg het nu weer: Soms moet je leren houden van wat goed voor je is.
De passie na 25 jaar samen is wel een beetje weg Toen we elkaar leerden kennen waren we direct smoorverliefd op elkaar Zo heerlijk die verliefdheid. We hebben het nog steeds goed samen. Zijn op een aantal vlakken wel verschillend maar weten elkaar altijd weer te vinden. We hebben drie kinderen, een hond, een mooi huis en geen financiële zorgen, we zijn best een goed team.
Met iemand een relatie aan gaan enkel voor veiligheid en zonder echte liefde zou ik niet kunnen. Voordat ik mijn man leerde kennen ging ik om met een jongen die echt verliefd op mij was. Een leuke jongen, aardig, lief ,attent, humor, slim en zag er ook leuk uit maar ik kreeg nooit vlinders voor hem, hoe hij ook zijn best deed, verliefdheid kun je niet dwingen maar ik vind het wel belangrijk. Ik zou nooit intiem met iemand kunnen zijn zonder deze gevoelens.
Hoezo is dat besef pas de laatste dagen ontstaan en heb je eerder nooit op deze manier naar hem gekeken of deze gevoelens gehad? Is er iets veranderd? Denk jij dat hij een aanvulling op je leven zal zijn en blijven als die passie misschien wel niet komt? Daarnaast genoeg mensen die vanuit geloof of andere redenen trouwen zonder vonk en aantrekking waarbij de liefde wel echt groeit en als ze oud zijn niet meer zonder elkaar kunnen dus geloof zeker dat het kans van slagen heeft. Maar ik zou het zonde vinden voor een leuke vrouw als jij dat je de keuze maakt omdat je bang bent dat je niet beter of veiliger meer tegen zal komen en je de rest van je leven in een huwelijk zit waarin je die passie missen zal. Want ik geloof echt dat dat een gemis is, passie is zoiets leuks en moois.
De eerste kennismaking met mijn partner voelde eigenlijk meteen al vertrouwd en goed. Alsof ik hem al jaren kende. Ik was en ben ook stapelverliefd op hem en wist al snel dat dit de persoon is met wie ik oud wil worden. Het grappige is dat we een poosje uit elkaar zijn geweest. Dat besluit kwam van mijn kant omdat ik dacht dat we door onze problematieken, hij heeft add en ik heb autisme, niet bij elkaar pasten. Ondanks dat we zeiden geen setje meer te zijn deden we wel nog alles samen. We hebben ook nog een poosje met anderen afgesproken maar onbewust vergeleek ik deze man en vrouwen met mijn huidige partner. Hij had precies hetzelfde. Uiteindelijk hebben we vorig jaar besloten om er toch weer voor te gaan. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn keuze. En toen ik hem 4 weken geleden zo liefdevol en vertrouwd (het is zijn eerste kind) met onze dochter zag omgaan laaide bij mij de verliefdheid weer in alle hevigheid op en ik kijk uit naar de dag waarop ik mij zijn vrouw mag noemen.