Hallo iedereen, Ik moet even me verhaal kwijt, ik weet niet of het nu aan mij ligt de hormonen.... Af en toe voel ik me zo'n slechte moeder omdat ik nooit durf te zeggen als ik iets zie gebeuren met me kind wat ik eigenlijk niet wil. Beneden ligt senna nu wel is in haar wandelwagen te slapen, me schoonvader duwt dan op het handvat zodat de voorkant omhoog komt. Ik kan hier niet tegen want hij duwt het handvat zo laag dat ik het haast zie gebeuren dat senna naar onder glijd en eruit kiepert! Dit doet hij omdat hij haar gezichtje dan beter ziet denk ik.. :S Met pijn in me hart loop ik naar de keuken omdat ik het niet aan kan zien! En ik durf niks te zeggen omdat ik geen aansteller wilt zijn. Gister was ik voor het eerst bij me schoonouders langs geweest met senna natuurlijk, omdat we daar op woensdags altijd eten. Er was nog een tante en een kleinkind en Senna word bij aankomst natuurlijk gelijk uit haar maxicosi gehaald en door de iedereen vast gehouden, de tante bleek achteraf verkouden te zijn en senna heeft een half uur in haar armen gelegen! Bij me schoonvader had ik het idee dat haar nekje naar achter klapte waarvan ik natuurlijk ook niks durfde te zeggen, en toen ik zelf ging eten aan de grote tafel zat ik met me rug naar iedereen toe die in de woonkamer zat ,, ik hoorde dat Senna bij een kind van 4 om de schoot werd gelegd.. ik werd zo verdrietig omdat ik gewoon niet kon zien wat er allemaal gebeurde daar! Ik ben toen snel gaan eten en ging er snel weer bij zitten, toen begon senna keihard te huilen en ik wilde haar zo graag troosten. Ze was zo lekker aan het slapen maar omdat iedereen haar vast houden en met hun vieze handen in haar gezicht zaten te wrijfen en kusjes te geven werd ze wakker. Ik dacht alsjebliefd geef haar aan MIJ! Maar me schoonmoeder pakte haar en liep met haar weg om haar te troosten. Terwijl ik mijn baby zelf wilde troosten, met haar gehuil had ik ook het gevoel dat ze gewoon bij mij wilde zijn! Ik heb toen tegen me vriend gezegt dat ik naar huis wilde, en als klapper op de vuurpijl lagen er 2 poezen in haar slaapbedje die ik had meegenomen! Ik heb last van dat ik alles en iedereen vies vind en moet het dan daarna ook altijd gelijk schoonmaken, dus ik vond dat gewoon echt ranzig! Senna kreeg ik de rid naar huis niet meer stil en thuis ging ze ook helemaal over de rooie, ik wilde haar gelijk borstvoeding geven maar zelfs dit ging veel minder goed opeens. Vandaag staan me schoonouders ook alweer 3 keer op me telefoon dat ze gebeld hebben, kunnen ze me niet met rust laten! Waar ik me eigenlijk ook zorgen om maak nu is dat ik straks 3 dagen ga werken en senna dus 3 dagen bij me schoonouders gaat verblijven. Weet je eigenlijk wil ik gewoon haar zelf opvoeden want ik weet niet of ik dit straks ga trekken! Zijn dit me hormonen of moet ik voortaan gelijk zeggen als ik iets niet wil, wat ik heel moeilijk vind. Ik weet dat me schoonouders het beste met haar voorhebben maar ik voel me gewoon een slechte moeder en gister heb ik snachts alleen maar zitten huilen door dat gevoel. Groetjess
pff meid wat rot voor je! kan je maar 1 tip geven en die weet je waarschijnlijk zelf ook wel.. gewoon zeggen wat je wel en niet wilt! is jouw dochter en als JIJ het niet goed vindt dat jan en alleman haar oppakt en kust dat gebeurd dat gewoon niet! vindt het wel een beetje raar als je je dochter hoort huilen en je wilt haar troosten dat je dat dan niet durft? jij bent haar moeder toch! en je hoort haar geborgenheid te geven.. juist in zo'n situatie.. dus hups beetje lef nemen en je verantwoordelijkheid pakken meid! succes...
Ja ik begrijp het, maar als me schoonmoeder haar gelijk pakt, moet ik dan achter haar aanlopen en zeggen sorry maar mag ik haar zelf troosten? Dan krijg je best wel een nare situatie denk ik, en ze verwachten het ook niet van mij omdat ik best goed met ze op kan schieten. Pff maar je hebt wel gelijk I Know
ps. ik durf haar wel te troosten maar als iemand gelijk met je kind vandoor gaat zonder dat je zelf maar de kans hebt om haar te pakken gaat dat wel wat moeilijk.
ik weet niet of het aan de hormonen ligt, maar ik wil wel even zeggen dat het heel herkenbaar is! ook mijn schoonouders doen soms dingen waarvan ik denk van nouuuu maar dan durf ik ook niet echt iets te zeggen ervan omdat ik ze niet wil beledigen ik voel me daar dan achteraf best wel schuldig over..maar ja ik weet dat ze dol zijn op hun kleinkind en ik wil ook niet overkomen als een overbezorgde muts die haar kind niet uit handen wil geven (hoewel ik dat eigenlijk wel het liefste zou doen hoor, gewoon lekker zelf mn zoontje vasthouden en m aan niemand anders geven behalve papa ) en als mijn zoontje begint te huilen dan wil mijn schoonmoeder m ook altijd troosten terwijl ik zoiets heb van hierrrr met mijn zoon hij wil bij mama.. maar ook dit durf ik niet altijd te zeggen of nog erger, mijn oma en de oma van mijn man die denken altijd dat als Daan een beetje huilerig is dat hij een boertje moet laten waar ze dat toch vandaan halen gaan ze proberen om hem een boertje te laten doen, terwijl ik weet dat dat niet is wat m dwars zit (hij heeft gewoon vaak krampjes) maar zoals jij al zegt, ik zou het ook moeilijk vinden hoor om mn zoon 3 dagen af te staan aan schoonouders.. ik weet niet of je misschien langer kan thuisblijven bij hem? in ieder geval heel veel succes met je schoonouders meis!
Ik zie dat je kindje amper 3 weken is. Dat is nog ontzettend klein en jong en jij bent nog herstellende van de bevalling en alle hormonen erbij. Ik zeg: gewoon rustig aan doen. Zeg de eerste weken maar lekker die eetafspraken af. Dat vind ik niet gek als je nog maar net uit je kraambed bent gerold. En ik herken het wel hoor die onzekerheid, vooral de eerste weken. Maar onthoud dat jij haar moeder bent en haar het beste kent en aan voelt. Lekker bij je houden hoor!
bedankt voor de reacties... het blijft gewoon lastig allemaal. Vanaf september volgend jaar gaat ze 1 dag naar de kinderkresch toe. Dit ook omdat ik liever niet heb dat ze 3 dagen daar is. Me schoonmoeder is werkloos en me schoonvader had al gezegt.. Gelukkig dan kunnen wij altij oppassen en hoeft ze volgend jaar niet naar de KK toe.. want ik zat al te denken hoe gaan we dat oplossen. Ik dacht echt oke.... hoe gaan jullie dat oplossen? Ik dacht ook laat maar waaien want ze gaat toch wel of jullie het willen of niet.. maarhet blijft wel vervelend omdat ze het steeds herhalen dat ze daar nu niet meer heen hoeft. Terwijl ik zeg dat ze wel gaat. XX
dat verschilt per persoon maar dat hoeven ze bij mij niet te doen.. als ik bv op een verjaardag ben dan vragen ze het eerst of ze haar even op schoot mogen.. ik zeg ook weleens nee liever nu even niet.. krijg dan soms wel wat rare gezichten maar ik weet dat esmee daar soms last van heeft om bij allemaal mensen op schoot te zitten.. en als ik zie dat ze huilt dan zou het eerste wat ik doe haar pakken en lekker troosten en niet meer het kringetje rond gaan maar lekker naar huis in een prikkelarme omgeving.. ik hou er zelf niet van om haar bij iedereen in de armen te geven.. wel bij haar opa en oma's.. en mijn zus... maar als ik het gevoel krijg dat esmee het niet meer leuk vindt dan zeg ik gewoon zo kom nu maar lekker bij mama zitten... misschien gewoon eens proberen als je een onbehaaglijk gevoel krijgt? je zegt zelf dat je je er echt niet goed bij voelt.. en dat ze nadien erg van slag is.. des te meer redenen om dat toch maar eens te doen!
Ik sta echt een beetje verbaast over je verhaal! Natuurlijk heb je last van je hormonen maar diezelfde hormonen zorgen er ook voor dat je goed voor je kindje zorgt en een band met je kindje opbouwt. Ik vind ook dat je partner het best wel wat meer voor je op kan nemen. Hij zou als geen ander moeten weten hoe hij de boodschap naar zijn ouders goed over zou kunnen brengen. Toch denk ik dat je het beste nu al heel duidelijk naar je schoonouders moet zijn. Zeker omdat ze straks zo'n belangrijke taak krijgen! En maak trouwens nooit de fout om je te excuseren. Zeg dus nooit sorry, maar..... Zeg gewoon rustig: geef hem maar ev;entjes aan mij, of: duw hem maar niet zo laag, dadelijk valt hij eruit, of laat hem maar gewoon even liggen want hij raakt erg overstuur als hij continue wordt overgepakt... Succes!
Het is echt helemaal niet raar als je zegt dat je nu je kindje even bij je neemt of dat ze rust nodig heeft. En idd, jij/jullie zijn de ouders en jij/jullie bepalen wat er gebeurd, wanneer dat gebeurd en met wie. En idd als je schoonouders straks oppassen dan zou je eigenlijk dezelfde zaken moeten bespreken als je met een vreemde zou doen. Wanneer slaapt ze, wat eet ze wanneer, hoe slaapt ze, waar mag ze wel en niet mee spelen etc...
Hier heb ik hetzelfde een beetje gehad. Met mijn eigen ouders echter. Die willen gewoon zo graag . Haar vasthouden, haar knuffelen, met haar spelen, haar troosten, haar verschonen.. alles dus! Mijn man had hier ook wat moeite mee, gewoon omdat hij niets zei. Mijn moeder kon soms zo zeggen van; oooh zal ik het doen? En dan had ze m'n dochter al bijna vast. Maar nu zegt mijn man ook gewoon duidelijk: Nee, dat is niet nodig, ik doe het wel. En ikzelf ook hoor, als ze ligt te huilen of te krijsen en een ander wil haar pakken (wie dan ook) zeg ik ook van; nee, kom haar, ik wil haar eventjes 'hebben' , even lekker rustig bij mama. Ook als iemand haar al gepakt heeft; dan pak ik haar simpelweg over. En in het begin was dat best wennen voor veel mensen; hoe goed zij het ook wisten; IK en mijn man, bepalen wat er met onze dochter gebeurd. En inmiddels vragen ook veel mensen het gewoon en weten ze het. Hoewel ze altijd hopen dat we ja zeggen en misschien wel wat teleurgesteld als het een nee is, maar het gaat om onze dochter, klaar. In het begin voelde ik me ook best een kreng hoor en voelde het ook best rot; was ik niet te gemeen, te hard? Maar dan zei m'n man ook van: Het kan toch even niet anders? En datzelfde zei ik tegen hem: Je moet het gewoon op dat moment zelf zeggen, of zelf ingrijpen. En dan komt dat maar even hard over, maar dan is er wel duidelijkheid. maar oke, sterkte en succes in elk geval. Probeer wat assertiever te zijn, je hebt nu nog een aantal weken voor je weer moet gaan werken, om duidelijk te maken aan je schoonouders wat jij/jullie willen omtrent je kleintje. Gebruik die tijd!
inderdaad, op die manier doe ik het nu ook. En soms voel ik me achteraf nog rot, omdat ik iets niet gezegd of gedaan heb, maar het gaat inmiddels bijna altijd goed. En van die keren dat het mis gaat voor je gevoel, kun je alleen maar weer leren.
He Meiden, Echt super lief dat jullie me even hier mee helpen, ik heb aan jullie reacties heel veel! Bedankt voor de zinnen die ik kan gebruiken om haar zelf terug te nemen enz enz.. Ik vind het namelijk gewoon moeilijk omdat op een juiste manier over te brengen, en ik ben gewoon verschrikkelijk onzeker blijkt wel nog meer als ik zelf dacht eigenlijk. Zo kom je jezelf ook weer keihard tegen maar ja een mens moet leren. Ik hoop dat me vriend zich er ook wat meer mee wilt bemoeien, want hij weet hoe ik erover denk en hij zegt gewoon helemaal niks als we bij zijn ouders zijn. Terwijl ik wel alles tegen mijn ouders durf te zeggen als ik haar zelf wil of wat dan ook, of ik zie dat me vriend het niet leuk vind los ik het ook voor hem op. Ik moet hier gewoon even goed over praten idd en ik moet idd ook duidelijk gaan zijn tegen over alles wat ik straks wel en niet wil en duidelijk tegen over mezelf want hoe het nu gaat voelt niet fijn. Thanx dames XXX
Inderdaad, je kunt er beter wat van zeggen. Wie weet ziet je schoonpa dat niet in, dus dan zeg je toch gewoon 'pas op he, dat ze er niet uit floept! Het is maar net op welke toon je het brengt. En als jij niet wilt dat je kindje van arm tot arm gaat en bij een vierjarige of een ouwe snottebel op schoot belandt, moet je dat gewoon niet doen. En zeg er bij waarom niet, jij zit daarna met een kind dat overstuur is of ziek als je weer thuis bent, zij niet. Het is jullie kind, dus een ander heeft daar niet zoveel over te zeggen, of ze het nou leuk vinden of niet. Het komt op mij ook over dat je schoonmoeder jou nog als een 'meisje' ziet en niet als een 'moeder'. Dat zou ik toch duidelijk maken, want op deze manier gaat ze gewoon zo door. Er wordt immers toch niets van gezegd. En dat je kind een dag naar de creche gaat, het is ook goed om in een andere omgeving te zijn, met andere speeltjes en kinderen om mee te spelen. Dat kun je ook nog aangeven.
Oh jammer met me vriend valt hier niet zo over te praten heb ik net gemerkt, hij vind dat ik normaal moet doen en niet zo moet zeiken en sagerijnig moet zijn! Pff dat schiet lekker op maar niet heus. Maarja ik ga het wel alleen doen ik moet gewoon. en vanaf vandaag laat ik niks meer gebeuren wat mij net ZINT! XXX
Ja dat heb ik ook gezegt, dat ik het goed vind voor haar ontwikkeling, enz. maar daar ga ik me ook nog niet druk om maken want dat is pas volgend jaar. XXX
Hey Mona, Jij bent echt lief haha... ik ben blij met je advies .. ik heb er echt wat aan en het maakt me even wat sterker nu in deze emotionele tijd.. Mijn vriend is alleen niet zo'n prater maar ik wil het wel met hem over hebben. Voor dat ik idd vlak voor dat ik moet werken helemaal ingestort ben. Ik heb al niet zo'n leuke baan waar ik het helemaal niet naar me zin heb dus ik wil eigenlijk ook helemaal niet terug ik wil gewoon voor senna zorgen maar ja financieel word dat wat lastig dan. PFf nou ik ga het allemaal maar is op een rijtje zetten ... een rondje met de hondjes lopen ga ik nu doen dan voel ik me daarna weer een stuk beter. Groetjess
YOU GO GIRL! =D> Ik ben trouwens blij te lezen dat ik dus niet de enige ben die dit ervaart .... Wat ik van mezelf niet had verwacht, is namelijk toch gebeurd. Sinds de geboorte van Quinten ben ik veranderd in een hyena, ik heb een gevoel in mezelf die ik nooit eerder gevoeld heb. Maar ja, dan heb je natuurlijk altijd mensen om je heen, die 'm vast willen houden, 'm willen troosten, de fles willen geven, etc. De eerste paar dagen liet ik het toe, maar ik voelde me zo enorm rot op zulke momenten! Vooral als iemand het dacht 'beter te weten', dat vond ik verschrikkelijk! Maar er iets van durven zeggen?! Ho maar! Na 1,5 week is bij mij de bom gebarsten. Ik heb eens goed zitten huilen bij m'n man en 'm uitgelegd dat ik Quinten gewoon nog niet wil 'delen', ik wil er zelf voor 'm zijn en ik wil niet dat 'ie bij iedereen op schoot zit! De enigen die ik 'm toevertrouw, zijn m'n man, m'n moeder en m'n zussen, voor de rest gewoon niemand! Erg hè?!
super herkenbaar..niks om je voor te schamen zeggen wat je op je hart hebt...anders barst op een gegeven moment de bom en dat zou jammer zijn...succes! liefs mij
Heyena, haha, dat ben ik sinds de geboorte van onze dochter ook Ik herken het ook helemaal, hetzelfde met mijn schoonouders. Mijn man zag het probleem ook niet zo, maar ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik het echt heel vervelend vond, bijna tot huilens toe en dat het voor mij heel fijn zou zijn als hij mij zou ondersteunen. Dus nu springt hij vaak in en zegt: kom maar even hier, ze moet gewoon naar mama. En zelf ben ik ook mondiger geworden. Als ik zag dat ze honger had (ik geef bv) dan zou oma vaak: o ze kan best nog even wachten. En dan keek ik lijdzaam nog even toe. Inmiddels zeg ik meteen: kom maar mee met mama, jij krijgt lekker te eten. En ook als ze huilerig/moe is, dan nemen we haar terug. Gewoon opkomen voor je kindje, je weet als moeder gevoelsmatig helemaal wat het beste voor je kindje is, zo heeft de natuur dat geregeld. Daar lekker naar luisteren, dan komt het helemaal goed!