Ik denk dat je moet accepteren dat dit het leven is wat je nu hebt, je kan namelijk niet meer terug hoe het geweest is. Je kan niet meer alleen voor jezelf kiezen, want je hebt nu 2 kinderen. Je bent nu verantwoordelijk voor meer levens dan die alleen van jou. Dat wil niet zeggen dat je bij je partner moet blijven of bijv niet kan verhuizen naar de andere kant van het land, maar je moet rekening houden dat je daarmee niet alleen een keuze maakt voor jezelf, maar ook voor 2 andere levens. Heel rot hoe het voor jou is gelopen en ik denk ook dat je hulp blijft nodig hebben om hiermee om te leren gaan, maar door te blijven leven in wat geweest is worden jij en je kinderen niet gelukkiger van. Ik ervaar het namelijk al zo'n 15 jaar van de andere kant
Knap dat een aantal mensen weten hoe jij bent op basis van een stuk tekst maar on topic. Stel dat er vanavond een toverfee naast je bed zou staan en je mag alles wensen wat je wilt. Morgen als je wakker wordt zijn die wensen uitgekomen, hoe zou je leven er dan uitzien? Je hoeft hier natuurlijk niet te antwoorden, maar voor jezelf weet je denk ik wel wat je wil.
Mensen krijgen een indruk van haar door wat ze schrijft, dat lijkt me logisch. En anderen delen hun ervaringen, denk dat ts daar veel aan kan hebben. Wat iemand al schreef, een paar weken ertussenuit zonder man en kinderen kan misschien wel inzichten geven ts, in wat je wil. Maar ik denk dat het echt heel moeilijk is je eigen ik terug te vinden na zoveel jaar. Die onrust zal misschien wel blijven, wat je ook kiest. Kijk heel erg uit dat je de mensen om je heen geen pijn doet. Maar volgens mij denk je goed na over wat te doen dus dat komt vast goed!
Kan het niet zijn dat je de rust die je nu in je eigen leven hebt, moet leren bezinken? Zo te lezen heb je veel meegemaakt. Het lijkt me dan ook juist het moeilijkst als je ineens niets meer hebt wat veranderd hoeft te worden. Misschien ben je niet zo zeer je leven ontgroeid, maar moet je leren genieten van wat je hebt in plaats van blijven zoeken en dingen om je heen veranderen.
Ik sluit mij aan bij de laatste 2 posten. kan het zijn dat je een soort van verslaafd bent geraakt aan vernieuwen, verbeteren, altijd onrust... Je man is er in de diepe dalen voor je geweest, laat hem mee vieren nu je weer goed in je vel zit. Als je leven prima op de rit zit, zou ik daar heel erg met je gezin van genieten! wees blij dat je na alle mindere jaren nu zo'n leuk leven hebt!? We hebben helaas (bijna) allemaal te maken met mindere jaren, ik heb daardoor rust en stabiliteit in mijn leven heel erg weten te waarderen.
Het leven op zich is gewoon een status waarin je steeds verranderd en in andere levensfases komt. Je intresses verranderen met de jaren, je prioriteiten,hobby's etc. Als je geluk hebt staat er in die jaren een lieve trouwe partner voor je klaar en jij voor hem. Ik lees tussen de regels ook een soort van afzetten tegen het burgerleventje maar niet echt een concreet doel. Verder zou ik niet weten waarom je man niet zou kunnen blijven als jij ook nog erg blij bent met hem. En dat burgerleventje heb je hoe dan ook,ook als alleen staande moeder.. Ik zou geen radicale beslissingen nemen puur op basis van wat je nu schrijft hier. Mijn tip zou zijn: Denk na wat je dromen voor de toekomst zijn en kijk niet achterom naar wat je gemist hebt of achteraf anders had willen doen. Daar koop je nu niets meer voor..
Hier wel mee eens. Je leeft dan gelukkig niet meer 'voor anderen'. Fijn dat je daar vanaf bent. Echter zal je moeten blijven leven voor je kinderen. Je zal voor hen dingen moeten doen en laten wat misschien in tegenstrijd is met je eigen verlangen/begeerten, wat dat betreft zal je op dat vlak voorlopig niet helemaal loskomen van het 'leven voor anderen'. En ik vind dat hieronder ook (de verplichting van) het vechten voor een relatie waar kinderen in betrokken zijn hoort, dat is wel een recht van de kinderen vind ik persoonlijk. Succes met alles!
In dergelijke vragen blijven hangen heeft geen zin. Je bent mama van twee kindjes. Punt. Je hebt voor hen gekozen, daarmee voor iets wat groter is dan jij. Edit: ik lees dat je je kinderen niet kwijt wilt, gelukkig maar. Dan sluit ik me bij anderen aan die het een 'puberale fase' genoemd hebben. Zo komt het op mij ook over. Knijp je handjes dicht met je liefhebbende en begripvolle partner. Werk aan jezelf, binnen jullie gezin. Ontwikkel jezelf, zoek een goede psych, etcetera. Maar gooi niet weg wat je hebt, want je krijgt het niet meer terug.
Ik ben het hier wel mee eens. Stel jullie gaan uit elkaar en als vrienden verder, dan "verzin" je wel weer iets nieuws om over te twijfelen.... Je verft je haar roze, haalt je motorrijbewijs, switched van baan, nieuwe partner, noem maar op..... En ondertussen blijft het maar knagen "ben ik gelukkig?" of "heb ik nu alles wat ik wil?". Het klint heel erg "onrustig" allemaal... Maak geen overhaaste beslissingen...
Je kunt niet terug in de tijd, dus ik denk dat je je heel eerlijk en oprecht moet afvragen wat je nu eigenlijk verwacht als je weg zou gaan bij je man.. Want ook dan kun je nog steeds de afgelopen 30 jaar niet over doen. Je kunt niet terug naar je puberjaren, dus is de verwachting die je hebt van een scheiding realistisch.? Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik een lichte allergie heb voor mensen die heel makkelijk zeggen; "En wat de kinderen betreft, we zijn er beiden van overtuigd dat die meer hebben aan gelukkig gescheiden ouders dan aan ongelukkige ouders die voor hen bij elkaar blijven." Want je verhaal klinkt inderdaad behoorlijk puberaal en als je spijt zou krijgen van een eventuele scheiding dan is dat wat je je kinderen hebt laten doormaken ook niet meer terug te draaien of goed te maken.
Ik denk dat je hoogste doel is het ervaren van rust en leren leven in het moment. Echte vrijheid en rijkdom is het zien wat je hebt en daarvan te genieten. Je klinkt nu alsof je zoekende bent en dan heb je nog veel te leren. Zoek het kleiner en probeer zonder oordeel te kijken naar de situatie nu. Zie en voel de kleine dingen. Je kunt van te veel volgens anderen leven doorslaan naar een soort egoïsme. De wereld draait niet alleen om jou en jouw wensen, er zijn ook anderen met wensen en behoeften in jouw leven. Die verdienen ook hun plek en ruimte. Misschien kun je een goede cursus mindfulnes volgen en zo je rust en acceptatie vinden. Het verleden kun je niet herschrijven, laat het los.
Ik vind dat jij vaak zulke mooie en goede adviezen hebt.! Je klinkt alsof je zelf heel 'zen' in het leven staat, daar kan ik echt jaloers op zijn.! Ik hoop zelf ook nog zo ver te komen...
Goede tip! Maar al gedaan... Ik heb de 8 weekse MBSR gevolgd vorig zomer Misschien moet ik er weer wat intensiever mee aan de slag. Dagelijks wat vaker een moment pakken.
Ik vind het ontzettend jammer dat ik nu door sommigen word bestempeld als impulsief en egoïstisch. Dat ben ik absoluut niet. Het gaat ook niet over een verandering die ik zo even doormaak he? Ik ben nu ruim drie jaar met mezelf aan de slag en weet heel goed dat ik er nog niet ben. Er is wel degelijk rust, ik verzin heus niet constant dingen om ergens een beter gevoel van te krijgen. Kan juist heel blij zijn met wat er is. Maar is het eerlijk tegenover mezelf en mijn partner om bij elkaar te blijven omdat we daar nou eenmaal voor gekozen hebben? Of is het beter om elkaar de ruimte te laten om te groeien tot wie we werkelijk zijn? En ja, misschien kan dat prima als we samen zijn. Maar vergeet alsjeblieft niet dat niet iedere relatie hetzelfde is. Ja, we zijn hele goede vrienden van elkaar. Ja, we vinden elkaar lief. En ja, we vinden elkaar aantrekkelijk. Dat maakt het ook zo verwarrend allemaal. Hij doet altijd een stap achteruit, zodat ik ruimte heb om te groeien. Daar doet hij zichzelf tekort mee, en dat vind ik heel moeilijk. Hij verdient ook die groei, hij heeft ook nog zoveel te ontdekken. We hebben al vaker geprobeerd om dit samen te doen, maar zoiets kun je gewoon niet forceren. Dat komt als de tijd ervoor is. En mijn tijd is al lang begonnen, terwijl die van hem blijkbaar nog even op zich laat wachten. Bedankt in ieder geval voor alle reacties. Dat levert ook weer nieuwe inzichten op.
Het komt op mij een beetje over alsof je een excuus zoekt en een goedkeuring voor jezelf en de rest van je gezin om te kunnen gaan scheiden.
Wil hij zelf die ruimte dan ook? Vindt hij het een probleem een stapje terug te doen voor jou? Of projecteer je jouw eigen gevoelens en drang om te groeien nu op hem? (Geen verwijt, maar een oprechte vraag)
Klinkt inderdaad nogal radicaal. Ben het overigens eens met hilly en carino. In ieder geval fijn dat je beter in je vel zit en dingen hebt herpakt, maar om gelijk aan een scheiding te denken vanwege jou reden vind ik wel erg drastisch, daarbij plaats je jezelf téveel op de voorgrond. Op een gegeven moment mag je ook tevreden zijn met wat je hebt bereikt en met wat je hebt.
Wat zoek je precies? Ik denk dat het helpt om je gevoelens concreet te maken. Het klinkt nu wat ongrijpbaar in je posts. Ben je tevreden met je baan? Wil je van richting veranderen? Wil je erbij studeren? Heb je fijne vrienden? Kun je ergens aansluiting vinden wat betreft je gevoel nu? Kom je in situaties waar je gelijkgestemden kunt ontmoeten? Sport je? Wil je een nieuwe sport proberen? Kom je buiten? Mediteer je? Heb je hobby's? Kun je iets nieuws oppakken wat voldoening en uitdaging geeft? Heb je hobby's samen met je man? Ga je op reis? Ga je wel eens alleen of met een vriendin? Lees je? Er is veel inspirerende stof. Doe je leuke dingen met je man? Lach je veel? Maken jullie tijd voor elkaar? Hoe ga je om met je kinderen? Ga je met ze ravotten? Ga je de natuur in? Klim je in bomen? Er is zo veel te doen in het leven. Waarom zoek je het ergens anders waar de opties waarschijnlijk hetzelfde zijn? Je man klinkt heel ruimdenkend en meelevend. Ik heb er ook zo eentje maar ik moet ervoor waken om hem die ruimte ook te geven. Ik zoek meer uitdaging en spanning maar hij heeft ook plannen en visies. Probeer verschillende meningen naast elkaar te zien. Het is in een relatie niet eerst de ene en dan de ander. Je groeit allebei en beiden doen er altijd evenveel toe. Als je groeit zoals je zegt, zou ik je man dat ook gunnen. Zoek eerst antwoorden en maak geen beslissingen op basis van een onderbuikgevoel. Jouw situatie klinkt alsof je juist de man en omgeving hebt om te groeien, pak die kans zou ik zeggen.