Maar wat denk jij dat een ware ik voorstelt? En hoe kan een ware ik bestaan als je los bent van alles? Overal vind je een stukje van jezelf. In rollen die je vervult en de momenten dat je alleen bent. Als jij radicaal weg loopt dan hak je stukjes van jezelf kapot.
Haha mag je toch nog een stukje overdoen Ik wil je alleen niet op tv voorbij zien komen bij Hotter than my daughter. Succes met je verdere levenspad!
Ik denk dat je nu merkt dat je niet echt 'jong' geweest bent, lange relatie op vroege leeftijd... Op dat moment is dat leuk en achteraf denk je na over wat je gemist hebt. Ik herken het deels, heb zelf ook een ongezonde relatie gehad toen ik zo jong was. Altijd samen, je mist een hoop meidendingen die je op die leeftijd normaal doet. Ik heb nu niet de neiging om het alsnog te doen maar denk wel heel vaak 'waarom deed ik toen...?' Het heeft misschien ook te maken met een stukje verwerken als je er nu nóg zo mee bezig bent. Geen idee hoe je dat op kunt lossen, wat heel fijn is dat je man je zo steunt. Misschien een idee om met iemand gaan praten? Dat kan soms ontzettend opluchten en je helpen alles op een rijtje te zetten.
Tot nu toe alleen meegelezen, maar ik zou hier graag op willen reageren. Zoals je jullie relatie beschrijft, houden jullie nog steeds van elkaar en zijn jullie zeker niet op elkaar uitgekeken. Je zegt dat je man zich tekort doet door jou de ruimte te geven. Is dat wat hij vindt, of waar jij bang voor bent (en dus voor hem denkt)? Zoals al eerder gezegd; je krijgt je jonge jaren niet terug, en het heeft je gevormd tot wie je nu bent. Ga eens samen met je man op zoek naar nieuwe uitdagingen; ga op reis, ga wat vaker weekendjes weg met z'n twee (en ga dan iets anders doen dan wat jullie gewoonlijk zouden doen), om maar wat te noemen. Maar ook; kijk kritisch naar je baan; is het nog interessant/uitdagend genoeg? Ga voor een make-over, of ga eens alleen op vakantie. Ben je gelukkig waar je nu woont? Ik krijg de indruk dat je uitdaging nodig hebt, en die ga je niet vinden door te scheiden van je man (ja, op een negatieve manier waarschijnlijk). Gooi niet meteen de handdoek in de ring, maar probeer!
Vergeet niet dat wanneer jullie uit elkaar zullen gaan, jouw man zomaar een ander zal vinden. Dan kun je echt niet meer terug. Is dat wat je wil? Is dat echt het nieuwe begin wat je wenst? Ook voor je kinderen? Voordat je echt uit elkaar gaat, als je denkt dat het de oplossing is.. Ga samen naar relatie therapie. Bespreek hierin uit naar elkaar wat je in een relatie zoekt en nodig hebt voor jezelf en verwacht van elkaar. Misschien heb je wel ergens een nieuwe uitdaging in nodig. Is het leven nu te gewoon geworden? Een beetje saai? Ga bijvoorbeeld op een nieuwe sport Een andere hobby beoefenen Met een vriendin typische vrouwen dingen doen zoals, naar de vigagiste/ sauna/ pedicure etc. Meer weekendje weg samen met je man Plan een gave reis Zoek evt. Een baan met meer uitdaging of een extra opleiding om jezelf nog meer te ontwikkelen. Het is zo zonde om een relatie weg te gooien. De eerste periode met een nieuwe man is misschien spannend en leuk maar ook dat word weer gewoon... En dan?
even als reactie op die laatste zin... als ik 100% mijn gevoel zou volgen zijn er eigenlijk meerdere opties. 1. ik zou morgen mijn spullen pakken en met m'n gezin naar Zweden vertrekken om daar een heerlijk leven op te bouwen (dat hoop je dan maar) 2. ik zou vandaag nog m'n baan opzeggen en de tijd gaan nemen om te ontdekken wat ik nu echt wil in de toekomst, watvoor baan, welke opleiding etc. waarom dan eerst baan opzeggen? omdat ik bang ben dat mijn blik vertroebeld wordt door de negatieve situatie waar ik in zit. dan kun je beter deze situatie achter je laten en vanuit een vrije situatie goed nadenken . nu ga ik de rest even lezen edit: overigens komen beide opties voort uit een idee dat t gras elders groener is als ik tenslotte gelukkig zou zijn in mijn baan, of met Nederland als thuisland, dan zou ik ook niet de behoefte hebben om te emigreren op de rest zal ik even in een aparte reactie reageren
Ik ken wel het gevoel van 'vastlopen' in het leven... En twijfelen of 'dit' wel is wat je gelukkig maakt... Ik denk gewoon dat je nog niet klaar bent in je verandering... JIJ moet JIJ gelukkig maken, en ik krijg nu het idee dat je je prikkels om gelukkig te zijn extern verkrijgt... Uiteindelijk maakt dat ook niet gelukkig....
Ik herken je verhaal. Eén vraag; wil je weg van wat je nu hebt? Of wil je toe naar dingen die nu bij je passen? Snap je wat ik bedoel? Het zijn namelijk verschillende dingen. Als je weg wil van je situatie, dan heb je waarschijnlijk wat dingen op te lossen. Heel goed begrijpbaar, want moederschap met jonge kindjes, zeker als je zelf geen fijne jeugd hebt gehad, is lastig. En relaties zijn in die eerste jaren vaak ook best even lastig. Je schreef dat je gevoelig was voor depressies. Hou je er rekening mee dat een depressie zich ook anders kan uiten? Als een enorme drang om weg te gaan, dingen om te gooien, "alles anders"? Ik ken je niet, maar het schoot door mijn hoofd toen ik je verhaal las. Andersom, als je het gevoel hebt dat de wereld voor je openstaat, dat er allemaal mooie dingen op je pad komen die passen bij wie je nu bent, dan zou ik mijn instincten volgen. Dan heeft het minder afscheid en wegrennen te maken, maar juist met mooie kansen die beter passen. Ik heb beide meegemaakt; de grijze wolk met een huilbaby in een nieuwe stad, weg van vriendinnen en alles wat het leven leuk maakt. Ik ken ook de ommezwaai die je kan hebben als je beter begint begrijpen wie je bent en wat je wilt. Ineens zie je je pad, zeg maar. Ik had het geluk dat die ommezwaai gebeurde voordat ik moeder was en ik met vrij weinig consequenties een aantal dingen kon omgooien. Als moeder zal je daarin toch wat voorzichtiger moeten zijn, maar kan er ook heel veel. Andere baan, studeren, vriendschappen eens onder de loep nemen, andere hobbies/sporten. Af en toe een reis (alleen) doen, wat let je om een maand door Cambodja te reizen? Wat jij nodig hebt. Ook uit elkaar kan soms nodig zijn; soms ben je vrienden geworden in plaats van lovers. Jammer, maar dan is het niet anders. Ik heb trouwens ook geluk gehad dat ik, in de periode dat Zilverbeeb zo huilde, niet mijn "hart achterna" ben gerend naar India of iets dergelijks. De relatie met zilverman heeft heus wel eens voor knallende deuren gezorgd, maar ik ben blij dat we niet uit elkaar zijn. Ik ben blij dat ik niet haar eerste woordjes, eerste stapjes en babytijd heb gemist; hoe moeilijk het soms ook was. Soms is het lastig het verschil te zien tussen een stap voorwaarts of een vlucht. Ik wens je veel wijsheid toe! Het lijkt me een heel lastige en tegelijkertijd heel mooie tijd.
ik begrijp de verandering wel die je meemaakt. ik heb zelf 10 jaar als een schaduw van mezelf geleefd (zoals ik het altijd maar noem). hoe vaak ik niet gedacht heb...... echter denk ik ook maar zo, als ik die ervaringen niet had en mijn leven niet zo gelopen zou zijn zou ik mijn man nooit ontmoet hebben, zou ik onze dochter niet hebben.....het tijd is gekeerd zogezegd en ik ben nu gelukkig. ook diep van binnen. natuurlijk ook wel eens andere periodes hoor, of periodes van twijfel. ik denk ook niet dat dat ooit helemaal weg zal gaan, of dat niemand zich wel eens zulke dingen afvraagt. het zit hem in wat je ermee doet. even een situatieschets: ik ben niet gelukkig op mijn werk. ik volg een opleiding om meer kansen te creeëren op de arbeidsmarkt voor mezelf. echter is dit gedeeltelijk een soort omscholing. de functie die ik zou willen en waarvan ik weet dat ik het goed zou doen, word ik regelmatig op afgewezen vanwege het ontbreken van ervaring. op school gaat het leren goed, ik kom goed mee, maar dan heb je net 2 rotexamens gehad die je dan niet gehaald hebt ondanks een goed gevoel erover. dan is die teleurstelling zoooo groot, en dan ga je twijfelen (tenminste...ik zit zo in elkaar). een stukje rationalisering zou hierbij prettig zijn, en laat dat nou net mijn sterkste punt niet zijn als het mezelf betreft. ik sla daarin meteen door, ik ga twijfelen aan de opleiding, aan mijn toekomstbeeld (wil ik dit wel echt? kan ik niet beter toch doorgroeien vanuit de functie die ik nu heb...dat is een "logischer" stap om te maken. dat werk vind ik ook leuk, zou ik daar gelukkig van worden? moet ik misschien toch een andere opleiding gaan doen? ik ben goed met processen, moet ik me daar niet verder in gaan verdiepen? welke opleiding hoort daar dan bij? is dat een logische overschakeling van huidige functie naar zo'n functie? wat vind ik nu echt leuk? waar word ik nu echt blij van? dit even ter illustratie zo'n fase van onzekerheid over mezelf, huidig werk en toekomstig werk heb ik gemiddeld eens a tweemaal per jaar. ik heb vooral moeten leren om niet te impulsief te reageren in/op zulke fases. ook m'n jeugd kan ik niet meer terugkrijgen nee, zou ik dat willen? dat heb ik me ook vaak genoeg afgevraagd. zou ik dan wel elk weekend willen gaan stappen? of vind ik lekker thuis met een filmpje misschien toch wel prettiger? en daarbij dan ook de vraag is m'n man (destijds vriend) wel de juiste voor mij? maar....ik hou zielsveel van mijn man, van onze dochter, ik ben gelukkig met ons als gezin, zielsgelukkig. het enige vlak waar ik niet gelukkig in ben is mijn werk. en daar ben ik nu mee bezig om dat ook weer op de rit te krijgen. zo niet hier dan bij een andere werkgever. mocht ik naar een andere werkgever gaan dan wel om de juiste reden. de overstap maken omdat ik echt geloof dat ik daar gelukkiger van wordt, dat ik weer elke dag met een grote glimlach opsta en verheug op het werk. en niet alleen om weg te vluchten iets aanpakken waar je eigenlijk ook niet gelukkig mee bent of kan worden. een heel lang verhaal, maar ik herken wel dingen van jouw verhaal. ja het komt ook wel wat puberaal over, maar of het puberaal IS ligt aan de manier hoe je ermee omgaat. je geeft aan dat dat burgerlijke je niet aanstaat, maar ga voor jezelf dan na waarom niet? is het gewoon een gevoel of idee dat je ertegen moet zijn, of is er ook echt daadwerkelijk een reden voor? zit je niet misschien gewoon een beetje in een sleur nu je alles op de rit hebt? als ik jou was zou ik gaan praten met een psycholoog. zij kunnen je vaak anders naar dingen laten kijken waardoor je erachter kunt komen wat er nu echt aan scheelt. dat kan heel anders zijn dan je nu misschien denkt wat erachter zit. ik zou zeker geen impulsief besluit nemen in deze situatie. pas daar echt voor op en wat je zegt over dat je man afgeremd wordt in zijn groei, is dat wat hij voelt inderdaad of ervaar jij dat zo? hebben jullie het daar al samen over gehad? wil hij wel groeien? en zo ja op watvoor manier? en wat is daar dan voor nodig? of zie jij hem graag groeien en vind hij het zelf eigenlijk wel prima? stem dat vooral ook goed met elkaar af nu is t wel lang genoeg denk ik zo
Ik denk dat dit wel is waar t's iets aan kan hebben.. Als ik haar goed begrijp... Hier nl ook altijd op zoek... Naar iets 'nieuws' heel vervelend...
Dit vroeg ik mij ook af. Verder vind ik wat je schrijft nogal abstract, wil je dat eens verder proberen uit te leggen? Waar wil je in groeien? Waarin zou je man nog kunnen en willen groeien? Waarom kan dat niet tegelijk? Jullie houden duidelijk van elkaar en het lijkt een goede relatie te zijn, waarom twijfel je dan? Heb je erover nagedacht even een weekje alleen weg te gaan?
Accepteer wat geweest is. Accepteer dat je veranderd dat hoort bij het leven. Je kan op een keer punt staan. Er is geen weg terug. Kijk met de middelen die je hebt naar je toekomst. Er vaar en snap nu pas iets mensen die depressies mee maken meerdere zelfs zullen bijna altijd opzoek blijven gaan naar perfectie.
Ik heb alleen de eerste pagina gelezen. Misschien ben ik wat hard in mijn reactie, maar de keuze om je partner te verlaten zou ik egoïstisch vinden. Ik bedoel niet dat je jezelf eindeloos moet wegcijferen. Maar in een relatie kies je voor elkaar en zet je je partner en kinderen soms boven jezelf. Nee, natuurlijk niet ten koste van alles. Maar jouw partner heeft jou gesteund door meerdere depressies, hij vindt jou geweldig, zelfs nog geweldiger dan eerst. Als hij je nou het licht in de ogen niet zou gunnen, ok. Maar dit is juist iemand die jou op je dieptepunt heeft gesteund. Jouw partner heeft in deze jouw belangen herhaaldelijk boven die van zichzelf gezet. Je kan de tijd niet terugdraaien en behalve uit elkaar gaan, veranderd er niks aan de verplichtingen in het leven. Je moet nog steeds zorgen voor de kinderen, werken, huur/hypotheek, verzekeringen betalen. Ik vraag me af of het geen desillusie zal worden. Is hij zo'n blok aan je been?