Hoi Allemaal, Ik ben eigenlijk op zoek naar ervaringsverhalen en tips hoe om te gaan met de volgende situatie. Inmiddels proberen wij 2 jaar een kindje te krijgen. Na 1 jaar proberen zijn wij het ziekenhuis traject ingestapt en uit de onderzoeken bleek dat mijn vriend slecht zaad heeft. Wij hebben daarna 4 iui pogingen gedaan zonder resultaat. Uit de zaadanalyses bleek dat wij door moesten gaan voor icsi. De voorlichting gehad en begonnen met de pil. Helaas bleek dat mijn vriend er nog niet klaar voor was dus alles afgezegd. We hebben er veel over gepraat en afgesproken om in deze tijd aan onze relatie te werken en te genieten samen. We hebben allemaal leuke dingen gepland de komende maanden inclusief die ene verre reis die we altijd al wilden maken. Maar om heel eerlijk te zijn, het kan me allemaal gestolen worden. Waar ik tegen aan loop is dat ik het niet los kan laten. Ik heb desondanks heel erg het gevoel dat ik dit mij is opgelegd en dat ik hier geen keuze in heb gehad. Ik heb dit ook met vriend besproken maar hij kan daar natuurlijk niets mee. Ik ben er ontzettend verdrietig door. Ik had gehoopt dat hij er inmiddels wel een klaar voor zou zijn. Is dit iets om met een maatschappelijk werker te bespreken? Ik weet dat die keuze er is bij onze kliniek maar ik vind het wel eng om zo'n gesprek aan te vragen. Heeft iemand ervaring met gesprekken met maatschappelijk werk omtrent ivf/icsi? Alvast bedankt voor de reacties!
Geen ervaring , maar lijkt me idd niet zo'n slecht idee, zeker als deze periode in teken van ontspanning staat Maar was ook geen gezamenlijk besluit dus? Tja ik en mijn man hadden maar 1 keuze en dat was icsi
Mijn man en ik proberen 2.5 jaar een kindje te krijgen, ook wij hebben een pauze genomen, ik voelde mij er echter wel goed bij opzich, mede omdat toen wij besloten te stoppen met iui ik de maand erop spontaan zwanger werd! Dit werd helaas een miskraam... Maar het geloof was er, wij zouden in augustus overstappen op IVF maar door de zwangerschap in april besloten wij het tot januari uit te stellen. In januari bleek mijn man er niet klaar voor te zijn en hebben wij 2 maanden gewacht en zijn sperma opnieuw gestest er zat inmiddels alweer een jaar na de miskraam, zijn zaad was dermate achteruit gegaan dat wij hebben besloten voor IVF gegaan, maar nu met beide een goed gevoel erover. Afgelopen maandag een uitgangsecho gehad en besloot mijn lichaam roet in het eten te gooien tegen de IVF, ik had een cyste en dus mochten wij niet beginnen, nu 2 weken aan de pil en dan zien we verder! Ik ben er nu gerust op en heb echt het gevoel dat alles met een reden gebeurt, er is niks te plannen zie ik, dat geeft mij enigszins rust, ik probeer het op mij af te laten komen. Het is heel belangrijk dat je er beide een goed gevoel bij hebt, probeer met je man te praten waarom hij het nog niet wil, is hij bang dat het misgaat of heeft hij nog hoop? Misschien wil hij zich even opladen ervoor? Door die stomme cyste heb ik enigszins wel het gevoel dat ik er beter naartoe kam leven hoe stom dat ook klinkt, heb immers al lang genoeg gewacht. Probeer te genieten van de verre reis en praat over je gevoelens zonder elkaar verwijten te maken.
Wij zijn vandaag weer naar de psycholoog geweest die het ziekenhuis ons aanbood tijdens de intake van IVF. Wij zijn er erg blij mee, juist omdat je allebei zulke andere dingen kan voelen tijdens zo'n traject en dit ons erg geholpen heeft. Dus ik kan het je zeker aanraden!
Ik snap er weinig van, nu was ik in ons koppel ook degene aan wie het medisch gezien lag. En juist daarom wilde ik er alles aan doen. Dat mis ik toch wel heel erg in het gedrag van je partner. Sterkte ermee!
Maar hoe lang ben jij bezig geweest Klaasje? Dat is natuurlijk wel belangrijk. Ik ben inmiddels ruim 4,5 jaar bezig met zwanger worden en we hebben geregeld een pauze genomen. Soms van 1 maand, soms langer. Ook een periode van een half jaar, ivm burn-out van mijn man. Nu in januari een miskraam gehad en moet er nog niet aan denken weer te starten met volgende IVF. Denk dat we na de zomer weer starten, maar we zien het wel. Het is zo'n pittige tijd en dat moet je doen zoals je het zelf het minst vervelend vind. Ik ben sinds januari ook onder behandeling bij een maatschappelijk werker en dat vind ik erg fijn en had ik achteraf eerder moeten doen. Ik heb wel iemand gevonden die is aangesloten bij FIOM en Freya en duidelijk ook echt begrijpt wat IUI, IVF enzo is. Ik ben ook 1x bij maatschappelijk werker in het ziekenhuis geweest en dat vind ik 10x niks. Het moet wel klikken. Succes meid!
Hallo Koeko Mijn man en ik hebben destijds ook een pauze ingelast tussen de iui's en ivf. En mijn man zijn zaad is ook niet optimaal. ik weet ook niet hoe jullie de iui's zijn doorgelopen. Hierin moet je ook maandelijks een flinke teleurstelling verwerken. Het overstappen van iui naar ivf/ icsi is zeker niet klein. je moet samen wel op 1 lijn zitten. En ook je verwachtingen naar elkaar uitspreken, want stel..dat als het niet mag lukken, wat dan? En als het wel lukt zijn jullie samen sterk genoeg? Praat erover met een maatschappelijk werker of psycholoog . ik denk dat je daar heel verstandig aan doet. succes!
Vraag ook eens aan je vriend/ man of hij wel klaar is voor een kinderwens? want wat als je al zwanger was nu?
Voor een vrouw is het toch ook een ander traject denk ik. Dat het psysch zwaar is staat denk ik los van de wens, soms raak je gewoon het overzicht kwijt en moet je je even opnieuw opladen. Als er geen "haast" bij is zoals een lage AMH bijv is een pauze soms goed, net hoe je je erbij voelt. Vaak is het ook zo dat je zo en zo moet wachten op een plek bij een IVF traject of je een maand aan de pil moet als je het lange protocol volgt.
Wij hebben tussen vorig jaar mei en afgelopen januari 5 IUI behandelingen gehad met de nodige obstakels etc en bij de laatste IUI hebben we te horen gekregen dat de zaadkwaliteit niet meer hoog genoeg was voor IUI en we over moeten op ICSI. Daarna hebben we een pauze ingelast tot eind juni, maar het bleef steeds in mijn hoofd doorsluimeren dat ik verder wilde, maar aan de andere kant ook absoluut niet. Onze relatie had heel wat te verduren gekregen en inmiddels is dat allemaal weer goed, maar ik weet zeker dat we nu uit elkaar waren geweest als we door waren gegaan. Nu heb ik vorige week wel heel hard na zitten denken over wat ik nu wil. Ik wil zo graag rust, maar dat vind ik niet in het nog langer uitstellen van het beginnen met ICSI heb ik gemerkt. Voor mij komt de rust pas als ik alle behandelingen die we willen ondergaan hebben ondergaan en mocht ik dan zwanger zijn dan is dat geweldig, maar als blijkt dat het voor ons echt niet is weggelegd dan kunnen we het hele babyhoofdstuk tenminste voorgoed afsluiten met de wetenschap dat we alles hebben gedaan om een kindje te krijgen. Nu we dat besloten hebben is er al een hoop rust teruggekomen en hebben we weer goede moed om te beginnen met de behandelingen, dus nog 8 weekjes en dan gaat het balletje weer rollen voor ons. We hebben in de tussentijd ook veel gesprekken gehad in het ziekenhuis en daar zitten ook maatschappelijk werkers om je te helpen met je gevoelens, want zo'n traject is nou eenmaal niet niks......dus als je hulp nodig hebt, trek aan de bel!!
ons heeft het heel erg geholpen..De msw was dan wel gespecialiseerd in vruchtbaarheidsbehandelingen.. ik raad het dan ook zeker aan! sterkte!