Derde ziekenhuisopname sinds 27 december!

Ik begin langzamerhand door te draaien geloof ik. Gisteren is onze dochter voor de derde keer opgenomen in het ziekenhuis en we zijn een beetje radeloos.

Het begon de week voor kerst dat ze ziek werd. Zo heftig, dat ze opgenomen werd. Een dubbele longontsteking. Een week later mochten we naar huis, op dinsdag de 4e. Helemaal blij natuurlijk, maar binnen twee dagen was ze weer hangerig en had ze weer verhoging. Vrijdags zijn we nog naar de arts geweest, zondags was het weer een ramp en moesten we langs de EHBO. Ze at en dronk zo slecht, dat we daar toch wel wat angst voor kregen (uitdroging). De arts zag nog niet echt reden en met een paracetemol weer naar huis. 's Nachts een ondertemp van 35.2 en toch maar even bellen voor info (kan namelijk wijzen op uitdroging). Weer gerustgesteld en lekker weer naar bed. Een kwartier later ging de telefoon, de ene arts had de ander gesproken en ja, het was toch beter om wel te komen. Esmae knapte binnen twee dagen weer goed op en bleef, zonder medicijnen, koortsvrij. Er is nog urine onderzocht, dat was niets. Bloed is drie keer bekeken (zondags, maandags en dinsdags) en liet dalende viruswaarden zien. De longfoto liet een restant van de ontsteking zien en dat was het dan dachten we. Donderdag weer lekker naar huis. Weer blij. Vrijdagochtend, na de fles, spuugde ze alles weer uit en heeft ze de hele ochtend lopen spugen. Weer niet eten en drinken en ondertussen had ik een crematie van oma, die afgelopen maandag overleed. Beetje onwerkelijk allemaal. Enfin, eenmaal thuis had mijn man haar nog even getemperatuurd, ging weer richting 38.1. We hadden 's morgens al het ziekenhuis gebeld (niet uit neurotische overwegingen, hoewel je het wel gaat worden..) en gaf al aan; temp en vocht in de gaten houden. Al met al 100cc binnen gekregen. Voor het eten nog gespuugd, maar avondeten was blijven zitten. Was wel heel weinig, maar toch. Om een lang verhaal kort te maken; ziekenhuis gebeld ivm verhoging en vocht en jawel, daar zaten we gisteravond weer op de eerste hulp. We moesten er om acht uur zijn en om tien uur werd ze dus alsnog opgenomen.

Nu vandaag zijn we een serie dunne luiers verder, heeft ze weer verhoging en is er een kweek van de ontlasting gemaakt. En ondertussen weet ik het echt niet meer. Hier word je echt helemaal gestoord van. Je weet niet wat er is en hoe gek is het dat ze thuis ziek wordt en in het ziekenhuis opknapt. Zelfs de artsen vinden dit vreemd. We willen nu toch ook een uitgebreide allergie test laten gaan doen, alleen.. roep maar. Je gaat van alles denken toch?

Misschien herken je het verhaal wel, heb je ook iets dergelijks meegemaakt. Mocht je het willen delen, dan heel graag. Ik voel me echt machteloos en alleen hierin. Haar vader is nu en komende nacht bij haar, zodat ik even tot mezelf kan komen. Realiseer me niet eens dat ik een crematie heb gehad gisteren en ben zo ongekend moe van alle ritten in en uit het ziekenhuis. En jawel, mijn partner is er zoveel mogelijk, maar dat lukt ook niet altijd. Overdag werkt hij en ben ik erbij en afgelopen week heb ik ook alle nachten in het MCA geslapen, omdat het veel praktischer was. Vreselijk dit. Ik hoop dat onze kleine meid weer snel op gaat knappen en dat we er achter kunnen komen hoe en wat. Ik durf haar bijna niet meer mee naar huis te nemen..

 

Ze heeft inderdaad het rotavirus.... en ligt dus nu weer op een kamertje alleen. Ik hoop zo dat het nu eens afgelopen is, begin er paniekerig van te worden eigenlijk.

 

Esmae is op 21 december voor het laatst op het dagverblijf geweest, ik denk dus niet dat ze het rotavirus daar heeft opgelopen.

Pff.. gisteren heeft ze alsnog een sonde gekregen en dat was een groot drama. Ze heeft de eerste ronde voeding ook compleet uitgespuugd. Was echt heel erg. Vandaag lijkt het iets beter te zijn. Ze heeft niet meer gespuugd, maar nog onwijs veel diarree luiers. Nu krijgt ze na elke luier extra ORS toegediend via de sonde. We zijn vanaf 27 december maar vier dagen thuis geweest. Wat kan je leven overhoop liggen zeg.

 

Afgelopen woensdag, de 19e, mocht Esmae weer naar huis. We waren er blij mee, want na al die tijd in zo'n ziekenhuis, ziet je leven er toch gek uit.

Donderdag aan het einde van de dag kreeg ze verhoging, dit was er vrijdag niet beter op en toen ze zaterdag weer 40.4 had, hebben we toch weer gebeld. Weer een hele middag op de SEH, weer bloed prikken, urine afnemen en echt waar, ik kon niet meer stoppen met huilen. Nu heeft ze een nierbekkenontsteking te pakken. Gelukkig mocht ze wel mee naar huis, maar als ze morgen niet koortsvrij is, moeten we wel weer bellen. Je leeft van dag tot dag, maar ik voel me echt ellendig. We hopen zo dat ze morgen geen koorts meer heeft en de antibiotica aan gaat slaan.