Omdat ik meeschreef in een topic dat werd gesloten en net interessant begon te worden open ik even deze. Ik las namelijk een stukje van bosi die schreef dat bepaalde onzekerheden ook in verband stonden met haar leeftijd van rond de 30 want 'je moet ineens volwassen zijn'. Ik heb net een therapie afgerond waarbij ik geleerd heb om anders naar mezelf te kijken en mezelf serieus te nemen. Maar ik had er nog nooit bij stil gestaan dat mijn leeftijd hiermee te maken kon hebben. Dus mijn vraag is.... Dames die rond de 30 zijn (ik word binnenkort zelf 29), werden jullie rond deze leeftijd juist onzeker ? Of juist meer zelfbewust? Ik hoor vaak van mensen rond de 40, het gros van onze vrienden zit in deze leeftijdscategorie, dat zij nu pas beginnen met het echte leven. De onzekerheid laten ze achter zich. Ik ben benieuwd!!! O enne, lief zijn voor elkaar hé!
Ik ben nu 33 en voor mij maakte het echt niets uit hoor, 28, 29, 30, 31, enzv: ik voel me precies dezelfde persoon. Ik ben nu niet zekerder of onzekerder dan 4 jaar geleden. Ik zag wel erg op tegen 30 worden, voelde echt als het einde van m'n jeugd, maar eenmaal 30 was dat gevoel weg en was het geen probleem.
Het zogenaamde 'dertigersdilemma'.. Herkenbaar. En logisch. Je staat voor de meest belangrijke keuzes in je leven en begint na te denken over wie je bent en hoe je wil zijn.
ik word dit jaar ook 30 pfff voel me zo oud! maar ach ben nog steeds dezelfde dus moet er maar mee dealen. Maar baal er wel van niet meer bij de jonkies te horen!
Ik vond het vroeger heel oud klinken '30'. De mensen die dan 30 waren, daarbij dacht ik. Och die zullen mij wel echt een kindje vinden. Ik vond ook altijd dat ik tegen die mensen op moest kijken en diep respect moest hebben voor mensen boven de 30. En nader ik de leeftijd zelf en denk ik. Ik voel me vaak nog 18!!!
Ik vond 30 worden toch echt wel ff een dingetje. Niet dat ik bang ben om oud te worden of voor rimpels, integendeel. Hoop zelfs erg oud te worden. Maar 30...ppfff....kom op zeg! Ineens uit de 20, het voelde ineens zo ''oud'', volwassen. Of ik ineens alle wijsheid in pakt moest hebben. Verstandig gaan doen, weten waar ik sta in het leven. Uh NEE! Dat wist ik niet. En ineens waren daar dingen uit het verleden, getriggerd door het heden. Ook hier dus rond de 30 bezoekjes aan een psycholoog. Nu ik inmiddels alweer een eind op weg naar de 33 ben, besef ik me, 30+ is best cool! Oke, niet als er in de kroeg tegen je gezegd word; mevrouw, weet u waar hier kroegen zijn waar jonge mensen komen. Maar verder voel ik me over het algemeen best zeker over mezelf, wat wil en wat ik vooral NIET wil in het leven. En daarnaast voel ik me gewoon vooral mezelf. En als ik dan eens goed kijk naar (niet allemaal!) begin twintigers, denk ik; eigenlijk ben je dan nog maar een broekkie.
30 was juist voor mij het punt om mijn leven te gaan leven zoals ik het wilde. Ik zat in een huwelijk wat alles behalve gelukkig was mijn baan was niet wat ik wilde was niet blij met mezelf. Ik was doodongelukkig met alles. Net voor mijn 30e heb ik de scheiding aangekondig in dat jaar ben ik gestopt met het werk wat ik deed heel hard aan mezelf gaan werken en een baan gezocht waar mijn hart ligt op een gesloten afdeling bij dementerende bejaarden. Nu ben ik over een week of 2 jarig en zie. Ik heb een super lieve vriend doe het werk wat ik altijd graag wilde ben in verwachting van een brusje voor mijn grote stoere zoon. In 4 jaar kan het leven zo enorm veranderen rond mijn 30e was ik idd heel onzeker en heel erg ongelukkig. Ik heb voor mezelf gekozen en ben mezelf weer geworden. Heb geen dag spijt gehad van de keuzes die ik gemaakt heb. Nu loop ik tegen de 35 en voel me vrouw van de wereld en verheug me op de volgende 5 jaar
@Wen, hahaha je krijgt me weer aan het lachen. Zie je helemaal staan met je biertje in de kroeg. Je weet wel hoe het bij mij zit. Ik merk dat het juist erger werd na mijn 25e. Daarvoor (20-25) had ik nog mijn slanke smetteloze figuurtje, zeeën van tijd voor een zonnebankje, shop till you drop voor af en toe een nieuw stijltje. Nu denk ik weleens, o ja. Ik was er zelf ook nog. dan loop ik naar de spiegel en denk ik... OMG waar ben ik gebleven? @surprise, wat een positief bericht. Fijn om te lezen en good for you dat je je leven zo op de rit hebt dat je echt helemaal happy kunt zijn. I'm still working on it. Mijn gezinsleven is wel de enige factor waar ik nu heel erg happy mee ben .
Luna, die tijd komt weer. Echt, ik zat eind 20 en rondom de 30 ook wel ff in een megadip. Maar je zult merken, als de nummer 1 op school zit en nummer 2 normaal slaapt en iets minder heethoofdig is, je meer tijd voor dingen krijgt. Ergens heb ik gelezen, dat vrouwen rond hun 32 op hun mooist zijn, dussss haha.
ik word zelf over 10 dagen 30 en vind dit absoluut geen leuke leeftijd pff niet dat ik me oud voel of wat ook maar weet niet op een of andere manier vind ik het helemaal niet leuk om ouder te worden omdat ik me totaal nog niet zo voel onzekerheden heb ik niet echt ben heel zelf bewust geworden maar dat komt denk ik ook meer omdat ik alleen ben komen te staan iets wat ik nooit had verwacht zag mij echt samen oud worden met mij ex en onze kindjes helaas is het anders gelopen
Ik ben 29 en heb er heel veel last van. Vreselijk onzeker, geen keuzes kunnen maken enzovoort. Vind het niet erg om ouder te worden, maar deze fase hoeft voor mij niet. Zou zo graag met mijn werk willen kappen maar ik durf niet.
Ja ik heb er erg last van... Ik weet niet of het alleen met mijn leeftijd te maken heeft maar misschien ook wel met de leeftijd van mijn kinderen. Ik vind het best pittig om voor die kleintjes te zorgen. Niet dat ik het niet kan maar omdat ik me zo verschrikkelijk verantwoordelijk voel..dat kost veel energie. Ik wil het niet alleen goed doen...maar super goed Eigenlijk zou ik meer afstand van mijn kinderen moeten nemen...maar ja dat wil ik natuurlijk juist niet. Ze zijn maar even klein. Wat een dilemma's
Het is net hoe je bent en wat je hebt mee gemaakt. Ik leer elke dag nog ben een stuk zelfverzekerder en sta sterker in mijn schoenen dan 10 jaar geleden! Maar ook door alle positieve en negatieve ervaringen.
ik ben pas 31 geworden... en ja ik heb het gevoel ook weleens hoor... het idee dat ik nu richting de 40 ga... wil nog zoveel doen maar sommige dingen heb ik eventjes vooruit moeten schuiven omdat ik eerst mijn meiden groter wilde hebben en op school... het is bijna zover dat onze jongste na de zomervakantie ook begint in groep 1.... dus ik ben ook bezig met plannen voor de toekomst, voor mijzelf... ik zit er sterk aan te denken mijn studie weer op te pakken... zou best graag verder willen leren voor psygoloog... nu ben ik aan het kijken hoe en wat... lijkt me razend interessant dat beroep....! ik heb ook veel vriendinnen die rond of nabij de 30 zijn en die hebben ook dat gevoel weleens hoor... denk dat het heel normaal is... je bent met vanalles bezig in je leven om je gezin draaiend te houden, de dagelijkse dingen erbij... en dan vergeet je soms jezelf wel eens! ik heb er heel bewust voor gekozen om minstens de eerste 4 jaren van onze kinderen thuis te zijn voor ze... daarna zou ik verder kijken, dan is er meer ruimte en vrije tijd om in te vullen... ik ben toch bijna 2 jaar geleden begonnen met een eigen onderneming, een webwinkel met kinder merkkleding. ontzettende leuke invulling en het loopt nu allemaal wel lekker... dit zou ik gewoon kunnen blijven doen naast een baan erbij... in de avonduren kan ik dat makkelijk af. kan toch niet stilzitten.. dus hier gaat er nog heel wat gebeuren hoor! heeerlijk toch om een doel te hebben voor jezelf!
Geen echte onzekerheid, maar wel het idee in een andere fase te zijn beland. Ik ben afgelopen september 30 geworden en ik heb wel het gevoel dat er iets veranderd is. Je hoort gewoon niet meer bij de jonkies, er wordt steeds vaker u tegen je gezegd en nu ben ik ook nog eens moeder geworden, dus is de wereld helemaal anders.
Ik heb wel een tijdje het 'is dit het nou?' gevoel gehad. Waar sta ik, wie ben ik, vind ik mijn leven wel leuk? Nu is dat gelukkig weer voorbij. Iemand vertelde dat veel mensen tegenwoordig rond de 30 al een soort midlife crisis doorgaan, eerder dan vroeger, omdat het leven tegenwoordig zo gejaagd is en veel draait om presteren.
Nou. Ik snap.wat jullie bedoelen. Maar als je tegen de 40 loopt vind ik het toch anders dan toen ik 30 Werd. Ik merk dat ik steeds beter bepaalde dingen ga begrijpen dan toen ik 30 Werd. Maar die onzekerheid ben ik nog niet kwijt. Voel me wel rustiger.Ik ben periodes aan het afsluite. bijvoorbeeld kinderen krijgen. Elke leeftijd heeft wel wat. Wel denk kk wel eens wat heb je veel meegemaakt. Niet alles raakt me meer dieper. Kotom begi. me volwassen te voelen. Met altijd nog iets van een meisje in me.
Ik ben 30 en word in mei 31. Ik heb wel zo mijn veranderingen/onzekerheden ja. Zo vind ik mezelf nu definitief jeugd-af. Als je in de 20 bent word je nog jeugd genoemd. Verder vind ik mezelf "oud" worden, dat hangt daarmee samen. Maar eigenlijk kreeg ik dat al vanaf mijn 25e, nadat ik getrouwd was. Dat is ook een volwassenen ding. Met name in mijn kledingkeus voel ik beperkingen. Ik droeg graag sexy, best wel onthullende kleding in de zomer en op stap. Nu vind ik dat ik dat eigenlijk niet meer kan maken, ik ben te oud. En nu met mijn borstabces,met dat litteken dat dadelijk in de weg zit heb ik dat nog meer. En wat moet ik dan gaan dragen.... pfoe. Volwassener kleding vind ik weer meer voor mensen van 40 en meer. Voor 30ers is er weinig wat daar typisch bij past. Wellicht dat ik dat heb, dat je er een beetje tussenin hangt of zo?
Hier precies hetzelfde. 29 voelde verschrikkelijk, het begin van het einde. Nu ben ik getrouwd en moeder en zit echt in de mooiste periode van mijn (ons) leven, al is het niet altijd even makkelijk. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Dit is trouwens volgens mij wel iets Nederlands. Ik heb familie in Canada maar daar is het heel normaal dat je rond je 24e settelt, trouwt en kids krijgt. Daar hoor ik niemand over dit soort dingen. Maar het leven is daar ook minder gejaagd en prestatiegericht als hier.
Hier zelfs een 40-er ... Een enorme laatbloeier qua kinderen ( er begon pas rond de 35 iets te knagen, daarvóór was ik bewust kinderloos)... Ik heb persoonlijk mijn laat-twintiger en dertiger jaren heel positief ervaren. Ik was als 'jonkie' enorm verlegen en onzeker, en ben juist vanaf mijn 24e gigantisch opgebloeid. Nooit last gehad van een 'dertiger' syndroom o.i.d. Nu ik moeder ben merk ik wel dat er andere onzekerheden/zorgen bij zijn gekomen, maar die gaan dan over het welzijn en de ontwikkeling van mijn zoontje, en hebben niets met mijn leeftijd te maken (ik zou me waarschijnlijk over dezelfde dingen druk maken als ik een 18 jarige moeder zou zijn). Nu als veertiger kijk ik wel wat minder graag in de spiegel ( en naar de weegschaal), maar met de jaren is ook de berusting gekomen... Er zijn belangrijkere dingen in het leven...