Inmiddels zijn we in het VU geweest voor de voorlichtingsavond. Heel interessant, alles wordt nog eens uitgelegd. Wel apart dat je met zovelen bent op zo'n avond! Nu is het wachten op ons gesprek in mei, dan zullen we alle uitslagen krijgen van ons bloedonderzoek en zullen we waarschijnlijk wel horen welk traject het precies wordt voor ons. Ik ben toch wel gespannen,merk ik.
Hoi Susan, Wat fijn dat het allemaal zo voorspoedig is gegaan bij jullie! Hoe gaat het met je zwangerschap? Hoop dat alles goed gaat! @sloppyslayer; wat naar dat het zo moeizaam ging! Hoe gaat het nu verder met je?
Nog ruim een week en dan is het zover! Maar eerst nog mijn theorie-examen en mijn slaapkamer afmaken. En als het even kan ook elke dag even sporten en beginnen aan mijn bach-bloesem-cursus.... Ik word al moe als ik er aan denk, hahaha.
Vanmiddag naar het VU geweest en daar hebben ze ons verteld dat we de icsi-procedure ingaan. Want het sperma van mijn man is gewoon te slecht voor ivf. Ook is ons verteld dat ik een wat verhoogd fsh-gehalte heb wat als gevolg heeft dat ik minder eicellen tot beschikking heb. Dus ondanks stimulatie, zullen er waarschijnlijk minder eicellen te "oogsten" zijn dan gemiddeld. Normaal hopen ze er ong. 10 aan elke kant (dus bij elkaar gem. 20) aan te kunnen prikken. Bij mij mogen we blij zijn als ik op 12 kom bijelkaar. Maar goed, misschien valt het allemaal nog mee. Wat dat betreft moeten we toch afwachten wat de hormoon-stimulatie gaat doen! Dit zeg ik nu wel zo, maar het was vanmiddag toch wel even slikken. Dat van mijn man wisten we al, hoewel ik stiekem hoopte dat er een fout gemaakt was in het vorige ziekenhuis....Dat van mij, hoorde we vanmiddag voor het eerst. In ieder geval moet ik bellen zodra ik ongesteld ben geworden, want dan kunnen we echt van start gaan met de procedure. En normaal gesproken is dat volgende week al!
hey meid, dat is idd even slikken dan ja. maar hopelijk valt het zoals je zelf al zegt mee, en heb je toch een lekker aantal eitjes. wil je alvast heel veel succes toewensen. x lisa.
heb gevraagd of mijn topicnaam veranderd kan worden naar pcj's icsi-traject. Want tenslotte is het dat geworden... In het begin ging de gyn van het regio-zh nog uit van ivf/icsi, waar ik zelf ivf van maakte. Met nog de hoop dat het misschien nog wel mee zou vallen en dat het zelfs geen ivf zou worden... Dat ze fouten gemaakt hebben en ook al werden we doorgestuurd naar het VU voor ivf/icsi. Ik bleef de hoop houden dat ze in het VU zouden merken dat het toch allemaal niet zo erg zou zijn. Maar helaas is alles bevestigd en er kwam nog wat bij. Dat er ook bij mij iets niet oke was, namelijk dat mijn fsh wat verhoogd is. Niet zo hoog dat we niet meer in aanmerking komen voor behandeling. Maar wel zo hoog dat we rekening moeten houden dat ik niet veel eicellen zal laten rijpen. Ik merk dat het best een teleurstelling is! Mijn man gaat altijd van het slechtste uit en daarmee bespaart hij zich een teleurstelling, ik ga uit van het beste en ik word steeds teleurgesteld. Wat is nou beter???? Ik weet het niet! Maar goed, het wordt dus icsi. En volgende week moet ik ongesteld worden en begin dan met de pil. Dat is het enige wat ik zeker weet en voor de rest ga ik gewoon door. Dit weekend naar school. Mijn tussentijdse toets voor mijn rijbewijs wordt aangevraagd en als dat goed gaat, kan ik mijn examen aanvragen. Dus misschien heb ik voor de zomer wel mijn rijbewijs!
@Lisa, lief van je dat je reageert! ik lees in je onderschrift dat het voor jou nu een spannende tijd is! Hoe gaat het met je?
Hoi meid, Kan me voorstellen dat het inderdaad even schrikken is, weer iets wat niet helemaal is zoals het zou moeten zijn. Maar misschien vat het mee, daar duim ik voor. Betreft die teleurstellingen en de manier waarop jij en je man er mee omgaan, ik ben er ook nog steeds niet uit wat de beste manier is. Beide manieren maken je verdrietig en onzeker helaas. Fijn dat je kunt gaan starten, nu heb je datums om naar toe te leven. Ik zal voor je duimen goed? Liefs Zora
Hoi meis, Jeetje wat staat dan alle een beetje op zijn kop he! Ik herken het, er gebeurd zoveel, aan de ene kant ben je blij dat je verder kunt maar het voelt ook zo dubbel. Mijn vriend gaat ook altijd uit van het slechtste en ik wordt daar soms verdrietig van, net alsof hij er dan geen vertrouwen in heeft maarja iedereen gaat er anders mee om. Ik merk dat nu mijn poging dichterbij komt ik toch weer positief wordt, nouja ik denk dat je op je gevoel moet afgaan. Ik ga je volgen meid en misschien gaan we wel een beetje gelijk oplopen Neem in ieder geval de tijd voor jezelf in de zin van rust en goed voor jezelf zorgen, dat is het enige wat je zelf kunt doen. Liefs
Sorry meid, was even een weekje op vakantie maar ik heb je topictitel aangepast! Veel succes met het traject. Je ziet aan mijn banner dat het kan Groetjes, Josien
Hoi Josien, Geeft niets dat het even duurde. Het is gelukt, daar gaat het om! Fijne vakantie gehad? En je banner geeft me inderdaad hoop.
Beetje pech gehad na een gezellig middagje bij mijn oma. Ik moest de trein pakken in Middelburg naar Roosendaal. Ik nam een sprintje op de trap naar het perron en ik gleed uit of ik stapte mis, ik weet niet precies wat er gebeurde. In elk geval kwam ik met mijn knie op de trap terecht, precies op de hoek van de traptrede. Ik vloekte keihard , maar toch nog naar de trein gestrompeld. Want ik moest en zou de trein halen! Die trein heb ik ook gehaald, maar de aansluiting op deze trein niet meer . Toen ik eenmaal in de trein zat, kwamen de tranen van de pijn en ik probeerde mijn pijn weg te zuchten. Maar blijkbaar zo hard dat er een meisje kwam vragen of het wel ging. Ik wilde eerst nog zeggen dat het wel ging, maar dat was gewoon onzin...Ik zei nog wel sorry voor het feit dat ik haar stoorde. Maar ze antwoordde heel lief dat ik haar niet stoorde, maar dat ze gewoon bezorgd was. Wel moest ze er zo uit, dus ze ging de conducteur waarschuwen. Die kwam inderdaad even kijken. En ik vertelde wat er gebeurd was. Dat het best wel pijn deed, maar dat ik het zou aankijken. Hij kwam later nog een nat verbandje geven, om de zwelling wat tegen te gaan. Hij kwam later nog eens kijken, gewoon of het nog wel ging. Zo lief! Er zat een flinke bult boven mijn knie en een klein schaafwondje. Maar wat deed het zeer! Ik was er gewoon misselijk van. Ik dacht eerst dat de pijn en misselijkheid wat afnam, maar tijdens de treinrit leek het weer toe te nemen. Toen de conducteur weer eens kwam kijken en vroeg hoe het ging, vertelde ik dat ik thuis toch maar naar het ziekenhuis ging om er naar te laten kijken. Want ik vertrouwde het toch niet helemaal. Toen hij dat hoorde, leek het hem beter als ik in Roosendaal naar het ziekenhuis zou gaan. Ik moest daar toch overstappen, want het was het eindpunt van de trein... Uiteindelijk leek het mij ook wel beter. De conducteur ging een aantal telefoontjes plegen en mocht hij niets kunnen regelen, dan zou hij me zelf wel brengen. Had ik al gezegd dat het een lieve man was? Hij was heel bezorgd. Het duurde even, maar het lukte hem toch een ambulance te regelen. De verpleegkundige zag gelijk dat de knieschijf van zijn plaats was, of te wel een luxatie. Zij wilde deze gelijk weer op zijn plek zetten, maar dat is erg pijnlijk. Dus ik moest kiezen welke verdoving ik wilde. Mocht ik zwanger zijn dan was de keus makkelijk. Dan mocht ik geen lachgas, maar dan zou ik iets via een naalde krijgen. Maar dat betekende ook dat ik tijdelijk weg zou raken en een nachtje in het ziekenhuis moest blijven en me er later niets meer van zou herinneren. Anders zou ik lachgas krijgen, je bent dan eventjes licht in het hoofd. Maar je voelt minder, het zetten is dan minder pijnlijk, maar ik zou wel alles meemaken. Voor dat laatste heb ik gekozen... Na het weer zetten van de knie ben ik met de ambulance naar het zh gebracht voor foto's. Want het kon zijn dat het zetten niet helemaal gelukt was en er konden misschien nog wat breukjes of scheurtjes zitten. Dat was gelukkig niet het geval, het was verder oke. Voordat ik naar de ambulance werd gebracht, kreeg ik nog het tel.nr van de conducteur. Ik moest hem bellen als ik meer wist. En als ik naar huis mocht dan zou hij (of de ns) wel vervoer regelen. Ondertussen stonden er veel mannen van de ns bij de trein te kijken en te wachten...Echt ik heb nog nooit zoveel aandacht van zoveel mannen in 1 keer gehad . Eenmaal in het ziekenhuis werden er vlij vlot foto's gemaakt en dan mag je een poos wachten. Dat is nu eenmaal zo... In ieder geval had ik geen fractuurtjes e.d. Wel moest ik een gipscirkel. Nu stelde de verpleegkundige voor omdat een brace te laten worden. Want dan kun je makkelijker douchen en voor de controle de volgende dag in mijn eigen zh zou het ook makkelijker zijn... Prima, doe dan maar een brace. Na weer een poosje wachten, mocht ik naar huis. Ik kreeg een brief en de foto's op cd-rom mee voor de volgende dag als ik naar mijn eigen zh zou gaan. Inderdaad heb ik die conducteur gebeld en hij ging regelen dat ik naar huis gebracht zou worden. Dat was snel geregeld! Er stond een meneer van de ns te wachten en hij ging wachten tot de taxi er was die mij naar huis ging brengen. Echt, het was dan misschien een hele vervelende gebeurtenis, maar de ns heeft het goed afgesloten! Eenmaal thuis heb ik die aardige conducteur nog gebeld dat ik veilig thuis was gekomen. Gisteren ben ik nog gebeld door een andere meneer van de ns om te zien hoe het met me ging en of ze nog wat voor me konden doen. Ik heb zijn tel.nr gekregen, mocht ik nog vragen hebben of er was toch nog iets wat ze voor me konden doen dan moest ik dat maar laten weten. Keurig geregeld! Gisteren ben ik inderdaad naar mijn eigen zh gegaan, is bij mij aan de overkant... En daar heb ik uiteindelijk een spalk gekregen en volgende week moet ik terug en dan krijg ik een kniecirkel (geheel van gips). Ik ben in ieder geval 6 weken zoet hiermee. Gisteren hebben we krukken en een rolstoel gehaald, dan ben ik wat mobieler. Wat ook vervelend is dat ik nu mijn (onze) start van de icsi-procedure even moet uitstellen. Het is nu gewoon lastig om in het VU te komen. Daarnaast zal ik ook niet makkelijk in de beugels van de gyn.-stoel kunnen... Mijn man ziet het nu ook helemaal niet zitten. Hij wordt nu ook extra belast, want alles komt nu op hem neer. En daarom ziet hij het nu niet zitten om de procedure te starten, want dan moet je weer veel naar het VU en alles wat daarbij komt kijken. Ik snap dat wel, want daarom twijfel ik ook. Maar aan de andere kant maakt dat me niets uit! Maar goed, we zijn met zijn 2-en en ik snap hem ook wel. Maar ik baal wel een beetje. Want dat betekent dat we dan weer 2 maanden verder zijn voor we kunnen starten met de icsi als hij wil wachten tot mijn knie weer beter is... . Patty
Nou, ik ben eindelijk van mijn gips verlost. Als cadeautje mocht ik nog wat langer in het gips. Maar het ziet er nu wel goed uit, de prognose is goed. Al moet ik wel op 6 weken revalidatie rekenen voordat mijn knie weer alles kan doen. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik nu niks kan en mag doen . Wat betreft de icsi: we gaan eerst op vakantie en dan willen we alles op gaan starten. Verder besloten dat ik met mijn huidige opleiding stop. Ik ga in ieder geval sportmassage doen en verder ga ik naar een open dag voor een basisopleiding shiatsu waar je niet alleen shiatsu krijgt, maar ook leert over traditionele chinese geneeswijzen. Dus meridiaanleer, oosterse anatomie, voeding, etc. Dat lijkt me heel interessant,maar ik wil voor de zekerheid even naar de open dag. Spannende dingen allemaal!
Ik ben nu enorm aan het twijfelen of ik wel verder wil met icsi. Ik zag er enorm tegenop om hormonen te gaan gebruiken. Maar eigenlijk wil ik dat gewoon niet gebruiken. Want met mij is niets mis en om dan zo'n zwaar middel te gebruiken. Ik blijk daar toch erg mee te zitten en wil het eigenlijk niet. Maar icsi is de enige mogelijkheid om zwanger te worden (van mijn man). zijn er meer vrouwen die dit probleem herkennen en hoe gaan jullie ermee om? Zoals ik het nu voel, wil ik die hele procedure niet eens meer in.