Hallo allemaal, Ik ben nieuw hier en zal me even kort voorstellen. Ik ben 22 jaar, woon sinds november samen met mijn lieve vriend en twee katten. Ik voel me eigenlijk een beetje schuldig als ik alle verhalen hier lees over mensen die zo veel moeite hebben met zwanger raken maar ik moet het ergens kwijt. Toen ik 19 was had ik een vriend die 7 jaar ouder was dan mij. Hij wou toen al graag kinderen maar dat was voor mij nog geen optie omdat ik nog naar school ging en we net een relatie hadden. Ik had net een paar maanden een mirena spiraal toen ik ineens niet meer ongesteld werd terwijl ik de maanden daarvoor met mirena wel gewoon ongesteld werd. Na 8 weken toch beetje in de stress en hij reageerde eigenlijk zo blij dat ik ook heel enthousiast werd. Uiteindelijk was ik niet zwanger en paar maand daarna zijn we uit elkaar gegaan. Sinds die tijd ben ik er achter gekomen dat ik heel graag moeder wil worden en ik droom vaak over hoe het zou zijn. Deze droom kon ik altijd parkeren omdat het voor mij duidelijk was dat ik eerst mijn school af wou hebben, een baan wou hebben, goede relatie etc etc. Nu alles langzaam maar zeker vorm begint te krijgen word het voor mij steeds moeilijker om de wens nog te parkeren en ik denk er bijna 24/7 aan. Ik vertelde mijn vriend laatst dat het elke dag een stukje ondragelijker word hoe dramatisch het ook klinkt. Ik kijk vol geluk, verdriet en jaloezie naar mensen met jonge kinderen of een zwangere vrouw en kan dan echt huilen achteraf. Nu is het zo dat mijn vriend eerst een huis wil hebben en voor hem is het nog even niet aan de orde en dat begrijp ik heel goed. Ik heb dan wel een vaste baan maar hij is nog deels in studie en hij wil niet aan het afstuderen zijn als er kinderen komen en dat begrijp ik heel goed. We hebben nu gezegd dat we oktober 2017 gaan afwachten want dan gaat mijn spiraal eruit en gaan we verder kijken. Nu mijn vraag eigenlijk. Hoe kunnen jullie de wens parkeren? Het voelt als zo'n oergevoel en het lijkt steeds erger te worden. Ik raak zelfs een beetje in paniek soms dat het nog zo ver weg is. Ik hoor graag jullie tips. Liefs
Ik heb ook al jong een kinderwens gehad, maar ik had een relatie met een man die er nog niet aantoe was en ik geloof ook niet in 'pushen'....het moet een gezamelijke keuze zijn om te proberen een kindje te krijgen. Uiteindelijk ging die relatie uit en leerde ik mijn huidige vriend kennen die wel heel graag kinderen wilde, maar wel eerst orde op zaken wilde hebben. Het wachten voelde soms bijna tegennatuurlijk, maar nu ik zwanger ben weet ik dat er niks belangrijkers is dan weten dat je er samen voor wil gaan en dat alles verder goed zit (huis, werk, geld, liefde). Dat geeft een heel stuk rust.
Ik heb 2 jaar gewacht tot mijn vriend er klaar voor was en toen kon ik niet meer wachten. Ik dacht ook: nu ben ik nog jong, ik zou nog met iemand anders opnieuw kunnen beginnen. Ik heb hem een brief geschreven waarin ik zei dat ik binnen een paar maanden een antwoord wilde op de vraag wanneer hij kinderen wilde, zodat ik me daar op in kon stellen. Doordat hij er over na ging denken, kreeg hij er uiteindelijk ook zin in en gingen we het veel eerder dan verwacht proberen. Praat er vooral over met je vriend en laat hem inzien hoe belangrijk dit voor jou is. Succes!
Ik heb ook een tijd moeten wachten tot de tijd rijp was en mijn man overstag ging. Het hielp bij mij om heel erg mee te leven met zwangere vriendinnen om mij heen. Zo ging ik met hen mee naar de 9 maanden beurs en liep ik soms een rondje door de Prenatal. Hierdoor ging bij mij de druk er af; ik had namelijk een uitlaatklep. Ook ging ik hier heel veel lezen. Dit alles deed ik met in mijn achterhoofd: mijn tijd komt nog wel!
Hier niet zo erg als bij jou maar ik zou al wel zo'n vijf jaar eerder aan kinderen zijn begonnen, als dat zo uit was gekomen. Maar ik heb lang gestudeerd en mijn man ook, en daarna moesten we nog werk zoeken en een huis en vervolgens nog een keertje overstappen van werk en nog wat extra studie en nou ja het was steeds nog geen goed moment. Maar ik vind het behoorlijk gemakkelijk om het gevoel 'aan de kant te zetten' als ik maar weet dat het wel gaat gebeuren. Dan focus ik gewoon op hetgene waar ik op dat moment mee bezig ben: afstuderen, nieuwe baan, boeiend project etc, en weet ik van, die kinderen komen nog wel. Juist nu het (bijna) zo ver is, wordt het een beetje onhoudbaar In jouw geval zou ik dus inderdaad met je vriend bespreken wanneer hij ongeveer zou willen. Bijvoorbeeld over twee jaar. En dat je dan voor jezelf bepaalt waar jij die komende twee jaar op wilt focussen: bijv je ontwikkelen in je baan, of een superinteressante hobby, of naar een koophuis toe werken of noem maar op. Dan kun je je vriend die ruimte gunnen en hoef je zelf niet continu er mee bezig te zijn, misschien.
Leraje: Ja dat was bij mij ook doordat ik me kon focussen op studeren, daarna een baan, toen een vaste baan 'kon' het ook nog niet. Nu langzaam komt er voor mij dus een einde aan de redenen waarom het niet kan. Ik probeer me nu nog te focussen op het huis wat we volgend jaar willen kopen en dan kijken we ook verder samen. Doelen voor mezelf maken voor deze anderhalf jaar is wel een heel goed idee ! Dat ga ik zeker doen dankjewel!. Zussje: Ik vind het ook heerlijk om te struinen in dat soort winkels en online. Ik doe beetje hetzelfde als jij deed/doet maar doe het vooral online. Ik volg vloggers op youtube die kinderen proberen te krijgen maar soms word het juist extra confronterend voor mij. Ik ga proberen om dan in mijn achterhoofd te houden dat mijn tijd nog komt. Gruffalo: Mijn vriend is zeker op de hoogte en praat ook fijn met mij mee en af en toe trapt hij dan even op de rem omdat ik er dan teveel in duik. We hebben nu samen afgesproken dat we na oktober 2017 gaan kijken waar we dan zijn en of het dan mogelijk is. Dan moet mijn spiraal er namelijk uit en kunnen we kijken of we stoppen met anticonceptie. Adrianna: Ik vind dit heel mooi om te horen, ik geloof ook zeker niet in pushen en geef dat ook elke keer aan bij mijn vriend dat ik dat niet probeer maar dat ik er soms in verdrink zo graag wil ik het. Ik ben elke maand zelfs teleurgesteld dat ik ongesteld word terwijl ik een spiraal heb en weet dat het dus zo goed als niet mogelijk is. Soms vind ik mezelf gestoord haha. Dat is voor ons ook nog het grote ding wat in de planning staat, het koophuisje. Volgend jaar willen we een huis gaan kopen, januari gaan we naar de bank om het rond te krijgen en dan lekker kijken samen. Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties! Ik ben heel blij om te lezen dat ik niet de enige ben. In mijn vriendenkring is dit absoluut nog niet aan de orde en als ik het met mijn moeder over heb dan zegt ze alleen maar dat het allemaal wel komt als de tijd rijp is. (hoewel het laatste half jaar zwijmelt ze soms zelf ook mee hihi) Meer tips zijn altijd welkom <3
Ik herken het ook hoor! Ik was geloof ik ook 22 toen ik ging samenwonen en vanaf toen werd mijn kinderwens zo hevig, maar mijn vriend wilde toen nog geen kinderen. Ik volgde ook jonge moeders op YouTube, vond ik al interessant. Maar je maakt het voor jezelf inderdaad wel moeilijker😁 Wat mij hielp is alvast een datum prikken waarop jullie (mogelijk) willen beginnen en ondertussen op dingetjes in huis richten. Wat wil je nog afmaken in jullie nieuwe huis bijv en toeleven naar een verre vakantie. En hou in gedachten dat je tijd echt wel komt! 😄
Ik heb nu idd een datum geprikt hiervoor. Volgend jaar oktober moet mijn spiraal eruit na 5 jaar en dan gaan we kijken waar we dan staan en of het dan kan. Ondertussen heb ik doelen gemaakt voor komende half jaar en daar staat huis kopen ook op maar vooral nu ik net weet dat ik een vast contract heb en het daardoor weer iets dichterbij komt is het soms erg lastig. Ben nu ongesteld en dan zijn die emoties nog erger haha. Word doodmoe van mezelf soms.
Ik herken het ook. Hier ook een man die alles op orde wilde hebben. Ik wilde al veel eerder. We waren ook nog wel jong en in onze omgeving had nog niemand van onze vrienden kinderen. Hier heeft het geholpen om er veel over te praten. Mijn zei heel duidelijk dat hij zich niet liet dwingen (dat wilde ik ook niet), maar dat hij altijd naar me wilde luisteren als ik er behoefte aan had. Dat heeft voor mij wel geholpen, dat ik over mijn wens kon praten. En uiteindelijk wilde hij ervoor gaan toen ik hem had geschetst dat je inderdaad niet nú ervoor hoeft te gaan, maar bv over een half jaar. En dat je dan niet meteen zwanger zult zijn en dat er sowieso nog 9 maanden overheen gaan voor je ouders wordt. Dat gaf hem wel rust, het vooruitzicht om er aan te kunnen wennen. Hierdoor werd de drempel wat lager en wilde hij er uiteindelijk wel eerder voor gaan dan gedacht. Mannen krijgen het soms meteen benauwd van dit soort grote gebeurtenissen, maar vergeten dat er nog veel tijd is om aan het idee te wennen
@LizMe: ik snap je gevoel heel goed! Bij mij is die enorme kinderwens er ook al jaren. Ik zit alleen in een wat andere situatie dan jij; 27, nog steeds single en er dus voor gekozen om het alleen te gaan doen mbv een donor. Blijf idd praten met je vriend. Probeer hem iig idd niet te pushen want ik denk dat dat alleen maar averechts werkt. Succes meis 😊
Hier ook altijd al zo geweest maar bij mij was het oergevoel er vanaf mn 16e al... Toen ik op 21 jarige leeftijd een vriend kreeg begon het bij mij ook te kriebelen. Hij wilde toen nog niet en achteraf ben ik daar heel blij om want mijn huidige vriend is 100 maal beter. Maar nog steeds is het gevoel er maar ik merk wel dat naarmate je ouder wordt je juist steeds meer het gevoel krijgt; oh ik wil dit nog doen voordat of wil ik dit al wel opgeven voor...? Waardoor mijn wens wel op de achtergrond staat. Nu weet ik dat het nog maar twee jaar duurt ongeveer, hoop ik en dan komt het snel dichterbij. Maar je ziet dat ik dus ook al jaren hier meeschrijf en lees om toch een uitlaatklep te hebben. Mijn advies; lees hier gezellig mee en denk aan alle dingen die je gedaan wil hebben voordat je kinderen krijgt en focus je daarop!
Ik herken je gevoel erg goed en ik begrijp hoe lastig het is om dit tijdelijk in de ijskast te zetten. Ik had nooit echt een kinderwens totdat er een vermoeden was bij de artsen dat ik weleens Endometriose zou kunnen hebben. We hebben toen als advies gekregen om na te denken over een eventuele kinderwens. Ik was toen 21 en mijn vriend en ik zijn er toen voor gegaan. Helaas lukte het niet binnen de gestelde termijn van de artsen en werd ik geopereerd aan de Endometriose. Tijdens deze operatie bleek dat ik niet meer via de natuurlijke weg zwanger kon worden. Voor mijn vriend was het vrij duidelijk dat hij nog niet de medische molen in wilde gaan terwijl als ik mijn gevoel had gevolgd ik direct er vol voor was gegaan. Uiteindelijk besloten om een huis te kopen en eerst te gaan genieten van het leven samen. Dit ging wel echt met vallen en opstaan want voor mijn gevoel begon de tijd te dringen (onzin eigenlijk, ik was toen 23). Net toen ik het enigszins van mij af had gezet en begon te genieten van het leven "zonder" kinderwens bleek ik onverwachts zwanger. Helaas is dit misgegaan met zes weken maar het wakkerde wel weer die enorme drang naar een kindje aan en gelukkig ook bij mijn vriend. Ik besloot in april dit jaar te stoppen met de hormonen tegen de Endometriose en alvast te informeren bij mijn arts voor een medisch traject onder het mom van "dat duurt toch nog wel een tijd, voordat alles rond is" toen ik ineens weer spontaan zwanger bleek te zijn en zie mijn banner! Ik had het toevallig er laatst nog met mijn vriend over hoe erg ik het vond dat hij toen nog geen traject in wilde gaan. Achteraf beseft hij pas hoe sterk de wens bij mij aanwezig was en wat het met mij deed. Misschien is het goed om dit ook bij je vriend aan te geven. Je moet natuurlijk samen tot een compromis komen maar als je hem uitlegt dat het ook een tijdje kan duren voordat het raak is en dat je cyclus weer op de regel is, wellicht gaat hij er dan iets anders instaan. Ik hoop op een prachtig kindje voor jullie!
MamaLara: Dit is bij ons ook het geval. We zijn nog jong. Ik ben 22 en mijn vriend is 26. We hebben nog geen vrienden die zwanger zijn gelukkig want op facebook het lezen van oude klasgenoten ofzo vind ik al erg genoeg. Ik gun het iedereen echt heel erg maar ik kan er zo jaloers van worden. Ik zeg ook continu tegen hem dat ik hem niet wil dwingen maar dat ik niet anders kan dan praten met hem erover. Mijn moeder had niet zo vroeg een zwangerschapswens dus die begrijpt me niet goed, vriendinnen dus helemaal nog niet en als ik er niet met mijn vriend over praat heb ik het idee dat ik ontplof. Hij snapt dit heel goed en probeert zo goed mogelijk te reageren. Ik heb dit ook benoemd naar hem maar of het er eerder door word moet de tijd leren maar ik denk dat mannen hier inderdaad sneller benauwd van worden. Bedankt voor je reactie Yasemin19: Ik vind het echt geweldig dat je dat doet! Hoe reageerde je omgeving hierop? Er word zo snel gezegd dat je nog alle tijd hebt maar ik kan me voorstellen dat het ondragelijk is geworden voor je. Ik zag je al voorbij komen in een ander topic en ik wens je heel veel succes met alles. Ik hoop dat je snel positieve test in je handen hebt. Maybee2: Hoe oud ben jij ondertussen Maybee2? Als ik nu kijk naar jouw situatie ben ik daar zo bang voor dat het lang gaat duren of dat het mis gaat dat is ook een reden waarom ik het liefst vandaag zou beginnen met proberen. Slaat natuurlijk nergens op want ik ben nog hardstikke jong maar het is zon oergevoel. Ik focus me daar nu inderdaad op en alleen tijdens mijn menstruatie is het heel lastig qua emoties. Ik wens je heel veel sterkte met de diagnose en ik hoop dat jullie snel zwanger zullen zijn <3 Bozoe: Ik ben vooral benieuwd hoe jij dat heb gedaan in de periode dat jij de tijd voelde dringen want dit is inderdaad ook hoe het voor mij voelt hoe belachelijk dat eigenlijk is omdat ik zo jong ben. Ik zag het in je banner inderdaad wat fantastisch voor jullie! En zeker dat het zonder de medische molen kan. Heerlijk gevoel moet dat zijn als je dat niet meer verwacht. Mijn vriend weet hoe moeilijk ik het vind daar kan hij niet omheen haha. Hij krijgt alle feitjes de laatste tijd naar zijn hoofd dus hij word een expert ondertussen Liefs
Ik probeerde het vooral te relativeren, niet altijd even makkelijk haha. Aan de ene kant is het wel fijn voor jou dat niet iedereen in je omgeving al bezig is met zwanger worden. In onze omgeving leek ineens iedereen zwanger te zijn. Van de buurvrouw tot de caissière in de supermarkt en uiteindelijk ook een familielid van mijn vriend. Vooral dat laatste vond ik vrij lastig want we kwamen elkaar vaak tegen en zij had alles behalve haar leven op orde. Het klinkt heel gemeen maar op dat moment gunde ik het haar echt niet, wat natuurlijk ontzettend onaardig is. Nadat zij ons het nieuws van haar zwangerschap vertelde heb ik echt knallende ruzie gemaakt met mijn vriend. Waarom? Geen idee; maar ik deed het overkomen alsof hij haar WEL zwanger had gemaakt haha. Mijn vriend zegt achteraf dat het voor hem nogal verwarrend was wat ik precies wou. Het ene moment liet ik het overkomen alsof ik het wel prima vond om te wachten totdat hij er klaar voor was en het volgende moment gooide ik hem weer dood met informatie over een eisprong en hoe je vruchtbaarheid afneemt etc. Hij heeft het wel als verstikkend ervaren, terwijl ik voor mijn gevoel er heel cool in stond en totaal geen druk uitoefende (ahum).
Haha bij mij is het inderdaad iedereen word wel zwanger maar nog niet zo dichtbij als in de familie of vriendengroep ik denk dat het dan ook te moeilijk voor mij word en ik snap de ruzie ook echt wel hoe gek het ook voor anderen zal zijn haha. Ik moest echt lachen om je stukje het is echt vreselijk herkenbaar allemaal. Ik heb het zelfs even voorgelezen aan mijn vriend haha Heel fijn om te lezen dat ik niet gestoord aan het worden ben
Ik heb bijna een half jaar een relatie met mijn huidige vriend, nog erg kort en dat weet ik maar voor hem en mij voelt het heel goed en willen we al heel erg graag aan een kindje beginnen maar zelf wilt hij ook liever alles op orde hebben ondat hij al eens eerder heeft meegemaakt dat zijn ex een miskraam kreeg en hij daar nu ook een beetje onzeker door is geworden. Ik ben overigens 1 jaar en 1 maand ouder dan hem, wat eigenlijk niet veel uitmaakt want hij heeft een hele goede baan en een eigen bedrijf omtrend games en it. We hebben al een woning gevonden waar we eind augustus kunnen gaan kijken en die we misschien ook gaan nemen als het niet teveel gaat kosten allemaal. Zelf doe ik een thuisstudie voor helpende dus ook dat zit er een beetje bij te kijken of het echt wel de tijd ervoor is om er al aan te beginnen. Wel zegt hij er voor open te staan en het komt wanneer het komt en als ik het nog niet ben dat ik dan de dokter moet bellen voor onderzoek want hij wilt niet dat ik er zo erg mee zit als het weer niet is gelukt. Voor hem had ik een vriend die heel erg lang wilde wachten en ik dus echt niet. Zo zie je maar dat alle jongens en mannen anders zijn dan andere.
En owja,in mijn omgeving zijn al 2 klasgenootjes van vorigge ooleiding bevallen en is 1 oud klasgenootje zwanger en bijna uitgeteld, ook een vriendinnetje van vroeger is ongeveer half jaar geleden bevallen en nog een oud klasgenootje van mijn basisschool is 2,5 jaar geleden bevallen en mijn schoonzus paar weken geleden bevallen dus bij mij en mijn vriend kriebeld het ook erg.
Alle jongens en mannen zijn absoluut anders maar ik denk ook dat mannen over het algemeen alles duidelijk willen hebben. Minder hormonen die aan de haal met ze gaan misschien? Maar jullie wonen dus nog niet samen? Ik ken julie verder niet dus ik kan absoluut er niks over zeggen maar samenwonen als je dat nog niet doet kan heel heftig zijn en echt een relatie maken of breken. Ik ben zelf ook met 8 maand ofzo gaan samenwonen en het gaat ontzettend goed en ik sta daar zeker achter maar aan kinderen beginnen vind ik wel weer stap verder. Zeker als jij nog met studie bezig bent. Ik snap als geen ander je gevoel dat je het zo graag wilt en niet alles hoeft op orde want zo werkt het leven niet maar een beetje stabiliteit is wel fijn natuurlijk. Hoe oud zijn julie ? Ik snap wel heel goed dat het extra begint de kriebelen dan met alles om je heen Heb ik zelf ook veel last van
Hee meid, Ik ben ondertussen ook pas 23, bijna 24 en we zijn nog niet 100% bezig voor een kleintje hoor. We doen het niet veilig zeg maar maar met temperatuurmethode en onthouding. En als het wel raak is dan is dat natuurlijk voor ons beide niet erg. Maar we wachten nu nog even anderhalf jaar ofzo en dan gaan we er 100% voor. Meid er is tijd zat echt waar je moet niet bang zijn want dat had ik ook helemaal na de diagnose. Maar er zijn veel goede manieren om toch uiteindelijk zwanger te worden. Jij raakt echt wel zwanger hoor wees niet bang!