Hoi allen, Mijn dochtertje is twee jaar en we hebben een nogal nare tijd achter de rug, in 2,5 jaar tijd is mijn schoonmoeder overleden aan kanker, ik ben tijdens mijn zwangerschap geopereerd aan een blinde darm ontsteking, heb uitgedroogd een week in het zieke huis gelegen (heb 18 weken lang 24 uur per dag lopen kotsen). We zijn nog verhuisd ook tijdens mijn zwangerschap. De hele zwangerschap was erg zwaar en moeizaam. Na de bevalling kwam ik in een postnatale depressie terecht en toen mijn dochter 3 maanden was, verongelukte mijn zwangere zus. Toen was de depressie compleet. Op dit moment gaat het echt al een hele tijd goed. Ik ben 9 maanden lang intensief ondersteund tijdens revalidatie. Nu begint de wens voor een tweede op te spelen, naast een hoop praktische vragen, ben ik vooral gewoon heel, heel, heel erg bang om weer zwanger te worden. Ik heb echt zo'n ellendige tijd gehad de eerste keer door alles wat er gebeurde en hoe moeilijk mijn lijf het had. Ik heb ook nog ME en Fybromyalgie, dus mijn lijf heeft het al zo zwaar. Ook had ik gewoon heel veel verdriet, zwanger zijn leek me zo mooi en fijn, en het was alles behalve dat! Wat ik nou wil met dit verhaal? Ik weet het niet zo goed, mijn hoofd loopt over. Ik ben zo onwijs bang dat mijn tweede zwangerschap weer zo ellendig wordt, en dan heb ik ook nog een meisje rondlopen waar ik voor moet zorgen!
Ik snap wel dat je er bang voor bent hoor! Ik heb ook HG gehad in de zwangerschap (hyperemesis gravidarum = extreme misselijkheid en overgeven) en ik heb uiteindelijk besloten dat ik nog een zwangerschap niet aan durf. Voor het overgeven zijn wel dingen die je kunt doen om het niet zo erg te laten zijn. Als je er snel bij bent, kun je voorkomen dat je in een negatieve spiraal terecht komt. Er is op fb een groep voor vrouwen met extreme misselijkheid en zij gaan veelal ook met de gyn in overleg voor ze zwanger worden. Dat zou ik jou ook aanraden. Heb je uberhaupt het gevoel dat je de zwangerschap en alles wat daar bij kwam kijken hebt kunnen verwerken? Wellicht kun je hier nog verder mee: Na HG - Stichting ZEHG fb groep: https://www.facebook.com/groups/516260578435716/
Overigens heb ik de combinatie fybromyalgie en HG ook al vaker gehoord! Ik weet dat er in die groep ook een paar meiden met dezelfde issues zitten.
Ik kan je geen antwoorden geven, maar wil wel zeggen dat ik je een enorme powervrouw vind! Zoveel meegemaakt en je staat nog steeds op je benen. Ik zou het aankaarten bij je huisarts. Misschien kun je tijdens je evt volgende zwangerschap begeleiding krijgen om te voorkomen dat je weer wegzakt, mocht dat gebeuren.
Wauw echt? Dat wist ik niet! Ik heb me aangemeld voor de groep, dankjewel! We zijn van plan om binnenkort een afspraak te maken op het kinderwens spreekuur van onze vorige verloskundige, daar zal ik het ook bespreken. En de huisarts vind ik ook een goed idee. Zowieso beginnen we er op zijn vroegst van de zomer aan, mijn man moet eerst afstuderen, want het kan zijn dat ik hem een beetje extra nodig ga hebben in de eventuele tweede zwangerschap. Ik weet nu ook welke medicatie een beetje werkt, emesafene, ik heb het zelfs nog. En de vorige keer heeft het tot 14 weken geduurd voor ik de juiste medicatie kreeg, toen lag ik ernstig uitgedroogd in het ziekenhuis. Ik denk wel dat ik de dingen van mijn vorige zwangerschap heb verwerkt, eigenlijk juist omdat ik nu een opening voel voor een tweede, voor het eerst. Er zijn dingen die verdrietig blijven, ook mbt tot de zwangerschap zelf. Ook hoop ik dat het misschien lichamelijk iets beter gaat omdat ik inmiddels in iets betere conditie ben dan voor mijn eerste.
Wel heftig dat je vanwege de Hg geen tweede keer zwanger wilt worden, ik snap het zo goed. Ik ben gewoon zo koppig en ik wordt al zo lang geregeerd door mijn lijf, dat ik me er gewoon niet door tegen wil laten houden, ookal is dat doodeng.
Wat onwijs lief van je! Het 'voordeel' is nu dat ik dingen wel eerder kan signaleren, en ik hoop van harte dat er dan ook adequaat op gereageerd wordt. Ik had echt zo veel harder aan de bel moeten trekken de eerste zwangerschap, het ging lichamelijk en geestelijk niet goed. Maar ik was te hard voor mezelf en stond niet genoeg op mijn strepen.
Ik herken de angst voor de zwangerschap heel goed, ben ook enorm ziek geweest tot de 14 weken, en vanaf 22 weken in de ziektewet beland. Wij hebben er voor gekozen voor een 2e te gaan, gewoon dwarsigheid, en in mijn achterhoofd houdend dat het heel anders kan lopen dan bij de eerste. Voor ik in december stopte met de pil heb ik contact gehad met mijn huisarts, over de misselijkheid. Ik heb toen aan hem aangegeven dat wanneer ik weer zo misselijk ben en weer zoveel moet kotsen, dat ik niet eerst van het kastje naar de muur gestuurd wil worden, niet eerst aankijken en over een week moet je dan maar weer bellen. Nee gewoon gelijk medicatie tegen het spugen (had geloof ik toen uiteindelijk na veel zeuren, en veel bezoeken aan de huisartenpost, primperan voorgeschreven gekregen) als het goed is, hebben ze dit in m'n dossier gezet. Al die nare dingen die je er om heen mee hebt gemaakt, is echt heeel vervelend (op zn zachts gezegd) op die manier heb je naast je kwalen ook niet kunnen genieten van alles. Gelukkig gaat het nu al wat beter. Voor een toekomstige zwangerschap gewoon goed laten informeren, in gesprek gaan met je HA en gewoon gelijk aangeven wat je van hem/haar verwacht Succes!!
Ah wat een nare tijd is dat geweest voor je zeg! Ontzettend knap dat je je er doorheen geslagen hebt. Knap ook dat je steun durft te vragen bij deze keuze. Ik kan me ook voorstellen dat je de gebeurtenissen nu pas (nu het rustiger is) beseft en een plek kan gaan geven. Ik heb via mijn zus goede verhalen gehoord over emdr therapie, dat helpt nare gebeurtenissen te verwerken. Google maar eens of vraag het aan je huisarts. Misschien kan je op die manier met een 'schone lei' beginnen aan deze nieuwe fase en zwangerschap.
@mommysince13 Wat onwijs spannend dat je nu weer op weg bent naar zwanger worden! Goed ook dat je dat aangegeven hebt bij de huisarts, ik denk inderdaad dat ik dat ook van tevoren aan ga geven, want bij mij is ook niet goed gereageerd. Zowel de bij de HA als bij de VK ga ik er over praten. Ik heb inderdaad veel gemist, van de zwangerschap en erna, ik kan me weinig herinneren van haar tweede jaar. @wens09 Dankjewel, lief! Ik was er zo onzeker over, en we praatte er ook niet echt over samen. Nu zijn we samen in gesprek en dat helpt al, en ik voel me denk ik zekerder als ik van tevoren dingen bespreek en mijn angsten aangeef, dan weet iedereen hoe het er voor staat en krijg ik hopelijk de benodigde hulp. Emdr heb ik uitgebreide ervaring mee en dat heeft gelukkig goed geholpen! Maar het was nogal veel en het heeft echt tijd nodig. Ondanks dat ben ik blij waar ik op dit moment ben, ondanks de onzekerheid rond een tweede 😁
Je bent al heel ver als je kinderwens het wint van de angst enuh.. goed blijven praten met je partner, maak je angsten kenbaar, voel je een dip aanvoelen, vertellen. en heel goed indd om het ook aan te geven aan de vk die kunnen vaak ook heel goed een hart onder de riem steken. Ik probeer me altijd voor te houden dat de kans op zo'n zelfde zwangerschap nihil is, al heb ik wel steeds gezegd als dit weer zo is, dan kap ik er mee, dan geen 3e.. Maar elke maand tegen de tijd dat mijn NOD er aan zit te komen (vaak de laatste week van de cyclus) schieten alle wat als.. vragen door mijn hoofd.. gelukkig kan ik mijn ei altijd goed kwijt bij manlief
Heftig wat er aan emoties boven komt borrelen hè? Ik heb net een afspraak gemaakt bij de VK voor een gesprek. Ik begon al weer als een malle te huilen, de laatste keer dat ik daar was, was met mijn zus, en ook voor hen was haar verhaal nogal heftig, en nu komt dat ook weer terug. Maar erover praten is inderdaad wel de clou, en ik heb ook gelijk erna mijn man gebeld en het er even over gehad. En dan ben ik nog niet eens zwanger aan het worden, en vind het nu al best heftig hihi. Maar toch voelt het wel fijn om er nu zo mee bezig te zijn
Goed van je snap dat het heel heftig is, maar het is ook wel heel goed dat je eerst alles helemaal op een rijtje hebt, goed besproken etc. voor dat jullie er voor gaan Ik hoop oprecht voor je dat je ooit een normale zwangerschap mag ervaren en gewoon een beetje meer rust in je leven krijgt.
Helaas (en ik wil niemand bang maken oid) is de kans dat je weer zo misselijk wordt niet nihil. De kans is zelfs redelijk aanwezig. Uit onderzoek naar extreme zwangerschapsmisselijkheid blijkt dat de kans zo rond de 66% ligt om weer zo misselijk te worden. Daarom is het echt wel van belang om van te voren na te gaan wat artsen kunnen betekenen. Via de huisarts zou vroeg starten met emesafene of primperan een optie zijn en via de gyn zou zofran (als andere dingen niet werken) een optie zijn. Veel vrouwen met extreme misselijkheid ervaren zofran als erg werkzaam.
Als je terug leest naar eerdere berichten heb ik al aangegeven bij de huisarts dat ik primperan weer wil wanneer ik wel weer misselijk ben.. Emasafene hielp inderdaad niet. Maar om mezelf niet over bezorgd of bang te maken houd ik mezelf dat ook voor... geheid dat als ik me daar nu al druk om ga maken dat het zeker terug komt gewoon omdat ik mezelf gek ga lopen maken...
Tjee, dat is allemaal niet niks! Wat je wil met dit verhaal, is het denk ik gewoon even van je afschrijven. Soms heb je dat gewoon even nodig. Ik denk dat als je het hier zo opschrijft dat je het eigenlijk diep van binnen al weet wat je wil. Je verstand moet er gewoon nog even aan geloven. Neem je tijd voor die beslissing.
Ja daar heb je wel gelijk in! Sinds ik erover ben gaan praten met mijn man, een vriendin en hier, wordt me steeds duidelijker dat ik het echt graag wil, maar wel eng vind! We hebben nog geen haast dus over een paar weken heb ik een afspraak bij de VK om dingen te bespreken, en ik ga daarna een afspraak maken bij de huisarts. Ik heb ook nog een lading emesafene van de vorige keer, dat een beetje hielp, dus daar kan ik wel gelijk mee beginnen indien nodig. Het is gewoon wel heel spannend, maar een paar dingen kunnen niet meer gebeuren die de vorige keer in en vlak na m'n zwangerschap wel gebeurd zijn. Ik kan m'n schoonmoeder niet meer verliezen, mijn zus ook niet en m'n blindedarm is er ook al uit. Dan blijft de misselijkheid over
Jemig meid, word helemaal beroerd van je verhaal. Ongelofelijk dat er zoveel nare dingen zijn gebeurd in wat zo'n mooie tijd had moeten zijn. Dan wordt die roze wolk toch echt wel gitzwart misschien heb je iets aan mijn ervaring. Mijn eerste zwangerschap was ik erg misselijk en had ik vanaf het begin erge rugklachten. De zwangerschap liep verkeerd af en ons dochtertje is stil geboren. Mijn moedergevoel was geboren, maar ik had geen kindje om voor te zorgen, dus ik wilde niets liever dan weer zwanger raken. 4 maanden later was ik zwanger en het was vreselijk. Ik heb 9 maanden dag en nacht gespuugd, zat in een rolstoel door invaliderende bekkeninstabiliteit en zat zo diep in een depressie dat ik het echt niet meer zag zitten allemaal. De bevalling werd ingeleid en er bleken gezondheidsproblemen met ons mooie mannetje te zijn. Het heeft me jaren gekost om dit allemaal te kunnen verwerken en ik heb uiteindelijk emdr gehad. Toen ik zwanger raakte van mijn jongste zoon, stond ik er psychisch heel anders in, sterker Maar lichamelijk was het dezelfde ramp als voorheen, echter kwam ik maar niet meer uit die rolstoel. pas een half jaar na zijn geboorte kwam de uiteindelijke diagnose, ik had ontstekingsreuma in mijn bekken en hms. Nu is hier ook toch de kinderwens heel sterk aanwezig voor nog een kindje. Ik word door mijn omgeving voor gek verklaard, de pijn was niet te harden, de misselijkheid was vreselijk en dan de zorgen om een gezond kindje te krijgen: ik vind het DOODeng! Om te voorkomen dat ik weer zo slecht terecht kom, ga ik deze zomer revalideren in het zkh. Ik hoop op die manier de rolstoel en de pijn te voorkomen. Voor de misselijkheid loop ik nu al bij een acupuncturiste, dat is bij mij het enige dat hielp, de medicatie haalde alleen de scherpste kantjes eraf. Laat je informeren, doe je best, hoop op het beste en spring! Er zullen vast momenten zijn waarbij je je serieus afvraagt wat je in godsnaam bezielde om weer zwanger te raken. Maar hoe cliche ook, die 9 maanden gaan voorbij (vervloek me als je nu misselijk bent, zou ik ook doen!) en dan heb je er een mooi kindje bij. Dat is wat mij helpt om ermee door te zetten. Ik hoop uiteraard op een mooie zwangerschap voor je en als het toch niet zo mag zijn, dan hoop ik op sterke mensen om je heen die je kunnen helpen. Zet 'm op!
Dankjewel! Lief dat je je verhaal deelt en wat heftig heb je het ook gehad zeg! Ik heb een tijdje terug mijn rolstoel heel trots uit elkaar geschroefd en bovenop het rek in de schuur opgeborgen. Halverwege mijn 9 maanden revalidatie traject, en dat vond ik spannend. Maar het 'ogen dicht en spring' gevoel is wel een beetje hoe het gaat worden straks als mijn spiraal er echt uit gaat. Gewoon die angst negeren en 9 maanden bikkelen