het is nu 8 weken geleden dat ik bevallen ben. de zwangerschap was een enorm hectische tijd voor mij. met 33 weken werd er geconstateerd dat de kleine man niet goed groeide en ben vanaf die week elke dag naar het zh geweest voor een ctg. dit is mij niet in de koude kleren gaan zitten, maargoed. misschien ook wel een beetje te verwachten. hierdoor ben ik de hele tijd bang geweest dat ik hem zou verliezen. ik vond het echt verschrikkelijk. met 38 wk ben ik ingeleid omdat er nog minder leven was en mijn bloeddruk behoorlijk omhoog ging. oh wat was ik blij dat de kleine man geboren was, nu kon ik dan eindelijk gaan genieten. in mijn kraamweek werd het al duidelijk dat dit voor mij toch wel lastig zou zijn. ik was erg verdrietig, maar dat hoorde erbij en ging vanzelf wel weer over. na de kraamweek is de kleine man begonnen met huilen, en eigenlijk niet meer gestopt. dit valt mij ook super zwaar. we zijn bij de chiropractor geweest, super veel afspraken bij de dokter en cb. maar alles wat we ook proberen, het wordt niet beter. ik dacht dat mijn bezorgdheid wel minder zou worden als ik zou zien dat hij het goed doet, (hij eet prima, groeit prima; alles goed ) maar ik kom er gewoon niet meer bovenop. ik weet ook niet perse wat ik wil met dit bericht, maar ik moest het gewoon ff kwijt.
Hoi! Ik heb geen advies voor je, ik lees je verhaal en wil je gewoon een dikke knuffel geven! Veel liefs!
Hey wat naar zeg! Onze dochter heeft in het ziekenhuis gelegen vanwege excessief huilen.Ze huilde eigenlijk vanaf de geboorte maar in de kraamweek merk je dat niet direct omdat je dan hulp hebt. Toen die weg was werd het enorm zwaar. Alleen 's nachts sliep ze, verder huilde ze altijd. Zij is niet te vroeg geboren o.i.d., wel ben ik ingeleid. Lichamelijk mankeerde ze niets, dat is eerst uitgesloten. Om heel simpel te zeggen is ze 'gereset in een vreemde omgeving'. Natuurlijk niet leuk maar wat zijn wij blij dat we dat gedaan hebben. Toen ze weer thuis kwam ging het steeds beter en nu hebben we een meisje wat altijd vrolijk is. Misschien iets om voor te stellen aan de arts? Sterkte! Als je meer wilt weten mag je me altijd een pm sturen. Ik weet in ieder geval hoe verschrikkelijk zwaar dit is en hoe machteloos je je af en toe voelt...
Ik ben geen arts en kan geen conclusies trekken maar ik denk dat je misschien wel tegen een postnatale depressie aan kan zitten. Er zijn veel dingen herkenbaar. Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik ook doodsbang geweest mn dochter te verliezen en ik wist zeker dat ik lekker kon genieten als ze eenmaal in mijn armen lag. Nou niet dus. Toen werd ik nog meer bezorgd juist. Ik heb veel baat gehad bij psychische hulp tijdens mijn zwangerschap en ook daarna zijn ze me goed in de gaten blijven houden. Ik denk dat het niet verkeerd is dat je met deze gevoelens naar je huisarts gaat. Sterkte!
Als je zelf gestrest bent voelt je kindje dat ook hè? Maar als ik jou was zou ik ook zeker hulp zoeken voor jezelf. Of je nu een huilbaby hebt of niet, dit trek je niet. Zeker niet als er nu wat onverwachts gebeurt, dan heb je kans dat je helemaal instort. Ik heb makkelijk praten. Ik heb een, in mijn ogen, voorbeeldige baby (alleen wat kleine dingen die niet altijd lopen, maar dat is geen ramp) en ik hoop ik dat het zo blijft. Wel ben ik vooral 's avonds erg moe en daardoor prikkelbaar. De kraamtijd en de opvolgende periode kan helaas erg zwaar zijn. Geef het toe, ook aan jezelf. Doe je kindje een paar uur naar een oppas en spendeer wat tijd aan jezelf. Tuurlijk is je kindje even 'weggeven' zwaar, maar je moet ook af en toe je gedachten kunnen verzetten en met iets anders bezig kunnen zijn. Tips tegen het huilen heb ik niet. Als een medische oorzaak is uitgesloten zou je bijvoorbeeld een draagdoek kunnen proberen. De meeste baby's worden er rustig van. Sterkte en hou je ons op de hoogte hoe het met je gaat?
Hey, Ik zit/zat precies in dezelfde situatie als jij. Ik heb een snelle bevalling gehad en de kleine js meteen opgenomen omdat ze zuurstof te kort had. Na de kraamweek begon het, de hele dag door krijste mijn dochtertje alles bijelkaar :s ik wist niet wat mij overkwam. Ik ben 1x naar de k.arts geweest en die gaf aan dat ze verborgen Reflux had maar ondanks alles hielt zij niet op met krijsen. Ik was zo depri en zo oververmoeid, ik huilde met haar mee uit wanhoop. Uiteindelijk ben ik niet meer naar de arts geweest had geen moed meer. Op eigen houtje heb ik een afsp gemaakt bij een manuele terapeut. Daar bleek dat mijn dochtertje last had van haar nek, borst en heup. Dit schijnt vooral voor te komen bij te snelle bevallingen etc..je kunt hier meer vinden op internet. na ongeveer twee behandelingen is het huilen een stuk minder, wat een opluchting!!! Als ik wat voor je kan betekenen zoals steun of je wilt meer weten over mijn situatie om deze te vergelijken met de joune, kun je altijd pb sturen. Ik weet hoe zwaar het is, heb er drie maanden mee gelopen. Succes!!
Dat kan inderdaad helpen, dit hebben wij ook met onze dochter gedaan. Ik heb ook een hele snelle bevalling gehad. Ze heeft meerdere behandelingen gehad bij een osteopaat. Helaas was het bij haar niet de oplossing. Het was volgens die mevrouw wel echt nodig dat ze geholpen werd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er zelf niets mee heb maar als het haar helpt dan gaat ze daar natuurlijk naar toe. Belangrijk is om eerst uit te sluiten of je kindje medisch niets mankeert. Het is zo herkenbaar, ik heb echt staan janken boven de wieg omdat ik niet meer wist wat ik nog kon doen om haar te helpen..
Het is helemaal niet gek dat je je zo voelt, na wat je hebt meegemaakt. Van zoveel stress en zo weinig rust ga je je vanzelf wel beroerd voelen. Misschien kun je oppas regelen of zelf af en toe een nachtje ergens anders gaan slapen zodat je je batterij weer een beetje op kunt laden? Onze oudste heeft ook 18 uur per dag gehuild en mijn ervaring is dat je daar met iets meer slaap toch al heel anders tegenaan kijkt. En verder: laat je niet gek maken door mensen die zeggen 'dat zij makkelijke kinderen hebben omdat zij zelf heel makkelijk zijn' of dat je kind huilt 'omdat je bij elke kik reageert', of 'omdat het jouw stress overneemt' en meer van die onzin. Soms huilen baby's gewoon omdat ze nog heel erg moeten wennen aan het leven en aan al die prikkels. Gewoon bad luck! Probeer rustig te blijven, ga vaak lekker wandelen en houd voor ogen dat zelfs mijn dochter uiteindelijk is gestopt met huilen en nu een vrolijk meisje is...
Wat ontzettend naar! Ik herken je verhaal absoluut. Hier begon mijn zoontje vanaf een week of 4 veel, vaak en ontroostbaar te huilen. Ik heb zo vaak mee zitten huilen en was echt radeloos. Genieten van mijn kind? Absoluut niet. Vreselijk! Gekke vraag misschien maar slaapt jouw zoontje genoeg? Dat was namelijk hier de oorzaak. Hij is ontzettend snel overprikkeld (nu zijn baby's dat natuurlijk sowieso, maar dit ventje lijkt extra gevoelig) en moet ook snel na zijn fles naar bed anders heb ik een ontroostbaar kind tot aan de volgende voeding. Dit zijn we nu 2 weken aan het doorvoeren en het is een heel ander kind. Misschien dat je hier wat aan hebt... Als je behoefte hebt mag je altijd pm'en heel veel sterkte gewenst, ik weet hoe radeloos je je kunt voelen...
Hier ook een snelle bevalling en onze zoon krijste ook alles bij elkaar. sliep snachts hooguit 2uurtjes en alleen maar boven op mij. wij zijn naar de osteopaat geweest (hij had een stroef heiligbeen en zn nekje zat vast) en moet zeggen dat dat heel erg geholpen heeft wij zagen het langzaam verbeteren, en vanaf week 6 heeft hij nergens meer last van en kunnen wij genieten van een vrolijk mannetje. heel veel sterkte, weet wat dat gehuil met je kan doen pfff hoop dat het snel beter word
toen mijn zoon naar huis mocht had ik een baby die non stop huilde tot hij paars aan liep. er was ook geen oorzaak voor en zelf was ik aardig depresief geworden van alles in en na de zwangerschap. pas toen ik de rust zelf terug vond ging het beter.
Er is al veel gezegd, maar een ding ben ik het niet mee eens. Op de eerste pagina schrijft iemand " als jij je gestresst voelt, voelt de kleine dit ook". Dit vind ik bangmakerij en ik denk dat dit pas op latere leeftijd zo is. Ik had namelijk een pnd en heb veel gehuild, maar mijn zoontje was de vrolijkste die er is. De psychiater zei dat mijn aanwezigheid, lichaamswarmte en melk, het belangrijkste is de eerste tijd. Liefde kun je ook geven ondanks stress. Dus laat je geen schuldcomplex aanpraten. Hoe gaat het nu?
Oh lieve meid, zo herkenbaar!!!! Mijn kleine heeft ook gehuild tot en met de 8e week.. toen was ik er ook klaar mee. Het was niet krijsen maar heel de dag een ongelukkig huiltje. Ik heb ook geen leuke zwangerschap gehad, de bevalling was een drama en ze kwam behoorlijk levensloos ter wereld dus ik denk de hele dag dat ze ongelukkig was. Ik ben naar de osteopaat gegaan en heb een ander kind terug gekregen!!!! Ik zou je daar eens in verdiepen. Als je vragen erover hebt, stuur me dan even een prive bericht!!
Ik was degene die zei dat jouw kindje dat voelt, maar dat kan nooit de oorzaak van het huilen zijn! Zo had ik dat ook niet bedoeld. Wat wel heel belangrijk is, is dat jij zelf tot rust kunt komen (en dat is heel moeilijk met zo'n huilend kindje. Als die van mij langer dan normaal huilt, voel ik mij wanhopig, stijgt voor mijn gevoel meteen mijn lichaamstemperatuur en paar graden en wil ik haar zo snel mogelijk kalmeren. Vreselijk als dat niet meteen lukt). Als je zelf rustiger bent straal je dit uit, kun je alles beter aan en dat merkt je kindje ook. Een rustige, kalme omgeving draagt bij aan het kalmeren, maar er zijn zoveel meer factoren. Bovendien zou ze dan bij een ander vrijwel meteen rustig zijn. Ik hoop van harte dat de gouden tip tussen de reacties staat en dat zowel jij als je dochter snel een prettig ritme vinden.
Jeetje je hebt ook geen moeilijke start gehad zeg.. Toen ons ventje zo oud was als die van jou vond ik dit zo'n herkenbaar stuk What Nobody Tells You About the First 3 Months of Motherhood | Catherine Alford
Van familie, vrienden, vage bemoeials.. maar dat is allemaal verleden tijd want sinds ze naar de osteopaat is geweest heb ik de hele dag een lachebek om me heen...