Ik wil hier eens even mijn verhaal doen in de hoop dat iemand dit leest, zich er misschien in herkent en me misschien een andere objectieve kijk op de dingen kan geven. 12 dagen geleden werd ik mama van een tweede zoontje. Ik ben helemaal verliefd op hem! Het is een rustige baby alleen komt hij heel vaak om te drinken (borstvoeding) en vannacht zelfs bijna elk uur, en moet ik bekennen dat dat me zwaar valt. Ik heb hier nog een zéér actieve 3-jarige kleuter rondlopen die eigenlijk helemaal niet vervelend is naar aanleiding van de komst van zijn broertje, maar gewoon zijn eigen onstuimige zelve is, en daar heb ik soms door de vermoeidheid wel wat last mee moet ik bekennen. Ik voel me echter heel erg alleen in alles. Mijn partner doet onze oudste wel elke dag in bad en wat ik vraag zal hij wel doen, maar hij zal zo nooit eens spontaan iets doen. Hij is nooit eens echt bezig met onze oudste en zit eigenlijk hele avonden op zijn iPhone te facebooken of onnozele filmpjes te bekijken. Als onze oudste soms vraagt op te gaan plassen hoort hij het vaak niet eens en als ik me dan kwaad maak vindt hij me een moeilijk mens en kan niet begrijpen waarom altijd slecht gezind ben. Maar ik mis zo hard waardering en affectie. Zelfs als ik nog in het ziekenhuis was na de bevalling deed hij niet anders als zeuren hoe lastig onze oudste toch wel niet was. Hij was blij toen ik naar huis kwam met de baby maar niet zoals je zou verwachten, maar gewoon omdat hij dan terug zijn eigen gemakkelijk leventje kon leiden. Ik voel me echt niet gewaardeerd, ik ben pas bevallen, doe zo mijn best en nooit kan er eens wat extra aandacht of een lief woordje vanaf. Als ik iets vertel hoort hij me vaak niet eens want is dan druk met zijn gsm. Hierdoor loop ik inderdaad vaak slecht gezind rond ja, eerder droef eigenlijk want ik ween daar bijna dagelijks om en als hij dat dan ziet snapt hij wéér niet wat er mij toch maar scheelt. Ik erger me inderdaad momenteel ook echt rot aan hem. Het lijkt soms wel alsof hij het erom doet. Zo kwam hij daarstraks thuis binnen klagen en zagen hoe moe hij is (terwijl hij ‘s nachts gewoon door slaapt als ik weer eens op zit) om dan een uur later te gaan boksen. Ben ik te veeleisend? Zijn het mijn hormonen? Ik weet het niet, ik weet alleen hoe ik me voel door dit alles en dat is echt geen fijn gevoel... Wie herkent zich hierin of kan mijn blik wat verruimen want misschien ligt het ook wel gewoon allemaal aan mij...
Mannen kunnen soms een beetje raar reageren op de komst van een baby, het zijn soms net kinderen. Hoe was jullie relatie voor de baby werd geboren? Met andere woorden, is dit gedrag nieuw? Het kan wel helpen om duidelijk dingen aan hem te vragen want mannen zijn blind en komen doorgaans niet zelf op het idee om even te helpen. Dus niet van: zie je dan niet dat hij moet plassen, maar: wil je hem even helpen op de wc. Ik vind je zeker niet te veeleisend, maar je hormonen zullen ook niet helpen... Praten jullie er samen over wat de komst van de baby voor jullie betekent, samen klagen dat het toch wel pittig Is schept een band.
Ik vind je niet onredelijk, hoewel dit verhaal natuurlijk jouw kant is. Heb je het er al uitgebreid met hem over gehad? Misschien heeft hij een andere kant die je nog niet ziet. Het is in ieder geval altijd goed om het er over te hebben en misschien tot afspraken te komen over wie wat doet? Waardering en affectie is zo belangrijk, durf ook daar over te praten met hem want dat missen is echt heel rot. Gaat je bv wel goed? Als hij zo vaak komt is het misschien handig om een lactatiekundige vragen mee te kijken? Dat zal je ook meer rust geven.
Dat uren facebookfilmpjes kijken herken ik hier ook Maar goed, ik kan uren online shoppen en zo heeft ieder zo zijn ding. Wat @Zohra ook aangeeft, zo was het bij ons voor de geboorte van de tweede ook al. Mijn man heeft na de geboorte van de tweede toegegeven dat hij het moeilijk vond om te bepalen waar hij me bij moest helpen. Toen de kraamverzorgster er was voelde hij zich vaak het vijfde wiel aan een wagen. Als ik mijn man iets vraag doet hij het met liefde voor me, maar ook hier komt dat niet spontaan. Volgens mij is dat soms ook een beetje man eigen. Jullie zijn nu nog zo bezig een nieuwe balans te zoeken met zijn viertjes. Ik herken dat zo erg. En natuurlijk spelen je hormonen en de vermoeidheid mee. Probeer gewoon eerlijk met hem hier over te praten en kijk of je over een paar weekjes misschien iets samen kunt doen. Je zult zien dat het echt wel weer beter gaat.
Ik snap je hoor! Zooooo irritant! Ik zou eens een goed gesprek met hem hebben en daarin duidelijk je verwachtingen uitspreken
Ik begrijp je teleurstelling helemaal! En het kan best dat je man ook echt moet wennen aan de nieuwe situatie, dat is volkomen normaal, maar jíj moet ook wennen en dus lijkt ‘t me niet meer dan normaal dat hij ook bepaalde taken op zich neemt ipv ze bij jou te leggen. Ik zou samen een soort taakverdeling maken, bv ook met tijden waarin jullie elkaar afwisselen zodat je ook allebei even een uurtje rust hebt in bv de avond. Maar hele avonden met de telefoon zitten terwijl er dingen gedaan moeten worden; geen optie!
Precies dit. Als ik wat aan mijn man vraag of iets zeg krijg ik vaak een 'je hebt gelijk..' of 'ja, ik doe het wel..' maar echt uit zichzelf? Neen, hij zegt ook altijd dat als ik iets wil, het ook echt moet vragen. Niet altijd fijn, maar ik doe het wel! En tsja, dan ben je ook wel eens de boeman.. 'Doe nou eens relaxed..' 'Hallo, ik ben ook een keer moe' of 'Waarom moet dat per se nu, dat kan morgen toch ook wel..' hoor ik regelmatig. Daar trek ik me dan ook niets (meer) van aan want mannen zijn nou eenmaal soms gewoon net kinderen. Maar ik denk dat het in jullie geval handig is om goede afspraken te maken en te blijven communiceren. Accepteer dat jullie relatie nu even ondergeschikt is aan de nieuwe situatie. Mijn man valt nu nog steeds elke avond op de bank in slaap, vlak nadat we eindelijk zitten. Dan denk ik ook 'jezus man gezellig voor mij..' maargoed. Het is nou eenmaal niet anders en het wordt echt wel beter als jullie een nieuw ritme hebben gevonden. Kost alleen even tijd.
Precies dat. Mijn man heeft dat ook. Uit zichzelf zal hij echt niet de was doen, of even stofzuigen. Dat moet ik expliciet vragen. En ja ik krijg heel vaak te horen "moet dat echt nu meteen, kan dat niet morgen?". Met elkaar praten en gewoon heel duidelijk zeggen wat jij van hem verwacht, en dat je die hulp nu gewoon nodig hebt. Elk uur voeden is veel. Ik zou eens langs een lactatiekundige gaan.
Rond de 10 dagen zit je weer met regeldagen, daar zit TS waarschijnlijk nu in. Dan is elk uur voeden normaal. En vaak voeden bij een jonge baby is ook normaal. Ts, heb je hier al met je man over gesproken, hoe jij je voelt, wat je graag zou willen zien? Daar zou ik eens mee beginnen, ik denk dat je man helemaal niet doorheeft hoe jij je nu voelt. Hij heeft ook geen last van de hormonen waar jij wel last van hebt, dus echt helemaal snappen zal hij het misschien niet, maar begrip opbrengen moet hopelijk wel lukken. Ik zou er zeker wel een gesprek over hebben, ik ken een gezin waarbij dat niet is gebeurd en hun kindje zit inmiddels op school maar de verhoudingen zijn helemaal scheef en niemand is gelukkig volgens mij...
Wel herkenbaar hoor. Mijn man was bij beide kinderen ook eerst even de weg kwijt. In de kraamweek voelde hij zich vaak teveel in huis. Hij liep de kraamhulp in de weg en zij hem. Hij kon zn draai niet vinden en als hij even wilde zitten niksen dan stuurde de kraamhulp hem wel weer ergens naartoe. Z'n dag werd ingedeeld door haar en hij was juist thuis om bij mij en kind te zijn en te rusten. Hij gaf zelf ook wel aan dat hij meer aan het rennen en vliegen was dan genieten van dit alles en rust pakken waar mogelijk. Net als tijdens de bevalling; mannen weten vaak niet wat te doen. Praat er gewoon eens over op een moment dat jullie niet boos of geïrriteerd zijn.