Hoi allen, Een aantal jaren geleden (voordat mijn vriend en ik over kinderen nadachten) heeft de gyneacoloog vastgesteld dat ik een milde vorm van PCOS heb. Destijds slikte ik zeer veel antibiotica en ik heb het vermoeden dat dit PCOS symptomen veroorzaakte. Sinds twee jaren heb ik een vrij regelmatige cyclus van ongeveer 31 dagen. Persoonlijk denk ik dus dat ik geen PCOS (meer) heb. Ondanks dat ik de afgelopen twee jaren een regelmatige cyclus heb, had ik twee maanden geleden opeens een cyclus van 25 dagen en daarna opeens een cyclus van 37 dagen. Omdat mijn vriend en ik inmiddels al meer dan een jaar proberen om zwanger te raken hebben wij eind december een intake gesprek gehad voor een vruchtbaarheidsonderzoek. Er is ook bloed geprikt en ik heb geen anti stoffen tegen chlamydia. Op het moment dat ik ongesteld werd (8 januari) moest ik bellen om een afspraak te maken voor de eerste echo om zo mijn cyclus te monitoren en om vast te stellen of en wanneer de eisprong plaats zou vinden. Vastgesteld is dat mijn eisprong op 29 januari was. Omdat ik al bijna een jaar mijn temperatuur bij hou, heb ik ontdekt dat mijn lutheale fase meestal 10 of 11 dagen duurt. Ik heb dit bij de gyneacoloog aangegeven en ik ben bang dat dit de veroorzaker is dat ik maar niet zwanger raak. Uiteraard moeten we nu wachten tot ik ongesteld word zodat dan officieel vastgesteld kan worden hoe lang mijn lutheale fase duurt. Verder is het zaad van mijn vriend goedgekeurd. De gyneacoloog heeft aangegeven dat het er nu op lijkt dat ze geen oorzaken vinden van verminderd vruchtbaarheid. Wanneer ik weer ongesteld geworden ben (en mijn lutheale fase niet korter dan 10 dagen was) willen ze nog een foto van de baarmoeder/ eileiders maken. Indien daar ook niets verontrustends uit komt, zullen ze concluderen dat wij voldoende kans hebben op een natuurlijke zwangerschap en zullen we het eerst nog een jaar zelf moeten proberen. Ik had eerlijk gezegd het gevoel dat we dan nu echt geholpen zouden worden... Ik ben heel benieuwd of dit de standaard procedure is. En ben ook heel benieuwd hoe het andere meiden vergaat die ongeveer in hetzelfde schuitje zitten? Ik hoor graag van jullie! X
Ja volgens mij is het standaard. Wij krijgen morgen ons eindgesprek en gaan wij waarschijnlijk horen dat we normaal zwanger zouden moeten kunnen worden, en ook eerst weer een half jaar zelf proberen. Bij mij zijn ze er trouwens wel achter gekomen dat ik een vertraagde schildklier heb, en daarom moet ik ook eerst goed instellen op de medicijnen. Ik lees mee! Ben erg benieuwd naar andere ervaringen. Was jij liever gelijk een IUI-traject ingegaan? Ik vind het wel een prettige gedachte om het eerst weer even zelf te proberen met in het achterhoofd dat we verder wel goed gezond zijn.
Dit is idd zo'n beetje het standaard protocol. Daarom is het een beetje zuur dat er niets gevonden is, als je begrijpt wat ik bedoel. Tuurlijk is het mooi dat er niets is, maar als je voor je gevoel al zo lang bezig bent... Wat ik niet lees in je verhaal is een samenlevingstest. Is die al gedaan? Het kan zijn dat de zaadjes van je partner niet door jouw slijmlaag (lekker verhaal) kunnen komen, waardoor je niet zwanger raakt. Dan kun je beiden nog zo goedgekeurd zijn, maar dan wordt het uiteindelijk nog niets. Mocht je die test al hebben gehad en was deze goed, dan zit er helaas weinig op dan het weer zelf te proberen. Wel kun je natuurlijk altijd een second opinion aanvragen in een ander ziekenhuis of kliniek. Mogelijk willen zij wel eerder beginnen met bv IUI.
Bij mijn ziekenhuis nemen ze helemaal geen samenlevingstest af. Die is bij ons dus ook niet gedaan. Ik hoor dat er veel ziekenhuizen geen samenlevingstest meer doen omdat deze niet helemaal betrouwbaar zijn.
Geen enkele test is 100% betrouwbaar. Mijn HSG was 100% OK werd er gezegd. Een half jaar later bleek 1 van mijn eileiders toch echt niet goed en is die verwijderd...
Dat snap ik, dat geen enkele test 100% betrouwbaar is, maar betreft samenlevingstest heb ik begrepen dat deze vaak negatief is omdat het nogal nauw steekt wanneer je deze test afneemt. Er zal i.i.g. wel een reden zijn waarom men juist deze test in veel ziekenhuis niet meer wil afnemen.
Hai Catharina, hmm, je kunt eens een second opnion aanvragen bij een ander zh, dat zou ik doen. Bij ons ging 't sneller nl. Liefs, Elvi
Beste Catharina, Ik zou niet op de dingen vooruit lopen en eerst de hsg en het behandelplan afwachten. Na de HSG ben je sowieso 3 maanden vermeerderd vruchtbaar . Ik kan je ons verhaal vertellen. Alle onderzoeken gehad (incl. 5 samenlevingstesten, dus wees blij als ze dat niet doen!) en alleen de zaadtesten waren niet goed. Resultaat 35% op natuurlijke zwangerschap per jaar. Onder de 20% gaan ze behandelen. Tussen de 20% en 40% is het een twijfelgeval en aangezien onze leeftijd (34) krijgen wij wel behandeling. Maar we mochten ook eerst nog een jaartje proberen, je hebt er dus zelf ook zeggenschap over! Maar dit is het protocol in ons ziekenhuis. Mocht dit anders uitpakken in jouw ziekenhuis, dan kun je natuurlijk altijd overstappen.
Hoi, bij ons hetzelfde verhaal. Geen enkele afwijking gevonden, HSG foto prima. Uiteindelijk hebben we ruim 2,5 jaar zelf moeten proberen voordat we echt de MMM in mochten. Is een landelijk protocol. Bij stellen onder de 35 waar niets word gevonden, kunnen ze zelfs 3 jaar hanteren. Ik ben er zwaar gefrustreerd over geweest, maar als het protocollair is valt er weinig aan te veranderen helaas.... Succes!
@Danitch en @grotebabywens thanks voor jullie reacties. @Katja77 Wat spannend dat je morgen het gesprek hebt. Heb jij dan ook al een HSG gehad? En hoe zijn ze erachter gekomen dat je een vertraagde schildklier hebt? En daar heb je pas net dus medicijnen voor gekregen? Mijn nicht heeft een vertraagde schildklier en van haar weet ik dat het bijzonder lastig is. Wanneer haar medicijnen niet goed afgesteld zijn, wordt ze of snel dikker, futlozer en soms zelfs depressief. Ik hoop dat het bij jou allemaal wat mee zal vallen hoor.. Verder heb ik er een dubbel gevoel over. Aan de ene kant ben ik zoooo ongeduldig en als ik denk aan de teleurstellingen die iedere maand misschien weer komen... Maar aan de andere kant is de gedachte dat je gezond bent en dat het zonder hulp zou moeten kunnen lukken een goede gedachte en geeft dat ook wel weer kracht om er tegenaan te gaan @Merah Er is geen samenlevingstest gedaan en er is ook helemaal niet over gesproken en ik heb er geen informatie over ontvangen. Verder heb ik twee artsen in het ziekenhuis waar ik nu loop. Zij wisselen met elkaar af, dus eigenlijk kijken er al twee verschillende professionals naar en dat vind ik al wel een prettig idee. Wat wel vreemd is, is dat ze soms een verschillende opinie hebben. De ene arts heeft bijvoorbeeld gezegd dat een lutheale fase bij iedere vrouw 14 dagen duurt terwijl de andere arts heeft gezegd dat dit kan verschillen.. Hoe lang zijn jullie allemaal al bezig trouwens?
@tlc81 Hoe lang zijn jullie nu bezig dan? En waar zit je momenteel in de MMM? Of heb je inmiddels al een heel stel kinderen? Haha
Klopt, zoveel artsen, zoveel meningen... Een luteale fase duurt normaal gesproken 14 dagen. Dit is echter lang niet bij iedereen het geval. Die van mij was 9 a 10 dagen en ik heb op een gegeven moment wel pregnyl gekregen om mijn progesteron te verhogen en dus de luteale fase te verlengen. Er zijn artsen die zeggen dat bij een korte luteale fase een embryo niet genoeg tijd heeft om in te nestelen en dat dat dus een reden kan zijn waarom je niet zwanger raakt. Hier is echter erg weinig wetenschappelijk bewijs voor. vandaar dat de ene arts zegt: 'baat het niet dan schaadt het niet, ik geeft extra medicatie' en een andere arts zal er niets van willen weten. Wat betreft samenlevingstest: het is soms nogal gedoe om goed te timen wanneer je de test moet uitvoeren en ja, er komt niet altijd een eenduidig antwoord, maar het is zeker geen waardeloze test (sprak ook weer iemand met een mening). En zo vinden ze bv in klinieken in duitsland dat wij in nederland maar prutsers zijn (even kort door de bocht) en dat hier lang niet alles wordt uitgezocht om een goed beeld te krijgen van iemands vruchtbaarheid. Het blijft allemaal mensenwerk. Zelf ben ik 3 jaar bezig geweest voor ik zwanger raakte. Ik ben net bevallen... Ik werk zelf in het ziekenhuis en weet er redelijk veel van, dus had ik mn mondje wel klaar bij de artsen. Dat kan in je voordeel werken (bij mij duidelijk wel), maar kan ook nadelig werken. Niet alle artsen houden ervan door een wijsneus tegengesproken te worden
@ Catharina: we zijn nu 3,5 jaar aan het proberen en sinds vorig jaar februari gestart met behandelingen. We hebben 6x IVF in eigen cyclus gehad (studie) en 1 volledige IVF poging. Bij de laatste helemaal geen bevruchte eitjes (onverklaarbaar). Sinds zaterdag ben ik weer begonnen met spuiten voor de volgende poging. Dit zal ICSI worden. De MMM ingaan staat dus ook niet garant voor het krijgen van een kindje helaas....
De artsen waar je nu bij loopt, zijn die op de hoogte van het feit dat je PCOS achtige symptomen hebt gehad? Het is op zich vrij normaal dat als ze niets vinden, dat je dan nog even zelf moet gaan proberen. Maar ongeveer 80 procent wordt in het eerste jaar zwanger, en van de mensen die in het eerste jaar niet zwanger zijn geworden, wordt nog eens de helft in het tweede jaar spontaan zwanger. Als alles normaal is, heeft IUI niet echt veel toegevoegde waarde. Ik kan me wel goed voorstellen dat het voor jou enorm frustrerend is, dat er na een jaar zelf proberen, en onderzoeken in het ziekenhuis, nog steeds geen behandeling is. In mijn ziekenhuis is er wel een samenlevingstest gedaan, ik vond dat persoonlijk wel fijn. Want dan zou IUI wel kunnen helpen. Ik zou zeker bij je arts aangeven dat je er heel veel moeite mee hebt om nog langer te wachten. Of het slim is om naar een ander ziekenhuis te gaan of langer afwachten hangt van jou persoonlijk af. Iedere maand weer ongesteld worden is heel frustrerend, maar ongesteld worden ondanks allerlei behandelingen en onderzoeken levert ook heel veel stress op. Wat vind je partner ervan?
Wij zijn nu zelf ruim anderhalf jaar bezig. En zoals hier al eerder gezegd, een behandeling geeft ook geen garantie. Maar ik begrijp wel dat je dan het gevoel hebt dat er iets aan gedaan word. Dat heb ik zelf tenminste, het gevoel dat er alles aan gedaan wordt... Maar inderdaad geven al die ziekenhuisbezoekjes ook stress... bij ons hebben de onderzoeken 3 maanden geduurd, terwijl in de meeste ziekenhuizen de onderzoeken in een maand worden afgerond. Bij mij raakte m'n normaal altijd regelmatige cyclus zelfs helemaal van slag van de stress. En ja, het is vast nog veel zuurder om na een behandeling ongi te worden. Maar er zijn ook veel vrouwen die niet ongi worden na een behandeling en daar doe je het voor, die hoop moet je altijd houden. Maar hé! Tot nu toe zijn alle uitslagen goed, dat is goed nieuws toch!
Alle onderzoeken binnen een maand? Bij mij niet hoor. Zijn in januari 2011 naar de gyn toegegaan, in februari vertelden ze dat het zaadonderzoek van mijn vriend opnieuw moest. In april kregen we een doorverwijzing naar een uroloog, die verwees ons in juni door naar het Erasmus naar een androloog. Die raakten de brief kwijt en toen moest ik die opnieuw laten sturen en konden we pas in juli terecht. Uiteindelijk was het allemaal nutteloos en konden ze niets voor mijn vriend doen om het zaad te verbeteren. Dat hoorden we in augustus. In september kreeg ik een HSG en toen pas konden we met IUI beginnen. Voor mijn gevoel heeft het bij mij wel extreem lang geduurd trouwens. Ik vond al die extra onderzoeken die uiteindelijk niets opleverden eigenlijk een beetje tijdverspilling en hebben mij best wel wat stress opgeleverd, vooral omdat ik voor mijn gevoel erachteraan moest blijven gaan. In mijn ogen was de oorzaak bij ons al lang duidelijk. Het is natuurlijk anders als er helemaal geen oorzaak is gevonden, dat lijkt me enorm frustrerend.